วันนี้นารินมาซ้อมรับปริญญาและถ่ายรูปกับเพื่อนๆ ในกลุ่มที่มีกันอยู่สี่คนรวมทั้งเธอด้วยก็คือ ปราโมทย์ ชายหนุ่มที่มีใจเป็นหญิง อารี และ มารตี ซึ่งเพื่อนๆ ทั้งสามก็แยกย้ายไปฝึกงานตามบริษัทต่างๆ พวกเธอได้คุยกันบ้างและหลายเดือนที่ไม่เจอกันทำให้การพบกันในครั้งนี้เหมือนนกกระจอกแตกฝูง...
“วันนี้เราไปหาไรกินที่ห้างดีไหม มีร้านชาบูเปิดใหม่เขามีส่วนลดตั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์นะแก” อารีสาวร่างอวบผิวขาวแก้มแดงปลั่งพูดขึ้น เรื่องกินอารีถนัดและรู้ดีว่าที่ไหนอร่อยราคาถูกหรือมีส่วนลด
“เออ ดีๆ ฉันก็อยากกินมากเลย ไปฝึกงานที่เหมืองของพี่ชายนะ วันๆ เจอแต่อิฐหินปูทรายแถมบางวันยังต้องทำงานไม่ต่างจากกรรมกร ฉันล่ะอยากให้ฝึกงานเสร็จไวๆ อยากรับปริญญาอยากมีผัวจะได้ไม่โดนบ่นไม่ถูกจับคลุมถุงชน” มารตีสาวสวยผิวเข้มตาคมผู้มีความมั่นใจในตัวเองสูงพูดขึ้น พี่ชายของมารตีทำเหมืองแร่อยู่ทางภาคใต้ มารตีมีฐานะร่ำรวยแต่ใช้ชีวิตติดดินและไม่เคยอวดร่ำอวดรวยเหมือนเพื่อนๆ บางคน ทำให้ทั้งสี่สาวรวมปราโมทย์ไปด้วยนั้นค่อนข้างสนิทสนมกันเพราะมีความคิดและทัศนคติที่คล้ายกัน
“นี่นังตี้ บ้านแกยังมีจับคลุมผ้าถุงอีกรึ” ปราโมทย์ขมวดคิ้วที่กันจนเรียวสวยใบหน้าค่อนไปทางหวานดูสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก
“มีสิ ก็ป๊ากับม้าฉันไง จะจับฉันหมั้นกับอีตาบ้าที่ไหนก็ไม่รู้บอกว่ารับปริญญาเสร็จจะจัดงานหมั้นให้ฉัน โอยๆ ตายๆ ฉันไม่อยากได้ผัวแบบนี้ฉันอยากหาเอง” มารตีคร่ำครวญขณะพาเพื่อนๆ เดินไปที่รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ของตนไม่นานทั้งสี่สาวก็พากันมานั่งในร้านอาหารเปิดใหม่ที่ทั้งอาหารพร้อมเสิร์ฟและอาหารแบบปิ้งย่าง ทั้งสี่พูดคุยกันไปด้วยความสนุกสนาน
“เฮ้ยแก ดูนั่น.. พี่โอม อ๊าย รุ่นพี่สุดหล่อของฉัน” มารตีอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น พี่โอม เป็นรุ่นพี่ที่คณะของเธอนั่นเอง ทั้งหล่อ รวยและเรียนเก่งแถมยังเป็นนักกีฬามหาวิทยาลัยอีกด้วย เรียกได้ว่าเป็นขวัญใจสาวๆทั้งมหาวิทยาลัยเลยก็ว่าได้แม้จะเรียนจบออกไปทำงานแล้วแต่มารตีก็ยังปลาบปลื้มรุ่นพี่คนนี้อยู่ไม่หาย ซึ่งโอมกำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนๆ ของเขาอยู่อีกฟากของร้าน
“แหม อย่างกับว่ารุ่นพี่โอมเขาจะสนใจหล่อนอย่างนั้นล่ะ เพลย์บอยชัดๆ ได้ข่าวว่าฟันแล้วทิ้งมาหลายราย” ปราโมทย์แย้งขึ้นมารตีหันไปค้อนเพื่อนสาวอย่างไม่พอใจ
“อย่ามาว่าพี่โอมของฉันนะยะไม่มีหลักฐานอย่ามากล่าวหาคนอื่นมั่วๆ”
“แต่มันจริงนะตี้ ฉันเคยได้ยินมาหนาหู รูมเมทเพื่อนที่ฝึกงานด้วยกันกับฉันก็ถูกอีตาพี่โอมนี่ฟันแล้วทิ้งแถมยังท้องด้วย ผู้ชายก็ไม่ยอมรับแถมยังเอาเรื่องไปพูดต่อเสียๆ หายๆ จนเพื่อนของรูมเมทฉันหนีกลับบ้านนอกไปเลยไม่รู้เป็นไงบ้างตอนนี้” อารีเสริมคำพูดของปราโมทย์ มารตีหน้าเสียไม่คิดว่าเพื่อนจะโกหกและไม่คิดว่ารุ่นพี่ที่แอบปลื้มจะเป็นดังนั้นไปได้
“แต่...”
