“ไม่นะ..มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ” หลังจากวางสายได้สาวเจ้าก็สะอึกสะอื้นตัวโยนก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกระเป๋าก่อนจะกดมือถือโทรหาเหนือเมฆอย่างไม่ลังเลตอนนี้ชีวิตพี่ชายเธอสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของเธอ
“สวัสดีครับ..” เหนือเมฆที่ขับรถออกมาจอดไม่ไกลจากบ้านของเจ้าเอยมากนักเมื่อเห็นมีสายเข้ามาจึงรู้ทันทีว่าเป็นเบอของเจ้าเอยแต่ก็ยังเอ่ยกับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้
"เอยเองนะคะคุณเหนือ..คุณจะให้เงินรักษาพี่ชายเอยจริงๆใช่หรือเปล่าคะ" ทางด้านเจ้าเอยตอนนี้วิ่งออกนอกบ้านมาด้วยโทรคุยไปด้วย
"อืม..จนกว่าจะหายดีเลยล่ะ"
"เอย...ตกลงค่ะ"
"ดี...ฉันจอดรถอยู่ตรงซอยXXมาหาฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" ว่าจบก็กดวางสายก่อนจะนั่งรออย่างใจเย็นไม่นานนักดวงตาคมก็มองกระจกข้างด้วยสีหน้าพึงพอใจที่เห็นร่างบางวิ่งเข้ามาหา
ก๊อกๆๆ
เจ้าเอยวิ่งมาเคาะกระจกรถราคาแพงของเหนือเมฆด้วยอาการเหนื่อยหอบเพราะรีบวิ่งมาสุดชีวิต"ขึ้นมากับฉัน" เหนือเมฆลดกระจกลงก่อนจะบอกให้หญิงสาเข้ามานั่งคุยกันในรถ
“คุณเหนือช่วยพาเอยไปทำเรื่องที่โรงพยาบาลก่อนได้หรือเปล่าคะ” เสียงหวานพูดขึ้นมาด้วยความร้อนใจหลังจากเข้ามานั่งข้างๆเหนือเมฆในรถหรูได้
“ถ้าเป็นเรื่องพี่ชายเธอตั้งแต่เธอบอกตกลงฉันก็จัดการให้เสร็จสรรพแล้วเธอไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลให้เสียเวลา”
“หมายถึงตอนนี้คุณเหนือคุยกับหมอแล้วหรอกคะ” ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยเวลาไม่ถึงสิบนาทีเหนือเมฆคุยกับหมอเรื่องพี่ชายของเธอเรียบร้อยได้อย่างไร
“อืม..” มือหนาเอื้มมารัดเข็มขัดให้หญิงสาวก่อนจะออกตัวจากที่จอดอย่างรวดเร็วทำเอาเจ้าเอยถึงกับไปไม่เป็นเพราะคิดว่าคุยเสร็จเธอจะได้ลงจากรถเสียอีก
“จะพาเอยไปไหนคะ”
“เดี๋ยวก็รู้”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ตอนนี้เจ้าเอยนั่งกระสับกระส่ายเพราะเห็นว่าเหนือเมฆนั้นขับรถออกจากตัวเมืองมานานจนข้ามอีกจังหวัดแล้วเขาก็ยังไม่ยอมบอกเธอเสียทีว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน
"คุณเหนือจะพาเอยไปไหนคะพรุ่งนี้เอยต้องไปเรียนนะคะ" ใบหน้าหวานที่กำลังมีสีหน้ากังวลหันมามองคนตัวโตที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงแข็งเพราะเริ่มใจไม่ดี
"ถ้าเธอถามฉันอีกคำเดียวฉันจะสั่งให้หมอที่ดูแลพี่ชายเธอถอดเครื่องช่วยหายใจพี่เธอตอนนี้" เหนือเมฆยังไม่ยอมบอกอะไรกับเจ้าเอยอยู่ดีเพราะไม่อยากให้เธอมาโวยวายขณะที่เขากำลังรีบขับรถให้ถึงที่หมายโดยเร็ว
"..เอยจะหยุดพูดก็ได้ค่ะแต่คุณเหนือกลับมาส่งเอยทันที่จะไปมหาลัยพรุ่งนี้ใช่หรือเปล่าคะ.." เจ้าเอยไม่อยากรู้แล้วว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหนแต่อยากรู้มากกว่าว่าเขาจะส่งเธอถึงบ้านเมื่อไรเพราะพรุ่งนี้เธอต้องไปเรียน
"บอกให้เงียบ" ดวงตาคมตวัดมองหญิงสาวอย่าดุดันพร้อมน้ำเสียงที่แข็งกร้าวพอสมควรก่อนจะหันไปมองหนทางด้านหน้าต่อ
"..ก็คุณเหนือยังไม่ตอบ.." น้ำเสียงเป็นกังวลของหญิงสาวยังเอ่ยพูดกับอีกฝ่ายต่อเพียงแค่เขาให้คำตอบกับเธอแค่คำสองคำไม่เข้าใจว่าทำไมมันยากสำหรับเขานักหนา
"เจ้าเอย.." เหนือเมฆเห็นทีจะต้องปรามให้หญิงสาวหยุดงี่เง่าใส่เขาก่อนเลยพ่นน้ำเสียงแข็งปนสีหน้าไม่พอใจดังพอที่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกและก้มหน้างุดเงียบลงได้
ร่างบางนั่งนิ่งเพราะตกใจกับการถูกดุเมื่อครู่มือน้อยกำมือกันแน่นรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งยังต้องข่มไม่ให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาเพราะไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนสำออย
ตอนนี้ท้องฟ้าค่อนข้างมืดสนิทแถมดูท่าฝนฟ้าก็น่าจะกำลังจะตกเพราะเธอได้ยินเสียงฟ้าร้องเห็นฟ้าแล่บมาพักใหญ่แล้ว
เป็นเวลาร่วมสองชั่วโมงได้ที่เจ้าเอยนั่งนิ่งเงียบจนชายหนุ่มขับรถเข้าปากซอยที่เป็นป่าลึกแล้วเข้ามาจอดที่หน้าบ้านไม้สักหลังโตแห่งหนึ่งที่ตอนนี้มีแสงสว่างเปิดอยู่แค่หน้าบ้าน
หากหญิงสาวเดาไม่ผิดที่นี่น่าจะอยู่ในเขตจังหวัดสระบุรีและไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้พาเธอมาที่นี่ในตอนนี้
เหนือเมฆจอดรถได้เขาก็ลงไปเปิดท้ายรถsuvคันหรูหิ้วกระเป๋าใหญ่สองใบลงมาก่อนจะเคาะกระจกเรียกร่างบางที่ยังนั่งนิ่งอยู่ในรถให้ลงจากรถ
"ลงมา"
"พาเอยมาที่นี่ทำไมคะ" ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินตามคนตัวโตด้วยใจกล้าๆกลัวๆจนเขาเปิดไฟทั่วบ้านหลังใหญ่เธอจึงค่อยเอ่ยถามว่าเขาพาเธอมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร
"อยู่กับเธอที่นี่สักอาทิตย์ไง...ตอนนี้เธอคือของเล่นของฉันแล้วจำไม่ได้แล้วหรอก" เหนือเมฆเดินเข้ามาในบ้านไม้สักทรงโมเดิร์นหลังใหญ่จนสุดทางเดินเลี้ยวซ้ายเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนใหญ่โดยมีหญิงสาวตามมาต้อยๆก่อนจะวางกระเป๋าใบใหญ่ทั้งสองลงที่ข้างตู้ไม้ราคาแพงที่มุมห้องด้านใน
ร่างบางหยุดชะงักที่หน้าประตูเพราะเห็นว่าด้านในห้องที่ชายหนุ่มเข้าไปน่าจะเป็นห้องนอน
"แต่คุณเหนือไม่ได้บอกเอยก่อนนะคะว่าจะให้เริ่มเมื่อไร..แล้วพรุ่งนี้เอยก็ต้องไปเรียนนะคะเพราะนี่ก็ใกล้สอบแล้วด้วย" สิ้นเสียงทุ้มได้เจ้าเอยก็ขมวดคิ้วเป็นปมเพราะพึ่งเข้าใจในเหตุผลที่เขาพาเธอมาที่นี่
แอบไม่พอใจอยู่บ้างที่เขาไม่บอกเธอก่อนว่าเขาจะให้เธอเริ่มเป็นของเล่นของเขาอย่างที่เขาเสนอมา
"นั่นมันปัญหาของเธอไม่ใช่ปัญหาของฉัน" ร่างสูงถอดเสื้อสูทแบรนด์ดังวางพาดที่โซฟาปลายเตียงแล้วเดินดุ่มๆมาดึงแขนร่างบางให้เข้ามาในห้อง
"คุณเหนือใจดีกับเอยหน่อยได้หรือเปล่าคะถ้าเอยขาดเรียนนานเอยอาจจะไม่ได้สอบ" ร่างบางยืนเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่อ้อนวอนหวังว่าเขาจะเห็นใจเธอ
"ฉันว่าฉันก็ใจดีกับเธอมากพอแล้วนะ" สองมือหนาจับไหล่มนจ้องมองด้วยสายตาที่ไม่ใส่ใจเรื่องที่เธอร้องขอเพราะเขาคิดว่าเขาช่วยเหลือเธอมามากเกินไปแล้ว
"คือ.. เอยคงอยู่ที่นี่กับคุณไม่ได้นะคะไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าของใช้มาเลยค่ะ" ในหัวของหญิงสาวตอนนี้บอกว่ายังไงเธอก็จะต้องกลับไปให้ได้จึงเริ่มหาข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มยอมพาเธอกลับ
"ฉันเตรียมมาเรียบร้อยเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็จะต้องมากับฉัน...เลิกหาข้ออ้างว่าจะกลับเพราะฉันไม่พาเธอกลับแน่นอนไปอาบน้ำได้แล้วโน่นกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอฉันให้เวลายี่สิบนาทีไม่อย่างนั้นฉันจะเข้าไปอาบกับเธอด้วย"
เหนือเมฆหย่อนก้นลงนั่งไขว่ห้างที่โซฟาราคาแพงปลายเตียงก่อนจะชี้มือไปที่กระเป๋าใบใหญ่แบรนด์หรูเขาเตรียมการมาทุกอย่างแล้วมีหรือจะมาใจอ่อนกับคำพูดชักแม่น้ำทั้งห้าของหญิงสาวได้.
"......" ร่างบางยืนเงียบด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวครู่หนึ่งก่อนจะลากกระเป๋าที่เขาเตรียมมาให้เธอไปที่หน้าห้องน้ำและเข้าไปจัดการตัวเองตามคำสั่งที่เขาบอกด้วยความลำบากใจ"หา..." มือน้อยที่ค้นกระเป๋าเสื้อผ้าที่ชายหนุ่มเตรียมมาให้เธอถึงกับแทบจะร้องให้เพราะในกระเป๋าไม่มีเสื้อผ้าในแบบคนปกติใส่ในชีวิตประจำวันเลยสักชิ้นมีแต่ชุดนอนวาบหวิวหลากสีที่เธอเห็นแล้วก็อายจนหน้าแดง"ชุดนี้ละกัน" เมื่อเลือกอยู่พักใหญ่จึงได้ชุดเดรสสายเดี่ยวตัวยาวสีขาวที่คลุมทั้งตัวก็จริงแต่ก็เป็นซีทรูที่บางจนเห็นทะลุปรุโปร่งหญิงสาวเข้าห้องน้ำไปพร้อมกับชุดซีทรูบางกับอีกชุดที่เป็นชุดชั้นในวาบหวิวสีดำที่ดูจะปกปิดของสงวนมิดชิดดีกว่าตัวอื่นและผ้าขนหนูผืนขาวสองผืนอีกผืนคิดว่าเอาไว้เช็ดตัวและอีกผืนเธอจะเอาไว้ใช้คลุมตอนนี้คงจะแก้ขัดเขินของเธอได้พอสมควร"หึ่.." ดวงตาคมจับจ้องร่างบางพักใหญ่เมื่อสาวเจ้าเข้าห้องน้ำไปได้เขาก็สบถขำอย่างพึงพอใจใจจริงเขาไม่ได้คิดอยากจะช่วยชีวิตของอิทธิกรแม้แต่น้อยเพราะไม่ชอบหน้าด้วยเรื่องหมางใจกันแต่ก่อนทั้งตอนนี้อิทธิกรยังทำน้องเขาเจ็บปางตายอีกแต่คิดไปคิดมาการที่จะปล่อยให้อิทธิกรตายมันก็คงจะทรมานน้อยไปหากอิ
"เอ่อ..." ร่างบางเขยิบห่างคนตัวโตเล็กน้อยตอนนี้ทั้งหน้าทั้งตัวชาวาบไปหมดเพราะเข้าใจคำถามของเขาว่าต้องการอะไร"เธอเคยมีอะไรกับใครมาก่อนหรือเปล่า" ว่าจบก็ผลักร่างบางนอนราบไปกับเตียงใช้แขนแกร่งกดตัวเธอเอาไว้"ไม่ค่ะ.." ใจของเจ้าเอยตอนนี้เต้นแรงโครมครามแข่งกับเสียงฟ้าเสียงฝนที่กำลังกระหน่ำจนแทบออกมาอยู่ข้างนอกและรีบหันหน้าหนีคนที่กำลังยื่นใบหน้าคมเข้มเข้ามาใกล้"ดูไปดูมาเธอก็น่ารักไม่น้อยเลยไม่มีใครจีบเธอบ้างหรือไง" ดวงตาคมไล่มองใบหน้าหวานใกล้ๆเขายอมรับความจริงที่ว่าเธอดูน่ารักไม่น้อยเพราะมีทั้งดวงตาที่กลมโตขนตาที่งอนยาวปากนิดจมูกหน่อยแก้มพองมีรักยิ้มนับว่าเป็นของเล่นชิ้นโบว์แดงที่เขาจะมีเอาไว้เลยก็ว่าได้แล้วก็อยากจะรู้นักว่าหญิงสาวที่ดูน่ามองคนนี้จะไม่มมีใครเข้ามาจีบบ้างหรืออย่างไร"ไม่ค่ะเอยไม่ได้สนใจใคร" เจ้าเอยตอบไปตามความจริงเธอไม่ได้คิดจะสนใจใครเพราะอยากตั้งใจเรียนให้มันจบแล้วเรื่องคนรักก็ค่อยว่ากันอีกที"ดีแล้ว..งั้นฉันจะลองดูซิว่าเธอจะสะอาดเอี่ยมอ่องอยู่อย่างที่ปากพูดหรือเปล่า" จมูกโด่งไล่ดอมดมลำคอระหงส์กลิ่นหอมอ่อนๆของเธอทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายบวกกับปลุกอารมณ์ไปในคราเดียวมื
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานตกใจพอสมควรกับขนาดของคนตัวโตเธอรีบหันหน้าหนีเพราะอายเกินกว่าจะจ้องมันอยู่แบบนี้ทั้งยังไม่อยากจะคิดว่าหากมันเข้าไปอยู่ในตัวของเธอจะทรมานหรือจะมีความสุขอย่างที่เธอเคยได้ยินคนอื่นพูดกัน"อืม..." ชายหนุ่มโน้มตัวกอดร่างบางอีกรอบบดจูบเธอพักใหญ่ก่อนจะค่อยๆดันเจ้าแท่งร้อนบดเบียดร่องสวาทที่ปิดสนิทและค่อนข้างแห้งผาดอย่างยากลำบาก"อื้อ..." ร่างบางเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อรู้สึกเจ็บเหมือนมีใครกำลังเอามีดมากรีดของสงวนของเธอ"อดทนไว้ก่อน" เหนือเมฆกัดฟันเอ่ยเสียงกระเส่าเพราะเขายังไม่สามารถดันตัวตนของเขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้แถมความคับแน่นของหญิงสาวก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาจนปวดหนึบ"อ..อ๊ายยยย...อือ..ออกไปก่อนค่ะ" ไม่นานนักคนตัวโตก็จัดการบดเบียดแท่งร้อนจนสุดลำได้สำเร็จความเจ็บจุกแผ่ซ่านไปทั่วตัวหญิงสาวจนเธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงน้ำตาหยดน้อยไหลพรากมือน้อยที่กำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อครู่คลายออกเพราะหมดแรงที่จะเกาะก่ายด้วยความเจ็บที่มากเกินจะบรรยาย"อืม.." ดวงตาคมก้มมองจุดเชื่อมต่อเห็นหยดเลือดแดงฉานไหลออกมาแค่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์อย่างที่พูดก็รู้สึกภูมิใจและสบายใจไปในคราเดียวกันเมืื่อรู้ว่า
"ขอบคุณตัวเธอเองเถอะ...ฉันได้เธอส่วนเธอได้ชีวิตพี่ชายเธอถือว่าหายกัน" มือหนาจับมือของหญิงสาวทีากำลังยกมือไหว้เขาเหนือหัวเหมือนไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ลดมือลง"...จริงด้วยค่ะงั้นเอยก็ไม่ต้องขอบคุณคุณเหนือสินะคะ..." เรื่องข้อแลกเปลี่ยนของเขาเธอเองก็ลืมไปชั่วขณะมัวแต่ดีใจที่เงินของเขาช่วยพี่ชายเธอได้"อืม...หิวหรือเปล่า" "ไม่ค่ะ" ใบหน้าหวานส่ายหัวหงึกหงัก"ไม่หิวก็ต้องหิวอาหารวางรออยู่ที่โต๊ะแล้ว" "ถ้าจะบังคับให้เอยกินข้าวจะถามเอยทำไมล่ะคะ" สาวเจ้าบุ้ยหน้าเหลือกตามองคนตัวโตอย่างไม่เข้าใจหากเขาคิดจะบังคับแล้วจะถามเธอเพื่ออะไร"ยอกย้อนฉันหรอก" ว่าจบก็อุ้มร่างบางออกไปข้างนอกเพื่อจะไปนั่งทานข้างเช่นเดิม"เปล่านะคะ... " แขนเรียวตวัดรัดลำคอของเหนือเมฆทั้งริมฝีปากบางยังบ่นอู้อี้ที่เขาหาว่าคำถามของเธอคือคำที่ยอกย้อน เหนือเมฆยังคงให้หญิงสาวนั่งตักของเขาอีกเช่ยเคยเพียงแต่ตอนนี้เธอมีแรงตักอาหารทานเองได้แล้วเขาไม่จำเป็นต้องป้อน"ทานนี่สิ" ชายหนุ่มยื่นช้อนตักผัดผักใส่ในจานของหญิงสาวเพราะเห็นเธอทานแต่ข้าวเปล่ากับไข่เจียวเท่านั้น"เอยไม่ชอบผักค่ะ" เมื่อเห็นผักอยู่ในจานใบหน้าหวานก็หน้ามุ่ย
