ตอนที่7 เร่าร้อน

"เอ่อ.."   ใบหน้าหวานตกใจพอสมควรกับขนาดของคนตัวโตเธอรีบหันหน้าหนีเพราะอายเกินกว่าจะจ้องมันอยู่แบบนี้ทั้งยังไม่อยากจะคิดว่าหากมันเข้าไปอยู่ในตัวของเธอจะทรมานหรือจะมีความสุขอย่างที่เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกัน

"อืม..."  ชายหนุ่มโน้มตัวกอดร่างบางอีกรอบบดจูบเธอพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนบดเบียดร่องสวาทที่ปิดสนิทและค่อนข้างแห้งผาดอย่างยากลำบาก

"อื้อ..." ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนมีใครกำลังเอามีดมากรีดของสงวนของเธอ

"อดทนไว้ก่อน"   เหนือเมฆกัดฟันเอ่ยเสียงกระเส่าเพราะเขายังไม่สามารถดันตัวตนของเขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้แถมความคับแน่นของหญิงสาวก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ

"อ..อ๊ายยยย...อือ..ออกไปก่อนค่ะ"   ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำได้สำเร็จความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวหญิงสาวจนเธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงน้ำตาหยดน้อยไหลพรากมือน้อยที่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อครู่คลายออกเพราะหมดแรงที่จะเกาะก่ายด้วยความเจ็บที่มากเกินจะบรรยาย

"อืม.." ดวงตาคมก้มมองจุดเชื่อมต่อเห็นหยดเลือดแดงฉานไหลออกมาแค่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อย่างที่พูดก็รู้สึกภูมิใจและสบายใจไปในคราเดียวกันเมืื่อรู้ว่าเธอไม่ได้โกหกแต่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะกลัวการร่วมรักครั้งนี้มากขึ้นไปอีก

เขากัดฟันแน่นกดแช่แท่งร้อนไว้ในช่องทางรักโดยยังไม่กล้าขยับเพราะตอนนี้เจ้ามังกรของเขาถูกบีบรัดจนแทบปริแตก

"เอยเจ็บค่ะ.. เจ็บมากเอาออกไปก่อนนะคะ.."  เสียงหวานเอ่ยสะอื้นสั่นเครือเบาบางจนแทบไม่ได้ยินเพราะตอนนี้เธอเจ็บจนไม่อยากจะทนมันต่อไป

"ไม่..แล้วก็อยู่เฉยๆอย่าเกร็ง"  ริมฝีปากหนาเอ่ยกระซิบข้างแก้มนวลหากเขาหยุดการกระทำตอนนี้คงยากเขาต้องกดแช่แท่งร้อนแบบนี้ไปก่อนเพื่อให้ช่องทางรักของหญิงสาวได้ปรับตัว

"อืม..อือ" ว่าจบก็บดจูบริมฝีปากบางสลับไล่ลงมาที่เนินอกอิ่มครั้งแล้วครั้งเล่าเรียกอารมณ์วาบหวามของร่างบางให้กลับมาใหม่เพื่อที่เธอจะได้ผ่อนคลายความเจ็บและเขาก็จะได้มีความสุขกับร่างกายของเธอต่อ

"..อื้อ.."  ไม่นานนักที่ชายหนุ่มเล้าโลมร่างบางตอนนี้เธอก็เริ่มคล้อยตามอารมณ์สวาทของเขา

"อืม..." เหนือเมฆลุกนั่งคุกเข่าขึ้นมือหนาดึงรั้งสะโพกมนและเริ่มขยับสะโพกแกร่งเมื่อรู้สึกว่าร่องสวาทได้คลายความบีบรัดและเข้ากันได้ดีกับขนาดของเขาแล้วแต่ก็ยังคับแน่นอยู่พอสมควรจนทำให้การขยับของเขาแต่ละทีเสียวซ่านไปทั้งตัวจนกัดฟันแน่น

"อื้อ..อ้ะ.."   ร่างบางยกมือเรียวมือปิดปากขณะที่กำลังหัวสั่นหัวครอนด้วยแรงกระแทกจากคนตัวโตตอนนี้ในหัวสมองสับสนไปหมดทั้งเจ็บและทั้งมีอารมณ์วาบหวามแปลกใหม่ไปในคราเดียวกัน

"อืม.. อ่าสส.." แรงกระแทกของเขาทำให้ร่างบางตัวโยนจนอกอิ่มอวบอูมเด้งตามจังหวะเป็นที่หมั่นเขี้ยวของคนตัวโตจนอดที่จะก้มลงไปดูดดึงสองเต้างามเล่นไม่ได้

"อ..อ้ะ"   ริมฝีปากนุ่มของชายหนุ่มที่สลับดูดดึงที่เต้างามบนตัวของเธอบวกกับสะโพกแกร่งที่ยังคงกระแทกกระทั้นทำงานไม่หยุดลีลาของเขาเรียกอารมณ์วาบหวามของสาวน้อยผู้อ่อนประสบการณ์ได้เป็นอย่างดีทำให้เธอครางไม่ได้ศัพท์จนลืมอายไปชั่วขณะ

"อืม..เธอนี่มันน่าหมั่นเขี้ยวสุดๆไปเลย"   เสียงกระเส่าเอ่ยออกมาด้วยความพึงพอใจขณะที่ขย่มร่างบางอย่างหนักหน่วงมือหนายังคงปัดป่ายบีบเค้นเต้างามเล่นอย่างสนุกมือ

"อืม..อ.. อ๊ายย.." บทรัดอันเร่าร้อนเนินนานจนตอนนี้หญิงสาวรู้สึกแปลกๆความวาบหวามแล่นซาบซ่านทั้งตัวก่อนที่ร่างบางจะบิดเร่ากรีดร้องออกมาสุดเสียง

"อ.. อ้าสสส.." คนตัวโตเห็นเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวแตะขอบสวรรค์ไปเป็นที่เรียบร้อยจึงเร่งจังหวะรัวสะโพกหนักๆเสร็จสมไปตามหญิงสาวและปล่อยสายธารขาวขุ่นเข้าร่องสวาททุกหยาดหยดก่อนจะฟุบใบหน้าคมเข้มลงอกอวบอิ่มพักเหนื่อย

ครู่ต่อมา

  หลังจากศึกสวาทจบไปเจ้าเอยก็หลับไม่รู้เรื่องแต่เหนือเมฆยังคงจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวและคราบเลือดให้หญิงสาวก่อนจะอุ้มเธอไปนอนที่โซฟาและเปลี่ยนผ้าปูที่มีแต่คราบเลือดหลังจากนั้นจึงอุ้มร่างบางเปลือยเปล่ามานอนที่เดิมส่วนเขาก็ไปชำระล้างร่างกายในห้องน้ำครู่ใหญ่ก่อนจะกลับมานอนพักผ่อน

เช้าวันต่อมา

  เหนือเมฆตื่นมาตอนช่วงเช้ามืดเพราะรับรู้ได้ถึงความร้อนระอุที่ตัวของร่างบางที่นอนข้างๆแอบไม่พอใจเล็กน้อยที่เขาจะต้องมานั่งคอยดูแลหญิงสาวแทนที่เธอนั้นจะเป็นคนปรนนิบัติเขา

“เอย..ลุกมากินข้าว” เหนือเมฆปลุกร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวของเขาเสื้อนี้เขาเป็นคนเปลี่ยนให้เธอเมื่อคืนเพราะรู้ว่าหากให้เธอใส่เสื้อผ้าที่เขาเตรียมมาให้ก็คงไม่วายหาผ้ามาพันรอบตัวหรือไม่ก็ขโมยเสื้อผ้าของเขาไปใส่อีก

