บทที่32 เสียใจ

"หนึ่ง.. จะไปไหนแล้วร้องให้ทำไม"

สายน้ำที่ขับรถATVคันเก่งจะไปดูแกะในฟาร์มช่วงสายขณะที่กำลังขับไปที่ฟาร์มเห็นว่าเป็นวันหนึ่งเดินอยู่จึงได้เข้าไปทักแต่เขาก็ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นน้องสาวตนนั้นร้องให้จนหน้าตาแดงก่ำไปหมด

"พี่สายพาหนึ่งออกไปจากไร่ได้ไหมคะ..ฮือๆๆ"

มือเรียวยกปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะกระโดดขึ้นหลังรถหมอหนุ่ม จนสายน้ำต้องละงานไปก่อนและพาวันหนึ่งมาสงบอารมณ์ที่คลินิกของเขา

"เป็นอะไรบอกพี่ได้หรือเปล่า"

สายน้ำเอ่ยถามคนตัวเล็กที่เอาแต่กอดหมอนร้องให้อยู่บนโซฟาโดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะสงบลง

"หนึ่ง..ฮึก..ฮือๆๆ..เสียใจขออยู่เงียบๆ..ฮือๆๆ"

"โอเคๆ..งั้นก็พักที่นี่ก่อนแล้วกันพี่จะไปตรวจเจ้าแกะที่ฟาร์มต่อ"

"ฮือๆ..อย่าบอกใครนะคะ..ฮือๆ..ๆ..ว่าหนึ่งอยู่ที่นี่"

"ได้พักให้สบายใจได้เลย"

ถึงสายน้ำจะคาใจกับอาการเสียใจของวันหนึ่งพอสมควรแต่ก็ไม่เลือกที่จะเค้นถามอะไรในเมื่อคนอย่างวันหนึ่งถึงขั้นร้องให้ฟูมฟายขออยู่คนเดียวคงเป็นเรื่องปวดใจมากแน่คิดว่ารอให้น้องสาวของเขาอารมณ์เย็นลงแล้วค่อยคุยจะดีกว่า

น่านน้ำคุยกับกวินตราจนหญิงสาวสบายใจจนกลับไปได้ตอนนี้ก็เป็นฝ่ายน่านน้ำที่กังวลใจเพราะหาแม่ครัวตัวเล็กของตัวเองไม่เจอโทรไปถามเอื้องฟ้าก็ได้คำตอบมาว่าไปรับวันหนึ่งมาส่งเรียบร้อยแล้วแต่เขาหาทั้งบ้านก็ไม่ยักจะเห็น

"ไปไหนของคุณนะ"

น่านน้ำเริ่มเดินหัวเสียเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้วันหนึ่งไปอยู่ที่ไหน

ตื๊ดๆ..

"หนึ่งขอลาออกค่ะ"

คิ้วหนาขมวดติดกันจนผูกโบว์เมือจู่ๆคนที่เขาเป็นห่วงจนร้อนใจอยู่ตอนนี้กลับส่งข้อความมาขอลาออกกะทันหันเสียอย่างนั้น มือหนารีบกดโทรกลับไปก็ถูกตัดสายทิ้งแถมโทรไปอีกครั้งยังปิดเครื่องหนีเขาอีก

"เป็นอะไรของคุณ"

"ทำไมจู่ๆคุณหนึ่งก็หนีกลับกรุงเทพไปแบบนั้นคะ"

ไออุ่นรู้ข่าวจากคนเป็นแม่ว่าวันหนึ่งโทรมาหานฤดีว่าตอนนี้กำลังกลับไปกรุงเทพดื้อๆเธอจึงรีบกลับมาคุยกับคนที่บ้านในช่วงพักเที่ยงเพราะไม่เข้าใจกับการกระทำของวันหนึ่งเอามากๆ

"ย่าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันอยู่ๆก็โทรมาบอกว่าอยู่สนามบินแล้ว..หลานคนนี้นึกจะทำอะไรก็ทำ"

