ตอนที่12“มีอะไรรึเปล่าริน ท่าทางแปลกๆ” เมื่อลับหลังลูกชายกับลูกสะใภ้แล้วคุณสาลี่ก็หันมาถามลูกสาวที่ยืนหน้าซีดเอาแต่มองการ์ดแต่งงานในมือนิ่ง“มะ ไม่ค่ะ เราไปเก็บของกันเถอะค่ะ เดี๋ยวช้าไม่ทันใจพี่นภาจะเอ็ดแม่อีก” นารินตัดบทแล้วยิ้มบางๆ ให้ผู้เป็นแม่ ซ่อนความเจ็บปวดไว้ในอกมิดชิด แต่ในใจร้อนรุ่มอยากจะไปหาไปถามดามพ์ให้แน่ใจว่านี่คือเรื่องจริงหรือแค่เรื่องตลก แม้ในใจจะมีคำตอบที่ไม่อยากจะยอมรับอยู่แล้วก็ตาม...“แม่ล่ะเบื่อหน่ายแม่นภาเต็มที เฮ้อ... แต่ก็อย่างว่าล่ะ ลูกรักใครแม่ก็จะรักด้วยแม้บางคนไม่น่ารักก็เถอะ”“ช่างเขาเถอะค่ะแม่ ยังไงแม่ก็อยู่บ้านคนละหลังกับเขาอยู่แล้ว เราไปเก็บของดีกว่าค่ะ” นารินฝืนยิ้มให้มารดา คุณสาลี่พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของตนเก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกล่องจนเรียบแล้วและช่วยกันยกไปใส่กระโปรงท้ายรถไว้เย็นวันนั้นพอพี่ชายกับมารดากลับไปแล้วนารินก็รีบกลับมาที่คอนโดของดามพ์ทันทีแต่เมื่อไปถึงเธอก็ถึงกับชาวาบไปทั้งกาย ใจทั้งดวงเต็มไปด้วยความปวดร้าวและอับอาย...“นี่เหรอ นางบำเรอของดามพ์ ต๊าย หน้าตาจืดชืดแบบนี้ไม่ใช่ สเป๊กของดามพ์เลยนี่คะ คุณแม่ดูสิคะ นังโสโครกนี่มันยาจกชั
ตอนที่13.สามปีกับอีกเก้าเดือน... นารินมองปฏิทินตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยังเจ็บปวดไม่หายสามปีเก้าเดือนที่เธอโซเซออกมาจากรังรักอันแสนหวาน แล้วพบกับความจริงว่าโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยคิด ความรักของชายคนหนึ่ง ก็แค่คำลวงที่ทำให้เธอเจ็บเจียนตาย แต่เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่และอยู่ด้วยความยากลำบาก...ความจริงที่ได้รับรู้ในวันนั้นมันทำให้เธอยังคงเจ็บปวด ดามพ์ไม่ได้รักเธอจริงอย่างที่เขาเคยพูดไว้ แต่เพราะเขาแค้นใจที่พี่ชายของเธอแย่งคนรักของเขาไป...เมื่อสมัยที่บิดามีชีวิตอยู่นั้นครอบครัวของเธอร่ำรวยรุ่งเรืองมาก นาทได้ไปเรียนต่อต่างประเทศและเขาก็เป็นเพื่อนกับดามพ์ เธอไม่เคยเห็นดามพ์เพราะเมื่อพี่ชายไปเรียนต่อเธอก็เข้าไปเรียนในเมืองและยังเด็กอยู่มากช่วงที่นาทเรียนมหาวิทยาลัย เธอกับพี่ชายก็ค่อนข้างห่างเหินกันเพราะต่างคนต่างอยู่คนละที่เจนนี่ คือดาวมหาวิทยาลัยเป็นคนรักของดามพ์ในตอนนั้นและนาทกับดามพ์ก็เป็นเพื่อนรักกัน แต่ไปๆ มาๆ เจนนี่ก็ขอเลิกกับดามพ์และมาคบกับนาท ทำให้ดามพ์เสียหน้าและเรื่องที่เขาถูกคนรักบอกเลิกสายฟ้าแลบ ทำให้เรื่องของดามพ์โด่งดังไปทั้งมหาวิทยาลัยจึงเป็นเหตุให้ทั้งสองแตกหัก
ตอนที่15.“ดื่มนมแล้วไปบ้วนปากนะคะเด็กดี” นารินยกแก้วน้ำให้ลูกสาวดื่มล้างปากเด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่ายทั้งที่ดวงตาปรือปรอยแทบจะปิด และเมื่อบ้วนน้ำทิ้งเด็กหญิงก็หลับไปทันทีโดยปากน้อยๆ ยังมีคราบน้ำและนมอยู่นารินยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยก่อนจะเช็ดปากให้น้องหนูนาอย่างอ่อนโยนแล้วพากลับไปที่เตียงส่งเด็กหญิงให้นอนเคียงข้างคู่แฝดของตนและเมื่อตัวถึงที่นอนเด็กหญิงทั้งสองก็หันหน้าเข้าหากันและกอดกันไว้ นารินลูบศีรษะเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มประกายทองที่ถอดแบบผู้เป็นพ่อมาแบบไม่ขาดตกบกพร่องด้วยความรัก เธอยอมรับว่าเด็กหญิงทั้งสองเหมือนดามพ์เหลือเกิน เด็กๆ เหมือนเธอแค่โครงหน้าเรียวและดวงตากลมโตส่วนสีตาและสีผมรวมไปถึงส่วนประกอบอื่นๆ บนใบหน้านั้นเหมือนดามพ์ที่ย่อส่วนลงมาเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ สองคนนี้“แม่หนูรินจ๋ารักลูกๆ นะคะ และเราจะมีกันและกันตลอดไป”นารินล้มตัวลงนอนเคียงข้างลูกๆ ดวงตากลมโตอ่อนล้าจากงานปิดลง แต่เธอยังไม่หลับเพราะกำลังนึกถึงอดีตที่ผ่านมา วันที่ตนซมซานออกมาจากคอนโดหรูของดามพ์...วันนั้นเมื่อสามปีเก้าเดือนก่อน... เธอตัดสินใจนำเสื้อผ้าใส่กระเป๋าติดตัวมาไม่กี่ชุดและเอาเช็คที่ค
ตอนที่16.“หนูรินอย่าลืมปิ่นโตนะลูก..” ยายแววร้องบอกขณะที่นารินกำลังสวมรองเท้าคัทชูอยู่หน้าบ้าน ร่างบอบบางงดงามดังเดิมยิ้มน้อยๆ กับความห่วงใยของยายแวว ลูกๆ ของเธอวิ่งเตาะแตะๆ มากอดและหอมแก้มนวลซ้ายขวา“แม่หนูรินจ๋า กลับไวๆ น้า”“จ้า แล้วอย่าซนจนคุณยายเวียนหัวนะคะเด็กดี” นารินหอมแก้มยุ้ยแดงปลั่งของลูกๆ อย่างรักใคร่และมันเขี้ยว“หนูนาอยากกินหนม”“หนูดาอยากกินติม”“เอาล่ะๆ เด็กๆ ไปเล่นขายขนมกับยายดีกว่าแม่หนูรินจะไปทำงานแล้ว” ยายแววเดินออกมาส่งคนแปลกหน้าที่บัดนี้กลายเป็นลูกสาวของนางอย่างรักใคร่เอ็นดู“รินไปนะคะยาย”“จ้ะ ปั่นจักรยานดีๆ ล่ะ ไม่ต้องรีบแต่อย่าให้สิบล้อแซง”“จ้า...” นารินหัวเราะเบาๆ หยิบปิ่นโตใส่ตะแกรงหน้ารถจักรยานคันเก่ง ปั่นเรื่อยๆ ไปตามเส้นทางที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้ ตอนนี้เธอทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเธอทำมาได้เกือบปีแล้ว ตั้งแต่โรงแรมที่เกือบเจ๊งจนบัดนี้มีการเปลี่ยนแปลงผู้บริหารและปรับปรุงใหม่จนกลายเป็นโรงแรมระดับห้าดาวหรูหรางดงามและมีแขกเข้าพักไม่ขาดสาย โรงแรมกึ่งรีสอร์ตแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้านของยายแวว ระยะเกือบสองกิโลเมตรไม่ได้เป็นอุปสรรค์ของนาริน และกา
