ตอนที่2.

ตอนที่2.  

“ใช่คุณดามพ์หล่อมากกกก... และปากสวยมาก คุณดรุณีเองก็สวยมากเลยนะ แต่เจ้ายศเจ้าอย่างทีเดียวแหละ ก็คนเขามีเชื้อมีสายแล้วก็ร่ำรวยน่ะนะ ตอนที่นั่นแท่นท่านประธานของเลอเวนส์กรุ๊ปนี่นะ ทุกอย่างจะต้องเป็นระเบียบเป๊ะพนักงานสาวๆ นี่ต้องใส่ยูนิฟอร์มเรียบร้อยห้ามใส่สั้นห้ามแต่งหน้าเข้มห้ามเสียงดัง บรรยากาศราวกับย้อนยุคไปสมัยกรุงศรีฯ เลยล่ะ” แสงรวีพูดยิ้มๆ

“แต่ท่านก็ใจดีกับทุกคน

พนักงานที่นี่ร้องไห้กันใหญ่ตอนที่ท่านเกษียรตัวเอง”

“แล้ว เอ่อ

คุณดามพ์จะมาทำงานที่นี่ทุกวันใช่ไหมคะพี่รวี”

“ก็ใช่จ้ะ

แต่ก็แค่เดือนเดียวแหละที่คุณดามพ์จะอยู่ที่สำนักงานใหญ่

แต่จะว่าไปคุณดามพ์ก็ไม่ค่อยได้อยู่หรอกส่วนใหญ่ก็สั่งงานผ่านพี่อีกที

ใช้การสื่อสารออนไลน์สั่งงาน สั่งประชุม

มีวันนี้เป็นการประชุมประจำไตรมาสคุณดามพ์จึงต้องมาเอง”

แสงรวีทำงานที่นี่มาจะร่วมสิบปีแล้วได้รับความไว้วางใจจากคุณดรุณีจนกระทั่งมาถึงดามพ์

และเธอก็เป็นเลขาที่ทำงานได้ดีเยี่ยม

“อ้อค่ะ..”

“นี่จะเที่ยงแล้วไปหาไรกินกันป่ะ”

แสงรวีลุกขึ้นเก็บของให้เรียบแล้วก่อนจะปิดเครื่องคิมพิวเตอร์แล้วเดินคุยกับนารินไปยังห้องอาหารของบริษัท...

ทางด้านดามพ์กำลังยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียวในห้องทำงานใหญ่โอ่โถง ดวงตาคมสีอำพันดูขุ่นข้นด้วยประกายบางอย่าง เรียวปากหยักสวยที่ใครๆ ต่างชื่นชมว่างดงามราวปากอิสตรียกยิ้มน้อยๆ มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่ามีสายที่ไม่ได้รับอยู่สองสาย ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ แล้วกดโทร. ออกไปยังเบอร์นั้นเมื่อเห็นว่ามีสายที่ไม่ได้รับนั้นเป็นใคร คุณดรุณี มารดาของเขานั่นเอง

“สวัสดีครับมี้”

“ว่าไงนายตัวดีไม่เข้าบ้านเลยนะ มาตั้งหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอยะ..” ใช่แล้วเขามาถึงเมืองไทยได้เกือบสองสัปดาห์แล้วแต่เพราะยังอยากเที่ยวหาความสำราญใส่ตัวจึงเลือกพักที่คอนโดหรูของตนมากกว่าจะกลับไปฟังมารดาสาธยายถึงบรรดาสาวๆ ที่นางสรรหามาให้เขาดูตัว

“ผมยังยุ่งๆ อยู่ครับมี้ แต่ผมจะเข้าไปหาอยู่นะครับ มีของฝากเยอะแยะเลยด้วย” รู้ว่ามารดางอนจึงเอาของฝากมาหลอกล่อ และได้ยินเสียง หึ เบาๆ จากคนปลายสาย ดามพ์นึกภาพออกเลยว่ามารดาต้องกำลังค้อนให้เขาอย่างแน่นอน

“ย่ะ พ่อคนงานเยอะ แค่นี้ล่ะแต่อย่าลืมมาให้ได้นะ”

“ครับมี้ รักมี้นะครับ” ชายหนุ่มวางสายก่อนจะยิ้มบางๆ เมื่อนึกถึงมารดา ระหว่างบิดากับมารดาแล้วดามพ์ค่อนข้างจะสนิทสนมกับมารดามากกว่าเพราะคุณดรุณีนั้นตามใจเขามากกว่าคุณ แดนนี่ ซึ่งค่อนข้างจะเข้มงวดและจริงจังแต่บิดาก็เป็นพ่อที่ดี และถ่ายทอดความรู้งานทุกอย่างให้เขาอย่างเต็มที่ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจไปเมื่อหลายปีก่อน คุณแดนนี่เป็นผู้ชายที่เก่งกาจฉลาดเฉลียวเป็นฮีโร่ในใจเขาเลยทีเดียว...