“ตี้แกต้องตั้งสตินะ ฉันก็เคยได้ยินมาแบบนั้นเหมือนกัน” นารินย้ำอีกคน
“แกก็เคยได้ยินเหรอริน” นารินพยักหน้าช้าๆ
“โหยแล้วทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย”
“ก็เพราะแกมันหูหนวกตาบอดใครเขาพูดแกก็ปิดใจไม่ยอมรับความจริงเองนี่หว่า...” ปราโมทย์เอาตะเกียบชี้หน้ามารตีอย่างหมั่นไส้แต่แล้วทั้งสี่สาวก็หยุดคุยกันและนั่งเงียบกริบเมื่อโอมหันมาทางพวกเธอแล้วโบกมือให้ก่อนร่างสูงสมาร์ตจะเดินเข้ามาทักทายพวกตน
“เอ้า หวัดดีสาวๆ นึกว่าใคร น้องรินกับเพื่อนๆ นี่เอง” โอมมองนารินด้วยแววตาเจ้าชู้ นารินขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อสายตายของเพื่อนทั้งสามมองเธอเป็นตาเดียว
“แหมพี่โอมขา มากันสี่คนทักอยู่คนเดียวลำเอียงไปนะคะ” ปราโมทย์จีบปากจีบคอเอ่ยขึ้นโอมจึงหันไปทักทายทุกคน
“อ้าว เอ่อ โทษทีนะ หวัดดีครับทุกคน ชื่ออะไรกันบ้างนะ” ชายหนุ่มเก้อไปเล็กน้อยแล้วทำท่านึกชื่อเหล่าสาวๆ ทั้งสาม
“ไม่ต้องนึกให้เสียเวลาหรอกค่ะ เพราะพวกเราจะกลับแล้ว” มารตีอดไม่ได้จะใส่อารมณ์แต่ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจที่โอมไม่ทักตนและจำชื่อไม่ได้ แต่เธอกำลังไม่พอใจที่พบว่าชายหนุ่มซึ่งตนเฝ้าหลงใหลได้ปลื้มนั้นไม่น่าพิสมัยเสียแล้ว
“พวกเราอิ่มแล้วค่ะพี่โอมรอพนักงานมาเก็บเงิน” นารินบอกแล้วหยิบกระเป๋ามาเพื่อจะจ่ายเงินซึ่งพวกเธอแชร์กันสำหรับอาหารมื้อนี้
“โอ๊ะๆ เดี๋ยวพี่จ่ายให้ดีกว่าครับ ไหนดูสิว่าเท่าไหร่ โอเคแค่นี้เองเดี๋ยวพี่จ่ายให้” โอมถือวิสาสะหยิบบิลเก็บเงินมาดูแล้วควักเงินจ่ายโดยไม่ลังเล
“แหม พี่โอมนี่ดูรวยจังนะคะ ดูสิคะมาจ่ายค่าอาหารให้พวกเราเฉยเลย” มารตียิ้มหวานแสร้งชื่นชมชายหนุ่มแต่ลึกๆ แล้วกำลังหมั่นไส้เต็มกำลัง โอมทำท่าสบายๆ แล้วไหวไหล่น้อยๆ
“พอดีโบนัสพี่ออกน่ะ น้องๆ คงยังไม่รู้ว่าพี่ได้ทำงานที่บริษัทน้ำมันที่ใหญ่ที่สุดในโลก ไหนจะกิจการของพ่อพี่ที่ได้กำไรมหาศาลอีก จ่ายให้น้องๆ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก ตอนเรียนเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันแต่จำได้ว่าน้องรินเป็นรุ่นน้องที่น่ารักมาก...” โอมหันมายิ้มให้นารินท่ามกลางสายตาขุ่นๆ ของเพื่อนทั้งสามที่เห็นแววขี้หลีของโอมที่ดูก็รู้ว่าสนใจนารินอย่างออกนอกหน้าในขณะที่นารินนั่งหน้าซีดอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าด้านนอกร้านมีสายตาของใครบางคนมองอยู่...
“แล้วทำไมพี่โอมไม่ทำงานกับพ่อแม่ของตัวเองละคะ ไปเป็นลูกจ้างเขาทำไมหรือคะ” อารีถามอย่างหมั่นไส้คนอวดรวยขนาดว่ามารตีเพื่อนของเธอร่ำรวยมหาศาลเหมือนกันไม่เห็นจะขี้คุยเหมือนอีตานี่เลยสักนิด
“อ้อ พี่ก็อยากหาประสบการณ์น่ะ เผื่อได้ไอเดียดีๆ มาพัฒนาบริษัทของตัวเอง”
“ระ เรากลับกันเถอะ รินมีธุระต้องไปต่อ”
“นั่นสิ เราไปกันเถอะ ยายรินมานี่ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อย ลาเลยนะคะพี่โอม ขอบคุณมากที่เป็นเจ้ามือเลี้ยงพวกเรา” แล้วทั้งสี่สาวก็พากันเดินฉับๆ ออกจากร้านไปทันที โอมมองตามนารินอย่างหมายมาด
“ไม่เจอกันแค่ปีเดียว น้องรินสวยเปล่งปลั่งน่าฟัดขนาดนี้เลยเหรอวะ แหม แบบนี้ต้องลอง” ชายหนุ่มยกยิ้มบางๆ ในหัวก็คิดแผนจะเข้าไปสานสัมพันธ์กับสาวรุ่นน้องที่เคยมองผ่าน...
ในขณะเดียวกันนั้นดามพ์ซึ่งออกมารับประทานอาหารกับลูกค้าที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้พอดีก็เดินผ่านร้านอาหารที่นารินกับเพื่อนๆ นั่งอยู่ กระจกใสแจ๋วที่สามารถมองเห็นคนที่อยู่อีกร้านฝั่งตรงกันข้ามได้นั้นทำให้เขาเห็นชัดเจนว่ามีชายหนุ่มคนอื่นเข้ามาวอแวกับผู้หญิงของเขา
เขาไม่ควรรู้สึกอะไรที่เห็นภาพแบบนั้นสิ ไม่ควรร้อนรนในอกไม่ควรรู้สึกไม่พอใจที่มีชายอื่นเข้ามาพูดคุยกับเธอ อีกหน่อยเมื่อเขาเบื่อนารินก็ต้องถูกเขี่ยทิ้ง เธอจะไปเป็นของใครจะนอนกับใครก็เรื่องของเจ้าหล่อน... เขาควรคิดแบบนั้นแต่ทำไมนะเพียงนึกถึงภาพที่นารินดิ้นเร่าๆ ครางกระเส่าอยู่ใต้ร่างชายคนอื่นเขาก็เดือดดาลแทบลุกเป็นไฟ... เขาไม่ควรรู้สึกแบบนั้นไม่ใช่หรือ...
“คุณดามพ์จะกลับเลยไหมครับ” เจมส์เอ่ยถามเจ้านายหนุ่มที่นั่งหน้าตึงดวงตาขุ่นขวางอยู่มาครู่ใหญ่หลังจากที่ลูกค้าลุกออกไปแล้วแต่ดามพ์ก็เอาแต่นั่งมองไปยังร้านฝั่งตรงข้าม ตอนแรกเจมส์ก็ไม่เข้าใจดามพ์นักแต่เมื่อเห็นว่าที่ตรงนั้นมีนารินนั่งอยู่เขาจึงเข้าใจได้ในทันทีว่าเจ้านายของตนเป็นอะไร...
ตอนที่8.ดามพ์กำลังหึงหวงนาริน นั่นคือสิ่งที่เจมส์รู้สึก แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่เท่าที่เขาติดตามดามพ์มานานเจมส์รู้ได้ทันทีว่านารินพิเศษกว่าหญิงสาวคนอื่นๆ แม้ดามพ์จะบอกว่าเธอเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลาก็ตาม แต่สิ่งที่ดามพ์แสดงออกมันตรงกันข้ามมากมาย ดามพ์ไม่เคยใส่ใจคู่นอนไม่เคยมีดอกไม้ไม่เคยมีคำพูดหวานๆ ไม่เคยมีอาการร้อนรนหึงหวงอีกฝ่ายให้ได้เห็นเหมือนที่ดามพ์กำลังเป็นเมื่อเห็นมีชายคนอื่นเข้ามาวอแวกับนาริน และดามพ์ไม่เคยควงใครได้นานเกินสัปดาห์ และตั้งแต่ที่นารินเข้ามาในชีวิตดามพ์ก็ไม่เคยควงใครหรือมีความสัมพันธ์กับหญิงสาวคนไหนแม้จะสวยกว่านารินหรือพร้อมจะทอดกายให้อย่างไร้เงื่อนไข แต่ดามก็ไม่สนใจเลิกงานดามพ์ก็ตรงกับคอนโดเวลาว่างก็มักพานารินไปเที่ยวสองต่อสองเสมอ ดูทั้งคู่หลงใหลรักใคร่กันและกันอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะนารินนั้นรักและเทิดทูนดามพ์อย่างหมดใจ...“นายไปรอที่รถ ฉันขอจัดการอะไรสักหน่อย” เจมส์รับคำแล้วเดินออกไป เมื่อพ้นร่างสูงของเจมส์แล้วดามพ์ก็ลุกขึ้นเดินไปยังทิศทางที่นารินกับเพื่อนทั้งสามเดินไปทันทีและเขาก็ไปทันได้เห็นโอมกำลังพูดคุยกับนารินอย่างสนิทสนมอีกด้วย เลือดในกาย
ตอนที่9.“ฉันจะอาบน้ำ หากมีอะไรจะแก้ตัวก็แก้ผ้าไปอาบน้ำด้วยกันก็แล้วกัน..” นารินมองตามร่างสูงอย่างอดขัดเขินไม่ได้แต่หากจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านไปพรุ่งนี้ค่อยคุยกับเขามันจะดีไหมนะ หรือว่าจะต้องคุยกันให้รู้เรื่องตอนนี้ แต่คงไม่ได้คุยปรับความเข้าใจกันแน่ๆ แต่มันจะเป็นการทำอย่างอื่น แก้มสาวแดงปลั่งเมื่อคิดถึงอย่างอื่นที่จะทำกัน แต่เธอก็อยากเอาใจเขาไม่อยากให้ดามพ์โกรธไม่อยากให้ดามพ์เมินหมาง เธอรักเขา และจะทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีความสุข... นั่นคือสิ่งที่นารินคิดในขณะเดียวกันดามพ์ซึ่งเดินหนีเข้าห้องมาก็กำลังพลุ่งพล่านด้วยความหึงหวงไม่หาย ภาพที่เธอยืนคุยกับชายคนอื่น ภาพที่ชายอื่นจับมือถือแขนเธอยังคงติดตาทำให้ยิ่งหงุดหงิดร้อนรุ่มในอกบ้าไปแล้ว เขาต้องบ้าไปแน่ๆ ที่รู้สึกอย่างนั้นกับนาริน เขาไม่ได้หึงหวงเจ้าหล่อนหรอกใช่ไหม ใช่ เขาไม่ได้หึงหวงแค่หวงของเท่านั้น นารินเป็นผู้หญิงของเขา เป็นสมบัติเป็นของเล่นที่เขายังไม่เบื่อดังนั้นเธอจะต้องไม่มีสิทธิ์ไปมองชายคนอื่นและชายอื่นก็ไม่มีสิทธิ์มองผู้หญิงของเขา ดามพ์เฝ้าบอกตัวเองอย่างนั้นแล้วชายหนุ่มก็ถอนใจหนักๆ แล้วก้าวลงไปในอ่างน้ำใบใหญ่แล้วค่อยเอนกายพิง
ตอนที่10..ดามพ์ยืนนิ่งเมินหลบสายตาของมารดาที่กำลังมองตนด้วยแววตาขุ่นเขียวพลางโยนหนังสือพิมพ์มาตรงหน้าอย่างฉุนเฉียว...“ดูสิ ทำอะไรไว้ นักข่าวมันเขียนข่าวกันสนุกไปเลย นักธุรกิจหนุ่มหล่อเปิดศึกชิงสาวข้างถนน งามหน้ามั้ยล่ะทีนี้”“ก็แค่ข่าว มี้จะสนใจทำไมละครับ ยังไงผมก็ต้องแต่งงานกับคนที่มี้เลือกไว้ให้อยู่ดี” ดามพ์ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ยี่หระกับข่าวที่เกิดขึ้น ก็ยังดีที่หน้าของเขากับนารินไม่ชัดนัก แต่ใช่ว่าเขาจะเมินเฉยกับข่าวคาวๆ แบบนี้ เพราะตอนนี้สำนักพิมพ์นี้คงจะปิดตัวไปแล้ว คนที่คิดจะเป็นศัตรูกับเขาหรือจะมาสร้างความเสื่อมเสียแบบนี้อย่าหวังว่าจะได้อยู่ดีมีสุข หากมาขอดีๆ บอกกล่าวกันดีๆ ก็ว่าไปอย่างแต่นี่แอบถ่ายรูปเขากับนารินข้างถนนแล้วไปเขียนข่าวแบบนี้อีก ในเมื่อไม่เคารพกันก็อยู่ด้วยกันไม่ได้..