บทที่31 มีลูก

"หนึ่งว่าบ้านพ่อเลี้ยงน่าอยู่มากๆแล้วที่นี่ดูน่าอยู่มากกว่าอีกนะคะบ้านหลังเล็กๆกับวิวที่สวยสุดยอดเลย"

วันหนึ่งเดินดูรอบบ้านด้วยท่าทีตื่นเต้นบ้านหลังเล็กนี้เหมือนบ้านพักในฝันที่เคยเคยคิดอยากจะสร้างก็ว่าได้

"ผมสร้างที่นี่เพื่อเอาไว้พักผ่อนเงียบๆ...แต่เป็นเพราะงานที่ยุ่งก็เลยไม่ได้มานานแล้ว"

"หนึ่งขอมาที่นี่บ่อยๆได้ไหมคะ"

"ได้อยู่แล้ว...ผมว่าจะให้คุณแบ่งเวลามาทำความสะอาดที่นี่บ้างแต่ไม่ได้ใช้ฟรีผมจะให้เงินพิเศษเพิ่ม"

"ว้า.. นึกว่าอยากพามาสวีทแต่อยากให้มาทำงานบ้านซะงั้น"

"เบื่อที่จะเป็นแม่ครัวแม่บ้านให้ผมแล้วหรือไง"

"เปล่าค่ะ...ได้อยู่ใกล้พ่อเลี้ยงหนึ่งเป็นอะไรก็ได้ค่ะ"

พ่อเลี้ยงหนุ่มวาดมือหนายีหัวทุยเล่นด้วยท่าทีเอ็นดูคนตัวเล็กเป็นพิเศษที่ขยันหยอดคำหวานกับเขาได้ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

"ถ้าไม่เกิดเรื่องซะก่อนคุณคงได้ไปสมัครเรียนแล้ว"

"ไว้รอไปสมัครตอนเค้าเปิดรับอีกทีก็ได้ค่ะหนึ่งไม่รีบ...แต่ดูท่าเหมือนพ่อเลี้ยงจะรีบกว่าหนึ่งนะคะ"

"คุณอายุยังน้อยถ้าเรียนได้วุฒิสูงๆยังสร้างประโยชน์อะไรได้มากกว่ามาทำงานเป็นแม่บ้านดีไม่ดีคุณอาจจะกลายเป็นบัญชีฝีมือดีหรือไม่อาจจะบริหารองค์กรใหญ่ๆได้เลยก็ได้"

น่านน้ำพูดไปตามสิ่งที่เขาคิดเพราะคิดว่าวัยอย่างวันหนึ่งหากได้รับกาพัฒนาความรู้เธออาจจะทำอะไรได้หลายอย่างอย่างที่ไม่คาดคิดก็ได้

"ถ้าหนึ่งไม่ได้เป็นแม่บ้านให้พ่อเลี้ยงใครจะดูแลพ่อเลี้ยงล่ะคะหนึ่งไม่อยากห่างแฟนหนึ่งไปไหน"

สาวเจ้าว่าพร้อมเกาะแขนแกร่งออดอ้อนดั่งลูกแมวน้อยกับคนตัวโต

"ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าตกลงเป็นแฟนคุณ"

"ไม่รู้ล่ะตอนนี้หนึ่งถือตัวว่าเป็นแฟนพ่อเลี้ยงไปแล้ว"

"หึ่..เข้าข้างในกันเถอะวันนี้ผมจะทำอาหารให้คุณทานเอง"

เป็นวันแรกในรอบอาทิตย์ที่น่านน้ำจะยิ้มได้เยอะกว่าปกติเมื่อได้แม่ครัวตัวแสบกลับมาอยู่ข้างกายแล้ว

"นับว่าเป็นลาภปากของหนึ่งนะคะเนี่ยเดี๋ยวหนึ่งจะนั่งรอทานแบบสวยๆเลยค่ะ"

สาวเจ้าว่าด้วยท่าทางอารมณ์ดี

น่านน้ำเข้าครัวทำสเต็กหมูพักใหญ่เขาตั้งใจทำเมนูนี้ค่อนข้างมากเพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้เข้าครัว กว่าทั้งคู่จะได้มานั่งทานมื้อเย็นกันได้ฟ้าก็เริ่มสลัวแล้ว

"สเต็กฝีมือพ่อเลี้ยงเทียบได้กับอาหารในโรงแรมหรูๆเลยนะคะ"

สาวเจ้าเอ่ยชมน่านน้ำเปราะหลังจากชิ้นสเต็กชิ้นแรกได้ลงคอไปเรียบร้อย

"คุณเคยทานอาหารในโรงแรมหรือไงถึงได้ชมผมขนาดนั้น"

"เอ่อ.. ก็.. ไม่เคยทานค่ะแต่อยากชมแฮร่.."