“เจมส์ นายเตรียมรถให้ฉันด้วย เย็นนี้ฉันจะขับเอง”

ชายหนุ่มหันไปสั่งคนสนิทที่ติดตามเขาทุกฝีก้าวราวกับเงาตามตัวซึ่งยืนนิ่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของตน

“ถ้าคุณดรุณีรู้เข้าผมแย่แน่ๆ” เจมส์แย้งเสียงเรียบใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แตกต่างจากผู้เป็นนายที่ใบหน้าเกลื่อนด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อดามพ์ยิ้มให้หญิงสาวคนไหน ก็ยากนักที่เจ้าหล่อนจะต้านทานเสน่ห์อันล้นเหลือของเขาได้

“นายนี่ก็จริงจังไปซะทุกงานเลยนะเจมส์ แล้วนี่จะยืนเป็นหุ่นอีกนานมั้ย เวลาอยู่กันลำพังนายไม่ต้องปั้นหน้ายักษ์ตลอดเวลาก็ได้ ฉันเมื่อยแทน”

“ไม่ได้หรอกครับ ผมเป็นแค่ลูกน้อง เป็นลูกจ้างเหมือนคนอื่นๆ”

“แต่ฉันเห็นนายเป็นเพื่อนเป็นน้อง พ่อฉันก็ไม่ได้เลี้ยงนายมาให้เป็นลูกจ้างฉันนะเจมส์ บางครั้งมี้ก็ถือตัวจนเกินเหตุ นายอย่าไปถือสาท่านเลย” เจมส์เป็นลูกของบอดีการ์ดของบิดาซึ่งเป็นญาติห่างๆ กับคุณแดนนี่ และพ่อของเจมส์ก็เป็นคนดีซื่อสัตย์รับใช้บิดาของเขาจนสิ้นลมหายใจ คุณแดนนี่จึงรับเจมส์เป็นบุตรบุญธรรมและส่งเสียให้เจมส์ได้เล่าเรียนอย่างเต็มที่ตอนเด็กๆ เจมส์อาจจะไม่ได้เรียนที่เดียวกับเขาแต่ในระดับมหาวิทยาลัยเขากับเจมส์เรียนที่เดียวกันเป็นเงาของกันและกันไปโดยปริยาย แต่เจมส์เป็นคนพูดน้อยและถ่อมตัวไม่เคยตีตัวเสมอเขาเลยสักครั้งแม้ดามพ์จะบอกเจมส์เสมอว่าเขาเห็นเจมส์เป็นเสมือนน้องชายคนหนึ่งก็ตาม แต่เจมส์พอใจที่จะอยู่ในตำแหน่งบอดีการ์ดของเขาเป็นเลขาเป็นมือขวาของเขาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว นั่นเพราะคุณดรุณีเคยต่อว่าเจมส์อยู่ครั้งหนึ่งว่าเจมส์ไม่รู้จักเจียมตัว ทำให้เจมส์ไม่กล้าจะยอมรับความหวังดีที่เขามอบให้

“แต่ผม..”

“ไม่ต้องแต่ เวลาฉันเห็นนายทำตัวเจียมเนื้อเจียมตัวเมื่อไหร่ฉันเองที่รู้สึกผิดนายรู้มั้ย พ่อของฉันเองก็คงไม่ชอบแน่ๆ หากไม่มีนายกับพ่อ ฉันเองก็ไม่รู้จะมีชีวิตอยู่มาจนทุกวันนี้มั้ย ขอร้องล่ะเวลาอยู่ด้วยกันไม่ต้องเคร่งครัดไม่ต้องทำตัวเหินห่างแบบนี้หรอก” คราวนี้เจมส์ลดความตึงเครียดแกร่งกระด้างลง ดามพ์ยกมือตบบ่าของเจมส์เบาๆ

“แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย เหมือนฉันได้น้องชายคืนมา”

“ขอบคุณครับพี่ดามพ์” สรรพนามที่เคยใช้เรียกขานกันเมื่อนานมากลับมาอีกครั้ง ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มเย็นชาในสายตาของคนอื่นระบายด้วยรอยยิ้มบางๆ ดูเก้อเขินของเจมส์

“แบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่ารักกันจริง เอาล่ะฉันมีเรื่องสนุกๆ ต้องทำวันนี้นายกลับคอนโดไปก่อนเลยนะฉันดูแลตัวเองได้”

“แน่ใจนะครับว่ามันจะไม่มีเรื่องตามมา”

“นายเห็นฉันเป็นคนยังไง”

“ก็เห็นว่าคลาดสายตาผมเมื่อไหร่ พี่ดามพ์สร้างเรื่องเสมอ”

“แหม พอได้ทีก็ชักปากดีนะเจมส์” ดามพ์ทำทีหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ เจมส์ยิ้มบางๆ ตามแบบของตน

“ผมพูดเรื่องจริงครับ”

“เอาเถอะงานนี้รับรองมี้ไม่ว่านายและฉันไม่สร้างเรื่อง ตกลงตามนี้ ไปเตรียมรถให้ฉันเลย แล้วงานก็เอากลับไปให้ฉันที่คอนโดด้วย ฉันจะดูรายละเอียดอีกที” เจมส์พยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป ดามพ์มองประตูที่ปิดสนิทใจก็พลันนึกไปถึง ธุระ ที่เขาจะต้องไปจัดการด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ...