ตอนที่18 ยันเช้า

“แต่เครื่องนี้ก็ยังใช้ได้อยู่นี่คะ” สาวเจ้าบุ้ยปากเล็กน้อย

“ฉันไม่ชอบให้เธอดื้อกับฉัน”

“ก็ได้ค่ะ” จากคนที่อารมณ์ดีอยู่เมื่อครู่ตอนนี้กลับทำเสียงแข็งและทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวจนเธอก้มหน้างุดลงกับอกแกร่งอย่างจำยอม

“.....” ดวงตาคมเหลือบมองคนในอ้อมอกด้วยความพึงพอใจก่อนจะเปรยอิ้มอ่อนลงมาเล็กน้อยคิดในใจว่าหากเธอยังทำตัวว่าง่ายน่ารักอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าเขาจะหายจากอาการโหยหาเธอเมื่อไรไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าเขาจะสนใจใครมากเท่าเธอ

หลังจากที่นั่งเล่นกันที่ริมธารหลังบ้านพักใหญ่สาวเจ้าก็รบกลับเพราะต้องการที่จะมาทำอาหารเย็นเองหลังจากที่ปิดเทอมแล้วในเวลาที่เธออยู่ว่างๆก็จะกหัดทำอาหารจากยูทูปและสื่อต่างๆในอินเตอร์เน็ตลองผิดลองถูกอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยท้อเพราะอยากที่จะทำเป็นเพื่อตัวเองและเพื่อคนอื่นที่เธอจะต้องดูแลด้วย

“นี่ค่ะ..” กับข้าวสามอย่างวางเรียงตรงหน้าของเหนือเมฆไม่ว่าจะเป็นไข่เจียวผัดผักและต้มข่าไก่ล้วนแล้วแต่หน้าตาน่าทานแต่เรื่องรสชาติก็ต้องฟังจากคนชิมอีกทีว่าเป็นอย่างไร

“เอยลองหัดทำเพื่อคุณเหนือเลยนะคะ” สาวเจ้าว่าจบก็หย่อนก้นลงนั่งข้างชายหนุ่มยิ้มกริ่มไม่ยอมหุบ

“เพื่อเอาใจฉันโดยเฉพาะเลยหรอก” เหนือเมฆรู้สึกว่าหัวใจของเขามันกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษที่ได้เห็นว่าหญิงสาวคอยเอาใจและใส่ใจในตัวของเขาอยู่ไม่น้อย

“เปล่าเอาใจค่ะ..แค่ตอบแทนที่คุณเหนือใจดีกับเอยอีกอย่างตอนพี่โอบมาพักฟื้นที่บ้านเอยจะได้ทำอาหารให้พี่โอบได้ด้วยค่ะ...คุณเหนือลองชิมสิคะว่าอร่อยหรือเปล่า” ใบหน้าหวานส่ายหัวเล็กน้อยเพราะที่เธอตั้งใจหัดทำอาหารไม่ใช่เพียงแค่อยากเอาใจเขาเท่านั้น

“อืม..จืดไปหน่อยนะแต่ก็กินได้” เหนือเมฆตักชิมต้มข่าไก่ก่อนจะชิมอย่างอื่นและเอ่ยบอกกับเธอคราวเดียวตามตรงว่าฝีมือของเธอยังคงต้องพัฒนาแต่เขาก็ภูมิใจในตัวเธอไม่น้อยที่พยายามพัฒนาตนเองมาจนทำอาหารได้

“ไว้พรุ่งนี้เอยจะแก้มือนะคะ” สาวเจ้ายิ้มจนตาหยีที่อย่างน้อยฝีมือเธอก็ยังทำให้ชายหนุ่มทานได้

“....” มือหนาเอื้อมยีหัวหญิงสาวเล่นด้วยความเอ็นดูก่อนจะรวบกอดเอาไว้หลวมๆ

21.00 น.

"ทำไมไม่ให้เอยใส่เสื้อผ้าล่ะคะ...คืนนี้อากาศเย็น" ร่างบางเดินทำสีหน้าสงสัยออกมาจากห้องน้ำเพราะชายหนุ่มสั่งเอาไว้ว่าให้เธอใส่แค่ชุดคลุมสีขาวที่มีเชือกผูกแค่ตรงเอวเท่านั้นทั้งนี้คืนนี้อากาศค่อนข้างเย็น

"ใส่เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี" เหนือเมฆที่อยู่ในชุดเดียวกับหญิงสาวเขานั่งรอเธอที่เก้าอี้ไม้ตัวใหญ่ในมือถือแก้วไวน์กระดกดื่มอึกใหญ่ก่อนจะวางลงและดึงร่างบางให้มานั่งคร่อมที่ตักและไม่ลีลาที่จะถลกชุดคลุมจากบ่าหญิงสาวลงไปหองที่เอวก่อนจะก้มกอบกุมอกอิ่มด้วยริมฝีปากจนสาวเจ้าเม้มปากแหงนหน้าขนลุกตั้งชันเพราะสัมผัสวาบหวาม

"อ..อืม.." สองมือเรียวเกาะบ่าแกร่งเอาไว้หลวมๆเมื่ออีกฝ่ายบดจูบอยู่กับทรวงอกอิ่ม

"อ... อื้มม.." สองขาเรียวจิกเกร็งเมื่อคนตัวโตตวัดแขนรวบเอวบางของเธอเอาไว้ส่วนอีกข้างก็ยุ่มย่ามอยู่กับของสงวนของเธอและค่อยๆแทรกนิ้วร้ายเข้าออกที่ปากทางร่องสวาทพักใหญ่จนมันเริ่มฉ่ำแฉะไปด้วยธารน้ำรัก

