ตอนที่4.

ตอนที่4.

นารินชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเรียวปากหยักสวยทว่าร้อนผ่าวทาบลงมาบนกลีบปากระเรื่อของตนอีกครั้ง.. สาวน้อยเผยอปากอย่างตระหนกลืมตัวทำให้ดามพ์ฉกฉวยโอกาสอันงามนี้สอดลิ้นเข้าไปรัดร้อยพัวพันดูดดื่มเสาะหาความหวานจากโพรงปากสาวละมุน นารินทำอะไรไม่ถูกสมองน้อยๆ ขาวโพลนรู้สุกเหมือนล่องลอยขึ้นจากพื้นโลกแล้วถูกจับโยนเหวี่ยงไปทางซ้ายทีขวาทีจนเธอกลัวว่าตัวของตนจะลอยหลุดออกไปนอกโลกจริงๆ มือเล็กเกาะเกี่ยวบ่ากว้างของเขาไว้แน่นเบียดกายเข้าหาอกกว้างของเขาอย่างลืมตัวซ้ำยังแหงนเงยรับจุมพิตเร่าร้อนของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนารินไม่รู้เลยว่าเธอทำมันไปได้อย่างไร แต่สิ่งที่กำลังพบเจออยู่มันก็ตื่นเต้นและน่าค้นหาไม่น้อย...

ในขณะเดียวกันใจหนุ่มเต้นกระหน่ำไม่แพ้สาวน้อยในอ้อมแขนที่เขาโอบรัดเข้ามาแนบชิด กลิ่นกายหอมละมุนติดตรึงใจนั้นยั่วยุให้เลือดในกายหนุ่มร้อนระอุได้ไม่ยาก ยิ่งได้สัมผัสลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มมือ ดามพ์ก็แทบอยากจะพาเธอไปที่คอนโดของเขาเสียตอนนี้ แต่ยังก่อน...

“อืมมม.. หากเธอยังคงจูบตอบฉันแบบนี้ ฉันจะพาเธอไปที่คอนโดฉันนะสาวน้อย...” เสียงแหบพร่าของเขาทำให้นารินกะพริบตาปริบๆ แล้วผละออกจากอกกว้างทันที แก้มสาวแดงจัดเนื้อตัวสั่นระริกอย่างน่าละอาย

“ขะ ขอตัวนะคะ ขอบคุณที่มาส่ง..” พูดจบร่างเล็กก็เปิดประตูก้าวลงจากรถแล้ววิ่งลิ่วเข้าไปในตัวอาคารตนที่พักอาศัยอยู่ทันที

ดามพ์มองตามร่างบอบบางไปจนลับตาก่อนจะยกยิ้มในหน้าด้วยความชื่นมื่น

“เธอไม่มีวันหนีพ้นมือฉันหรอกแม่สาวน้อยแก้มแดง แล้วแก ไอ้นาท แกจะต้องกระอักแน่ๆ ที่น้องสาวของแกเป็นแค่ของเล่นฉัน”

นารินทำงานด้วยใจไม่เป็นสุขทั้งระแวงว่าดามพ์แสงรวีจะรู้เรื่องของเธอกับดามพ์และกลัวว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรห่ามๆ เหมือนวันก่อน ทั้งอยากพบหน้าชายหนุ่มผู้กุมหัวใจของเธอทั้งดวง...

ตอนนี้เธอกับดามพ์แอบคบกันได้หนึ่งเดือนแล้ว... นารินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องราวมันจะเตลิดมาถึงขั้นนี้ ขั้นที่เรียกว่าเธอเป็นกิ๊กของประธานบริษัทผู้หล่อเหลาเพียบพร้อม เป็นที่หมายปองเป็นที่ชื่นชมของสาวๆ ทั้งประเทศเช่นนี้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว.. เธอรักดามพ์และดามพ์ก็รักเธอ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ดามพ์คอยรับส่งเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนเอาใจใส่ ไม่เคยล่วงเกินเธอมากกว่าการจับมือและหอมแก้มเบาๆ ก่อนจากกัน ก่อนนอนก็จะโทรศัพท์หรือไม่ก็ส่งข้อความมาราตรีสวัสดิ์ ในวันหยุดเขาก็จะพาเธอไปดูหนังไปรับประทานอาหารหรือไม่ก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสองคนแบบไปเช้าเย็นกลับ

ดามพ์อ่อนโยนและช่างเอาอกเอาใจ แต่เพราะฐานะที่แตกต่างกันเธอจึงยังไม่อยากให้ใครๆ รู้ว่าเธอกับดามพ์คบหากัน เพราะกลัวคนอื่นๆ จะมองว่าเธอเป็นเด็กเส้นและหวังจับเขาทางอ้อม ซึ่งดามพ์ก็เข้าใจและบอกเธอว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับของเขาและเธอ และจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเขารักเธอจริงๆ และไม่คิดว่าเธอจะจับเขาเหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ นารินดีใจที่ดามพ์เข้าใจและมองตนในแง่ดีและไม่รังเกียจที่เธอไม่ได้ร่ำรวยหรือมีชื่อเสียงเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยคบ สาวน้อยคิดแล้วก็หน้าแดงอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข...

“อุ้ย...” นารินสะดุ้งตกใจที่จู่ๆ แก้มสาวก็โดนฉกฉวยความหอมกรุ่นไป

“ตกใจอะไรครับคนสวย..” นารินหันมองรอบกายเลิกลักกลัวว่าจะมีคนเห็นก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อพบว่าไม่มีใครแล้วนอกจากเธอกับดามพ์

“คุณอย่าทำแบบนี้สิคะ”

“จะทำเพราะรินไม่ทำตามที่เราตกลงกันไว้” ดามพ์หน้าตาขึงขังนารินหน้าเสียเพราะคิดว่าเขาจะลงโทษเธอด้วยจุมพิตร้อนแรงอีก

“ไม่นะคะ รินไม่ได้ทำอะไรผิด รินไม่เคยบอกใครเรื่องของเรา”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นเสียหน่อย”

“แล้วเรื่องอะไรคะ แต่รินมั่นใจว่ารินไม่ได้ทำผิดสัญญาของเรา” นารินร้อนใจพลางหันมองรอบกายอีกครั้งอย่างหวาดระแวง

“รินเรียกพี่ว่าคุณ...” นารินครางในลำคอเบาๆ อย่างเข้าใจแล้วค้อนเขาหนึ่งทีที่ทำให้เธอใจหาย

“คนบ้า รินนึกว่าเรื่องอะไร รินขอโทษค่ะ พี่ดามพ์อย่าโกรธอย่าทำโทษรินนะคะ” ขอโทษพร้อมทั้งขอผ่อนผันการลงโทษจากเขาเพราะรู้ดีว่าคนอย่างดามพ์เอาแต่ใจแค่ไหน...

“ไม่ยกโทษให้ และทีนี้ก็ถึงเวลาต้องโดนทำโทษรินแล้ว”

“ไม่นะคะ ที่นี่ไม่ได้เดี๋ยวใครเห็นเข้ามันจะไม่ดี” นารีนยกมือยันอกกว้างของเขาไว้แล้วเบี่ยงหน้าหลบจมูกโด่งสวยของเขาอย่างเอียงอายใบหน้างามแดงเรื่อ

“ถ้าอย่างนั้นหากไม่ใช่ที่นี่พี่ลงโทษรินได้น่ะสิ”