บทที่20 ฉุด

รถตู้สีดำใช้เวลาไม่นานนักก็ขับมาถึงท้ายไร่ของเสี่ยทรงยศสองสาวถูกลากตัวเข้ามาในโรงเก็บฟางโรงใหญ่โดยมีหมอกและสิงห์คอยคุมตัวอยู่ไม่ห่าง

"จับพวกฉันมาทำไมห้ะไอ้พวกอันธพาลฉันจำแกได้นะว่าเป็นใครฉันจะแจ้งตำรวจจับแก"

วันหนึ่งเอ่ยเสียงแข็งอย่างไม่พอใจที่คนพวกนี้ไม่เป็นสุภาพบุรุษไม่พอยังจะคิดทำชั่วทำเลวโดยการฉุดผู้หญิงมาอีก

"ปล่อยฉันไปนะถ้าเรื่องนี้ถึงหูพ่อเลี้ยงว่าพวกแกทำร้ายคนในไร่เค้าโดนดีแน่"

เอื้องฟ้าตะคอกใส่หน้าหมอกกับสิงห์ยังไม่ทันขาดคำเธอกับวันหนึ่งก็ต้องถอยกรูเมื่อนักเลงทั้งสองจ่อปากกระบอกปืนมายังพวกเธอ

“ถ้ายังไม่เงียบปากเจ็บตัวแน่”

เป็นหมอกที่เอ่ยขู่สาวทั้งสองเสียงแข็งเพราะเขารำคาญเสียงพวกเธอโวยวายตั้งแต่ในรถไม่ยอมหยุดจนมาถึงที่นี่

"พวกแกพาใครมาด้วยวะ"

ทรงพลมองไปยังผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวที่ยืนอยู่ข้างตัวเอื้องฟ้าด้วยสายตาไม่พอใจเพราะเขาสั่งคนสนิททั้งสองให้พาตัวเอื้องฟ้ามาแค่คนเดียว

"นังนี่เป็นคนของพ่อเลี้ยงน่านดันเข้ามายุ่งก็เลยรวบมาเลยครับนาย"

สิงห์เอ่ยกับคนเป็นนายที่ต้องทำนอกเหนือคำสั่งก็เพราะกลัวว่าหาปล่อยคนที่เห็นเหตุการณ์ไปไม่วายเรื่องถึงหูตำรวจเร็วแน่

"พวกแกจะเอายัยนี่ไปทำอะไรก็เชิญส่วนเอื้องฟ้าฉันจัดการเอง"

ทรงพลว่าจบก็เข้าไปกระชากเอื้องฟ้าออกไปเพราะคืนนี้ยังไงเขาก็จะทำให้คนที่หยิ่งผยองกับเขากลายเป็นลูกแมวยอมสยบแก่เขาให้ได้

"ปล่อยนะ"

ฟึ่บ.. ปึก ..วันหนึ่งใช้ความเร็วของเธอดึงปืนจากเอวของสิงห์และเข้าไปกระโดดเตะปลายคางของทรงพล นึกในใจว่าคนพวกนี้ประมาทเธอเกินไปที่ไม่คิดจะมัดมือมัดเท้าด้วยอาจจะคิดว่าเธอไม่มีพิษมีภัยอะไร

"โอ้ยย.."

วันหนึ่งดึงตัวเอื้องฟ้าเอาไว้ก่อนจะจ่อปลายกระบอกปืนขู่หมอกกับสิงห์ที่กำลังจะก้าวเข้ามาจับตัวของเธอ

“ไปพี่เอื้อง”

สองสาวรีบวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิตเลือกที่จะฝ่าความมืดเข้าไปในชายป่า

“คุณทรงพล”

"ตามไปสิวะ"

ทรงพลตัวดแขนลูกน้องทั้งสองที่พึ่งพยุงเขาขึ้นด้วยท่าทางเกรี้ยวกราดเพราะดันเสียท่าผู้หญิงตัวเล็กเสียได้

ปั้ง

วันหนึ่งเห็นสมุนทั้งสองวิ่งตามเธอออกมาติดๆก็รีบยิงสกัดสองคนนั้นเอาไว้

"อ๊ายย..นี่..ยิงปืนเป็นด้วยเหรอ"

เอื้องฟ้ามองวันหนึ่งอย่างไม่เชื่อสายตาว่าเมื่อครู่หญิงสาวจะใช้ปืนเป็นแถมยังดูชำนาญไม่เกรงกลัวเสียงของมันด้วย

"หนีก่อนอย่าพึ่งถาม"

"เราหนีไม่พ้นหรอกที่นี่เป็นไร่เสี่ยทรงยศมีแต่คนของเค้าทั้งนั้น"

เอื้องฟ้าคิดไม่ออกเลยว่าจะหนีจากไร่ของทรงยศอย่างไรเพราะสมุนของทรงพลก็ยังไล่ตามเธอมาไม่ห่าง

"งั้นเอางี้พี่เอื้องหาทางออกหนีไปให้ได้เดี๋ยวหนึ่งจะวิ่งล่อคนไปอีกทาง"

วันหนึ่งรู้ว่าหากหนีรวมกันทั้งสองคงไม่มีใครหนีออกไปได้แน่และเธอก็จะต้องเป็นฝ่ายล่อสมุนของทรงพลเอาไว้เพื่อให้เอื้องฟ้าที่ชำนาญเส้นทางแถวนี้มากกว่าหนีไปเพื่อไปหาคนมาช่วย

"ไม่.. ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก"

เอื้องฟ้าส่ายหัวเธอไม่ยอมให้วันหนึ่งไปเสี่ยงคนเดียวแน่

“เอาไว้ป้องกันตัวนะ

"หนึ่ง..หนึ่ง"

ไม่ทันที่เอื้องฟ้าจะได้พูดจบวันหนึ่งก็ยัดปืนใส่มือของเอื้องฟ้าและใช้ความไววิ่งล่อหมอกและสิงห์ไปอีกทาง

"ช่วยด้วยย.."

เอื้องฟ้าวิ่งหนีตายสุดชีวิตเมื่อออกมาถึงถนนใหญ่และเห็นส่ามีรถยนต์ขับผ่านมาได้จึงรีบวิ่งขวางหน้ารถเอาไว้และก็เป็นความโชคดีของเธอที่คนในรถคือหมอสายน้ำ

หลังจากที่สายน้ำช่วยเอื้องฟ้ามาได้และรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นพวกเขาจึงรีบบึ่งไปที่บ้านของน่านน้ำเพื่อแจ้งข่าวร้ายให้ทราบว่าตอนนี้วันหนึ่งกำลังตกอยู่ในอันตราย

"หมอพาเอื้องฟ้าไปแจ้งความเดี๋ยวผมจะไปที่ไร่พ่อเลี้ยงทรงยศ"

“ครับ”

น่านน้ำรีบคว้าอาวุธติดตัวและรีบขับรถกระบะคันเก่งของเขามุ่งหน้าไปที่ไร่ของทรงยศก่อนเพราะความรู้สึกห่วงแม่ครัวตัวเล็กมั่นร้อนรุ่มอยู่ในใจจนทนรอเจ้าหน้าที่ไม่ได้

ทางด้านของวันหนึ่งที่ไม่ชำนาญเส้นทางในไร่ของทรงยศเธอจึงถูกหมอกและสิงห์จับตัวมาที่โรงเก็บฟางอีกจนได้

"อย่าคิดว่าอิทธิพลจะทำอะไรกับชีวิตใครก็ได้คอยดูเถอะความผิดของพวกแกกำลังจะเปิดเผย"

สาวเจ้าที่สะบักสะบอมมอมแมมไปด้วยดินโคลนต่อว่าผู้ชายทั้งสามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวและพุ่งสายตาโกรธแค้นไปยังทรงพลไม่ลดลา

"พูดอะไร.. เธอรู้อะไรมาห้ะ"

ทรงพลถึงกับหน้าชาวาบรีบกระชากคนตัวเล็กให้อธิบายส่งที่พูดมาให้กระจ่าง

"วีรกรรมชั่วๆของพวกแกไงของพ่อแก..อีกไม่นานมันจะเปิดเผยถึงเวลานั้นพวกแกก็จะไม่มีอิทธิพลอีกต่อไป"

"พวกมึงออกไป"

ทรงพลรีบไร่ลูกน้องออกไปเพราะเขาไม่รู้ว่าวันหนึ่งจะพูดอะไรออกมาอีกบ้างด้วยรู้ว่าเธอเป็นคนของน่านน้ำคงได้รู้ได้เห็นความลับของน่านน้ำมาบ้างแน่และหากเธอรู้ความผิดในอดีตที่พ่อของเขาทำกับปู่ของน่านน้ำเท่ากับว่าน่านน้ำต้องรู้เรื่องนี้แล้ว

Rrrrr

"พ่อมาที่ท้ายไร่ด่วนเลย"

ทรงพลรีบโทรหาทรงยศในเวลากลางดึกเห็นว่านาทีนี้เขาต้องยืมมือคนเป็นพ่อมาเค้นความจริงจากปากของวันหนึ่ง

"บอกมาให้กูรู้ซะดีๆว่ามึงรู้อะไรมา"

หลังจากวางสายจากคนเป็นพ่อได้ทรงพลก็รีบเค้นวันหนึ่งอีกรอบ

"หยาบคายฉันคิดว่าจะไม่มีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกแล้วซะอีก"

"กูบอกให้บอกมา"

ปึก.. ฟึ่บ​  วันหนึ่งอาศัยจังหวะที่ทรงพลเข้ามาใกล้ตะผ่าหมากชายหนุ่มเต็มแรงและคว้าเศษดินเศษฟางที่พื้นปาใส่ตาของทรงพลก่อนจะใช้ความตัวเล็กลอดช่องโหว่ของไม้ที่ผุออกไปจากโรงเก็บฟาง

 "โอ้ย.. อีเวรเอ้ย"

คนนอนเจ็บจุกอยู่กับพื้นเอ่ยน้ำเสียงปนโมโหเจ็บใจที่เสียท่าวันหนึ่งครั้งแล้วครั้งเล่า

"พวกมึงอยู่ไหนอีเวรนี่มันหนีไปแล้ว"

เมื่อหายจุกจนลุกขึ้นได้ทรงพลก็ออกมาเรียกลูกน้องทั้งสองที่หน้าโรงเก็บฟาง

"ไอ้หมอกไอ้สิงห์มึงตามมันไป..จัยตัวมันมาเป็นๆนะโว้ย"

"ครับ"

หากวันหนึ่งไม่เอ่ยอะไรมาให้เขาคาใจเขาคงสั่งลูกน้องให้ฆ่าเธอไปแล้วไม่รู้ว่าตัวแค่นี้จะแสบนัก

เพี๊ยะ... เสี่ยทรงยศมาถึงก็ตบหน้าลูกชายหลังจากที่รู้ว่าต้นเรื่องที่สร้างปัญหาคือทรงพลที่อยากจะฉุดเอื้องฟ้ามาทำมิดีมิร้าย

"หาเรื่องให้ฉันปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันเงินแกก็มีหิวนักก็ไปซื้อกินเอาสิวะจะไปฉุดคนให้เป็นเรื่องเพื่ออะไร"

ทรงยศโมโหเหลือเกินที่มีลูกชายกับเค้าอยู่คนเดียวก็สร้างแต่เรื่อง

"พ่อหยุดบ่นฉันก่อนตอนฉันจับเอื้องฟ้ามามีแม่บ้านของไอ้พ่อเลี้ยงน่านมาด้วยแถมมันก็พูดว่าอีกหน่อยเรื่องที่เราทำผิดเอาไว้ก็จะถูกเปิดเผยฉันถามมันว่ารู้เรื่องอะไรมามันก็ไม่ยอมตอบแล้วมันก็หนีไปได้ฉันให้ไอ้หมอกไปตามเก็บมันอยู่"

"ผู้หญิงคนเดียวปล่อยให้หนีไปได้แกควรจะพิจารณาตัวเองได้แล้วทรงพล"

ยิ่งได้ฟังลูกจนพูดทรงยศก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาสาธยายความโง่ของลูกตัวเอง และคิดว่างานนี้เขาจะต้องทำให้พ่อเลี้ยงน่านไม่เหลือชื่อน่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด