ตอนที่15 ความจริงที่พึ่งรู้

“อ่อ..นี่เจอวิเวียนบ้างหรือเปล่าเธอไม่ได้มาทำงานหลายวันแล้วพี่ก็ติดต่อไม่ได้” ปกรณ์เห็นว่าไหนๆวันนี้เขาก็มาหาน้องสาวของเขาที่นี่แล้วก็ถือโอกาสถามเรื่องวิเวียนเสียเลยช่วงนี้งานของเขาก็ยุ่งเลขาก็ดันหายไปนานอีก

“อ่อ..พลอยก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันค่ะ..ถ้าเพื่อนพลอยหายไปนานขนาดนี้พี่กรหาเลขาคนใหม่เถอะค่ะ” พีรยารู้อยู่แก่ใจแล้วว่าวิเวียนหายไปและที่วิเวียนหายไปเป็นฝีมือของเธอเองโทษฐานที่หญิงสาวหักหลังเธอหลังจากวันที่วิเวียนเหยียบสนามบินที่ประเทศไทยเธอก็สั่งให้คนของเธอจัดการวิเวียนไม่ให้เหลือชื่อแล้ว

“พี่ว่าก็ต้องเป็นแบบนั้น” ปกรณ์เห็นว่าเขาก็คงต้องหาคนมาเป็นเลขาใหม่ตามที่น้องของเขาบอกเพราะเขาก็ไม่อยากรับคนที่ไม่มีความรับผิดชอบมาทำงานอีกเหมือนกัน

22.00 น.

เจ้าเอยนอนพลิกซ้ายพลิกขวาในมือถือโทรศัพท์มองจ้องหวังว่าเหนือเมฆจะติดต่อมาหาเธอเพราะเขาขาดการติดต่อกับเธอไปหลายวันแล้ว

“ทำไมต้องอยากให้เค้าโทรหาด้วยล่ะ” เมื่อคิดไปคิดมาเธอก็ต้องตำหนิตัวเองเพราะเริ่มที่จะใส่ใจอีกฝ่ายมากเกินไปทั้งที่สถานะของเธอเป็นแค่ของเล่นลับๆของเขาเท่านั้น

วันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

“เมื่อไรจะฟื้นซะทีคะพี่โอบ” วันนี้เป็นอีกวันที่เจ้าเอยมานั่งหงอยที่ห้องพักฟื้นพี่ชายของเธอในโรงพยาบาลแม้นจะไม่มีอะไรอันตรายแล้วแต่เธอก็ยังทุกข์ใจที่พี่ชายเธอนั้นไม่รู้จะฟื้นเมื่อไร

ครู่ต่อมา

“เฮ้อ..” เจ้าเอยเดินถือถุงข้าวกล่องกลับมาที่ห้องพักฟื้นของพี่ชายเธอด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวหลังจากออกเดินไปซื้อที่ร้านหน้าโรงพยาบาลเมื่อครู่

แกร๊กก

“พี่อิน” หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาเห็นอินทิรานั่งให้นมเด็กทารกตัวอ้วนกลมข้างๆเตียงของพี่ชายของเธอดวงตากลมโตก็เบิกโพรงด้วยความแปลกใจทันที

“เอย” ไม่ใช่เพียงเจ้าเอยที่ตกใจอินทิราเองก็ตกใจเช่นกันเพราะเธอเห็นเจ้าเอยเดินออกจากห้องของอิทธิกรไปพักใหญ่คิดว่าจะกลับบ้านไปแล้วเสียอีก

“พี่อินแต่งงานแล้วหรอกคะ” เจ้าเอยวางกล่องข้าวลงก่อนจะมานั่งตรงหน้าของอินทิราถามเธอด้วยสีหน้าสงสัยแต่ในใจลึกๆเชื่อไปแล้วว่าเด็กทารกคนนี้ไม่พ้นเป็นลูกของพี่ชายเธอแน่เพราะหากอินทิรามีสามีแล้วเขาจะปล่อยให้เธอมานั่งเฝ้าพี่ชายเธออย่างนี้หรือ

“.....” อินทิราได้แต่เงียบก้มหน้างุดน้ำตาคลอ

“เด็กคนนี้เป็นลูกของพี่โอบหลานของเอยใช่หรือเปล่าคะ” มือเรียวยกลูบหัวหนูน้อยด้วยความเอ็นดู

“.....” อินทิราเงยหน้าพยักหน้าให้เจ้าเอยทั้งน้ำตาเม็ดน้อยก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย

“พี่อินทำไมไม่ยอมบอกพวกเราคะ” เจ้าเอยสะอื้นเอ่ยถามอินทิราเสียงสั่นเพราะรู้ว่าเธอคงเจ็บปวดมากที่ถูกพี่ชายเธอบอกเลิกไหนจะต้องอุ้มท้องดูแลลูกเองอีก

“พี่รู้ว่าโอบไม่ต้องการพวกเรา” อินทิราส่ายหัวเบาๆที่เธอพาลูกมาที่นี่ไม่ได้ต้องการให้ใครรับรู้แค่อยากให้ลูกของเธอสัมผัสคนเป็นพ่อสักครั้งก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก

“โถ่พี่อิน..” เจ้าเอยโผกอดอินทิราเอาไว้หลวมๆ

“พี่จะขอร้องเอย..ว่าห้ามบอกเรื่องนี้กับโอบพี่จะมาหาเค้าเป็นครั้งสุดท้ายอีกสองวันพี่จะกลับอเมริกาแล้วเราจะไม่กลับมาที่นี่อีก”

“เอยจะไม่ยอมให้พี่อินจากพี่โอบไปอีกแล้วค่ะ” เจ้าเอยยอมทำตามที่อินทิราบอกไม่ได้เพราะตอนนี้เธอจะไม่ยอมกุมความลับอะไรอีกต่อไปแล้ว

บริษัทXXX

“ดีนะที่ยังมีกะใจมาหาพ่อ” อำนาจเจ้าของบริษัทส่งออกอัญมณีวัย60พ่อของอินทิราเมื่อเห็กสานลูกเข้ามาหาได้ก็เอ่ยทักทายด้วยความน้อยใจเพราะเขารู้แล้วว่าลูกของเขากลับมาจากอเมริกานานแล้วแต่ไม่ยักจะเข้ามาหา

“อินจะมาบอกคุณพ่อว่าอินจะกลับไปอยู่กับโอบค่ะ” หลังจากอินทิราฟังความจิงจากปากของเจ้าเอยว่าทำไมตอนนั้นอิทธิกรถึงได้ทิ้งเธอไปดื้อๆเธอก็ออกจากโรงพยาบาลมุ่งหน้ามาหาพ่อเธอที่บริษัททันที

“ยังไม่เข็ดที่มันทิ้งมาอีกหรือไง” อำนาจเอ่ยเสียงแข็งพร้อมจ้องมองลูกสาวคนเดียวของเขาอย่างไม่พอใจนัก

“โอบทิ้งอินก็เพราะใครล่ะคะ” อินทิรามองหน้าคนเป็นพ่ออย่างน้อยใจไม่เข้าใจเลยว่าพ่อเธอจะจงเกลียดจงชังอะไรอิทธิกรนักหนา

“ถ้าเรายืนยันว่าจะไปอยู่กับมันพ่อจะตัดเครดิตทุกอย่างมรดกแม้แต่บาทเดียวเราก็จะไม่ได้” อำนาจยื่นคำขาด

“อินยอมค่ะ” ว่าจบก็เดินปาดน้ำตาออกไปด้วยความโกรธ

“..หึ่..” อำนาจมองตามหลังลูกสาวหัวแข็งของเขาด้วยสีหน้าที่น้อยใจที่ลูกสาวของเขาเลือกคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัวการที่เขาไม่อยากให้ลูกสาวของเขาคบกับคนที่ดูจะเป็นภาระเขาทำผิดตรงไหน

วันต่อมา

คอนโดXXX

“พี่อินแน่ใจแล้วหรอกคะ” เจ้าเอยมาหาอินทิราหลังจากที่อินทิราโทรบอกกับเจ้าเอยว่าเธอจะขอมาอยู่ดูแลอิทธิกรเรื่องที่อินทิราตัดสินใจเลือกพี่ชายเธอตอนนี้เธออยากให้อินทิราลองตัดสินใจดูใหม่อีกครั้งด้วยไม่อยากให้พ่อลูกผิดใจกัน

“อืม...ถ้าพี่ตัดสินใจอะไรแล้วพี่ไม่คิดลังเลอีกเด็ดขาด” ใบหน้านวลพยักหน้าเบาๆก่อนจะมองไปที่ลูกสาวตัวกลมที่นอนหลับปุ๋ยในเปลคนอย่างเธอเมื่อตัดสินใจอะไรแล้วไม่มีทางลังเลย้อนหลังแน่นอน

วันต่อมา

วัดXX

วันนี้เจ้าเอยเข้ามาในวัดใกล้ๆบ้านตั้งแต่เช้าเธอมาทำสังฆทานปล่อยนกปล่อยปลาเพื่อให้บุญกุศลส่งผลให้พี่ชายของเธอหายป่วยเร็วๆเมื่อเห็นว่าที่วัดมีลูกหมาเล็กอยู่เยอะจึงออกไปหาซื้อนมแพะและอาหารสุนัขมาถวายวัดสุนัขที่นี่จะได้มีอาหารดีๆกิน

“กินเยอะๆเลยนะเจ้าหมาน้อย” หลังจากจัดการเรื่องอาหารสุนัขเสร็จสาวเจ้าในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งสีชมพูกระโปรงยีนส์ยาวจนคลุมข้อเท้าก็เดินนำนมแพะมาใส่ถาดให้เหล่าลูกสุนัขได้กิน

“คุณคงได้บุญด้วยนะคะคุณเหนือ” สาวเจ้านั่งมองลูกสุนัขด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มนับว่าเงินที่เหนือเมฆให้เธอเอาไว้ใช้มีประโยชน์ไม่น้อย

ครู่ต่อมา

ปึก.. ร่างบางที่กำลังวิ่งหิ้วถุงกระป่องนมไปอีกฝั่งของวัดเมื่อผ่านลานจอดรถเธอก็ดันทำมือถือเครื่องที่ทรายแก้วให้เอามาใช้ในมือหล่นจนได้

แกร๊บบบ เอี๊ยดดด. รถคันหรูเบรกกะทันหันระหว่างที่จะขับเข้ามาจอดเพราะเหยียบมือถือของหญิงสาวไปเต็มๆ

“เฮ้อ..มือถือฉัน..อีกแล้วหรอก” เจ้าเอยมองดูมือถือของเธอใต้รถหรูตาละห้อย

“ขอโทษด้วยนะครับ..เดี๋ยวผมจะซื้อมือถือใหม่ให้” ปกรณ์รีบลงจากรถมาขอโทษหญิงสาวอย่างรวดเร็วที่เมื่อครู่นี้เขาดันเบรกไม่ทันเลยเหยียบมือถือของหญิงสาวไปจนได้