"อืม...คุณเหนือ" เมื่อพาร่างบางเข้าห้องมาได้เขาก็จัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองออกก่อนจะห่มร่างของเขาและเธอด้วยผ้านวมผืนหนาเริ่มซุกไซร้ดอมดมซอกคอระหงส์วางมือหนาบีบเค้นเต้างามจนร่างบางรู้สึกตัวตื่นมาอีกครั้ง"เธอยั่วฉันเองนะ" เสียงแหบพร่าก่ายกระซิกข้างใบหน้านวลขณะที่มือหนาตวัดชั้นในตัวจิ๋วของหญิงสาวออกให้พ้นทางก่อนจะแทรกลำขาแกร่งกลางขาเรียวทั้งสอง"อื้มม...คุณเหนือ..เอยยังไม่หายเจ็บค่ะ" ใบหน้าหวานหันหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายบดจูบคืนนี้เธอง่วงเต็มทนทั้งยังไม่หายเจ็บที่ของสงวนจึงงอแงเล็กน้อย"แต่ฉันต้องการ" ว่าจบก็สอดใส่แท่งร้อนผงาดชูชันเข้าช่องทางรักโดยที่ยังไม่ทันได้เล้าโลมร่างบางนานเท่าไรส่งผลให้ความเจ็บแผ่ซ่านทั่วตัวหญิงสาวจนต้องกรีดร้องออกมาเสียงหลง"อ.. อ๊ายย... อืม.." เสียงกรีดร้องระบายความเจ็บถูกกลืนด้วยริมฝีปากหนาที่เริ่มบดจูบหญิงสาวอีกรอบพร้อมขยับสะโพกแกร่งไปในคราเดียวกัน"อื้อ.." มือเรียวจิกลำแขนแกร่งหนึบน้ำตาคลอเบ้าเพราะความเจ็บเมื่อคนตัวโตยกขาเรียวข้างหนึ่งของเธอพาดบ่าและกระแทกสะโพกรัวเป็นจังหวะเร่าร้อน"ฮือๆๆ.." ตอนนี้เจ้าเอยเอาแต่ร้องให้แต่เสียงก็ยังอยู่ในลำคอของอีกฝ่ายที่บดจูบเธอ
หลังจากทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้วเหนือเมฆก็พาหญิงสาวขี่หลังเดินออกมาที่หลังบ้านไม่ไกลนักก็เจอลำธารที่ค่อนข้างมีทิวทัศน์ที่สวยงามสดชื่นแก่สายตาของคนที่มอง"ไม่คิดว่าหลังบ้านจะมีลำธารสวยๆแบบนี้ด้วยนะคะ" ดวงตากลมโตมองวิวทิวทัศน์แถวนี้ไม่ละวางสายตาเพราะเมื่อมาถึงที่นี่ทำให้ตัวเธอนั้นผ่อนคลายอยู่ไม่น้อย"อยากเล่นน้ำหรือเปล่า" ชายหนุ่มหันน้าถามคนที่อยู่ข้างหลัง"ค่ะ" ใบหน้านวลพยักหน้าหงึกหงัก"ฉันให้เวลาเล่นไม่นานนะเดี๋ยวเธอจะไม่สบายแล้วต้องให้ฉันดูแลอีก" ว่าจบก็ปล่อยร่างบางลงในน้ำที่ไม่ค่อยลึกมากให้เธอนั่งเล่นให้สบายอารมณ์ตอบแทนที่เธอเอาอกเอาใจเขาเมื่อตอนทานข้าวเช้า"ค่ะ...คุณเหนือมาเล่นด้วยกันสิคะ" ร่างบางค่อยๆเดินลงมาในแอ่งน้ำใสลึกประมาณเหนือเอวบางเธอมาเล็กน้อยโดยมีชายหนุ่มเดินตามแนวโขดหินมานั่งอยู่ใกล้ๆเธอไม่ห่างด้วยความอยากให้เขาลงมาเล่นกับเธอด้วยจึงดึงแขนชายหนุ่มลงน้ำขณะที่เขาเผลอเอาแต่มองธรรมชาติรอบๆ"ไม่.."ตู้มม.. ชายหนุ่มไม่ทันปฏิเสธขาดคำตัวเขาก็เอียงล่วงหล่นมาอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว"เจ้าเอย" คนตัวโตรีบยืนให้อยู่ยกมือหนาปาดน้ำที่ชุ่มอยู่บนหน้าและผมก่อนจะดุสาวเจ้าเสียงแข
