ตอนที่4 ยอมตกลง

“ไม่นะ..มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ” หลังจากวางสายได้สาวเจ้าก็สะอึกสะอื้นตัวโยนก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอกพร้อมกระเป๋าก่อนจะกดมือถือโทรหาเหนือเมฆอย่างไม่ลังเลตอนนี้ชีวิตพี่ชายเธอสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของเธอ

“สวัสดีครับ..”  เหนือเมฆที่ขับรถออกมาจอดไม่ไกลจากบ้านของเจ้าเอยมากนักเมื่อเห็นมีสายเข้ามาจึงรู้ทันทีว่าเป็นเบอของเจ้าเอยแต่ก็ยังเอ่ยกับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้

"เอยเองนะคะคุณเหนือ..คุณจะให้เงินรักษาพี่ชายเอยจริงๆใช่หรือเปล่าคะ"  ทางด้านเจ้าเอยตอนนี้วิ่งออกนอกบ้านมาด้วยโทรคุยไปด้วย

"อืม..จนกว่าจะหายดีเลยล่ะ"

"เอย...ตกลงค่ะ"

"ดี...ฉันจอดรถอยู่ตรงซอยXXมาหาฉันเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ"  ว่าจบก็กดวางสายก่อนจะนั่งรออย่างใจเย็นไม่นานนักดวงตาคมก็มองกระจกข้างด้วยสีหน้าพึงพอใจที่เห็นร่างบางวิ่งเข้ามาหา

ก๊อกๆๆ

 เจ้าเอยวิ่งมาเคาะกระจกรถราคาแพงของเหนือเมฆด้วยอาการเหนื่อยหอบเพราะรีบวิ่งมาสุดชีวิต

"ขึ้นมากับฉัน"  เหนือเมฆลดกระจกลงก่อนจะบอกให้หญิงสาเข้ามานั่งคุยกันในรถ

“คุณเหนือช่วยพาเอยไปทำเรื่องที่โรงพยาบาลก่อนได้หรือเปล่าคะ”   เสียงหวานพูดขึ้นมาด้วยความร้อนใจหลังจากเข้ามานั่งข้างๆเหนือเมฆในรถหรูได้

“ถ้าเป็นเรื่องพี่ชายเธอตั้งแต่เธอบอกตกลงฉันก็จัดการให้เสร็จสรรพแล้วเธอไม่ต้องไปที่โรงพยาบาลให้เสียเวลา”

“หมายถึงตอนนี้คุณเหนือคุยกับหมอแล้วหรอกคะ” ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยเวลาไม่ถึงสิบนาทีเหนือเมฆคุยกับหมอเรื่องพี่ชายของเธอเรียบร้อยได้อย่างไร

“อืม..” มือหนาเอื้มมารัดเข็มขัดให้หญิงสาวก่อนจะออกตัวจากที่จอดอย่างรวดเร็วทำเอาเจ้าเอยถึงกับไปไม่เป็นเพราะคิดว่าคุยเสร็จเธอจะได้ลงจากรถเสียอีก

“จะพาเอยไปไหนคะ” 

“เดี๋ยวก็รู้” 

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

  ตอนนี้เจ้าเอยนั่งกระสับกระส่ายเพราะเห็นว่าเหนือเมฆนั้นขับรถออกจากตัวเมืองมานานจนข้ามอีกจังหวัดแล้วเขาก็ยังไม่ยอมบอกเธอเสียทีว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหน

"คุณเหนือจะพาเอยไปไหนคะพรุ่งนี้เอยต้องไปเรียนนะคะ"  ใบหน้าหวานที่กำลังมีสีหน้ากังวลหันมามองคนตัวโตที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะเอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงแข็งเพราะเริ่มใจไม่ดี

"ถ้าเธอถามฉันอีกคำเดียวฉันจะสั่งให้หมอที่ดูแลพี่ชายเธอถอดเครื่องช่วยหายใจพี่เธอตอนนี้"  เหนือเมฆยังไม่ยอมบอกอะไรกับเจ้าเอยอยู่ดีเพราะไม่อยากให้เธอมาโวยวายขณะที่เขากำลังรีบขับรถให้ถึงที่หมายโดยเร็ว

"..เอ​ยจะหยุดพูดก็ได้ค่ะแต่คุณเหนือกลับมาส่งเอยทันที่จะไปมหาลัยพรุ่งนี้ใช่หรือเปล่าคะ.."  เจ้าเอยไม่อยากรู้แล้วว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหนแต่อยากรู้มากกว่าว่าเขาจะส่งเธอถึงบ้านเมื่อไรเพราะพรุ่งนี้เธอต้องไปเรียน

"บอกให้เงียบ"  ดวงตาคมตวัดมองหญิงสาวอย่าดุดันพร้อมน้ำเสียงที่แข็งกร้าวพอสมควรก่อนจะหันไปมองหนทางด้านหน้าต่อ

"..ก็คุณเหนือยังไม่ตอบ.."  น้ำเสียงเป็นกังวลของหญิงสาวยังเอ่ยพูดกับอีกฝ่ายต่อเพียงแค่เขาให้คำตอบกับเธอแค่คำสองคำไม่เข้าใจว่าทำไมมันยากสำหรับเขานักหนา

"เจ้าเอย.."  เหนือเมฆเห็นทีจะต้องปรามให้หญิงสาวหยุดงี่เง่าใส่เขาก่อนเลยพ่นน้ำเสียงแข็งปนสีหน้าไม่พอใจดังพอที่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกและก้มหน้างุดเงียบลงได้

ร่างบางนั่งนิ่งเพราะตกใจกับการถูกดุเมื่อครู่มือน้อยกำมือกันแน่นรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกทั้งยังต้องข่มไม่ให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลออกมาเพราะไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนสำออย

  ตอนนี้ท้องฟ้าค่อนข้างมืดสนิทแถมดูท่าฝนฟ้าก็น่าจะกำลังจะตกเพราะเธอได้ยินเสียงฟ้าร้องเห็นฟ้าแล่บมาพักใหญ่แล้ว

เป็นเวลาร่วมสองชั่วโมงได้ที่เจ้าเอยนั่งนิ่งเงียบจนชายหนุ่มขับรถเข้าปากซอยที่เป็นป่าลึกแล้วเข้ามาจอดที่หน้าบ้านไม้สักหลังโตแห่งหนึ่งที่ตอนนี้มีแสงสว่างเปิดอยู่แค่หน้าบ้าน

หากหญิงสาวเดาไม่ผิดที่นี่น่าจะอยู่ในเขตจังหวัดสระบุรีและไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มถึงได้พาเธอมาที่นี่ในตอนนี้

เหนือเมฆจอดรถได้เขาก็ลงไปเปิดท้ายรถsuvคันหรูหิ้วกระเป๋าใหญ่สองใบลงมาก่อนจะเคาะกระจกเรียกร่างบางที่ยังนั่งนิ่งอยู่ในรถให้ลงจากรถ

"ลงมา"  

"พาเอยมาที่นี่ทำไมคะ"  ร่างบางในชุดนักศึกษาเดินตามคนตัวโตด้วยใจกล้าๆกลัวๆจนเขาเปิดไฟทั่วบ้านหลังใหญ่เธอจึงค่อยเอ่ยถามว่าเขาพาเธอมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร

"อยู่กับเธอที่นี่สักอาทิตย์ไง...ตอนนี้เธอคือของเล่นของฉันแล้วจำไม่ได้แล้วหรอก"  เหนือเมฆเดินเข้ามาในบ้านไม้สักทรงโมเดิร์นหลังใหญ่จนสุดทางเดินเลี้ยวซ้ายเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนใหญ่โดยมีหญิงสาวตามมาต้อยๆก่อนจะวางกระเป๋าใบใหญ่ทั้งสองลงที่ข้างตู้ไม้ราคาแพงที่มุมห้องด้านใน

  ร่างบางหยุดชะงักที่หน้าประตูเพราะเห็นว่าด้านในห้องที่ชายหนุ่มเข้าไปน่าจะเป็นห้องนอน

"แต่คุณเหนือไม่ได้บอกเอยก่อนนะคะว่าจะให้เริ่มเมื่อไร..แล้วพรุ่งนี้เอยก็ต้องไปเรียนนะคะเพราะนี่ก็ใกล้สอบแล้วด้วย"  สิ้นเสียงทุ้มได้เจ้าเอยก็ขมวดคิ้วเป็นปมเพราะพึ่งเข้าใจในเหตุผลที่เขาพาเธอมาที่นี่

แอบไม่พอใจอยู่บ้างที่เขาไม่บอกเธอก่อนว่าเขาจะให้เธอเริ่มเป็นของเล่นของเขาอย่างที่เขาเสนอมา

"นั่นมันปัญหาของเธอไม่ใช่ปัญหาของฉัน" ร่างสูงถอดเสื้อสูทแบรนด์ดังวางพาดที่โซฟาปลายเตียงแล้วเดินดุ่มๆมาดึงแขนร่างบางให้เข้ามาในห้อง

"คุณเหนือใจดีกับเอยหน่อยได้หรือเปล่าคะถ้าเอยขาดเรียนนานเอยอาจจะไม่ได้สอบ"  ร่างบางยืนเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยสายตาที่อ้อนวอนหวังว่าเขาจะเห็นใจเธอ

"ฉันว่าฉันก็ใจดีกับเธอมากพอแล้วนะ"  สองมือหนาจับไหล่มนจ้องมองด้วยสายตาที่ไม่ใส่ใจเรื่องที่เธอร้องขอเพราะเขาคิดว่าเขาช่วยเหลือเธอมามากเกินไปแล้ว

"คือ.. เอยคงอยู่ที่นี่กับคุณไม่ได้นะคะไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าของใช้มาเลยค่ะ"  ในหัวของหญิงสาวตอนนี้บอกว่ายังไงเธอก็จะต้องกลับไปให้ได้จึงเริ่มหาข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อที่จะให้ชายหนุ่มยอมพาเธอกลับ

"ฉันเตรียมมาเรียบร้อยเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็จะต้องมากับฉัน...เลิกหาข้ออ้างว่าจะกลับเพราะฉันไม่พาเธอกลับแน่นอนไปอาบน้ำได้แล้วโน่นกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอฉันให้เวลายี่สิบนาทีไม่อย่างนั้นฉันจะเข้าไปอาบกับเธอด้วย"  

เหนือเมฆหย่อนก้นลงนั่งไขว่ห้างที่โซฟาราคาแพงปลายเตียงก่อนจะชี้มือไปที่กระเป๋าใบใหญ่แบรนด์หรูเขาเตรียมการมาทุกอย่างแล้วมีหรือจะมาใจอ่อนกับคำพูดชักแม่น้ำทั้งห้าของหญิงสาวได้.