ตอนที่17.“มีอะไร” ดามพ์กดรับเสียงเข้มนึกชิงชังเจ้าหล่อนยิ่งนัก“ฉันต้องการเงิน”“เราตกลงกันแล้วนะมีเรีย เธอจะได้เท่าที่ฉันให้ไป หมดแล้วก็คือหมดไม่มีเพิ่มหรือหากเธอไม่รู้จักพอเธอจะไม่ได้อะไรเลย”“นี่คุณกล้าพูดแบบนี้กับฉันเหรอ ถ้าคุณไม่ให้สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันจะบอกคุณแม่คุณเรื่องของเรา บอกนักข่าวว่าคุณมันไม่มีน้ำยาเป็นพวกกามตายด้านนกเขาไม่ขัน” เสียงหัวเราะน่าเกลียดดังมาตามสายดามพ์กัดกรามกรอดแล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ก็แล้วแต่คุณ เพราะเมื่อมีข่าวของผมเมื่อไหร่คุณก็หมดอนาคตเมื่อนั้นเหมือนกันและหากแม่ของผมเป็นอะไรไป ผมไม่เอาคุณไว้ให้รกโลกแน่” ดามพ์ตัดสัญญาณทันทีแต่ก็ยังทันได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของมีเรีย...“บัดซบ...” ดามพ์โยนโทรศัพท์เครื่องหรูลงกับที่นอนแล้วทิ้งตัวลงอย่างอ่อนแรง ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ้อนล้า...วันหยุดของนารินจะหมดไปกับการเลี้ยงดูลูกๆ ที่ทั้งซนและช่างพูด แต่เมื่อลูกๆ หลับเธอก็จะมานั่งทำงานของตนเอง ซึ่งนารินรับงานพิเศษคืองานแปลเอกสารมีทั้งลูกค้าออนไลน์และลูกค้าที่เป็นนักเรียนนักศึกษา และตอนนี้นารินกำลังรับงานแปลนวนิยายจีนอยู่ ซึ่งก็ได้รับการตอบรับที่ดีมากและนารินก็รักงา
ตอนที่18“ดะ ได้สิจ๊ะ ยายให้หอมแก้มหลายๆ ทีเลยก็ได้” คุณดรุณีรีบรับร่างเด็กหญิงมาอุ้มแล้วเอียงแก้มให้หนูดาหอมเบาๆริมฝีปากน้อยๆ ที่จุ๊บลงบนแก้มเหี่ยวย่นทำให้นางรู้สึกอุ่นซ่านไปทั้งใจอย่างไม่อาจจะปฏิเสธได้แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าเด็กหญิงในอ้อมแขนมีเลือดเนื้อเชื้อไขของตนหรือไม่ แต่สายสัมพันธ์ของสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในกายทำให้ขอบตาของนางร้อนผ่าวจุกแน่นไปทั้งอก...“เอาล่ะเราไปกันเถอะจ้ะหนูดาแม่รออยู่” แล้วยายแววก็อุ้มหนูดาเดินจากไป...ยายแววอุ้มหนูดาจากไปแล้วแต่คุณดรุณียังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนเจมส์กลับมาพร้อมด้วยมะพร้าวน้ำหอมและอาหารสองสามอย่างในกระทงใบตอง“คุณท่าน... คุณท่านครับ“อ้อ... เจมส์ มาแล้วเหรอ” เจมส์เรียกคุณดรุณีอยู่หลายครั้งแต่ท่านยังคงยืนนิ่งเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเขา จนเมื่อนางรู้สึกตัวจึงหันมามองเขาด้วยแววตาเหม่อลอย“มีอะไรหรือเปล่าครับ ตาแดงๆ&rdqu
