“อ่อ..นี่เจอวิเวียนบ้างหรือเปล่าเธอไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้วพี่ก็ติดต่อไม่ได้” ปกรณ์เห็นว่าไหนๆวันนี้เขาก็มาหาน้องสาวของเขาที่นี่แล้วก็ถือโอกาสถามเรื่องวิเวียนเสียเลยช่วงนี้งานของเขาก็ยุ่งเลขาก็ดันหายไปนานอีก
“อ่อ..พลอยก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันค่ะ..ถ้าเพื่อนพลอยหายไปนานขนาดนี้พี่กรหาเลขาคนใหม่เถอะค่ะ” พีรยารู้อยู่แก่ใจแล้วว่าวิเวียนหายไปและที่วิเวียนหายไปเป็นฝีมือของเธอเองโทษฐานที่หญิงสาวหักหลังเธอหลังจากวันที่วิเวียนเหยียบสนามบินที่ประเทศไทยเธอก็สั่งให้คนของเธอจัดการวิเวียนไม่ให้เหลือชื่อแล้ว
“พี่ว่าก็ต้องเป็นแบบนั้น” ปกรณ์เห็นว่าเขาก็คงต้องหาคนมาเป็นเลขาใหม่ตามที่น้องของเขาบอกเพราะเขาก็ไม่อยากรับคนที่ไม่มีความรับผิดชอบมาทำงานอีกเหมือนกัน
22.00 น.
เจ้าเอยนอนพลิกซ้ายพลิกขวาในมือถือโทรศัพท์มองจ้องหวังว่าเหนือเมฆจะติดต่อมาหาเธอเพราะเขาขาดการติดต่อกับเธอไปหลายวันแล้ว
“ทำไมต้องอยากให้เค้าโทรหาด้วยล่ะ” เมื่อคิดไปคิดมาเธอก็ต้องตำหนิตัวเองเพราะเริ่มที่จะใส่ใจอีกฝ่ายมากเกินไปทั้งที่สถานะของเธอเป็นแค่ของเล่นลับๆของเขาเท่านั้น
วันต่อมา
โรงพยาบาลXXX
“เมื่อไรจะฟื้นซะทีคะพี่โอบ” วันนี้เป็นอีกวันที่เจ้าเอยมานั่งหงอยที่ห้องพักฟื้นพี่ชายของเธอในโรงพยาบาลแม้นจะไม่มีอะไรอันตรายแล้วแต่เธอก็ยังทุกข์ใจที่พี่ชายเธอนั้นไม่รู้จะฟื้นเมื่อไร
ครู่ต่อมา
“เฮ้อ..” เจ้าเอยเดินถือถุงข้าวกล่องกลับมาที่ห้องพักฟื้นของพี่ชายเธอด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหลังจากออกเดินไปซื้อที่ร้านหน้าโรงพยาบาลเมื่อครู่
แกร๊กก
“พี่อิน” หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาเห็นอินทิรานั่งให้นมเด็กทารกตัวอ้วนกลมข้างๆเตียงของพี่ชายของเธอดวงตากลมโตก็เบิกโพรงด้วยความแปลกใจทันที
“เอย” ไม่ใช่เพียงเจ้าเอยที่ตกใจอินทิราเองก็ตกใจเช่นกันเพราะเธอเห็นเจ้าเอยเดินออกจากห้องของอิทธิกรไปพักใหญ่คิดว่าจะกลับบ้านไปแล้วเสียอีก
“พี่อินแต่งงานแล้วหรอกคะ” เจ้าเอยวางกล่องข้าวลงก่อนจะมานั่งตรงหน้าของอินทิราถามเธอด้วยสีหน้าสงสัยแต่ในใจลึกๆเชื่อไปแล้วว่าเด็กทารกคนนี้ไม่พ้นเป็นลูกของพี่ชายเธอแน่เพราะหากอินทิรามีสามีแล้วเขาจะปล่อยให้เธอมานั่งเฝ้าพี่ชายเธออย่างนี้หรือ
“.....” อินทิราได้แต่เงียบก้มหน้างุดน้ำตาคลอ
“เด็กคนนี้เป็นลูกของพี่โอบหลานของเอยใช่หรือเปล่าคะ” มือเรียวยกลูบหัวหนูน้อยด้วยความเอ็นดู
“.....” อินทิราเงยหน้าพยักหน้าให้เจ้าเอยทั้งน้ำตาเม็ดน้อยก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย
“พี่อินทำไมไม่ยอมบอกพวกเราคะ” เจ้าเอยสะอื้นเอ่ยถามอินทิราเสียงสั่นเพราะรู้ว่าเธอคงเจ็บปวดมากที่ถูกพี่ชายเธอบอกเลิกไหนจะต้องอุ้มท้องดูแลลูกเองอีก
“พี่รู้ว่าโอบไม่ต้องการพวกเรา” อินทิราส่ายหัวเบาๆที่เธอพาลูกมาที่นี่ไม่ได้ต้องการให้ใครรับรู้แค่อยากให้ลูกของเธอสัมผัสคนเป็นพ่อสักครั้งก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก
“โถ่พี่อิน..” เจ้าเอยโผกอดอินทิราเอาไว้หลวมๆ
“พี่จะขอร้องเอย..ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับโอบพี่จะมาหาเค้าเป็นครั้งสุดท้ายอีกสองวันพี่จะกลับอเมริกาแล้วเราจะไม่กลับมาที่นี่อีก”
“เอยจะไม่ยอมให้พี่อินจากพี่โอบไปอีกแล้วค่ะ” เจ้าเอยยอมทำตามที่อินทิราบอกไม่ได้เพราะตอนนี้เธอจะไม่ยอมกุมความลับอะไรอีกต่อไปแล้ว
บริษัทXXX
“ดีนะที่ยังมีกะใจมาหาพ่อ” อำนาจเจ้าของบริษัทส่งออกอัญมณีวัย60พ่อของอินทิราเมื่อเห็กสานลูกเข้ามาหาได้ก็เอ่ยทักทายด้วยความน้อยใจเพราะเขารู้แล้วว่าลูกของเขากลับมาจากอเมริกานานแล้วแต่ไม่ยักจะเข้ามาหา
“อินจะมาบอกคุณพ่อว่าอินจะกลับไปอยู่กับโอบค่ะ” หลังจากอินทิราฟังความจิงจากปากของเจ้าเอยว่าทำไมตอนนั้นอิทธิกรถึงได้ทิ้งเธอไปดื้อๆเธอก็ออกจากโรงพยาบาลมุ่งหน้ามาหาพ่อเธอที่บริษัททันที
“ยังไม่เข็ดที่มันทิ้งมาอีกหรือไง” อำนาจเอ่ยเสียงแข็งพร้อมจ้องมองลูกสาวคนเดียวของเขาอย่างไม่พอใจนัก
“โอบทิ้งอินก็เพราะใครล่ะคะ” อินทิรามองหน้าคนเป็นพ่ออย่างน้อยใจไม่เข้าใจเลยว่าพ่อเธอจะจงเกลียดจงชังอะไรอิทธิกรนักหนา
“ถ้าเรายืนยันว่าจะไปอยู่กับมันพ่อจะตัดเครดิตทุกอย่างมรดกแม้แต่บาทเดียวเราก็จะไม่ได้” อำนาจยื่นคำขาด
“อินยอมค่ะ” ว่าจบก็เดินปาดน้ำตาออกไปด้วยความโกรธ
“..หึ่..” อำนาจมองตามหลังลูกสาวหัวแข็งของเขาด้วยสีหน้าที่น้อยใจที่ลูกสาวของเขาเลือกคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวการที่เขาไม่อยากให้ลูกสาวของเขาคบกับคนที่ดูจะเป็นภาระเขาทำผิดตรงไหน
วันต่อมา
คอนโดXXX
“พี่อินแน่ใจแล้วหรอกคะ” เจ้าเอยมาหาอินทิราหลังจากที่อินทิราโทรบอกกับเจ้าเอยว่าเธอจะขอมาอยู่ดูแลอิทธิกรเรื่องที่อินทิราตัดสินใจเลือกพี่ชายเธอตอนนี้เธออยากให้อินทิราลองตัดสินใจดูใหม่อีกครั้งด้วยไม่อยากให้พ่อลูกผิดใจกัน
“อืม...ถ้าพี่ตัดสินใจอะไรแล้วพี่ไม่คิดลังเลอีกเด็ดขาด” ใบหน้านวลพยักหน้าเบาๆก่อนจะมองไปที่ลูกสาวตัวกลมที่นอนหลับปุ๋ยในเปลคนอย่างเธอเมื่อตัดสินใจอะไรแล้วไม่มีทางลังเลย้อนหลังแน่นอน
วันต่อมา
วัดXX
วันนี้เจ้าเอยเข้ามาในวัดใกล้ๆบ้านตั้งแต่เช้าเธอมาทำสังฆทานปล่อยนกปล่อยปลาเพื่อให้บุญกุศลส่งผลให้พี่ชายของเธอหายป่วยเร็วๆเมื่อเห็นว่าที่วัดมีลูกหมาเล็กอยู่เยอะจึงออกไปหาซื้อนมแพะและอาหารสุนัขมาถวายวัดสุนัขที่นี่จะได้มีอาหารดีๆกิน
“กินเยอะๆเลยนะเจ้าหมาน้อย” หลังจากจัดการเรื่องอาหารสุนัขเสร็จสาวเจ้าในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งสีชมพูกระโปรงยีนส์ยาวจนคลุมข้อเท้าก็เดินนำนมแพะมาใส่ถาดให้เหล่าลูกสุนัขได้กิน
“คุณคงได้บุญด้วยนะคะคุณเหนือ” สาวเจ้านั่งมองลูกสุนัขด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มนับว่าเงินที่เหนือเมฆให้เธอเอาไว้ใช้มีประโยชน์ไม่น้อย
ครู่ต่อมา
ปึก.. ร่างบางที่กำลังวิ่งหิ้วถุงกระป่องนมไปอีกฝั่งของวัดเมื่อผ่านลานจอดรถเธอก็ดันทำมือถือเครื่องที่ทรายแก้วให้เอามาใช้ในมือหล่นจนได้
แกร๊บบบ เอี๊ยดดด. รถคันหรูเบรกกะทันหันระหว่างที่จะขับเข้ามาจอดเพราะเหยียบมือถือของหญิงสาวไปเต็มๆ
“เฮ้อ..มือถือฉัน..อีกแล้วหรอก” เจ้าเอยมองดูมือถือของเธอใต้รถหรูตาละห้อย
“ขอโทษด้วยนะครับ..เดี๋ยวผมจะซื้อมือถือใหม่ให้” ปกรณ์รีบลงจากรถมาขอโทษหญิงสาวอย่างรวดเร็วที่เมื่อครู่นี้เขาดันเบรกไม่ทันเลยเหยียบมือถือของหญิงสาวไปจนได้
“เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะฉันไม่ระวังเอง” เจ้าเอยรีบโบกไม้โบกมือปัดไม่ให้อีกฝ่ายรับผิดชอบอะไรเพราะเธอไม่ระวังเองต่างหาก“ไม่ครับยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบ” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนยืนยันว่ายังไงเขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งยังอยากรู้จักสาวสวยหน้าหวานคนนี้มากกว่านี้อีกด้วยเพราะรู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่แรกเห็นชั่วโมงต่อมาและแล้วปกรณ์ก็จัดการพาหญิงสาวไปซื้อมือถือใหม่จนได้แถมเครื่องที่เขาซื้อให้หญิงสาวก็ราคาแพงหูฉี่จนเจ้าเอยเกรงใจอยู่ไม่น้อย“ขอบคุณมากเลยนะคะ” สาวเจ้านั่งคุยกับปกรณ์อยู่ที่ศาลาริมสระน้ำเธอเอ่ยขอบคุณเขาเป็นครั้งที่สิบเห็นจะได้“ยินดีครับ..แล้วคุณเอยมาที่นี่บ่อยหรอกครับ” ปกรณ์เอ็นดูสาวน้อยตรงหน้าเป็นพิเศษยิ่งอยู่ใกล้กับเธอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ“ไม่ค่อยบ่อยหรอกค่ะช่วงปิดเทอมนี่ก็พึ่งจะมาวันนี้ค่ะคุณกรล่ะคะ”“ผมก็นานๆจะมาทีครับวันนี้ก็นำปัจจัยมาถวายหลวงพ่อให้บูรณะศาลาใหม่”“ดูท่าคุณกรชอบทำบุญเหมือนกันนะคะ”“พอดีเมื่อก่อนที่คุณตาผมยังไม่เสียท่านชอบมาทำบุญที่วัดนี้แล้วก่อนท่านจะเสียก็ฝากฝังให้ผมช่วยเหลือวัดนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง”เมื่อคุยกั
คอนโดXXXพีรยาดีใจเรื่องที่กำจัดวิเวียนไปได้ไม่นานเธอก็ต้องมานั่งหัวเสียกับเรื่องที่เธอพึ่งได้ข่าวจากคนในบริษัทของเหนือเมฆที่เธอจ้างอย่างลับๆเอาไว้รายงานความเคลื่อนไหว“อีกคนอย่างนั้นหรอก” ครั้งนี้เหนือเมฆดูจะหลงนักศึกษาปีหนึ่งหัวปักหัวปลำที่พาเธอไปอยู่ด้วยเป็นอาทิตย์แถมยังให้เงินใช้ไม่ขาดมือดูท่าว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ใช่ผู้หญิงชั่วคราวอย่างคนอื่นๆเสียแล้วคลับหรู22.00 น.“ได้ข่าวว่าแม่แกจะจัดงานแต่งให้เร็วๆนี้แกจะสละโสดจริงหรอก” แทนไทเห็นเพื่อนเข้ามาหาถึงที่ได้ก็เอ่ยถามเรื่องงานแต่งของเพื่อนเขาทันทีเพราะได้ยินข่าวจากญาติๆมาหลายวันแล้ว“ใครว่าฉันจะยอม..ถึงที่บ้านฉันบังคับให้ฉันแต่งได้ฉันก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม” เหนือเมฆยกแก้วไวน์ราคาแพงดื่มอึกใหญ่ก่อนจะส่ายหัวด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย“แกไม่คิดจะสนใจคุณพลอยเธอบ้างหรอกวะ” แทนไทจำได้ว่าเคยถามเรื่องนี้กับเพื่อนของเขาครั้งที่หมั้นหมายกับพีรยาครั้งหนึ่งแล้ววันนี้เขาก็อยากจะถามย้ำอีกว่าเพื่อนของเขาไม่สนใจหญิงสาวจริงๆหรือไม่เพราะเขาเองก็เห็นว่าพีรยาออกจะสวยเพอเฟคเพียบพร้อมเหมาะสมกับเหนือเมฆทุกอย่าง“ไม่..แล้วนี่แดเนียลหายหัวไปไหน” เหนือเมฆตอบกลั
“แต่เครื่องนี้ก็ยังใช้ได้อยู่นี่คะ” สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อย“ฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน”“ก็ได้ค่ะ” จากคนที่อารมณ์ดีอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับทำเสียงแข็งและทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวจนเธอก้มหน้างุดลงกับอกแกร่งอย่างจำยอม“.....” ดวงตาคมเหลือบมองคนในอ้อมอกด้วยความพึงพอใจก่อนจะเปรยอิ้มอ่อนลงมาเล็กน้อยคิดในใจว่าหากเธอยังทำตัวว่าง่ายน่ารักอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหายจากอาการโหยหาเธอเมื่อไรไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะสนใจใครมากเท่าเธอหลังจากที่นั่งเล่นกันที่ริมธารหลังบ้านพักใหญ่สาวเจ้าก็รบกลับเพราะต้องการที่จะมาทำอาหารเย็นเองหลังจากที่ปิดเทอมแล้วในเวลาที่เธออยู่ว่างๆก็จะกหัดทำอาหารจากยูทูปและสื่อต่างๆในอินเตอร์เน็ตลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยท้อเพราะอยากที่จะทำเป็นเพื่อตัวเองและเพื่อคนอื่นที่เธอจะต้องดูแลด้วย“นี่ค่ะ..” กับข้าวสามอย่างวางเรียงตรงหน้าของเหนือเมฆไม่ว่าจะเป็นไข่เจียวผัดผักและต้มข่าไก่ล้วนแล้วแต่หน้าตาน่าทานแต่เรื่องรสชาติก็ต้องฟังจากคนชิมอีกทีว่าเป็นอย่างไร“เอยลองหัดทำเพื่อคุณเหนือเลยนะคะ” สาวเจ้าว่าจบก็หย่อนก้นลงนั่งข้างชายหนุ่มยิ้มกริ่มไม่ยอมหุบ“เพื่อเอาใจฉันโดยเฉพาะเลยหรอก” เห
“ลูกสาวพี่โอบกับพี่อินไงคะตอนนี้ได้หกเดือนแล้วกำลังจ้ำม่ำเลยนะคะ”“อะไรนะ” สิ้นเสียงอ่อนของน้องสาวน้ำตาเจ้ากรรมในดวงตาคมก็รื้นออกมากะทันหันเย็นของวันหลังจากที่เจ้าเอยคุยกับอิทธิกรถึงความจริงที่ผ่านมาไม่นานนักอินทิราก็หอบลูกน้อยมาหาอิทธิกรที่โรงพยาบาลชายหนุ่มเห็นหน้าอินทิรากับลูกได้ก็โผเข้ากอดด้วยความรู้สึกผิด“ผมขอโทษ..” คำพูดของโทษของอิทธิกรกรออกมาจากปากของเขาไม่รู้กี่สิบครั้งตอนนี้เขานั่งอุ้มเจ้าก้อนกลมอยู่บนเตียงยิ่งมองตาแป๋วของลูกสาวตนที่ยังไร้เดียงสาความรู้สึกผิดก็จุกอกระบายออกเป็นน้ำตาลูกผู้ชายครั้งแล้วครั้งเล่า“ไม่ต้องขอโทษอะไรเราแล้วค่ะอินเข้าใจ...ต้องขอบคุณเอยนะคะที่ยอมพูดความจริงไม่อย่างนั้นอินกับลูกก็จะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว” อินทิราจับมือหนาของอิทธิกรเอาไว้หลวมๆที่เห็นเขาร้องห่มร้องให้อยู่พักใหญ่ไม่ยอมหยุดสามวันต่อมาเพนท์เฮ้าส์เหนือเมฆพาน่านน้ำที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลมาพักที่เพนท์เฮ้าส์เขาจ้างพยาบาลส่วนตัวมาดูแลน้องชายของเขาสองคนและหวังว่าพยาบาลทั้งสองจะปราบพยศน้องชายของเขาให้ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาได้“ทีนี้อยากจะซ่าไปแข่งรถอีกหรือเปล่า” เหนือเมฆยืนกอดอกมองน้องชายของเขา
"ถ้าไม่อยากอายคนอื่นก็ไปกับฉัน" ใบหน้าคมหันมามองร่างบางที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างตัวก่อนจะเอ่ยกับเธอเสียงแข็ง"เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ" เจ้าเอยคิดว่าหากเธออยู่ตรงนี้นานคงไม่ดีแน่จึงเอ่ยกับเพื่อนทั้งสองให้หยุดการกระทำและเดินตามเหนือเมฆไปที่รถแต่โดยดีทิ้งให้สองสาวยืนมองหน้ากันอย่างตกใจที่ดูท่าเหนือเมฆกับเพื่อนของพวกเธอดูจะสนิทกันมากกว่าคนรู้จักกันธรรมดา"นี่เอยไปสนิทกับคุณเหนือตั้งแต่เมื่อไร""นั่นสิ"ทางด้านเหนือเมฆเมื่อพาร่างบางขึ้นรถด้วยกันมาได้เขาก็เหยียบคันเร่งไม่ผ่อนด้วยความโมโหตรงดิ่งไปที่บ้านอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะคุยกับเจ้าเอยให้รู้เรื่องว่าที่จู่ๆเธอดันมาหลบหน้าเขาเป็นเพราะอะไร"พี่เธอหายดีแล้วคิดจะชิ่งหนีฉันหรือไง" เหนือเมฆจอดรถได้ก็ตวาดใส่หญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆสะดุ้งเฮือกแต่เธอก็ยังไม่ยอมปริปากพูดจาอะไร"จะเงียบอีกนานไหม" ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเอาแต่เงียบเขาก็ยิ่งโมโห"ถ้าคุณเหนือจะแต่งงานก็เลิกยุ่งกับเอยเถอะค่ะ" เจ้าเอยยอมปริปากพูดเสียงอ่อนเพราะเธอไม่อยากให้เขามายุ่งอะไรกับเธออีกแม้นก่อนหน้าจะรับปากยอมเป็นของเล่นเขาเองก็เถอะหากเขาและเธอยังไม่เลิกเจอกันก็รั้นแต่จะทำให้ใจของเธอเจ็บปวดไม
"เอย..." อิทธิกรกำมือแน่นเดินหนีเข้าไปในห้องด้วยอาการที่ทั้งน้องสาวและภรรยาก็ดูไม่ออกว่าเขาอยู่ในอารมณ์ไหน"โอบคะ" อินทิราหน้าเสียเพราะเหตุการณ์ตอนนี้เริ่มตรึงเครียดเธอเลือกที่จะปลอบเจ้าเอยก่อนที่จะเข้าไปหาอิทธิกรเพราะรู้ว่าเจ้าเอยต้องการกำลังใจมากที่สุด"เอยขอโทษเอยไม่มีทางเลือก..ฮือๆๆ" เสียงสะอื้นพร่ำขอโทษที่ทำให้ทุกคนผิดหวังแต่ตอนนั้นเธอต้องรักษาชีวิตของพี่ชายเธอเอาไว้"เอย" อินทิราสงสารเจ้าเอยจับใจที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอายุแค่นี้จะต้องมาแบกรับอะไรที่มันหนักหนาสาหัสครู่ต่อมาหลังจากที่อินทิราปลอบใจเจ้าเอยพักใหญ่และให้เธอเข้าห้องไปพักผ่อนแล้วจึงเข้ามาหาคนเป็นสามี"คุณอย่าโกรธน้องเลยนะคะ""ผมไม่ได้โกรธเอยแต่ผมโกรธตัวเอง..โกรธที่ทำให้เอยต้องเสียศักดิ์ศรีให้คนแบบนั้น" ตอนนี้เขาไม่ได้โกรธเจ้าเอยเลยสักนิดแต่เจ็บใจมากกว่าที่เปฌนต้นเหตุทำให้น้องสาวต้องมาเจอเรื่องที่น่าเจ็บปวดเช่นนี้22.00 น."....." เจ้าเอยยังคงยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเธอข่มตานอนไม่ลงเพราะมีเรื่องกังวลใจอยู่พอสมควร"เอย""พี่โอบ.." "พี่ขอโทษเอย...ต่อไปนี้พี่จะไม่ยอมให้คนแบบนั้นมายุ่งกับเอยอีก" อิทธิกรตัดสินใจเข้ามาหาเจ