"คืนนี้ฉันขอยันเช้านะคนดี" ว่าจบมือทั้งสองก็ดันสะโพกมนให้ร่องสวาทของเธอสอดรับกับแท่งร้อนของเขา

"อืม.. " สาวเจ้าตวัดแขนเรียวรัดคอชายหนุ่มเอาไว้แน่นก่อนที่เขาจะอุ้มเธอไปที่เตียงจัดการระเรงบทรักจนห้องนอนร้อนระอุไปด้วยไฟสวาท

"อ..อ๊ายย.." มือเรียวจิกหลังคนตัวโตจนแทบฝังเล็บเสียงหวานครางกระเส่าไม่หยุดเมื่อคนตัวโตบดจูบดูดดึงยอดอกอิ่มพร้อมกระแทกรัวสะโพกด้วยจังหวะเร่าร้อยอย่างไม่คิดจะผ่อน

บทรักบทสวาททำหญิงสาวถูกขย่มตัวโยนครั้งแล้วครั้งเร่าเสียงครางร้องโหยหวนกระเส่าสลับกันนับครั้งไม่ถ้วนกว่าจะหยุดไฟสวาทในคืนนี้ได้เวลาก็ล่วงโรยจนพระอาทิตย์อีกวันโผล่ขึ้น

ตลอดระยะเวลาที่เจ้าเอยอยู่ที่นี่กับเหนือเมฆเธอเป็นเหมือนน้ำมันเชื้อเพลิงชั้นดีที่คอยเติมไฟสวาทให้เหนือเมฆได้ลุกโชนตลอดเวลา

และความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีขึ้นจนแทบจะลืมไปเลยว่าอยู่กันด้วยสถานะไหนและไม่มีใครคิดถึงจุดจบของมันว่าจะต้องเป็นเช่นไรเพียงแค่ตอนนี้ขอเสพสุขกันให้มากที่สุดเป็นพอ

สามวันต่อมา

โรงพยาบาลXXX

เป็นวันที่สองแล้วที่อิทธิกรฟื้นและเป็นอีกวันที่เจ้าเอยมานั่งเฝ้านอนเฝ้าพี่ชายของเธออยู่ไม่ห่างตอนนี้อิทธิกรสามารถลุกขึ้นเดินได้บ้างเพราะส่วนมากที่กระทบกระเทือนตอนเกิดอุบัติเหตุจะอยู่ท่อนบนที่หัวจะหนักสุดรองลงมากก็กระดูกซี่โครงหักตอนนี้ก็หายดีประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซ็นแล้วเหลือแค่พักฟื้นอีกหน่อยให้แผลผ่าตัดและกระดูกสมานกันดีก็กลับมาใช้ชีวิตเช่นคนปกติได้

“...พี่โอบรู้หรือเปล่าคะว่าใครมาเฝ้าพี่โอบตลอดเลย...” สาวเจ้านั่งเกาะขอบเตียงมองคนเป็นพี่ตาแป๋วเธอคิดว่าจะบอกเรื่องอินทิรากับลูกให้พี่ชายของเธอฟังในวันนี้เมื่ออินทิราและพี่ชายเธอเจอกันแล้วจะได้ไม่ต้องอธิบายหรือพูดคุยอะไรกันให้มากความ

“ไม่พ้นเราล่ะสิ” มือหนายกมายีหัวน้องสาวตนเบาๆก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนอย่างเขาจะมีใครมาเฝ้าได้นอกจากยัยตัวเล็กเจ้าเอย

“อืมเอยก็มาค่ะ..พี่อินมาบ่อยกว่า”

“อิน..” ดวงตาคมของคนบนเตียงเบิกกว้างเป็นประกายชื่อนี้ที่เขาไม่ได้ยินมาร่วมปีกว่าและเจ้าของชื่อนี้คือคนที่เขาโหยหาและยังลืมไม่เคยลง

“เอยบอกเรื่องนั้นกับพี่อินไปแล้วนะคะ” เจ้าเอยกุมมืออิทธิกรเอาไว้หลวมๆ

“เรารับปากกับพี่แล้วไงเอยว่าเรื่องนี้อินจะไม่รู้” คิ้วหนาขมวดเป็นปมก่อนจะมองน้องสาวตนด้วยสายตาคาดโทษเพราะเคยเอ่ยกำชับกับเจ้าเอยหลายครั้งแล้วว่าให้เก็บเรื่องที่พ่ออินทิราสั่งให้เงียบที่สุด

“เอยรู้ค่ะ...แต่ที่เอยต้องผิดคำพูดเพราะเอยไม่อยากให้พี่โอบเสียพี่อินกับน้องอายไป” เจ้าเอยจำเป็นต้องเลือกสิ่งที่ถูกต้องที่สุดเพราะหลานเธอไม่ควรจะกำพร้าส่วนพี่ชายเธอก็ควรจะรู้ว่ามีลูกน้อยที่กำลังรอความรักและอ้อมกอดของคนเป็นพ่ออยู่

“น้องอาย..” อิทธิกรเริ่มใจเต้นแรงเมื่อได้ยินชื่อของคนที่ไม่ค่อยคุ้นเคยและคิดว่าบุคคลนี้คงมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาแน่นอนไม่อย่างนั้นเจ้าเอยก็คงจะไม่พูดถึง