“เฮอะ ให้มันจริงเถอะ แล้วผู้หญิงคนนั้นมันเป็นใคร เด็กฝึกงานคนนั้นใช่ไหม แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ายุ่งกับคนในองค์กร”“เธอไม่ได้ฝึกงานแล้วครับและเธอก็ไม่ใช่พนักงานของเราแล้วด้วย”“เราก็เลยเคลมซะเลยอย่างนั้นสิ”“ผมขี้เกียจพูดถึงเรื่องนี้แล้ว เอาเป็นว่าผมไปดินเนอร์กับ มีเรีย ตามที่มี้ต้องการก็แล้วกัน
ตอนที่11.“เอ่อ ระ รินขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ”“อ้าว ยายรินเป็นอะไรลูก”“รินรู้สึกผะอืดผะอมน่ะค่ะ เดี๋ยวมานะคะ” พูดจบนารินก็วิ่งไปยังห้องน้ำของทางร้านทันที นภาลัยมองตามน้องสามีอย่างหมั่นไส้คิดว่านารินต้องเรียกร้องความสนใจจากคนในครอบครัวแน่ๆ“ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนนี่นภาคิดว่าน้องรินแพ้ท้องนะคะ” หญิงสาวเบ้ปากแล้วคีบปลาหมึกย่างเข้าปากไม่สนใจสายตาขุ่นขวางของแม่สามี นาทถอนใจเบาๆ อย่างระอาใจกับความคิดและนิสัยขี้อิจฉาของภรรยา แต่เขาก็ทำได้แค่นิ่งไว้เท่านั้นเอง...นารินจำต้องไปค้างที่บ้านของพี่ชายที่ซื้อทิ้งเอาไว้เพื่อมาพักตอนเข้ามาติดต่องานที่กรุงเพทฯ ซึ่งอยู่นนทบุรีแม้จะไม่อยากไปแต่เพราะมารดากับพี่ชายขอร้องทำให้เธอปฏิเสธไม่ได้ นารินจึงโทร. หาดามพ์เพื่อบอกเขาเรื่องนี้หลายครั้งแต่ปรากฏว่าโทร. ไม่ติด เธอจึงโทร. หาเจมส์ ชายหนุ่มได้ฟังเรื่องราวที่นารินบอกก็รับคำว่าจะรายงานเจ้านายให้ แต่ลึกๆ แล้ว เจมส์ก็อดสงสารนารินไม่ได้ เมื่อคนที่นารินบอกว่าไม่รับโทรศัพท์นั้นนั่งมองโทรศัพท์ที่เสียงเรียกเข้าดังระรัวอยู่ด้วยท่าทางนิ่งเฉยโดยไม่ยอมรับมัน...“คุณนารินบอกว่าคืนนี้จะไปค้างบ้านพี่ชายที่นนทบุรีครับ”“
ตอนที่12“มีอะไรรึเปล่าริน ท่าทางแปลกๆ” เมื่อลับหลังลูกชายกับลูกสะใภ้แล้วคุณสาลี่ก็หันมาถามลูกสาวที่ยืนหน้าซีดเอาแต่มองการ์ดแต่งงานในมือนิ่ง“มะ ไม่ค่ะ เราไปเก็บของกันเถอะค่ะ เดี๋ยวช้าไม่ทันใจพี่นภาจะเอ็ดแม่อีก” นารินตัดบทแล้วยิ้มบางๆ ให้ผู้เป็นแม่ ซ่อนความเจ็บปวดไว้ในอกมิดชิด แต่ในใจร้อนรุ่มอยากจะไปหาไปถามดามพ์ให้แน่ใจว่านี่คือเรื่องจริงหรือแค่เรื่องตลก แม้ในใจจะมีคำตอบที่ไม่อยากจะยอมรับอยู่แล้วก็ตาม...“แม่ล่ะเบื่อหน่ายแม่นภาเต็มที เฮ้อ... แต่ก็อย่างว่าล่ะ ลูกรักใครแม่ก็จะรักด้วยแม้บางคนไม่น่ารักก็เถอะ”“ช่างเขาเถอะค่ะแม่ ยังไงแม่ก็อยู่บ้านคนละหลังกับเขาอยู่แล้ว เราไปเก็บของดีกว่าค่ะ” นารินฝืนยิ้มให้มารดา คุณสาลี่พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องของตนเก็บเสื้อผ้าข้าวของลงกล่องจนเรียบแล้วและช่วยกันยกไปใส่กระโปรงท้ายรถไว้เย็นวันนั้นพอพี่ชายกับมารดากลับไปแล้วนารินก็รีบกลับมาที่คอนโดของดามพ์ทันทีแต่เมื่อไปถึงเธอก็ถึงกับชาวาบไปทั้งกาย ใจทั้งดวงเต็มไปด้วยความปวดร้าวและอับอาย...“นี่เหรอ นางบำเรอของดามพ์ ต๊าย หน้าตาจืดชืดแบบนี้ไม่ใช่ สเป๊กของดามพ์เลยนี่คะ คุณแม่ดูสิคะ นังโสโครกนี่มันยาจกชั