"เอ่อ.." ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความรู้สึกกังวลอยู่พอสมควร"ฉันว่ามันน่าจะไม่เจ็บมากเหมือนก่อนหน้าแล้วล่ะ" "หรอกคะ""อืม..เชิ่อฉันสิ" มือหนาลูบแก้มนวลเบาๆก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของเธอและเขาออกคนตัวโตบดจูบริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อนลิ้นร้ายทำงานระรัวตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากลมหายใจหอบถี่แสดงถึงความร้อนระอุพลุ่งพล่านที่อยู่ในกายมือหนาจับยกร่างบางลุกขึ้นนั่งบนตักกอดรัดเอวคอดเอาไว้แน่นขณะที่ริมริมฝีปากหนายังบดจูบเร่าร้อนอยู่ไม่ขาด"อื้อ.." เจ้าเอยดันใบหน้าคมออกห่างก่อนซบหัวทุยกับอกแกร่งสูดลมหายใจเข้าปอด"จะต้องสอนกันอีกสักกี่ครั้ง" เหนือเมฆโน้มตีววางร่างบางนอนราบบนเตียงบ่นอู้อี้เสียงกระเส่าที่ผ่านมาแค่สองสามวันเธอก็ลืมเสียแล้วว่าเวลาเขาบดจูบเธอจะต้องหายใจเช่นไร"อืม" ร่างบางบิดเร่าแอ่นอกมือน้อยจิกหมอนนุ่มจนแทบขาดเมื่อริมฝีปากหนาไล่จูบตั้งแต่ริมฝีปากลวมาที่ลำคอระหงส์ต่อด้วยดูดดึงสองเต้างามอย่างมูมมามก่อนจะมาถึงหน้าท้องน้อยจนตอนนี้ใบหน้าหวานส่ายไปมาหลับตาปี๋ควบคุมร่างกายไม่อยู่"อ.. อ๊ายย.." มือหนาสัมผัสถึงความฉ่ำแฉะของร่องสวาทเห็นว่ามันมีน้ำออกมามากพอที่ทำให้เธอลดอาการเจ็บลงจึงค่อยๆแทร
อาทิตย์ต่อมา22.00 น.หลังจากเลิกงานได้เหนือเมฆก็ดิ่งตรงมาที่คลับหรูที่แทนไทเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของในโซนวีไอพีตอนนี้มีแดเนียลแทนไทและเหนือเมฆที่เป็นเพื่อนสมัยเรียนมาด้วยกันแทนไทเป็นลูกเจ้าของบริษัทนำเข้าปิโตรเคมีแต่เขาเลือกที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจกลางคืนเพราะรักสนุกและแสงสีในตอนกลางคืนมากกว่ากลางวันแดเนียลเป็นหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกาธุรกิจครอบครัวคือทำปิโตรเคมีและที่นี่ได้ก็เพราะตอนนี้อกหักรักคุดจึงเดินทางมาหาเพื่อนๆและพักผ่อนรักษาแผลใจเขาค่อนข้างเป็นคนสุขุมไม่ค่อยชอบเข้าสังคมและคนอื่นค่อนข้างเข้าถึงยากพอสมควร"เฮ้ยๆๆ..เบาๆเป็นอะไรของแกวะ" แดเนียลรีบรั้งมือเหนือเมฆเอาไว้เพราะเห็นว่าตั้งแต่มาถึงก็อารมณ์เสียและเอาแต่ดื่มไม่พูดไม่จา"เบื่อๆ" ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบ่นออกมาเบาๆ"ให้ฉันเรียกมาสักคนสองคนไหม" แทนไทรู้ดีว่าเพื่อนเขามาที่นี่ทีไรขาดเรื่องนี้ไม่ได้จึงหมายจะเรียกเด็กสาวในที่นี้สักคนสองคนมาปรนนิบัติเพื่อนของเขา"ไม่ฉันขอตัว" เหนือเมฆลุกยืนเต็มความสูงต่อหน้าแทนไทก่อนปฏิเสธและจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว"อ้าว..จะรีบไปไหนของมัน" ทั้งแดเนียลและแทนไทต่างก็มองตามหลังเพื่อนของพว