ตอนที่19.“คุณโฉมวันนี้นารินมาทำงานรึเปล่าครับ”“คุณเจมส์มีธุระอะไรกับหนูรินหรือคะ หนูรินเพิ่งมาลาพาลูกไปหาหมอค่ะ แต่บ่ายๆ คงจะกลับมาทำงานค่ะเพราะเธอลาครึ่งวัน”“อ้อ... ผมถามดูพอดีท่านประธานมาท่านอยากจะรู้จักหัวหน้าแผนกทุกคนน่ะครับ แต่ถ้านารินลาก็ไม่เป็นไร” เจมส์วางสายแล้วถอนใจหนักๆคลาดกันจนได้... ชายหนุ่มส่ายหน้าแล้วเดินตามเจ้านายเข้าไปในโรงแรม...ทางด้านคุณดรุณีเมื่อพักผ่อนจนอาการดีขึ้นแล้วก็สั่งให้คนของตนสืบหาที่อยู่ของยายแววให้และไม่นานนางก็เดินทางมาหายายแววที่บ้านแต่พบว่าบ้านของยายแววปิดไม่มีใครอยู่ซึ่งพอถามคนละแวกนั้นก็พบว่ายายแววกับนารินพาเด็กๆ ไปฉีดวัคซีน นางจึงไปหาดามพ์ที่โรงแรม“มี้มาทำไมครับ ทำไมไม่นอนพักที่บ้าน” ดามพ์ประคองมารดามานั่งที่โซฟารับแขกตัวใหญ่
ตอนที่20.“ถ้าการกระทำของผมทำให้คุณๆ ไม่พอใจ ผมขอลาออก เพื่อชดใช้กับความผิดของตัวเองครับ”“ไม่เจมส์ นายไม่ผิด ฉัน ฉันต่างหากที่ผิดและสารเลวเหลือเกิน...ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนาย” ดามพ์ลุกขึ้นเดินมาหาเจมส์วางมือบนไหล่ของเจมส์เบาๆ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า จนเจมส์ตกใจรีบพยุงร่างสูงใหญ่ของดามพ์ไว้“คุณดามพ์ อย่าทำแบบนี้เลยครับ”“ไม่.. เจมส์ หากนายไม่ยกโทษให้ฉัน ฉันจะไม่ลุกขึ้น ฉันขอโทษที่มองนายผิดๆ ขอโทษที่ชกนาย นายจะชกฉันคืนก็ได้ แต่ฉันละอายใจเหลือเกิน”ดามพ์ไม่ยอมลุกขึ้น ไหล่กว้างที่เคยสง่าผ่าเผยศีรษะที่ไม่เคยก้มให้ใครกำลังค้อมลงตรงหน้าเจมส์... เจมส์สะอึกและอึ้งไปรู้สึกถึงก้อนอะไรบางอย่างวิ่งมาจุกที่ลำคอ ใบหน้าเหล่อเหลาไม่แพ้กันดูลำบากใจเมื่อคุณดรุณีก็ทำท่าจะคุกเข่าขอโทษเขาอีกคน“ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลยครับคุณท่าน ผมไม่สบายใจ และผมก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้...”“แต่เรา.. ทำผิดกับเธอและผิดต่อนาริน”
ตอนที่46. อวสานครอบครัวของเขาสุขแสนสุข เมื่อทั้งเมียและแม่เข้าขากันได้เป็นอย่างดีจนบางทีเขาก็รู้สึกว่ามีแม่สองคน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อหน่าย เมื่อแม่ยอดรักของเขานั้นหอมหวานเร่าร้อนเหลือเกิน..