เมื่อหมอแต่งงาน (3)

ถึงแม้งานแต่งงานที่จัดขึ้นในวันนี้จะเป็นที่เคลือบแคลงใจของใครหลายๆ คน ทั้งเธอที่เพิ่งจะมีข่าวคาวใหญ่โตในวงการ ส่วนเขาที่ไม่เคยมีข่าวอะไรกับเธอมาก่อน แต่อยู่ๆ กลับมีงานแต่งงานใหญ่โต แทบจะจัดได้ว่าเป็นงานแห่งปีเลยก็ได้ 

ก็งานเลี้ยงในช่วงเย็นคุณหญิงรจณีเล่นชวนแขกแทบจะทุกวงการของธุรกิจมาร่วมงาน ถึงแม้จะเป็นการแต่งงานที่เรียกว่าสายฟ้าแลบ แต่ทุกคนที่ได้รับเชิญก็พร้อมใจกันมาร่วมงานอย่างพร้อมเพรียง และทั้งหมดนี้มันกลับถูกจัดขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบแทบไม่มีที่ติ

เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าแขกจะต้องเยอะมากๆ ฟังจากที่พี่น้ำตาลภรรยาสาวของพัชระเล่า เพราะรู้ดีว่าครอบครัวเขาค่อนข้างมีอิทธิพลในวงการโรงแรมและอสังหาริมทรัพย์ แต่ไม่คิดว่าภายในเวลาเดือนเดียวแขกจะมาเยอะได้ขนาดนี้

แต่การที่มีแขกมามากมายก็ดีอย่าง เพราะงานระดับนี้ก็เหมือนเป็นการนัดสังสรรค์คุยธุรกิจกันนั่นแหละ เพราะฉะนั้นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวนอกจากการแสดงความยินดีเล็กๆ น้อยๆ แล้วก็แทบจะไม่มีคนสนใจสักเท่าไหร่

"คุณพีร์คะ คุณแม่ให้มาตาม ถึงฤกษ์เข้าหอแล้ว" เธอเดินเข้าไปหากลุ่มเจ้าบ่าว เอ่ยบอกถึงกำหนดการที่คุณแม่แจ้งมาด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เพราะเหนื่อยมากกับการยืนปั้นหน้ายิ้มถ่ายรูปในวันนี้

"ครับ" รพีภัทรพยักหน้าเอ่ยตอบรับเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขารับรู้แล้วเธอจึงเดินกลับไปคุยกับกันตนาถึงคิวงานที่รับไว้

"ทำไมเย็นชาจังวะ" อวัศย์บ่นเพื่อนสนิทตนเองที่นั่งหน้านิ่งกระดกแก้วเหล้าในมือ

"นั่นดิ..มึงนี่แม่งจะมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้อีก" ธารณ์เสริมทัพทันทีอย่างเหนื่อยหน่าย เห็นมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เรียน แต่นี่กับเมียตัวเองแท้ๆ ยังทำท่าทางแบบนี้

"พวกมึงก็รู้นี่" รพีภัทรตอบกลับเสียงเรียบ ทั้งเหนื่อยทั้งหงุดหงิด ไม่คิดว่าแม่จะเชิญแขกมามากมายขนาดนี้ ในนี้ก็มีเพียงเพื่อนสนิทสองคน หมอหมอกและหมอไทม์ที่เขาบ่นด้วยได้ เพราะเพื่อนสนิททั้งสองรู้เรื่องราวทั้งหมดอยู่แล้ว

"ก็รู้แต่มึงก็อย่าเย็นชามากดิวะ"

"พวกมึงนี่เดือดร้อนอะไรชีวิตกูนักหนา" รพีภัทรบ่นเซ็งๆ ที่เพื่อนดูมาวุ่นวายชีวิตตนเองไม่หยุด