"เอยไม่หิวค่ะ...ไม่มีแรงด้วย"  ตอนนี้ใบหน้าหวานที่เคยสดใสซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดเธอไม่ไหวแม้กระทั่งจะลืมตาได้แต่ขยับริมฝีปากเอ่ยตอบอีกฝ่ายเสียงอ่อนกลับไป

“หื้มม..”  เหนือเมฆรวบอุ้มร่างบางด้วยท่าเจ้าสาวไปนั่งที่โต๊ะอาหารด้านนอกที่เขาจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วเมื่อครู่..เขาลงนั่งที่เก้าอี้โดยมีหญิงสาวนั่งอยู่ที่ตักเพราะรู้ว่าเธอยังเจ็บในส่วนที่เขาทำรุนแรงกับเธออยู่

"อือ.." ชายหนุ่มโอบร่างบางอ่อนระทวยให้ร่างบางซบหลังพิงอยู่กับอกก่อนจะตักข้าวต้มป้อนให้คนที่ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงทานก่อนที่จะให้เธอทานยา

ครู่ต่อมา

“กินยาซะ”  ไม่นานนักหลังจากที่ป้อนข้าวหญิงสาวจนอิ่มแล้วเหนือเมฆก็อุ้มเธอมานั่งพิงที่หัวเตียงก่อนจะให้ยาเธอทานเพื่อที่จะให้ไข้ลดลง

“ขอบคุณนะคะ”  เจ้าเอยเอ่ยขอบคุณเหนือเมฆเสียงอ่อนยังดีที่เขายังใจดีดูแลเธอบ้างในเวลาที่เธอป่วยแบบนี้

“นอนพักเถอะฉันจะนั่งทำงานต่อแล้ว”  

“ค่ะ”

หลังจากที่เห็นเจ้าเอยนอนพักได้ร่างสูงก็เดินออกไปนอกห้องเพราะเขามีเมลจากพชรหลายฉบับที่ต้องอ่าน

เย็นของวัน

"ครับคุณหมอ...ผ่านไปด้วยดีก็ดีแล้วครับ..ครับขอบคุณครับ"  เหนือเมฆวางสายได้อย่างโล่งใจเมื่อหมอที่ผ่าตัดใส่เหล็กที่ขาน้องชายของเขาโทรมาบอกว่าทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีและรู้เรื่องของการผ่าตัดสมองของอิทธิกรแล้วเหมือนกันแต่ก็ยังไม่ได้บอกอะไรกับหญิงสาวเพราะรู้ว่ายังไงหมอก็ต้องโทรบอกเธอเองอยู่ดี

RrrrrRrrrr

 หญิงสาวที่นอนหน้าซีดหน้าเซียวมาทั้งวันก็พอจะยิ้มออกเมื่อเห็นสายจากโรงพยาบาลโทรเข้ามาที่ยิ้มได้ก็เพราะรู้ว่าจะได้ฟังผลการผ่าตัดพี่ชายเธอแล้ว

"ค่ะคุณหมอ...จริงหรอกคะขอบคุณนะคะ"  หลังจากหมอแจ้งผลว่าพี่ชายของเธอปลอดภัยและจะกำลังดีขึ้นเรื่อยๆได้สาวเจ้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เสมือนคำตอบของหมอเป็นยาดีทำให้เธอลืมอาการป่วยไปกะทันหัน

แกร๊กกก

"คุณเหนือคะ.. อ..โอ้ยย.."  ดวงตากลมโตมองไปที่คนเปิดประตูเข้ามาด้วยแววตาเป็นประกายก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงเข้าไปหาเขาแต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเดินก้าวที่สองเธอก็ฟุบลงพื้นเสียก่อนด้วยความเจ็บที่ของสงวนกึ่งกลางลำตัว

"จะรีบเดินไปไหนของเธอ"  ร่างสูงสาวเท้ายาวมาอุ้มร่างบางที่กองอยู่กับพื้นขึ้นไปนอนบนเตียงดังเดิม