บทที่2 สมัครเป็นแม่ครัว

“ปิ่นโตค่ะพ่อเลี้ยง..ตอนนี้แม่ยังเดินไม่ค่อยไหวค่ะแต่ก็กินอะไรได้มากกว่าเดิมค่ะ”

ไออุ่นวางปิ่นโตที่แม่เธอฝากเอามาให้น่านน้ำที่โต๊ะไม้สักใหญ่หน้าบ้านของพ่อเลี้ยงหนุ่มทั้งทักทายเจ้านายด้วยรอยยิ้มกว้างนับว่าวันนี้เธอโชคดีที่มาทันก่อนที่เขาจะออกไปข้างนอก

“ว่างๆผมจะเข้าไปเยี่ยม”

วันหนึ่งชะเง้อมองชายหนุ่มเบิกดวงดวงตากลมโตจ้องมองคนหล่อร่างกำยำทั้งริมฝีปากบางยังยกยิ้มเล็กน้อยปลื้มใจที่ผู้ชายในคำทำนายดูดีราวกับดารานายแบบแม้นเขาจะมีผิวคล้ำดำแดดบ้างก็ยังดูดีอยู่ดีแบบนี้เธอค่อยมีกำลังใจที่จะพิชิตหัวใจของเขาหน่อย

“ขอบคุณค่ะ…เอ่อ..พ่อเลี้ยงคะนี่วันหนึ่งญาติห่างๆอุ่นเองค่ะว่าจะพามาสมัครเป็นแม่ครัวแทนแม่ไม่ทราบว่าพ่อเลี้ยงได้แม่ครัวใหม่หรือยังคะ”

คนที่ถูกแนะนำยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงเธอพยายามทำตัวเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้ทั้งท่องภาวนาในใจว่าให้เขานั้นรับเธอเข้าทำงานได้อย่างง่ายดายเรื่องทุกอย่างต่อจากนี้จะได้ง่ายขึ้น

“อ่อ..ก็..”

พ่อเลี้ยงหนุ่มมองไปยังคนที่ยิ้มไม่หุบแอบทั้งที่เขาก็หลบสายตาของเธออยู่หลายหนคิดในใจว่าเธอยังเป็นคนปกติดีอยู่หรือเปล่า

“หนึ่งทำกับข้าวได้ทุกอย่างเลยนะคะพ่อเลี้ยงแถมยังทำงานบ้านเก่งด้วย”

สาวเจ้าไม่ปล่อยให้ว่าที่เจ้านายได้ตั้งคำถามอะไรเธอก็โพร่งนำเสนอตัวเองเสียงดังฟังชัดแต่ดูท่าจะผิดมารยาทเล็กน้อยจนไออุ่นต้องหันมาขยิบตาปรามให้วันหนึ่งเงียบลงก่อนด้วยกลัวว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มจะไม่พอใจที่สาวเจ้าโพร่งตัดหน้าเจ้าตัวที่ยังพูดไม่จบ

“คุณทำงานบ้านงานครัวไหวแน่นะ”

น่านน้ำถามย้ำคนตัวเล็กเก้งก้างให้แน่ใจอีกรอบด้วยดูรูปร่างผิวพรรณแล้วเหมือนจะเป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็น

“แน่นอนค่ะ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มพยักหน้ารับเบาๆเป็นอันเข้าใจว่าที่เธอยืนยันน่าจะทำได้จริงๆและหากเป็นญาติของอุไรเขาก็ไม่มีข้อกังขาเรื่องความไว้เนื้อเชื่อใจ

“งั้นพรุ่งนี้ก็มาเริ่มงานได้เลย..ฝากอุ่นบอกเธอด้วยว่าต้องทำอะไรบ้างเดี๋ยวผมต้องเข้าไร่ก่อน”

“ค่ะพ่อเลี้ยง”

น่านน้ำหมดธุระตรงนี้เขาก็เดินไปหยิบปิ่นโตพร้อมหมวกที่แขวนไว้ข้างเสามาสวม

“เย่..”

ยังไม่ทันที่น่านน้ำจะได้เดินออกไปไกลก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงของแม่ครัวคนใหม่จนต้องหันหลังกลับมามองด้วยสีหน้าที่ตกใจ

“เบาๆสิคะ”

ไออุ่นรีบปรามคนที่กระโดดโลดเต้นให้อยู่นิ่งไม่อยากจะคิดเลยว่าสาวเจ้าจะอยู่บ้านนี้ได้นานเท่าไรเพราะพ่อเลี้ยงหนุ่มค่อนข้างจะรักความสงบ

“ไม่มีอะไรค่ะพ่อเลี้ยงวันหนึ่งแค่ดีใจที่ได้งานน่ะค่ะ”

ไออุ่นรีบเปรยกับพ่อเลี้ยงหนุ่มว่าไม่ต้องห่วงทางนี้ น่านน้ำรู้เช่นนั้นก็หันหลังเดินออกจากบ้านไปได้แอบคิดในใจว่าเขาคิดถูกหรือไม่ที่รับแม่ครัวคนใหม่มาทำงานใกล้ชิดโดยที่ไม่เคยรู้จักนิสัยกันมาก่อน

“คุณหนึ่งต้องสำรวมกว่านี้หน่อยนะคะพ่อเลี้ยงค่อนข้างรักสงบรักความเรียบร้อย”

ไออุ่นหน้าเสียเมื่อเห็นว่าพฤติกรรมความเป็นเด็กซนของวันหนึ่งจะทำเสียเรื่องที่หญิงสาวนั้นตั้งใจไว้

“โอเคค่ะหนึ่งจะระวังมากกว่านี้”

สาวเจ้าพยักหน้าหงึกหงักทั้งทำท่ายืนตัวตรงสำรวมที่สุดเท่าที่จะทำได้ริมฝีปากบางยังคลี่ยิ้มตลอดเวลาด้วยคืดว่าด่านแรกของแผนผ่านฉลุยไปได้ง่ายแผนพิชิตใจชายหนุ่มภายหน้าคงง่ายเหมือนๆกัน

"ผมรู้สึกว่ามันผิดปกติแล้วสิครับพ่อเลี้ยงไฟอะไรมันจะมาไหม้แค่สวนป่าของเราสองครั้งติดกันได้"

คำอ้ายผู้จัดการไร่วัย60กว่าเห็นพ่อเลี้ยงหนุ่มขับรถมาถึงหน้าสวนป่าก็รีบปรี่เข้ามารายงานสิ่งที่น่าสงสัยเพราะดูๆแล้วอาจจะมีใครบางคนแกล้งเผาสวนป่าของไร่นี้มากกว่าที่จะเกิดจากภัยธรรมชาติ

"ครับลุงคำอ้ายมันผิดปกติจริงๆนั่นแหละครับ"

น่านน้ำพอจะเดาออกว่าใครเป็นคนทำสิ่งนี้และรู้อีกว่าอีกฝ่ายจงใจให้รู้ไม่เช่นนั้นคงไม่ทำให้ไฟไหม้ติดต่อกันเช่นนี้เห็นทีเขาจะต้องจัดการกับพวกจอมป่วนอย่างจริงจังเสียแล้ว

น่านน้ำ เสธวัฒน์สกุล พ่อเลี้ยงหนุ่มวัย30หยกๆ หน้าตาหล่อเหลาร่างกายสูงโปร่งกำยำผิวขาวมีกระดำกระด่างเพราะตากแดดทำงานในไร่เขาเป็นคนที่ค่อนข้างสุขุมนุ่มลึก รักความเป็นส่วนตัวเป็นที่สุดชายหนุ่มเป็นหลานของพ่อเลี้ยงเพชรพนาเมื่อเพชรพนาเสียเมื่อหกเดือนก่อนเขาก็เข้ามาบริหารงานในไร่แทน

เดิมทีน่านน้ำเป็นคนกรุงเทพมหานครตั้งแต่เด็กๆเขามักจะขอร้องให้ครอบครัวมาส่งในช่วงปิดเทอมเพราะชอบการอยู่กับปู่และป่าเขาแห่งนี้เป็นที่สุดหลังจากเรียนจบเขาก็ช่วยบริหารงานครอบครัวมาโดยตลอดโดยที่ไม่ค่อยได้กลับมาที่นี่