"นี่งานแต่งมึงนะเว้ย ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย เจ้าสาวมึงก็มีชื่อเสียงคนอื่นเขาจะมองไม่ดี" อวัศย์เอ่ยเตือนสติเพื่อน เข้าใจว่ามันคงจะเหนื่อย แล้วยิ่งเป็นการแต่งงานโดยปราศจากความรัก ก็ยิ่งเหมือนไม่มีแรงจูงใจอะไรให้มีความสุขกับงานนี้

"อืม" เมื่อเพื่อนสนิทเอ่ยเตือน เขาจึงตอบรับง่ายๆ ยอมรับว่าคิดน้อยเกินไปนิด ลืมไปว่างานนี้ทั้งตัวเขาและเธอถูกจับตามองเป็นพิเศษเกี่ยวกับความสัมพันธ์ครั้งนี้อยู่แล้ว

"แล้วนั่นอะ จะปล่อยไว้แบบนั้นรึไง ใครมองไม่รู้นึกว่าคนนั้นเจ้าบ่าวนะนั่น" ธารณ์แกล้งพูดให้เพื่อนสนใจเหตุการณ์ตรงหน้า ที่เจ้าสาวของงานกำลังยืนคุยอยู่กับชายหนุ่มในชุดทักซิโด้ เคียงคู่กันราวกับคู่รัก

"ทำไม?" รพีภัทรหันกลับมาถามเพื่อนอย่างงุนงง ไม่เข้าใจในสิ่งที่สื่อ

"โอ๊ยยย กูล่ะยอม นั่นเมียมึงไง กำลังโดนหม้ออยู่" ธารณ์เอ่ยพูดอย่างหงุดหงิด

"หม้ออะไร ใครๆ ก็รู้ว่านี่งานแต่งกูกับเขา" 

"มึงนี่อยู่คนละขั้วกับไอ้หมอกจริงๆ ถ้าเป็นใบชานะ.." 

"เฮ้อ! ปล่อยมันไปเถอะไอ้ไทม์ คุยกันก็ไม่รู้เรื่องเปล่าๆ" อวัศย์ที่โดนพาดพิงเอ่ยบอกเพื่อนให้หยุดพูดถึงเรื่องที่รพีภัทรไม่น่าจะสนใจ ที่สำคัญดันมายกตัวอย่างถึงแฟนสาวตนเอง แค่คิดก็เริ่มหงุดหงิด ถึงแม้จะมองไปเห็นใบชาแฟนสาวกำลังยืนคุยกับพระพายน้องสาวตนเองอยู่ก็ตาม

"แต่มึงเชื่อกูสิ..กูมั่นใจ"

"อะไร" รพีภัทรและอวัศย์หันไปมองหน้าเพื่อนสนิทถามกลับอย่างพร้อมเพรียง

"พวกมึงไม่ต่างกันหรอกเรื่องขี้หวง" ธารณ์ยกยิ้มมุมปากตอบกลับ "โดยเฉพาะมึงไอ้พีร์ ถึงจะไม่พูดแต่กูดูออก"

"ไม่มีทาง" รพีภัทรตอบกลับอย่างมั่นใจ เขาไม่เคยมีอาการเหมือนอวัศย์ หึงหวงใบชาไม่เข้าเรื่อง จนทะเลาะเป็นเรื่องราวใหญ่โต

"คอยดูไหมล่ะ พนันเลยก็ได้" ธารณ์ยกยิ้มเจ้าเล่ห์เอ่ยท้าพนันท่าทางสนุก

"ได้"

อวัศย์หันมองเพื่อนสนิทสลับกันไปมาซ้ายขวาอย่างมึนงง เมื่อเห็นรพีภัทรตอบรับด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจก็ร้องท้วงบ้าง

"เห้ยๆ! อะไรของพวกมึงกันวะเนี่ย"

"มึงเอาด้วยป้าว" ธารณ์หาแนวร่วมทันที อวัศย์เห็นท่าทีเพื่อนสนิททั้งสองก็ลอบถอนหายใจก่อนจะตกลงรับคำ

"มากูเอาด้วย"

"สองแสน!" หมอไทม์ชูสองนิ้วยักคิ้วยียวนไปให้เจ้าบ่าว

"ห้าแสน!" 