ใครว่ากันล่ะไม่ว่าจะโรงแรมไหนที่ว่าขึ้นชื่อเรื่องสเต็กเธอไปลองชิมมาหมดแล้วและคำที่ชมชายหนุ่มไปเมื่อครู่มันไม่เกินจริงเลยไม่รู้ว่าเขาไปฝึกการทำอาหารมาจากไหนถึงได้มีฝีมือเช่นนี้

หลังจากจบมื้ออาหารเย็นจนนั่งคุยกันจนอาหารย่อยแล้วตอนนี้ฟ้าก็เริ่มเข้าสู่ความมืดเต็มที่น่านน้ำจึงพาวันหนึ่งออกมานั่งชมหิ่งห้อยพร้อมจิบไวน์เบาๆ

"สวยพอๆกับในหมู่บ้านเลยนะคะ"

ดวงตากลมโตยังคงจ้องมองไปยังเหล่าหิ่งห้อยที่บินล้อมพุ่มไม้สูงขณะที่มือยังคงถือแก้วไวน์ขึ้นจิบอยู่เรื่อยๆ

"อย่าดื่มเยอะล่ะเดี๋ยวจะเมาไม่รู้เรื่องอย่างคืนนั้นอีก"

"เสียดายนะคะที่วันนั้นหนึ่งเมาจนไม่มีสติเลยจำไม่ได้ว่าทำยังไงถึงได้ไปแต่งงานกับพ่อเลี้ยง.. อิๆ"

"รู้ด้วยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น..."

น่านน้ำเริ่มจ้องไปยังหญิงสาวที่นั่งข้างๆด้วยสีหน้าแปลกใจว่าเธอรู้เรื่องคืนนั้นได้อย่างไรทั้งที่เขาไม่ได้คิดจะเล่าให้เธอฟัง

“น้ำผึ้งเล่าให้ฟังก่อนกลับค่ะ”

คนตัวเล็กตอบด้วยสีหน้าภูมิใจว่าเธอนั้นรู้เรื่องที่เขาคิดจะปิดเอาไว้หากน่านน้ำไม่เลือกที่จะพูดถึงเรื่องคืนนั้นเธอก็คงจะไม่พูดออกมาว่ารู้อะไร

“ไม่รู้สึกว่าตัวเองจะเสียหายบ้างเหรอถึงได้ดูภูมิใจกับเรื่องที่รู้นัก”

"ได้แต่งงานกับพ่อเลี้ยงเสียหายตรงไหนล่ะคะถึงจะทำไปเพราะเมาแต่หนึ่งก็รู้สึกดีมากๆเลยนะคะ"

สาวเจ้าว่าจบก็ทิ้งตัวนอนลงที่ตักของพ่อเลี้ยงหนุ่มเช่นที่เคยทำน่านน้ำส่ายหัวให้กับคนที่ยังดูภูมิใจแทนที่จะเขินอายก่อนจะหันหน้าไปมองธรรมชาติยามค่ำคืน หลังจากทุกอย่างอยู่ในความเงียบมาพักใหญ่เหมือนเหตุกาณ์ในช่วงที่อยู่ในหมู่บ้านหวนกลับมาเพราะวันหนึ่งนอนหลับคาตักของเขาเป็นครั้งที่สอง

“ผมหายเหงาได้ก็เพราะคุณรู้หรือเปล่า”

น่านน้ำอุ้มคนตัวเล็กมานอนในห้องของเขาได้ก่ายกระซิบข้างหูของเธอเบาๆริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่แดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลก่อนจะลักหลับคนตัวเล็กด้วยการกดจมูกโด่งหอมแก้มยัยตัวแสบหนึ่งฟอดจนชื่นใจหลังจากนั้นจึงออกไปนอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น

วันหนึ่งสะลึมสะลือตื่นมาในช่วงสายของวันถัดมาเธอมองรอบๆห้องก็เกาหัวแกรกๆมองหาพ่อเลี้ยงหนุ่มแต่ไม่ยักจะเห็นพลันสายตาก็เหลือบไปสังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่หล่นอยู่ในซอกตู้ลิ้นชักเล็กข้างเตียง

"พี่เกรซนี่นา"

สาวเจ้าตาตื่นในทันทีเมื่อเห็นรูปคู่ของน่านน้ำและกวินตราที่ถ่ายด้วยกันอีกทั้งหลังภาพยังมีข้อความของสองลายมือที่เขียนเอาไว้อีก

"เราต้องสร้างครอบครัวแล้วก็มีลูกกันก่อนอายุ30นะคะน่าน"