แต่เมื่อรู้ข่าวว่าปู่ของเขาเสียด้วยอุบัติเหตุรถเบรกแตกตกเขาน่านน้ำจึงเลือกที่จะขอครอบครัวมาบริหารงานที่นี่เพราะจุดประสงค์ของเขาคือการที่จะรักษาไร่นี้เอาไว้และอีกอย่างก็ไม่เชื่อว่าการตายของปู่จะเป็นเพียงเรื่องอุบัติเหตุเพราะรู้ดีว่าปู่นั้นเก่งเรื่องเครื่องยนต์เพียงใดไม่ว่าจะเดินทางใกล้หรือไกลปู่ก็จะเช็กรถอย่างดีมาโดยตลอดเรื่องที่มีเงื่อนงำเช่นนี้เขาต้องการจะสืบให้รู้ความจริงให้ได้ว่าเรื่องจริงๆแล้วมันเป็นอย่างไรกันแน่

"จำได้หมดแล้วใช่ไหมคะว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้างแล้วหนึ่งวันต้องทำอะไร"

ไออุ่นมานั่งทวนกับวันหนึ่งอีกรอบถึงสิ่งที่ได้บอกสิ่งที่ต้องทำไปพักใหญ่

"ค่ะ.. เช้าลุกมาตอนตี5มาทำอาหารเช้าสายก็ซักผ้าเสร็จแล้วก็ทำความสะอาดภายในบ้านส่วนห้องนอนของพ่อเลี้ยงจะทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งค่ะ"

"ไหวแน่นะคะคุณหนึ่ง"

ไออุ่นรู้ว่าชีวิตของวันหนึ่งถูกโรยด้วยกลีบกุหลาบมาโดยตลอดจึงค่อนข้างห่วงเธออยู่พอสมควรถึงตำแหน่งหลักของหญิงสาวจะแค่แม่ครัวแต่ก็มีทำงานบ้านอื่นร่วมด้วยเพราะน่านน้ำไม่ค่อยชอบให้ใครมาวุ่นวายที่นี่เยอะ

"แน่สิคะพี่อุ่นหนึ่งบอกแล้วไงคะว่าตั้งใจแน่วแน่"

คนตัวเล็กยืนเท้าเอวส่งสายตาแน่วแน่ยืนยันกับไออุ่นอีกครั้งว่าเธอนั้นต้้งทำได้อย่างที่ตั้งใจเดี๋ยวนี้มือถือก็มีสื่อการสอนเกี่ยวกับการทำอาหารและงานบ้านมากมายเธอไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรยากเพราะเธอพร้อมเรียนรู้อะไรใหม่ๆอยู่แล้ว

"มาที่นี่ทำไมอุ่น"

เอื้องฟ้าสาวสวยแห่งไร่เพชรพนาลูกสาวคำอ้ายและดอกสร้อยแม่ครัวของไร่เธอเดินถือปิ่นโตเข้ามาที่หน้าบ้านของพ่อเลี้ยงหนุ่มช่วงใกล้เที่ยงก็เห็นสองสาวยืนคุยกันอยู่ที่นี่จึงไม่ค่อยพอใจกับภาพที่เห็นนักเพราะรู้ว่าไออุ่นเป็นแค่คนทำบัญชีในไร่วันๆต้องอยู่ที่สำนักงานในไร่แต่ตอนนี้ดันมาเสนอหน้าอยู่พร้อมผู้หญิงน่าตาน่ารักน่าชังตรงนี้

"อ๋อ..พอดีอุ่นพาน้องอุ่นมาสมัครเป็นแม่ครัวจ่ะ"

ไออุ่นรีบอธิบาย

"น้อง..มีน้องตั้งแต่เมื่อไร"

สายตาของเอื้องฟ้ามองจ้องคนข้างๆไออุ่นตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งเห็นหญิงสาวน่าตาสวยน่ารักผิวพรรณดีมากเท่าไรเธอก็ยิ่งไม่ชอบใจมากเท่านั้นเพราะที่แห่งนี้มีแค่เธอเป็นคนสวยที่สุดมาโดยตลอด