บทที่10 เจ็บตัว

“พ่อเลี้ยงคะน้ำค่ะ”

วันหนึ่งเดินตรงมายังพ่อเลี้ยงหนุ่มที่กำลังยืนส่งกระเบื้องให้กับคนบนหลังคาก่อนจะรีบยื่นน้ำให้กับเขา

“ขอบคุณ”

แกร๊ก.. กึก“ระวังค่ะ” วันหนึ่งมองไปยังต้นเสียงด้านบนที่รู้สึกว่ามันผิดปกติและก็เห็นว่ามีค้อนกำลังหล่นลงมาจะถึงหัวของพ่อเลี้ยงหนุ่มที่กำลังดื่มน้ำเธอจึงรีบกระโจนผลักชายหนุ่มจนล้มลงไปกองกับพื้นกันทั้งคู่

ฟึ่บ.. “โอ้ย..” น่านน้ำหัวโขกกับกองไม้จนหางคิ้วแตก

"ผมขอโทษครับไม่เห็นจริงๆ"

มนัสชายหนุ่มชาวบ้านวัยกลางคนรีบกระโดดลงมาขอโทษพ่อเลี้ยงหนุ่มทันทีรวมถึงคนที่อยู่ระแวกนั้นก็เข้ามาดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย

“พ่อเลี้ยง..ดีนะคะที่หลบทัน..แต่..เลือด”

วันหนึ่งค่อยๆลุกพร้อมกันกับน่านน้ำเมื่อเห็นว่าเขามีเลือดออกที่หางคิ้วก็รีบควักผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็กให้เขาได้กดแผลเอาไว้ น่านน้ำเห็นค้อนปอนที่หล่นมากองกับพื้นก็นึกหวาดเสียวพอสมควรไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากมันหล่นใส่หัวของเขาสภาพตัวเองตอนนี้จะเป็นเช่นไรคิดได้เช่นนั้นก็หันไปขอบคุณแม่ครัวตัวเล็กทันที

“ขอบคุณนะหนึ่ง”

"ไม่เป็นไรค่ะ..พ่อเลี้ยงไปหาหมอก่อนเถอะค่ะ"

"นั่นสิครับ"

คำอ้ายที่ยืนมองพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยความเป็นห่วงเห็นด้วยกับวันหนึ่ง

"แผลไม่ได้ใหญ่มากเดี๋ยวผมกลับไปทำแผลเองก็ได้ครับ"

"งั้นก็กลับบ้านกันค่ะเดี๋ยวหนึ่งไปทำแผลให้"

ไม่นานนักทั้งสองก็กลับมาถึงที่บ้านวันหนึ่งรีบควานหาอุปกรณ์ทำแผลมานั่งทำให้น่านน้ำด้วยท่าทีที่เป็นห่วงทำเอาพ่อเลี้ยงหนุ่มซึ้งในน้ำใจของคนตัวเล็กพอสมควรเพราะเธอกล้าที่จะพุ่งตัวช่วยเขาโดยที่ไม่กลัวอันตรายอะไร

"ตอนที่ช่วยผมไม่กลัวตัวเองเจ็บหรือไง"

"ไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะคิดอย่างเดียวคือถ้าค้อนนั้นหล่นใส่หัวพ่อเลี้ยงเจ็บหนักแน่"

สาวเจ้าส่ายหัวขณะที่กำลังหยิบผ้าก๊อซเพื่อจะมาปิดแผลหลังจากใส่ยาที่แผลเสร็จ

"ขอบคุณนะ"

ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มแววตาคมเริ่มมีประกายเป็นครั้งแรกที่วันหนึ่งได้เห็นรอยยิ้มของพ่อเลี้ยงหนุ่มแม้นมันจะไม่กว้างมากแต่นั่นก็ทำให้ใบหน้าของเขาน่ามองมากขึ้นหลายเท่าจนสาวเจ้าอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

"พ่อเลี้ยงนี่หล่ออยู่แล้วยิ่งยิ้มยิ่งหล่อนะคะ"

คนถูกชมก้มหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยตอบกลับสาวเจ้าอย่างเก้อเขินเพราะนานๆทีจะเจอคำชมจากผู้หญิงอย่างตรงไปตรงมาเช่นนี้

"ผมขอบคุณคุณอยู่เมื่อกี้ยังจะนอกเรื่องอีก"

"เปล่านอกเรื่องค่ะ..ก็พ่อเลี้ยงยิ้มแล้วหล่อจนอดชมไม่ได้จริงๆ..”

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มไม่หุบคำชมของเธอออกมาจากใจขณะที่กำลังปิดแผลให้ชายหนุ่ม

“เรียบร้อยค่ะหนึ่งว่าพ่อเลี้ยงน่าจะหายาฆ่าเชื้อแก้อักเสบมาทานด้วยนะคะ"

"อืม..ผมว่าจะออกไปซื้ออยู่พอดี"

"หนึ่งไปด้วยนะคะ"

"จะตามไปทำไม"

"ก็หนึ่งจะไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวด้วยขอติดรถไปด้วยนะคะ"

"ก็ได้"

และแล้วคนตัวเล็กก็ติดสอยห้อยตามพ่อเลี้ยงหนุ่มมาถึงตลาดในอำเภอจนได้อันที่จริงไม่ได้อยากจะมาซื้อของใช้ส่วนตัวอะไรนักเพียงแค่อยากมาเที่ยวข้างนอกดูวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของคนที่นี่เท่านั้น

"หนึ่งขอไปเดินตลาดตรงนั้นได้ไหมคะ"

น่านน้ำซื้อยาเรียบร้อยตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยตลาดนัดก็เริ่มตั้งขึ้นกันแล้ววันหนึ่งจึงขออนุญาตพ่อเลี้ยงหนุ่มที่กำลังจะเตรียมตัวกลับไปเดินที่ตลาด

"รีบไปรีบมาล่ะ..ผมจะรออยู่ที่นี่"

"ค่ะ"

น่านน้ำเข้าใจว่าวันหนึ่งน่าจะอยากเดินซื้อของตามประสาผู้หญิงจึงไม่เดินตามเธอไปเขาไม่ชอบเดินในพื้นที่คนเยอะๆเท่าไรอีกอย่างพื้นที่ตลาดแห่งนี้ก็เป็นพื้นที่ของเสี่ยทรงยศหากเขาเจอคนของทรงยศหรือเจอทรงพลคงเสียอารมณ์แย่

“หม้อแกงชิ้นละ5บาททองหยิบทองหยอดถาดละ10บาทจ้า”

วันหนึ่งเดินปรี่ไปยังร้านขนมไทยแผงเล็กที่วางขายขนมจนเต็มโต๊ะยิ่งได้ฟังราคาเธอก็ยิ่งอยากจะซื้อเพราะถูกจนเธอไม่อยากจะเชื่อด้วยตอนอยู่ต่างประเทศหากจะทานขนมไทยพวกนี้ต้องเสียเงินหลายเหรียญอีกอย่างก็หาทานยากด้วย

“300..ยาย”

ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้สั่งอะไรก็มีชายฉกรรจ์ร่างใหญ่สามคนมายืนเท้าเอววางมาดอยู่หน้าร้านขนมหวาน

"ฉันยังไม่มีเลยจ่ะพ่อหมอกพึ่งจะตั้งร้านขายของเองมาเก็บเย็นๆกว่านี้ได้ไหมให้ฉันได้ขายของก่อน"

หญิงชราเห็นหมอกลูกน้องของทรงพลมาถึงก็หน้าเสียก่อนจะขอร้องเสียงอ่อนเพราะวันนี้เธอพึ่งจะวางขายของแต่ก็ถูกเก็บค่าแผงเสียแล้ว

"ไม่มีก็ไม่ต้องขายเก็บร้านกลับบ้านไป"

วันหนึ่งเริ่มขมวดคิ้วเมื่อดูท่าผู้ชายพวกนี้ดูจะไม่มีน้ำใจกับคนชราแม้แต่นิดเดียวเธอเข้าใจว่ายังไงขายในพื้นที่คนอื่นก็ต้องจ่ายค่าที่แต่ยายที่ขายของไม่ได้บอกว่าจะไม่จ่ายเสียหน่อย

"ทำไมใจดำจังเลยล่ะ"

"น้องยุ่งอะไรด้วยนี่มันธุรกิจถ้ายายนี่ไม่มีเงินจ่ายค่าที่ก็ไม่ต้องขายให้คนอื่นที่เค้ามีเงินพร้อมจ่ายมาขายถูกแล้ว"

สายตาของอันธพาลจับจ้องมายังหญิงสาวร่างเล็กเป็นตาเดียวเป็นหมอกที่เอ่ยเสียงแข็งกับคนตัวเล็กโดยที่ไม่สนว่าจะถูกมองไม่เป็นสุภาพบุรุษหรือไม่

"ค่าที่เท่าไร"

"300"

"ฉันจ่ายให้"

วันหนึ่งรีบควักเงินจ่ายให้กับผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้าเพราะเงินแค่นี้เธอไม่เดือดร้อนอยู่แล้วที่เธอเดือดร้อนตอนนี้เพราะไม่ชอบความไม่มีน้ำใจของเหล่าคนตรงหน้ามากกว่า

"มีเรื่องอะไรกัน"

น่านน้ำสังเกตมาครู่หนึ่งแล้วเมื่อเห็นแน่ชัดว่าวันหนึ่งกำลังมีปัญหากับลูกน้องของทรงพลเขาจึงต้องรีบพาตัวเองเข้ามาในสถาณการณ์ด้วยกลัวคนของตัวเองจะเป็นอันตราย

"คนของพ่อเลี้ยงเองเหรอ...บอกให้สงบปากสงบคำบ้างก็ดี"

หมอกมองหน้าพ่อเลี้ยงหนุ่มก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินจากไปเก็บค่าแผงร้านอื่นหลังจากได้เงินแล้ว

"ขอบใจมากนะแม่หนูเงินที่จ่ายไปเมื่อกี้หนูเอาขนมยายไปนะ"

หญิงชราเห็นเหล่าคนเจ้าถิ่นเดินให้หลังไปได้ก็รีบขอบอกขอบใจหญิงสาวตัวเล็กที่ใจใหญ่กล้าจะต่อกลอนกับเหล่าคนที่ได้ชื่อว่ามีอิทธิพลที่นี่และรีบคว้าขนมหลายถาดใส่ถุงให้วันหนึ่งจนเกือบจะเต็มถุงจนหญิงสาวต้องรีบคว้าถุงขนมในมือของหญิงชรามาถือเอาไว้ก่อน

"หนึ่งเอาแค่นี้พอค่ะยาย"

"ไม่ได้ลูกมันยังไม่เท่าที่หนูจ่ายไปเลย"

"งั้นเดี๋ยววันหลังหนูมาเอาใหม่ละกันค่ะ"

"รีบกลับเถอะ"

น่านน้ำเห็นว่าสถานการณ์ที่นี่ไม่ดีนักจึงรีบคว้าข้อมือน้อยของหญิงสาวดึงตัวเธอกลับไปที่ลานจอดรถและขับรถกลับทันที