ตอนที่13.สามปีกับอีกเก้าเดือน... นารินมองปฏิทินตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยังเจ็บปวดไม่หายสามปีเก้าเดือนที่เธอโซเซออกมาจากรังรักอันแสนหวาน แล้วพบกับความจริงว่าโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เคยคิด ความรักของชายคนหนึ่ง ก็แค่คำลวงที่ทำให้เธอเจ็บเจียนตาย แต่เธอยังไม่ตาย เธอยังมีชีวิตอยู่และอยู่ด้วยความยากลำบาก...ความจริงที่ได้รับรู้ในวันนั้นมันทำให้เธอยังคงเจ็บปวด ดามพ์ไม่ได้รักเธอจริงอย่างที่เขาเคยพูดไว้ แต่เพราะเขาแค้นใจที่พี่ชายของเธอแย่งคนรักของเขาไป...เมื่อสมัยที่บิดามีชีวิตอยู่นั้นครอบครัวของเธอร่ำรวยรุ่งเรืองมาก นาทได้ไปเรียนต่อต่างประเทศและเขาก็เป็นเพื่อนกับดามพ์ เธอไม่เคยเห็นดามพ์เพราะเมื่อพี่ชายไปเรียนต่อเธอก็เข้าไปเรียนในเมืองและยังเด็กอยู่มากช่วงที่นาทเรียนมหาวิทยาลัย เธอกับพี่ชายก็ค่อนข้างห่างเหินกันเพราะต่างคนต่างอยู่คนละที่เจนนี่ คือดาวมหาวิทยาลัยเป็นคนรักของดามพ์ในตอนนั้นและนาทกับดามพ์ก็เป็นเพื่อนรักกัน แต่ไปๆ มาๆ เจนนี่ก็ขอเลิกกับดามพ์และมาคบกับนาท ทำให้ดามพ์เสียหน้าและเรื่องที่เขาถูกคนรักบอกเลิกสายฟ้าแลบ ทำให้เรื่องของดามพ์โด่งดังไปทั้งมหาวิทยาลัยจึงเป็นเหตุให้ทั้งสองแตกหัก
ตอนที่15.“ดื่มนมแล้วไปบ้วนปากนะคะเด็กดี” นารินยกแก้วน้ำให้ลูกสาวดื่มล้างปากเด็กหญิงทำตามอย่างว่าง่ายทั้งที่ดวงตาปรือปรอยแทบจะปิด และเมื่อบ้วนน้ำทิ้งเด็กหญิงก็หลับไปทันทีโดยปากน้อยๆ ยังมีคราบน้ำและนมอยู่นารินยิ้มให้ลูกสาวตัวน้อยก่อนจะเช็ดปากให้น้องหนูนาอย่างอ่อนโยนแล้วพากลับไปที่เตียงส่งเด็กหญิงให้นอนเคียงข้างคู่แฝดของตนและเมื่อตัวถึงที่นอนเด็กหญิงทั้งสองก็หันหน้าเข้าหากันและกอดกันไว้ นารินลูบศีรษะเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลเข้มประกายทองที่ถอดแบบผู้เป็นพ่อมาแบบไม่ขาดตกบกพร่องด้วยความรัก เธอยอมรับว่าเด็กหญิงทั้งสองเหมือนดามพ์เหลือเกิน เด็กๆ เหมือนเธอแค่โครงหน้าเรียวและดวงตากลมโตส่วนสีตาและสีผมรวมไปถึงส่วนประกอบอื่นๆ บนใบหน้านั้นเหมือนดามพ์ที่ย่อส่วนลงมาเป็นเด็กหญิงตัวน้อยๆ สองคนนี้“แม่หนูรินจ๋ารักลูกๆ นะคะ และเราจะมีกันและกันตลอดไป”นารินล้มตัวลงนอนเคียงข้างลูกๆ ดวงตากลมโตอ่อนล้าจากงานปิดลง แต่เธอยังไม่หลับเพราะกำลังนึกถึงอดีตที่ผ่านมา วันที่ตนซมซานออกมาจากคอนโดหรูของดามพ์...วันนั้นเมื่อสามปีเก้าเดือนก่อน... เธอตัดสินใจนำเสื้อผ้าใส่กระเป๋าติดตัวมาไม่กี่ชุดและเอาเช็คที่ค
ตอนที่16.“หนูรินอย่าลืมปิ่นโตนะลูก..” ยายแววร้องบอกขณะที่นารินกำลังสวมรองเท้าคัทชูอยู่หน้าบ้าน ร่างบอบบางงดงามดังเดิมยิ้มน้อยๆ กับความห่วงใยของยายแวว ลูกๆ ของเธอวิ่งเตาะแตะๆ มากอดและหอมแก้มนวลซ้ายขวา“แม่หนูรินจ๋า กลับไวๆ น้า”“จ้า แล้วอย่าซนจนคุณยายเวียนหัวนะคะเด็กดี” นารินหอมแก้มยุ้ยแดงปลั่งของลูกๆ อย่างรักใคร่และมันเขี้ยว“หนูนาอยากกินหนม”“หนูดาอยากกินติม”“เอาล่ะๆ เด็กๆ ไปเล่นขายขนมกับยายดีกว่าแม่หนูรินจะไปทำงานแล้ว” ยายแววเดินออกมาส่งคนแปลกหน้าที่บัดนี้กลายเป็นลูกสาวของนางอย่างรักใคร่เอ็นดู“รินไปนะคะยาย”“จ้ะ ปั่นจักรยานดีๆ ล่ะ ไม่ต้องรีบแต่อย่าให้สิบล้อแซง”“จ้า...” นารินหัวเราะเบาๆ หยิบปิ่นโตใส่ตะแกรงหน้ารถจักรยานคันเก่ง ปั่นเรื่อยๆ ไปตามเส้นทางที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้ ตอนนี้เธอทำงานเป็นพนักงานต้อนรับที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเธอทำมาได้เกือบปีแล้ว ตั้งแต่โรงแรมที่เกือบเจ๊งจนบัดนี้มีการเปลี่ยนแปลงผู้บริหารและปรับปรุงใหม่จนกลายเป็นโรงแรมระดับห้าดาวหรูหรางดงามและมีแขกเข้าพักไม่ขาดสาย โรงแรมกึ่งรีสอร์ตแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้านของยายแวว ระยะเกือบสองกิโลเมตรไม่ได้เป็นอุปสรรค์ของนาริน และกา
ตอนที่46. อวสานครอบครัวของเขาสุขแสนสุข เมื่อทั้งเมียและแม่เข้าขากันได้เป็นอย่างดีจนบางทีเขาก็รู้สึกว่ามีแม่สองคน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขาเบื่อหน่าย เมื่อแม่ยอดรักของเขานั้นหอมหวานเร่าร้อนเหลือเกิน..ตั้งแต่เรื่องร้ายๆ ผ่านไป มารดาของเขาก็เอาใจใส่นารินกับลูกมากไม่ว่านารินกับลูกๆ อยากได้อะไรคุณดรุณีไม่เคยขัดแต่ก็ไม่เคยก้าวก่ายการเลี้ยงดูลูกๆ ของนาริน แต่ไม่ว่านารินจะพูดจะทำอะไรคุณดรุณีจะสนับสนุนและเห็นดีเห็นงามไปด้วยทุกครั้งและยังเอาอกเอาใจสะใภ้คนสวยจนคนเป็นลูกชายแท้ๆ แทบจะหมดความสำคัญลงไป แต่นั่นล่ะคือสิ่งที่เขาต้องการ เขากับมารดาเคยทำผิดกับนารินไว้มากมายและทำให้เธอต้องตกระกำลำบากมาอย่างแสนสาหัส โชคดีที่นารินยังรักและให้อภัยเขากับมารดาและเธอก็ยังให้ลูกๆ ที่น่ารักแก่เขาถึงสามคน...“พี่ดามพ์ขา ที่รักพาลูกๆ ขึ้นบ้านได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว..” เสียงหวานเจื้อยแจ้วร้องบอกดามพ์ยิ้มบางๆ แล้วลุกขึ้นเดินไปตามลูกๆ เข้าบ้าน แล้วพาเด็กๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวมารับประทานอาหารเย็นซึ่งวันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆ รับขวัญหลานน้อย
ตอนที่45.“ดีมาก ขอบใจที่ช่วยสั่งสอนคนชั่วๆ ให้” ดามพ์วางสายด้วยความพอใจเมื่อได้รับข่าวว่าภารกิจของเขาสิ้นสุดลงด้วยดีเพราะเขาเป็นผู้ชายและไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงเขาจึงต้องให้ผู้หญิงด้วยกันจัดการ แต่เขารับรองได้เลยว่านภาลัยจะไม่มีวันได้มีความสุข คนที่คิดทำร้ายทำลายคนในครอบครัวของเขาจะต้องได้รับการสั่งสอนเอาคืนอย่างสาสม ยิ่งคนเลวๆ อย่างนภาลัยที่ไม่ได้แค่คิดจะทำร้ายนารินเท่านั้น แต่นภาลัยฆ่าแม่ของนาริน นภาลัยจะต้องเจออะไรที่มันหนักหนาเป็นสองเท่า...นารินมองค้อนสามีจอมพลังที่ไม่ยอมให้เธอพักเสียทีทั้งที่ตักตวงความสุขจากเธอไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่พ่อคุณก็ยังไม่ยอมสงบ ดามพ์น้อย ยังคงคึกคักอย่างน่าหมั่นไส้...“รินจ๋า ดามพ์น้อยมันไม่ยอมนอน...” ชายหนุ่มเคล้าคลอเกลือกกลิ้งใบหน้าหล่อเหลากับทรวงสาวของเธออย่างออดอ้อน ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะแต้มมายังยอดอกสีหวานอีกครั้ง นารินครางเบาๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจแต่ก็แอ่นอกเข้าหาปากร้อนผ่าวอย่างเต็มอกเต็
ตอนที่44.“ขอบคุณนะคะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี แต่ฉันไม่อาจจะรับผิดชอบอะไรที่มันเกินกำลังฉันได้อีกต่อไป ฉันขอแค่เป็นพนักงานคนหนึ่งของคุณดีกว่า อย่างน้อยๆ คงไม่ทำกิจการเจ๊งเหมือนที่ผ่านมา” มีเรียเช็ดน้ำตาแล้วบอกเขายิ้มๆ“ก็ตามใจคุณนะ ผมยินดีช่วยเหลือคุณ”“ค่ะ ขอบคุณ คุณอีกครั้งนะคะ..” หนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างเข้าอกเข้าใจมิตรภาพที่ดีเริ่มงอกงามอีกครั้ง“อ้าว.. น้องริน รู้สึกตัวแล้วหรือคะ” มีเรียหันไปมองนารินซึ่งเดินเข้ามาหาพวกตน นารินไม่พูดไม่จาแต่เดินไปหาดามพ์แล้วฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของเขาเต็มแรง…เพี๊ยะ... เสียงฝ่ามือเล็กๆ กระทบใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงจนหน้าหันไปเลยทีเดียว ดามพ์ถึงกับเห็นดาวเห็นเดือนวิ่งวิ้งๆ ต่อหน้าต่อตา“ว้าย น้องริน.. อย่าค่ะ อย่าทำอะไรดามพ์เลยนะคะ” มีเรียเข้ามาขวางไว้เมื่อเห็นแววตาวาวๆ ของนาริน“พี่โรสถอยไปค่ะหากไม่อยากโดนลูกหลง..”“อะไรกันครับเมียจ๋า” ดามพ์หน้าเสียยิ่งเห็นแววตา
ตอนที่43.“แกหักหลังฉันเหรอ”“ใครว่าฉันหักหลังเธอเล่า ฉันก็แค่ทำสิ่งที่ต้องทำและเธอก็ยังได้สนุกกับไอ้พวกนี้อีก วินๆ กันทั้งสองฝ่าย เธอได้มันได้เงินด้วยนะไม่ชอบเหรอ” นภาลัยเหยียดยิ้มน่ารังเกียจ มีเรียมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความชิงชัง ขนาดเธอเป็นผู้หญิงด้วยกันยังรู้สึกขยะแขยงความคิดและการกระทำของนภาลัย ซึ่งเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมนภาลัยจะต้องทำร้ายนารินขนาดนั้น“ฉันถามจริงๆ เถอะทำไมเธอจะต้องทำขนาดนี้ด้วย นารินเขาไปทำอะไรให้เธอ”“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ มันแค่สวยกว่า และใครๆ ก็รักมันมากกว่าฉัน ตอนฉันเป็นเมียพี่มัน ผัวฉันก็คอยแต่พร่ำเพ้อห่วงมันคิดถึงมันจะส่งเสียเงินให้มันเรียน แม่มันก็ทั้งรักทั้งห่วงไม่มีใครสนใจฉันที่เป็นสะใภ้ พอมันท้องไม่มีพ่อกลับมาก็ยังจะรักจะหลงมัน ฉันพยายามทำให้ทุกคนเกลียดมันเท่าไหร่ก็ยิ่งมีแต่คนรักมัน แล้วนังเด็กน่าเกลียดสองคนนั่นอีก พอมันลืมตามาดูโลกมันแย่งความรัก แย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน สามีฉันกับแม่ของมันก็ไปเห่อนังเด็กฝรั่งขี้นกกัน ไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคน
ตอนที่42.“พี่ดามพ์ขา เข้ามาหาริน โอ้ว ซี๊ดดด...”“อีกนิดคนสวย อา รินจ๋า... ที่รักหวานเหลือเกิน...” ดามพ์ครางกระเส่าชิดยอดอกไหวระริกเมื่อส่งก่อนจะเคลื่อนกายแกร่งเสียดสีกับกายนุ่มนิ่มอย่างยั่วเย้า แล้วบดจุมพิตร้อนแรงลงบนกลีบปากบวมเจ่อของเธออย่างเร่าร้อนดูดดื่ม“รินร้อนเหลือเกิน พี่ดามพ์ขา สิคะ..” หญิงสาวแอ่นสะโพกเชิญชวนเสนอกายให้เขาบ่งบอกว่าเธอต้องการอะไร ดวงตาสวยหยาดเยิ้มด้วยเพลิงเสน่หาความเร้ารัญจวนจากดวงตาคมทำให้นารินวาบหวามเสียวกระสัน ยิ่งเมื่อเขาจับแก่นกายแกร่งแข็งขึงและร้อนราวเปลวไฟจดจ่อลากไล้หยอกเย้ากับดอกไม้งามร้อนเร่าราวจะมอดไม้ด้วยความต้องการของเธอ แต่ไม่ยอมเข้ามาเติมเต็มเสียทีนารินก็ยิ่งร้อนระอุ“พี่ดามพ์ เดี๋ยวนี้ รินต้องการ อื้อออ คนบ้า เดี๋ยวนี้...” คนตัวเล็กสั่งเสียงพร่าพยายามแอ่นสะโพกเข้าหาด้วยความฉุนเฉียว เล็บแหลมจิกลงบนข้อมือแกร่งอย่างเร่งเร้า จนทนไม่ไหวนารินจึงผลักให้เขานอนลงแทนที่ตนแล้วพลิกกายเหนือร่างแกร่งก่อนจะคร่อมสะโพกหนาไว้แล้ว
ตอนที่41.มีเรียหน้าเสียเมื่อเห็นเบอร์โทร. ของนภาลัยโทรเข้ามา หญิงสาวจำต้องรับแล้วค่อยๆ พูดเบาๆ กับคนปลายสายซึ่งพูดมาด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว“ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ฉันซะทีฮะ แล้วงานที่สั่งให้ทำไปถึงไหนแล้วยะ”“ฉันกำลังทำอยู่ อย่าเร่งเร้าได้มั้ย ดามพ์ไม่ใช่คนโง่นะ”“รู้ว่าไม่โง่แต่เมื่อไหร่ที่แกจะลงมือเสียทีฉันรอนานแล้วนะ ฉันต้องการให้แกลงมือโดยเร็ว ฉันให้เวลาแกสามวัน ส่วนฉันพร้อมเสมอ และตอนนี้ฉันก็อยู่เชียงใหม่แล้ว..” มีเรียหน้าเสียเมื่อนภาลัยบอกเช่นนั้น นั่นหมายความว่าเธอจะต้องถูกยายนั่นข่มขู่บังคับได้ง่ายขึ้นน่ะสิ“โอเค แล้วฉันจะทำตามแผนของเธอ” มีเรียวางสายแล้วก็ได้แต่นั่งคิดหนักอยู่คนเดียวหลังจากที่เธอได้พูดคุยกับเด็กหญิงทั้งสองแล้วมีเรียรู้สึกทั้งรักและเอ็นดูหนูน้อยทั้งสอง ทั้งได้เห็นความรักเอาใจใส่ที่นารินมีแต่เด็กๆ ถ้อยคำปลอบโยนยามที่หนูน้อยหกล้มร้องไห้ ท่าทางปกป้องลูกน้อยจากภัยอันตรายไม่ว่าร้อนหรือหนาวของนารินทำให้มีเรียคิดถึงวัยเด็กอ
ตอนที่40.ดามพ์หน้าตาเคร่งเครียดเมื่อเขากับนาทได้รับข้อมูลที่ไม่ค่อยจะดีนักจากเจมส์เกี่ยวกับการปรากฏตัวของมีเรียที่นี่ซึ่งมันจะเกี่ยวโยงกับใครบางคน“นายจะพาน้องสาวกับหลานๆ ฉันไปที่บ้านนายตอนนี้ไหมล่ะดามพ์”“ก็คงต้องพาไป เพื่อให้โรสเห็นและให้รินรู้ว่าฉันกับโรสไม่มีอะไรกันแล้วจริงๆ เพราะหากไม่พาไปเจอกันรินก็อาจจะคิดว่าฉันไม่จริงใจปกปิดเธออีก”“มันก็เสี่ยงนะ มีเรียก็ร้ายไม่เบา”“เรื่องนั้นฉันไม่ห่วงหรอก คนร้ายต่อหน้ามันยังพอตามเกมทัน แต่คนร้ายลับหลังมันยากจะรู้แผนการ เราจึงต้องอยู่ใกล้ศัตรูไว้ก่อนเพื่อรอดูท่าทีของพวกหล่อนไง” ดามพ์ให้เหตุผลซึ่งเจมส์ก็พยักหน้าเห็นด้วย“ผมเสนอเงินให้เธอแล้ว แต่เธอไม่รับบอกจะรอพี่ดามพ์”“เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะพาเมียกับลูกฉันกลับบ้าน” ดามพ์บอกอย่างมุ่งมั่น เรื่องนี้มันต้องให้รู้ดำรู้แดงกันไป หากเขาไม่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่างปัญหาใหญ่อาจจะตามมาจนไม่อาจจะแก้ไขได้
ตอนที่39.“เย่ พ่อดามพ์ขากับคุณแม่หนูรินเลิกงอนกันแย้ว...” เสียงของเด็กๆ ดังขึ้นทั้งคู่จึงหันไปทางประตูก็พบว่าทุกคนกลับมาแล้ว ทั้งมารตี เจมส์ คุณดรุณีและยายแววยืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้องครัวส่วนเด็กๆ ก็วิ่งมาหาพ่อดามพ์ขาแล้วกอดหอมคุณพ่ออย่างรักใคร่ก่อนจะเข้ามากอดหอมคุณแม่แล้วซบหน้าลงกับอกนุ่มของคุณแม่หนูรินอย่างออดอ้อน พวกเขาปรบมือให้เธอกับดามพ์อย่างยินดี นารินยิ้มเขินๆ เมื่อดามพ์ก้มลงหอมแก้มนวลของตนต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง...“แม่หนูรินขา..”“จ๋าลูกรัก”“เราจะมีพ่อดามพ์ขาตลอดไปใช่ม้ายค้า”“แล้วพอกลางคืนเราก็กอดแค่แม่หนูรินคนเดียวเหมือนเดิมหราค้า..” เด็กๆ ถามด้วยความไร้เดียงสาแววตาของหนูน้อยเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจว่าคุณพ่อจะอยู่กับพวกตนนานแค่ไหน หรือพ่อดามพ์ขากับแม่หนูรินดีกันแล้วจะอยู่ด้วยกันกับพวกตนไหม พ่อดามพ์ขาอยู่แค่ตอนกลางวันแล้วพอกลางคืนพวกเธอก็นอนกอดแค่คุณแม่คนเดียวเหมือนเดิมหรือเปล่า คำถามของเด็กน้อยทำให้ใบหน้าของเหล่าผู้ใหญ่ซีดลงไป รอยยิ
ตอนที่38.“อ๊า โอ้ววว... แน่นสุดๆ เสียวมั้ยรินจ๋า ชอบรึเปล่า” ดามพ์ถามขณะหมุนสะโพกแกร่งเป็นเลขแปดหมุนวนไปมา เข่าหนึ่งข้างของเขากดลงกับที่นอนจนมันบุ๋มลึกลงไป ในขณะที่อีกข้างยืนมั่นอยู่กับพื้น นารินเสียวซ่านจนพูดไม่ออกได้แต่แอ่นสะโพกขึ้นเสียดสายกับร่างแกร่งอย่างรัญจวนใจมือเล็กบีบเฟ้นทรวงอกอวบของตนเบาๆ ดวงตางามปรือปรอยเหมือนคนล่องลอยอยู่ในความฝัน...“อ๊า... พี่ดามพ์ขา อื้มมมม...” นารินครางพลิ้วเมื่อเขาโยกคลึงเร็วขึ้นแรงขึ้นๆ หญิงสาวเด้งกายขึ้นส่ายเสียดกับร่างแกร่งที่โรมรันโยกคลึงแก่นกายเข้าหาด้วยจังหวะเร่าร้อนเมามัน ดามพ์โน้มตัวลงมาดูดกลืนยอดอกสาวอย่างหิวกระหายในขณะที่สะโพกแกร่งสอดเสยเข้าหากลีบดอกไม้สาวระรัวเร็วจนนับจังหวะไม่ทันเลยทีเดียว แล้วหนุ่มสาวก็พากันทะยานไปถึงความสุขสมพร้อมกันครั้งแล้วครั้งเล่าโดยที่นารินร่วมมือกับเขาเป็นอย่างดี ทั้งสองร่วมรักกันอย่างดุเดือดร้อนแรงเหมือนว่าจะชดเชยวันเวลาที่ห่างเหินกันไปให้คุ้มค่า...นารินมองค้อนคนตัวโตที่อาบน้ำแต่ง