ตั้งแต่เรื่องร้ายๆ ผ่านไป มารดาของเขาก็เอาใจใส่นารินกับลูกมากไม่ว่านารินกับลูกๆ อยากได้อะไรคุณดรุณีไม่เคยขัดแต่ก็ไม่เคยก้าวก่ายการเลี้ยงดูลูกๆ ของนาริน แต่ไม่ว่านารินจะพูดจะทำอะไรคุณดรุณีจะสนับสนุนและเห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกครั้งและยังเอาอกเอาใจสะใภ้คนสวยจนคนเป็นลูกชายแท้ๆ แทบจะหมดความสำคัญลงไป แต่นั่นล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ เขากับมารดาเคยทำผิดกับนารินไว้มากมายและทำให้เธอต้องตกระกำลำบากมาอย่างแสนสาหัส โชคดีที่นารินยังรักและให้อภัยเขากับมารดาและเธอก็ยังให้ลูกๆ ที่น่ารักแก่เขาถึงสามคน...“พี่ดามพ์ขา ที่รักพาลูกๆ ขึ้นบ้านได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว..” เสียงหวานเจื้อยแจ้วร้องบอกดามพ์ยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปตามลูกๆ เข้าบ้าน แล้วพาเด็กๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวมารับประทานอาหารเย็นซึ่งวันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆ รับขวัญหลานน้อย
ตอนที่45.“ดีมาก ขอบใจที่ช่วยสั่งสอนคนชั่วๆ ให้” ดามพ์วางสายด้วยความพอใจเมื่อได้รับข่าวว่าภารกิจของเขาสิ้นสุดลงด้วยดีเพราะเขาเป็นผู้ชายและไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงเขาจึงต้องให้ผู้หญิงด้วยกันจัดการ แต่เขารับรองได้เลยว่านภาลัยจะไม่มีวันได้มีความสุข คนที่คิดทำร้ายทำลายคนในครอบครัวของเขาจะต้องได้รับการสั่งสอนเอาคืนอย่างสาสม ยิ่งคนเลวๆ อย่างนภาลัยที่ไม่ได้แค่คิดจะทำร้ายนารินเท่านั้น แต่นภาลัยฆ่าแม่ของนาริน นภาลัยจะต้องเจออะไรที่มันหนักหนาเป็นสองเท่า...นารินมองค้อนสามีจอมพลังที่ไม่ยอมให้เธอพักเสียทีทั้งที่ตักตวงความสุขจากเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พ่อคุณก็ยังไม่ยอมสงบ ดามพ์น้อย ยังคงคึกคักอย่างน่าหมั่นไส้...“รินจ๋า ดามพ์น้อยมันไม่ยอมนอน...” ชายหนุ่มเคล้าคลอเกลือกกลิ้งใบหน้าหล่อเหลากับทรวงสาวของเธออย่างออดอ้อน ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะแต้มมายังยอดอกสีหวานอีกครั้ง นารินครางเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจแต่ก็แอ่นอกเข้าหาปากร้อนผ่าวอย่างเต็มอกเต็
ตอนที่44.“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี แต่ฉันไม่อาจจะรับผิดชอบอะไรที่มันเกินกำลังฉันได้อีกต่อไป ฉันขอแค่เป็นพนักงานคนหนึ่งของคุณดีกว่า อย่างน้อยๆ คงไม่ทำกิจการเจ๊งเหมือนที่ผ่านมา” มีเรียเช็ดน้ำตาแล้วบอกเขายิ้มๆ“ก็ตามใจคุณนะ ผมยินดีช่วยเหลือคุณ”“ค่ะ ขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ..” หนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างเข้าอกเข้าใจมิตรภาพที่ดีเริ่มงอกงามอีกครั้ง“อ้าว.. น้องริน รู้สึกตัวแล้วหรือคะ” มีเรียหันไปมองนารินซึ่งเดินเข้ามาหาพวกตน นารินไม่พูดไม่จาแต่เดินไปหาดามพ์แล้วฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของเขาเต็มแรง…เพี๊ยะ... เสียงฝ่ามือเล็กๆ กระทบใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงจนหน้าหันไปเลยทีเดียว ดามพ์ถึงกับเห็นดาวเห็นเดือนวิ่งวิ้งๆ ต่อหน้าต่อตา“ว้าย น้องริน.. อย่าค่ะ อย่าทำอะไรดามพ์เลยนะคะ” มีเรียเข้ามาขวางไว้เมื่อเห็นแววตาวาวๆ ของนาริน“พี่โรสถอยไปค่ะหากไม่อยากโดนลูกหลง..”“อะไรกันครับเมียจ๋า” ดามพ์หน้าเสียยิ่งเห็นแววตา
ตอนที่43.“แกหักหลังฉันเหรอ”“ใครว่าฉันหักหลังเธอเล่า ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ต้องทำและเธอก็ยังได้สนุกกับไอ้พวกนี้อีก วินๆ กันทั้งสองฝ่าย เธอได้มันได้เงินด้วยนะไม่ชอบเหรอ” นภาลัยเหยียดยิ้มน่ารังเกียจ มีเรียมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความชิงชัง ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกขยะแขยงความคิดและการกระทำของนภาลัย ซึ่งเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนภาลัยจะต้องทำร้ายนารินขนาดนั้น“ฉันถามจริงๆ เถอะทำไมเธอจะต้องทำขนาดนี้ด้วย นารินเขาไปทำอะไรให้เธอ”“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ มันแค่สวยกว่า และใครๆ ก็รักมันมากกว่าฉัน ตอนฉันเป็นเมียพี่มัน ผัวฉันก็คอยแต่พร่ำเพ้อห่วงมันคิดถึงมันจะส่งเสียเงินให้มันเรียน แม่มันก็ทั้งรักทั้งห่วงไม่มีใครสนใจฉันที่เป็นสะใภ้ พอมันท้องไม่มีพ่อกลับมาก็ยังจะรักจะหลงมัน ฉันพยายามทำให้ทุกคนเกลียดมันเท่าไหร่ก็ยิ่งมีแต่คนรักมัน แล้วนังเด็กน่าเกลียดสองคนนั่นอีก พอมันลืมตามาดูโลกมันแย่งความรัก แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน สามีฉันกับแม่ของมันก็ไปเห่อนังเด็กฝรั่งขี้นกกัน ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน
ตอนที่42.“พี่ดามพ์ขา เข้ามาหาริน โอ้ว ซี๊ดดด...”“อีกนิดคนสวย อา รินจ๋า... ที่รักหวานเหลือเกิน...” ดามพ์ครางกระเส่าชิดยอดอกไหวระริกเมื่อส่งก่อนจะเคลื่อนกายแกร่งเสียดสีกับกายนุ่มนิ่มอย่างยั่วเย้า แล้วบดจุมพิตร้อนแรงลงบนกลีบปากบวมเจ่อของเธออย่างเร่าร้อนดูดดื่ม“รินร้อนเหลือเกิน พี่ดามพ์ขา สิคะ..” หญิงสาวแอ่นสะโพกเชิญชวนเสนอกายให้เขาบ่งบอกว่าเธอต้องการอะไร ดวงตาสวยหยาดเยิ้มด้วยเพลิงเสน่หาความเร้ารัญจวนจากดวงตาคมทำให้นารินวาบหวามเสียวกระสัน ยิ่งเมื่อเขาจับแก่นกายแกร่งแข็งขึงและร้อนราวเปลวไฟจดจ่อลากไล้หยอกเย้ากับดอกไม้งามร้อนเร่าราวจะมอดไม้ด้วยความต้องการของเธอ แต่ไม่ยอมเข้ามาเติมเต็มเสียทีนารินก็ยิ่งร้อนระอุ“พี่ดามพ์ เดี๋ยวนี้ รินต้องการ อื้อออ คนบ้า เดี๋ยวนี้...” คนตัวเล็กสั่งเสียงพร่าพยายามแอ่นสะโพกเข้าหาด้วยความฉุนเฉียว เล็บแหลมจิกลงบนข้อมือแกร่งอย่างเร่งเร้า จนทนไม่ไหวนารินจึงผลักให้เขานอนลงแทนที่ตนแล้วพลิกกายเหนือร่างแกร่งก่อนจะคร่อมสะโพกหนาไว้แล้ว
ตอนที่41.มีเรียหน้าเสียเมื่อเห็นเบอร์โทร. ของนภาลัยโทรเข้ามา หญิงสาวจำต้องรับแล้วค่อยๆ พูดเบาๆ กับคนปลายสายซึ่งพูดมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว“ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ฉันซะทีฮะ แล้วงานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้วยะ”“ฉันกำลังทำอยู่ อย่าเร่งเร้าได้มั้ย ดามพ์ไม่ใช่คนโง่นะ”“รู้ว่าไม่โง่แต่เมื่อไหร่ที่แกจะลงมือเสียทีฉันรอนานแล้วนะ ฉันต้องการให้แกลงมือโดยเร็ว ฉันให้เวลาแกสามวัน ส่วนฉันพร้อมเสมอ และตอนนี้ฉันก็อยู่เชียงใหม่แล้ว..” มีเรียหน้าเสียเมื่อนภาลัยบอกเช่นนั้น นั่นหมายความว่าเธอจะต้องถูกยายนั่นข่มขู่บังคับได้ง่ายขึ้นน่ะสิ“โอเค แล้วฉันจะทำตามแผนของเธอ” มีเรียวางสายแล้วก็ได้แต่นั่งคิดหนักอยู่คนเดียวหลังจากที่เธอได้พูดคุยกับเด็กหญิงทั้งสองแล้วมีเรียรู้สึกทั้งรักและเอ็นดูหนูน้อยทั้งสอง ทั้งได้เห็นความรักเอาใจใส่ที่นารินมีแต่เด็กๆ ถ้อยคำปลอบโยนยามที่หนูน้อยหกล้มร้องไห้ ท่าทางปกป้องลูกน้อยจากภัยอันตรายไม่ว่าร้อนหรือหนาวของนารินทำให้มีเรียคิดถึงวัยเด็กอ
ตอนที่40.ดามพ์หน้าตาเคร่งเครียดเมื่อเขากับนาทได้รับข้อมูลที่ไม่ค่อยจะดีนักจากเจมส์เกี่ยวกับการปรากฏตัวของมีเรียที่นี่ซึ่งมันจะเกี่ยวโยงกับใครบางคน“นายจะพาน้องสาวกับหลานๆ ฉันไปที่บ้านนายตอนนี้ไหมล่ะดามพ์”“ก็คงต้องพาไป เพื่อให้โรสเห็นและให้รินรู้ว่าฉันกับโรสไม่มีอะไรกันแล้วจริงๆ เพราะหากไม่พาไปเจอกันรินก็อาจจะคิดว่าฉันไม่จริงใจปกปิดเธออีก”“มันก็เสี่ยงนะ มีเรียก็ร้ายไม่เบา”“เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอก คนร้ายต่อหน้ามันยังพอตามเกมทัน แต่คนร้ายลับหลังมันยากจะรู้แผนการ เราจึงต้องอยู่ใกล้ศัตรูไว้ก่อนเพื่อรอดูท่าทีของพวกหล่อนไง” ดามพ์ให้เหตุผลซึ่งเจมส์ก็พยักหน้าเห็นด้วย“ผมเสนอเงินให้เธอแล้ว แต่เธอไม่รับบอกจะรอพี่ดามพ์”“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะพาเมียกับลูกฉันกลับบ้าน” ดามพ์บอกอย่างมุ่งมั่น เรื่องนี้มันต้องให้รู้ดำรู้แดงกันไป หากเขาไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่างปัญหาใหญ่อาจจะตามมาจนไม่อาจจะแก้ไขได้
ตอนที่39.“เย่ พ่อดามพ์ขากับคุณแม่หนูรินเลิกงอนกันแย้ว...” เสียงของเด็กๆ ดังขึ้นทั้งคู่จึงหันไปทางประตูก็พบว่าทุกคนกลับมาแล้ว ทั้งมารตี เจมส์ คุณดรุณีและยายแววยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องครัวส่วนเด็กๆ ก็วิ่งมาหาพ่อดามพ์ขาแล้วกอดหอมคุณพ่ออย่างรักใคร่ก่อนจะเข้ามากอดหอมคุณแม่แล้วซบหน้าลงกับอกนุ่มของคุณแม่หนูรินอย่างออดอ้อน พวกเขาปรบมือให้เธอกับดามพ์อย่างยินดี นารินยิ้มเขินๆ เมื่อดามพ์ก้มลงหอมแก้มนวลของตนต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง...“แม่หนูรินขา..”“จ๋าลูกรัก”“เราจะมีพ่อดามพ์ขาตลอดไปใช่ม้ายค้า”“แล้วพอกลางคืนเราก็กอดแค่แม่หนูรินคนเดียวเหมือนเดิมหราค้า..” เด็กๆ ถามด้วยความไร้เดียงสาแววตาของหนูน้อยเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจว่าคุณพ่อจะอยู่กับพวกตนนานแค่ไหน หรือพ่อดามพ์ขากับแม่หนูรินดีกันแล้วจะอยู่ด้วยกันกับพวกตนไหม พ่อดามพ์ขาอยู่แค่ตอนกลางวันแล้วพอกลางคืนพวกเธอก็นอนกอดแค่คุณแม่คนเดียวเหมือนเดิมหรือเปล่า คำถามของเด็กน้อยทำให้ใบหน้าของเหล่าผู้ใหญ่ซีดลงไป รอยยิ
ตอนที่38.“อ๊า โอ้ววว... แน่นสุดๆ เสียวมั้ยรินจ๋า ชอบรึเปล่า” ดามพ์ถามขณะหมุนสะโพกแกร่งเป็นเลขแปดหมุนวนไปมา เข่าหนึ่งข้างของเขากดลงกับที่นอนจนมันบุ๋มลึกลงไป ในขณะที่อีกข้างยืนมั่นอยู่กับพื้น นารินเสียวซ่านจนพูดไม่ออกได้แต่แอ่นสะโพกขึ้นเสียดสายกับร่างแกร่งอย่างรัญจวนใจมือเล็กบีบเฟ้นทรวงอกอวบของตนเบาๆ ดวงตางามปรือปรอยเหมือนคนล่องลอยอยู่ในความฝัน...“อ๊า... พี่ดามพ์ขา อื้มมมม...” นารินครางพลิ้วเมื่อเขาโยกคลึงเร็วขึ้นแรงขึ้นๆ หญิงสาวเด้งกายขึ้นส่ายเสียดกับร่างแกร่งที่โรมรันโยกคลึงแก่นกายเข้าหาด้วยจังหวะเร่าร้อนเมามัน ดามพ์โน้มตัวลงมาดูดกลืนยอดอกสาวอย่างหิวกระหายในขณะที่สะโพกแกร่งสอดเสยเข้าหากลีบดอกไม้สาวระรัวเร็วจนนับจังหวะไม่ทันเลยทีเดียว แล้วหนุ่มสาวก็พากันทะยานไปถึงความสุขสมพร้อมกันครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่นารินร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี ทั้งสองร่วมรักกันอย่างดุเดือดร้อนแรงเหมือนว่าจะชดเชยวันเวลาที่ห่างเหินกันไปให้คุ้มค่า...นารินมองค้อนคนตัวโตที่อาบน้ำแต่ง