"ครับ..มีลูกสักสามคนเป็นไง"

"เป็นแฟนกันเหรอ"

วันหนึ่งอ่านข้อความไม่กี่ประโยคก็พอจะเดาออกว่าทั้งคู่คบกันแต่ก็ไม่รู้เลยว่าทำไมน่านน้ำที่เป็นพ่อเลี้ยงอยู่ที่ไร่ต่างจังหวัดแบบนี้จะไปคบกับลูกสาวนายธนาคารใหญ่ญาติทางแม่เธอได้ ในใจตอนนี้รู้สึกหน่วงพอสมควรและอยากจะได้ยินจากปากของน่านน้ำว่าตกลงเขามีแฟนอยู่แล้วทำไมมาให้ความหวังเธออยู่ได้

"อ้าวพี่เอื้อง.."

คนที่กำลังเดินตามหาพ่อเลี้ยงหนุ่มเห็นเอื้องฟ้าพึ่งขับรถมาที่นี่ก็รีบเข้าไปทัก

"ตื่นแล้วเหรอพ่อเลี้ยงให้มารอรับเธอกลับเห็นว่าต้องออกไปก่อนเพราะมีแขกมาที่บ้านแต่เช้า"

"อ๋อ..ค่ะ"

วันหนึ่งมีอาการไม่พอใจพ่อเลี้ยงหนุ่มพอสมควรที่ควรจะบอกเธอก่อนออกไปก็ได้แต่ไม่ทำแต่เธอก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจนั้นออกมาให้เอื้องฟ้าได้เห็น

"ฉันส่งแค่นี้นะต้องไปช่วยแม่เตรียมอาหารกลางวันที่โรงครัวต่อ"

เอื้องฟ้าส่งวันหนึ่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ได้ก็หันหัวรถกลับทันทีเพราะเธอยังมีงานที่โรงครัวต่อ

"ค่ะ"

หลังจากลงรถได้วันหนึ่งก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านอยากจะรู้นักว่าใครมาที่บ้านของน่านน้ำจนเขาต้องทิ้งเธอเอาไว้ที่บ้านเล็กคนเดียวแบบนั้น

"เกรซดีใจนะคะที่ตอนนี้น่านดูสดใสขึ้นเยอะ..ที่เกรซที่นี่ก็เพราะไม่อยากคาใจค่ะ..อยากคุยกับคุณต่อหน้าว่าเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมคะ"

กวินตราเลืกที่จะมาคุยกับน่านน้ำต่อหน้าเพราะหลังจากที่เธอส่งข้อความหาเขาวันนั้นน่านน้ำก็ยังไม่ตอบเธอเลยจึงอยากจะมารักษามิตรภาพเพื่อความสบายใจ

"อืม..ยังไงผมก็มีแต่ความหวังดีให้คุณเสมอ"

จนถึงตอนนี้น่านน้ำก็ขจัดความเจ็บปวดจากรักครั้งเก่าได้อย่างสนิทใจดีแล้วเพราะหัวใจของเขาเริ่มมีเจ้าของหัวใจใหม่เข้ามาเติมเต็ม

"เกรซรู้แบบนี้ก็สบายใจค่ะ..อ่อ.​เกรซมีเรื่องสำคัญจะบอกน่านด้วยค่ะ"

วันหนึ่งชะงักฝีเท้าแอบฟังอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นว่าแขกของน่านน้ำคือกวินตรา

"เรื่องอะไรเหรอ"

"จำได้ใช่ไหมคะว่าเกรซอยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์ไม่เกินอายุ30.. ตอนนี้เกรซมีเจ้าตัวน้อยแล้วค่ะ"

"จริงเหรอ.. ผมดีใจจริงๆที่คุณทำความฝันนี้ได้"

สองหนุ่มสาวโผกอดกันด้วยความยินดีน่านน้ำรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองขจัดความรู้สึกผิดต่อกวินตราได้อีกเรื่องเพราะเขาดันไปเคยสัญญากับเธอเอาไว้ว่าจะสร้างครอบครัวให้กับเธอแต่ก็ทำไม่ได้ตอนนี้ดีใจกับหญิงสาวมากๆที่เธอได้มีคนทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงเสียที

"ม.. มีเจ้าตัวน้อย"

ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของวันหนึ่งทำเอาคนตัวเล็กอ้าปากค้างเริ่มน้ำตาคลอตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะถามน่านน้ำแล้วเพราะเขาใจว่าเขากำลังจะมีครอบครัวกับกวินตรา หัวใจตอนนี้รู้สึกเหมือนมีใครมาบีบเค้นปวดหน่วงไปหมดที่ทำได้ตอนนี้ก็คือออกไปจากตรงนี้ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้