“ฉันเหนื่อยจะโวยวาย” มือหนายกกุมขมับหนึบสีหน้าของเขาตอนนี้ไม่สู้ดีนักคิดย้อนกลับไปว่าหากเขารู้แต่แรกว่าคนผิดตัวจริงเป็นใครเขาคงไม่ต้องไปยุ่งกับเจ้าเอยแถมตอนนี้เหมือนใจของเขาเองจะถลำลึกไปกับเธอแล้วด้วย..ความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยจริงๆแม้ก่อนหน้าจะคิดว่าตัวเองชอบอินทิรามากแต่ก็ไม่มีความรู้สึกอยากได้อยากครอบครองเท่าเจ้าเอยเลยสักนิดตอนนี้ในใจลึกๆยังแอบคิดว่าหรือเขาจะรักเธอเข้าให้แล้วถึงได้วุ่นวายใจที่เธอต้องการจะไปจากเขาแบบนี้“คิดอะไรของนาย..มีอะไรคุยกับฉันได้ฉันเพื่อนนายนะ” แทนไทดูออกว่าเพื่อนของเขากำลังมีอะไรที่กำลังกังวลใจอยู่ไม่น้อยเขาจึงอยากทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีหากเพื่อนเขาได้ระบายออกมาบ้างว่าปัญหาในใจคืออะไรเผื่อเขาจะชี้แนะทางออกให้ได้หากไม่ได้แค่รับฟังให้เพื่อนของเขาสบายใจขึ้นก็ยังดี“คือ..ฉันกับเจ้าเอย..” เหนือเมฆตัดสินใจเล่าเรื่องราวของเขากับเจ้าเอยให้แทนไทได้ฟังเขายอมรับว่าคราแรกเขาทำไปเพราะอยากเอาชนะอิทธิกรให้เจ็บปวดแต่ตอนนี้เรื่องราวกลับย้อนกลัมาทำให้เขาเจ็บปวดเสียเองเพราะรู้ว่าเจ้าเอยต้องการจะตีตัวออกห่าง“นี่แกรักคนเป็นแล้วหรอกวะ” แทนไทยืนอึ้
“ผมว่าคุณแม่คงไม่อยากได้คนที่ได้ชื่อว่าฆาตกรมาเป็นลูกสะใภ้จริงหรือเปล่าครับ...แต่ผมขอบอกเลยว่าผมรับไม่ได้”“ที่หนูพลอยต้องตัดสินใจทำแบบนั้นไม่ใช่เพราะเราหรือยังไง” วารุณีคิดว่าส่วนหนึ่งที่ทำให้พีรยาตัดสินใจกระทำการแบบนี้คงไม่พ้นต้นเหตุเกิดจากความเจ้าชู้ของลูกชายเธอเป็นแน่จึงแอบสงสารพีรยาอยู่บ้างแต่จะให้เธอเป็นสะใภ้เข้ามาในบ้านอันนี้เธอคงไม่ยอมแล้ว“ผมไม่เถียงนะครับว่าเธออาจจะโกรธเกลียดวิเวียนเพราะผมแต่เธอก็ไม่ควรจะฆ่าใครเป็นผักเป็นปลาใจคอเธอมันโหดเหี้ยมเกินผู้หญิงแล้วครับคุณแม่” เหนือเมฆรู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นความผิดของเขาคราแรกเขาคิดว่าพีรยาจะเลิกยุ่งกับเขาเพราะเห็นว่าอย่างไรเขาก็ไม่สนใจแต่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะใจคอโหดเหี้ยมจนสั่งฆ่าเพื่อนสนิทตัวเองได้“แม่จะคุยกับทางนั้นเพื่อยกเลิกงานแต่งแต่แม่ก็ต้องรีบหาผู้หญิงคนใหม่ให้เราอยู่ดี” วารุณีเอ่ยออกมาตามที่เธอตั้งใจแม้นเธอจะเสียสะใภ้คนนี้ไปแต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะหาผู้หญิงให้ลูกชายเธอไม่ได้“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณแม่ถึงอยากเร่งเร้าให้ผมแต่งงานนักหนา” เหนือเมฆเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าอ่อนใจ“แม่ก็แค่อยากอุ้มหลานอยากเห็นเราเป็นฝั่งเป็นฝาเสียทีไงตาเหนือ”