"ไอ้พีร์!" อวัศย์ร้องเหวออย่างตกใจเมื่อเพื่อนสนิทเอ่ยเพิ่มจำนวนเงินใบหน้าเรียบเฉย

"เออ!"

รู้ว่ารวยกัน แต่พวกมึงจะโปรยเงินเล่นแบบนี้ไม่ได้!

"ไอ้หมอกมึงเอาไง" อวัศย์มองซ้ายมองขวาอย่างมึนงง ว่าเรื่องราวมันมาถึงตอนนี้ได้ยังไงวะเนี่ย ก่อนจะสูดหายใจลึกตัดสินใจเลือกฝั่ง

"กูเลือกไอ้ไทม์" รพีภัทรเบือนหน้าหนีลอบหัวเราะในลำคอทันที เมื่อเพื่อนประเมินเขาแบบนั้น

"ดีล" ธารณ์ยกยิ้มกว้างอารมณ์ดี มองตามหลังเจ้าบ่าวที่เดินไปหาเจ้าสาวอ้างว่าจะตามไปเข้าพิธีเข้าหอตามที่คุณหญิงรจณีวางฤกษ์ไว้

"ทำไมมึงมั่นใจจังวะ" อวัศย์ละสายตาจากเพื่อนสนิท เอ่ยถามคนข้างกาย

"เซนส์"

"เซนส์เนี่ยนะ!"

"เออ ต้องมีอะไร" ธารณ์ยกแก้วกระดกเครื่องดื่มในมืออย่างอารมณ์ดี

"ต้องมีสมองด้วยไงไอ้ห่า ตั้งห้าแสน"

"เจ้าของโรงบาลอย่างมึงเนี่ยนะบ่นเรื่องเงินห้าแสน" หมอไทม์เหล่มองเพื่อนอย่างหมั่นไส้ 

"นั่นของแม่กูเว้ย" อวัศย์บ่นเพื่อนเซ็งๆ เงินห้าแสนเอาไปเปย์ใบชาดีกว่า เมื่อวานแอบเห็นแฟนสาวมองกระเป๋าที่วางโชว์อยู่ในช็อปด้วย ตอนไปเดินห้างกัน เอ๊ะ!  หรือว่ายกเลิกดีลแล้วไปซื้อกระเป๋าเลยดี

"ไอ้หมอกมึงไม่ต้องเลย จะหาเรื่องยกเลิกดีลกูแน่เลย" ธารณ์พูดดักทางอย่างรู้ทัน เมื่อเห็นท่าทางลังเลของเพื่อนสนิท "เชื่อกูดิมึงได้เงินแน่"

"แค่เซนส์มึงมั่นใจขนาดนั้นเลย?"

"มึงลองดูคุณนาวดีๆ สเปคมันไหมล่ะ ไม่สังเกตเหรอเวลามันลากเด็กกลับบ้านก็ทรงนี้ทั้งนั้น" 

"เออว่ะ" อวัศย์คิดตามที่เพื่อนพูด ถึงแม้มันจะไม่มีแฟนเป็นจริงเป็นจัง แต่เรื่องลากเด็กกลับบ้านยอมรับเลยว่าพวกเขาทั้งสามคนไม่แพ้กัน แต่หมายถึงตอนที่เขายังไม่เจอคนรักนะ ตอนนี้เขาไม่เห็นผู้หญิงคนไหนอยู่ในสายตาเลย มีแค่เพียงใบชาคนเดียว

"มึงนี่แม่ง สายตามืดบอดมองไม่เห็นผู้หญิงไปแล้วมั้ง" ธารณ์พูดเหน็บแนมอย่างหมั่นไส้คนหลงเมีย

"เออกูจะคอยดูวันที่มึงตามืดบอดเหมือนกู!"