นฤดีมีสีหน้าแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลานสาวถึงได้หนีกลับไปโดยที่ไม่ให้เหตุผลอะไรกับเธอเลย

"ไหนบอกว่าจะอยู่พิชิตใจพ่อเลี้ยงไงคะอุตส่าห์ลงทุนมาเป็นแม่ครัวลำบากที่นี่แต่กลับถอดใจหนีกลับไปเสียอย่างนั้น"

ไออุ่นคิดแล้วคิดอีกก็ยังไม่เข้าใจว่าวันหนึ่งคิดอะไรอยู่ทั้งที่เรื่องราวในกำลังไปได้ดีอยู่แล้ว ขณะที่ทุกคนนั่งสงสัยกันก็ไม่ทันได้สังเกตว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มกำลังเดินดุ่มเข้ามาที่นี่และได้ยินสิ่งที่ไออุ่นเอ่ยออกมาทุกคำ

"ลงทุนลำบากเป็นแม่ครัวคืออะไร"

"เอ่อ.."

ไออุ่นเริ่มไปไม่เป็นและหันมามองหน้ากับคนเป็นแม่ด้วยท่าทีตกใจ

"มีอะไรปิดบังผมอยู่หรือเปล่า"

"คือ.."

คนที่ถูกเค้นถามอย่างไออุ่นยังคงอึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้กับพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างไรดีจะโกหกต่อไปหรือควรจะพูดความจริงกัน

"เฮ้อ..ไหนๆเรื่องมันก็น่าวุ่นวายพอแล้วฉันบอกความจริงกับพ่อเลี้ยงก็ได้..."

นฤดีเห็นว่าอะไรๆมันมาถึงตอนนี้แล้วเธอเลยคิดว่าผู้ใหญ่อย่างเธอควรจะพูดความจริงจะดีกว่า และได้เล่าทุกอย่างให้น่านน้ำได้ฟังอย่างหมดเปลือกทำพ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับยืนไม่อยู่นั่งหน้าเจื่อนตกใจจนพูดอะไรไม่ค่อยออก

"นี่ทุกคนตั้งใจหลอกผม...เพราะเชื่อเรื่องดวงอะไรนั่นแค่นั้นเหรอครับ"

น่านน้ำไม่อยากจะเชื่อว่าวันหนึ่งยอมทำอะไรลำบากเพื่อเข้ามาใกล้ชิดเขาเพียงเพราะเชื่อเรื่องการทำนาย

"อย่าโกรธอุไรกับไออุ่นเลยสองคนนี้ช่วยฉันเพราะเห็นแก่บุญคุณที่ฉันเคยมี"

"คุณย่าก็อายุมากแล้วนะครับทำไมยอมให้หลานคุณย่าเลือกคู่ชีวิตเพราะเชื่อเรื่องดวงผมว่ามันไร้สาระสิ้นดี"

น่านน้ำไม่ได้อยากก้าวร้าวกับผู้ใหญ่แต่เรื่องนี้อดพูดออกมาไม่ได้จริงๆ

"ฉันไม่ว่าที่พ่อเลี้ยงจะไม่พอใจฉันแต่ฉันกับหลานเดินตามดวงกันมาตลอดแล้วทุกอย่างมันก็ไม่มีอะไรติดขัด.. อีกอย่างเรื่องการเลือกคู่ฉันก็มีแอบกังวลเหมือนกันแต่พอรู้จากปากยัยหนึ่งแล้วก็ทุกคนที่รู้จักพ่อเลี้ยงต่างก็บอกว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนดีฉันก็ไม่ได้คิดจะห้ามอะไรที่วันหนึ่งจะเลือกคนดีๆมาเป็นคู่ชีวิต"

"พ่อเลี้ยงคะอุ่นรู้นะคะว่าตอนนี้พ่อเลี้ยงกำลังโกรธคุณหนึ่ง..แต่อุ่นยืนยันได้นะคะว่าคุณหนึ่งมีความรู้สึกดีๆให้พ่อเลี้ยงจริงๆไม่ได้ทำทุกอย่างไปเพราะคำทำนายเท่านั้น"

