ลวงรักซาตานร้าย

บทนำดวงตาคมสีน้ำตาเข้มภายใต้คิ้วหนาได้รูปมองตามสาวน้อยร่างเล็กที่วิ่งตึกๆ ผ่านหน้าเขาไปด้วยความสนใจกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนผมยาวไสวที่ปลิวสยายตามแรงลมทำให้หัวใจหนุ่มเต้นแรงอย่างที่ ดามพ์ วิสุทธิ์ธาดาพงษ์ เลอเวนส์ ชายหนุ่มวัยสามสิบปีเลือดผสม ไทย สวีเดน ผู้หล่อเหลาเพียบพร้อมไม่เคยคิดว่าตนจะรู้สึกใจเต้นเลือดหนุ่มรุมร้อนได้ถึงเพียงนี้เพียงแค่ได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากเรือนร่างของสตรีที่วิ่งผ่านหน้าเขาไปอย่างเร่งรีบ โดยไม่ สนใจจะหันมามองเขาด้วยซ้ำ มันน่าโมโหตรงที่เจ้าหล่อนไม่หันมามามองเขานี่ล่ะ คนอย่างดามพ์ไม่เคยถูกผู้หญิงเมินดามพ์มั่นใจว่าเขาโดดเด่นสะดุดตาของผู้หญิงทุกคน ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาในตึกสำนักงานแห่งนี้ทุกคนต่างก็หันมาสนใจเขา แต่แม่สาวน้อยร่างเล็กเมื่อครู่กลับทะเล่อทะล่าวิ่งฉิวผ่านหน้าเขาไปเหมือนเขาไม่มีตัวตน... และดูท่าว่าเจ้าหล่อนยังคงเป็นนักศึกษาซึ่งแน่นอนว่าคงจะฝึกงานที่แผนกไหนสักแผนกในบริษัทของเขา เพราะทั้งตึกเลอเวนส์ทาวเวอร์ ตึกสูงสามสิบชั้นแห่งนี้ เป็นตึกสำนักงานใหญ่ของเลอเวนส์แต่เพียงผู้เดียว และที่นี่จะรวมทุกๆ แผนก ทุกเครือข่ายบริษัทในเครือ เลอเวนส์ อินดรัสทรี่และวิสุทธิ์ธาด

ตอนที่2. “ใช่คุณดามพ์หล่อมากกกก... และปากสวยมาก คุณดรุณีเองก็สวยมากเลยนะ แต่เจ้ายศเจ้าอย่างทีเดียวแหละ ก็คนเขามีเชื้อมีสายแล้วก็ร่ำรวยน่ะนะ ตอนที่นั่นแท่นท่านประธานของเลอเวนส์กรุ๊ปนี่นะ ทุกอย่างจะต้องเป็นระเบียบเป๊ะพนักงานสาวๆ นี่ต้องใส่ยูนิฟอร์มเรียบร้อยห้ามใส่สั้นห้ามแต่งหน้าเข้มห้ามเสียงดัง บรรยากาศราวกับย้อนยุคไปสมัยกรุงศรีฯ เลยล่ะ” แสงรวีพูดยิ้มๆ“แต่ท่านก็ใจดีกับทุกคนพนักงานที่นี่ร้องไห้กันใหญ่ตอนที่ท่านเกษียรตัวเอง”“แล้ว เอ่อคุณดามพ์จะมาทำงานที่นี่ทุกวันใช่ไหมคะพี่รวี”“ก็ใช่จ้ะแต่ก็แค่เดือนเดียวแหละที่คุณดามพ์จะอยู่ที่สำนักงานใหญ่แต่จะว่าไปคุณดามพ์ก็ไม่ค่อยได้อยู่หรอกส่วนใหญ่ก็สั่งงานผ่านพี่อีกทีใช้การสื่อสารออนไลน์สั่งงาน สั่งประชุมมีวันนี้เป็นการประชุมประจำไตรมาสคุณดามพ์จึงต้องมาเอง”แสงรวีทำงานที่นี่มาจะร่วมสิบปีแล้วได้รับความไว้วางใจจากคุณดรุณีจนกระทั่งมาถึงดามพ์และเธอก็เป็นเลขาที่ทำงานได้ดีเยี่ยม“อ้อค่ะ..”“นี่จะเที่ยงแล้วไปหาไรกินกันป่ะ”แสงรวีลุกขึ้นเก็บของให้เรียบแล้วก่อนจะปิดเครื่องคิมพิวเตอร์แล้วเดินคุยกับนารินไปยังห้องอาหารของบริษัท...ทางด้านดามพ์กำลังยื

ตอนที่4.นารินชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเรียวปากหยักสวยทว่าร้อนผ่าวทาบลงมาบนกลีบปากระเรื่อของตนอีกครั้ง.. สาวน้อยเผยอปากอย่างตระหนกลืมตัวทำให้ดามพ์ฉกฉวยโอกาสอันงามนี้สอดลิ้นเข้าไปรัดร้อยพัวพันดูดดื่มเสาะหาความหวานจากโพรงปากสาวละมุน นารินทำอะไรไม่ถูกสมองน้อยๆ ขาวโพลนรู้สุกเหมือนล่องลอยขึ้นจากพื้นโลกแล้วถูกจับโยนเหวี่ยงไปทางซ้ายทีขวาทีจนเธอกลัวว่าตัวของตนจะลอยหลุดออกไปนอกโลกจริงๆ มือเล็กเกาะเกี่ยวบ่ากว้างของเขาไว้แน่นเบียดกายเข้าหาอกกว้างของเขาอย่างลืมตัวซ้ำยังแหงนเงยรับจุมพิตเร่าร้อนของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนารินไม่รู้เลยว่าเธอทำมันไปได้อย่างไร แต่สิ่งที่กำลังพบเจออยู่มันก็ตื่นเต้นและน่าค้นหาไม่น้อย...ในขณะเดียวกันใจหนุ่มเต้นกระหน่ำไม่แพ้สาวน้อยในอ้อมแขนที่เขาโอบรัดเข้ามาแนบชิด กลิ่นกายหอมละมุนติดตรึงใจนั้นยั่วยุให้เลือดในกายหนุ่มร้อนระอุได้ไม่ยาก ยิ่งได้สัมผัสลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มมือ ดามพ์ก็แทบอยากจะพาเธอไปที่คอนโดของเขาเสียตอนนี้ แต่ยังก่อน...“อืมมม.. หากเธอยังคงจูบตอบฉันแบบนี้ ฉันจะพาเธอไปที่คอนโดฉันนะสาวน้อย...” เสียงแหบพร่าของเขาทำให้นารินกะพริบตาปริบๆ แล้วผละออกจากอกก