บทที่14 พิชิตใจ

"พี่มาที่นี่จะมาหาพ่อเลี้ยงจะหาผู้ช่วยไปฉีดวัคซีนให้วัวไม่รู้ว่าไม่อยู่..แล้วที่อยู่ที่นี่พี่แค่เบื่อชีวิตในเมืองเบื่อการปั้นหน้าออกงานสังคมเราก็พอจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าส่วนมากก็มีแต่ปลอมๆทั้งนั้น"

สายน้ำสัตวแพทย์หนุ่มรูปหล่อปานนายแบบเขาแก่กว่าวันหนึ่งประมาณสี่ห้าปีเป็นลูกชายคนเดียวของพิศิษฐ์และวันรวีน้าสาวและน้าเขยของวันหนึ่งเจ้าของกิจการนำเข้าเครื่องมือแพทย์เจ้าใหญ่ ที่เขาเลือกมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อันที่จริงแล้วก็เพราะอกหักช้ำรักจากผู้หญิงไม่จริงใจมาหลายหนทุกคนเข้าหาเขาก็เพราะหน้าตาชาติตระกูลเท่านั้น อีกอย่างที่เลือกที่จะปักหลักอยู่แถวนี้เพราะรู้สึกถูกชะตากับใครบางคน

"ก็จริง"

"แล้วมาเป็นแม่บ้านให้พ่อเลี้ยงแบบนี้เค้ารู้หรือเปล่าว่าเราเป็นลูกใคร"

สายน้ำคิดว่าไม่ใช่เขาคนเดียวหรอกที่ใช้ชีวิตที่นี่อย่างที่ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริง

"มีแค่คุณย่าของหนึ่งพี่อุ่นกับป้าไรที่รู้ค่ะแล้วพี่สายก็ห้ามบอกใครด้วยเรื่องนี้...แลกกับการที่หนึ่งจะไม่บอกกับน้าวีว่าพี่สายอยู่ที่นี่"

"ยัยตัวแสบ...”

สายน้ำเปรยยิ้มแกมเอ็นดูยัยน้องสาวตัวแสบที่ชอบหาเรื่องเล่นซนไม่เลิก

“โอเคพี่รับปากแต่พี่ขอคำอธิบายหน่อยเถอะว่าทำแบบนี้เพื่ออะไร"

"พิชิตใจพ่อเลี้ยงค่ะ"

"หืม.." คำตอบด้วยวาจาฉะฉานที่ออกมาจากน้องสาวตัวล็กทำสายน้ำเริ่มมีสีหน้าแววตาที่ตกตะลึงอยู่พอสมควร

"เรื่องมันยาวน่ะค่ะเอาเป็นว่าพี่สายรู้แค่นี้ก็พอ..ถ้าถามอะไรจนหนึ่งไม่อยากตอบเดี๋ยวต่อสายหาน้าวีเลยนะ"

"โอเคๆ...วันนี้ว่างหรือเปล่าไปเป็นลูกมือพี่หน่อย"

"ได้ค่ะน่าสนุกดีเหมือนกัน"

เมื่อตกลงกันได้คนตัวเล็กก็กระโดดนั่งรถATVของสัตว์แพทย์หนุ่มด้วยท่าทีอารมณ์ดีที่วันนี้จะได้เปิดประสปการณ์ใหม่ๆคิดแล้วก็สนุกตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม

หมอหนุ่มพาวันหนึ่งขับรถมาได้ไม่นานนักก็มาถึงคอกวัวใหญ่ที่ตอนนี้หน้าคอกวัวมีเอื้องฟ้านั่งเท้าคางหน้าบึ้งตึงรออยู่ก่อนแล้ว

"หมอทำไมมาช้าจังล่ะคะพ่อบอกฉันว่าหมอจะมาแต่เช้าให้มารอเป็นลูกมือ"

สาวเจ้าเมื่อเห็นหมอหนุ่มมาพร้อมแม่ครัวที่เธอไม่ถูกชะตาก็รีบจ้ำอ้าวมาบ่นอุกต่อหน้าหมอหนุ่มเสียงแข็ง เธอก็อุตส่าห์มาตามคำสั่งของคนเป็นพ่อแต่เช้าตรู่ว่าหมอสายน้ำจะมาฉีดวัคซีนวัวที่ไร่แต่เช้าให้เธอมาเป็นลูกมือเพราะพ่อเลี้ยงไม่อยู่แต่ที่ไหนได้หมอหนุ่มกลับมาไม่ตรงตามเวลาเสียอย่างนั้น

"ขอโทษทีครับพอดีผมคิดว่าพ่อเลี้ยงอยู่บ้านเลยไปหาพ่อเลี้ยงที่บ้านก่อน"

สายน้ำเอ่ยขอโทษหญิงสาวหน้าสวยที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอปกคลุมไปด้วยความบึ้งตึงเขาไม่คิดว่าจะมีใครมารอที่นี่เพราะไม่มีใครโทรบอกอีกอย่างสามสี่วันมานี้เขาก็ยังติดต่อพ่อเลี้ยงน่านน้ำไม่ได้อีก

"แล้วพาวันหนึ่งมาทำไม"

ดวงตาคู่สวยของเอื้องฟ้าเปรยไปยังคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หลังหมอหนุ่มด้วยความสงสัย

"คิดว่าไม่มีลูกมือเลยให้เธอมาช่วยครับ"

"พ่อเลี้ยงไม่ได้บอกหมอหรือไงว่าเค้าหาคนอื่นมาช่วยแล้ว"

"เปล่าครับโทรติดต่อพ่อเลี้ยงก็ไม่ได้"

"ตกลงจะให้ฉันหรือวันหนึ่งช่วย"

"มาแล้วก็ช่วยกันนี่แหละครับ..เดี๋ยวหนึ่งมาช่วยพี่เตรียมยาตรงนี้"

วันหนึ่งรีบยกกระเป๋าของสายน้ำลงจากท้ายรถและรีบเดินตรงไปในคอกวัวรู้สึกเสียอารมณ์พอสมควรที่มาเจอเอื้องฟ้าที่นี่เพราะรู้ตัวว่าจะต้องได้ยินคำพูดไม่เข้าหูจากปากเอื้องฟ้าแน่นอน

"คุณเอื้องช่วยให้อาหารวัวเลยครับเดี๋ยวผมจะไล่ฉีดตั้งแถวหน้านี้ก่อน"

"ค่ะ"

เมื่อได้รับมอบหมายหน้าที่เอื้องฟ้าก็เดินสาวเท้าไปจัดเตรียมอาหารให้วัวทั้งในใจยังคิดถึงเรื่องสรรพนามที่หมอหนุ่มใช้แทนตัวเองกับวันหนึ่ง

"พี่.. ไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน"

เธอเข้าใจว่าทั้งสองพึ่งจะเจอกันทำไมดูสนิทสนมกันเป็นพิเศษเมื่อความสงสัยคาอยู่ในใจตลอดเธอจึงคอยที่จะจับตาดูสองคนนี้แทบจะตลอดเวลา

"เจ้าวัวน้อยน่ารักจังเลย"

หลังจากใช้เวลาพักใหญ่ๆการฉีดวัคซีนให้วัวทั้งคอกก็เสร็จสิ้นวันหนึ่งก็ได้เดินมาดูคอกวัวที่แยกลูกวัวเอาไว้เจ้าวัวตัวสีขาวหม่นดูอ่อนต่อโลกจ้องมองคนที่กำลังจ้องตัวเองตาแป๋วพฤติกรรมไร้เดียงสาของสัตว์ตัวเล็กกว่าเหล่าพี่ๆในคอกทำวันหนึ่งเอ็นดูเจ้าวัวน้อยนี้เป็นพิเศษ

"พึ่งคลอดได้สองวันเอง"

สายน้ำเท้าแขนทั้งสองกับรั้วคอกวัวมองเจ้าวัวตัวเล็กด้วยรอยยิ้มอ่อนที่เขารู้ว่าเจ้าตัวนี้พึ่งคลอดก็เพราะเป็นคนทำคลอดเองคราแรกคิดว่าจะไม่รอดทั้งแม่ทั้งลูกเสียแล้วแต่ดีที่เขาช่วยทำคลอดสำเร็จจนได้

"เหรอคะ...แล้วมันมีชื่อหรือยัง"

"ยัง"

"ตัวผู้หรือตัวเมียคะ"

"ตัวผู้"

"อืม..ให้ชื่อเจ้าแซมค่ะ"

วันหนึ่งเลือกที่จะตั้งชื่อให้กับเจ้าวัวที่พึ่งคลอดเหมือนกับนักร้องชื่อดังที่เธอชื่นชอบ

"โอเค..เดี๋ยวพี่จะเขียนชื่อบนบอร์ดไว้ให้"

"ชื่อไม่ซ้ำกับตัวอื่นใช่ไหมคะ"

คนตัวเล็กมองตามหลังคนที่กำลังเดินไปเขียนชื่อบนกระดานไวท์บอร์ดใหญ่ที่อยู่กลางคอกวัวก่อนจะตะโกนถามหมอหนุ่มที่กำลังจับปากกาบรรจงลงชื่อลูกวัวน้อย

"ไม่"

สายน้ำหันมาส่ายหัวเพราะบนบอร์ดไม่มีวัวตัวไหนชื่อนี้

"ไม่ซ้ำหรอกถึงซ้ำก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะเดี๋ยวตัวที่เกิดก่อนก็ต้องเข้าโรงเชือดอยู่ดี"

เอื้องฟ้าที่ได้ฟังสองหนุ่มสาวพูดคุยกันอยู่นานสองนานจึงได้แทรกขึ้นบอกกับวันหนึ่งทำหญิงสาวที่กำบลังอารมณ์ดีเริ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นบึ้งตึง

"หืม..ทำไมล่ะ"

"ก็นี่วัวเนื้อเค้าเลื้ยงไว้ขายเข้าโรงเชือดอยู่แล้วอย่าไปใส่ใจกับความน่ารักมันมากเลย..ถ้าเธอรักเอ็นดูมันพอเค้าเอาไปขายก็มานั่งร้องให้ขี้มูกโป่ง"

"พูดยังกับพี่เอื้องเคยเป็นมาแล้ว"

"ฉันแค่เตือนอย่ายอกย้อน"

เอื้องฟ้าว่าจบก็เดินออกไปนอกคอกวัวตรงดิ่งไปที่จักรยานของเธอก่อนจะปั่นกลับออกไปหลังจากเสร็จงาน โดยที่สาวเจ้าไม่รู้เลยว่ากำลังมีหมอหนุ่มยืนมองเธอด้วยรอยยิ้มไปจนสุดลูกหูลูกตา

"โห..น่าสงสารจัง..”

วันหนึ่งมองดูวัวทั้งคอกด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวและหันกลับมามองที่พี่ชายเธอคิ้วขมวดที่ทั้งที่เรื่องที่เอื้องฟ้าพูดมันน่าเศร้าแต่พี่เธอก็ยืนยิ้มอยู่ได้

“พี่หมอยิ้มอะไรคะ"

"เปล่า..แค่คิดว่าสิ่งที่เอื้องฟ้าพูดก็ถูกเธอตรงไปตรงมาดีนะว่าไหม"

"ตรงเกิ๊นนน"

วันหนึ่งพอจะดูออกตั้งแต่วันแรกที่เจอว่าเอื้องฟ้าเป็นคนตรงไปตรงมาแต่รู้สึกว่าคำพูดที่ตรงไปตรงมาของหญิงสาวบางคำก็ดูขัดหูอยู่พอสมควรจนแยกไม่ค่อยออกว่ากำลังพูดปกติหรือกะแนะกะแหนกันแน่