"เรื่องนั้นผมพอเข้าใจได้...ตอนนั้นที่เธอเสี่ยงชีวิตเพื่อผม..ผมก็เข้าใจแล้วว่าเธอจริงใจกับผมแค่ไหน..แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าจู่ๆเธอจะไปจากผมเพื่ออะไรในเมื่อทุกอย่างมันกำลังไปได้ดี"

"พวกเราก็ไม่รู้ค่ะ"

ไออุ่นก้มหน้าส่ายหัวเรื่องนี้พวกเธอเองก็ยังต้องปวดกันอยู่ตอนนี้

"พ่อเลี้ยงไม่โกรธหลานฉันใช่ไหม"

"ถ้าเอาตามตรงผมก็รู้สึกไม่ดีที่ถูกหลอก.. แล้วก็ยังรู้สึกไม่ดีที่เธอเลือกที่จะจากไปดื้อๆทั้งที่..."

น่านน้ำเลือกที่จะไม่พูดประโยคสุดท้ายออกมาเพราะตอนนี้รู้สึกไม่ดีเอามากๆที่วันหนึ่งทำเหมือนมาล้อเล่นกับชีวิตของเขา

"ทั้งที่ได้หัวใจพ่อเลี้ยงไปแล้วเหรอคะ"

น่านน้ำไม่ได้ตอบอะไรไออุ่นเขาเพียงลุกขึ้นเดินหันหลังคอตกกลับไปเท่านั้น

"หวังว่าคุณจะไม่มาล้อเล่นกับความรู้สึกผมนะหนึ่ง"

น่านน้ำกลับมาทบทวนเรื่องราวพักใหญ่เรื่องเล่นละครหลอกลวงที่วันหนึ่งเล่นสนุกเขาพอจะสลัดมันออกจากใจได้แต่ที่คาใจอยู่ตอนนี้คือหญิงสาวเลือกที่จะทิ้งเขาไปดื้อๆทำไมกันภาวนาในใจว่าอย่าให้สิ่งดีๆที่เธอทำให้กับเขาเป็นเพียงแค่การทำไปตามดวงเลย

Rrrrr

"พ่อเลี้ยงคะ...คุณย่าบอกว่าถ้าอยากเจอคุณหนึ่งให้ไปตามที่อยู่ที่ฉันส่งให้ค่ะ"

“ขอบคุณครับ”

เมื่อวางสายจากไออุ่นได้น่านน้ำก็รีบเปิดดูข้อความทันทีเพราะเขาเป็นคนที่เชื่อในสิ่งที่เห็นและได้ยินหากเขายังไม่ได้ยินเหตุผลจากปากของวันหนึ่งเขาจะยังไม่ฟันธงไปต่างๆนาๆเด็ดขาด

"ยัยหนึ่งล่ะ"

นฤดีกลับมาถึงบ้านได้ก็รีบถามหาหลานสาวกับลูกชายและลูกสะใภ้ทันทีด้วยอยากจะรู้เหตุผลจากวันหนึ่งแย่ว่าหนีกลับมากะทันหันทำไมกัน

"มาถึงก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องค่ะใครไปเคาะก็ไม่ยอมเปิด"

วิริยาก็ร้อนใจไม่ต่างอะไรกับนฤดีที่ลูกเธอกลับมาก็ดูไม่ดีแถมแม่สามีเธอก็ยังดูกังวลจนเธออดสงสัยไม่ได้ว่าทั้งสองไปบวชกันยังไงถึงได้กลับมาดูเคร่งเครียดเช่นนี้

"เฮ้อ..."

"ตกลงทำไมยัยหนึ่งหนีคุณแม่กลับมาก่อนแล้วยังกลับมายังมีสีหน้าไม่ดีอีก"

"ถ้าเล่าอะไรให้ฟังสัญญาก่อนว่าห้ามบ่นแม่เพราะแค่นี้แม่ก็ปวดหัวพอแล้ว"