บทที่35 ตอนจบ

"ครับคุณป้า..เธอมาหาผมแล้วครับ...ผมขออนุญาตดัดนิสัยสักหน่อยนะครับ"

น่านน้ำรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าวันหนึ่งจะมาที่นี่เพราะวิริยาโทรมาอธิบายกับเขาทุกอย่างว่าวันหนึ่งเข้าใจผิดเรื่องอะไรและตอนนี้เขาก็ไม่คิดถือโทษเธอแล้วแต่อยากจะแกล้งเพื่อดัดนิสัยหญิงสาวบ้างจะได้รู้ว่าการถูกพูดหรือกระทำไม่ดีใส่มันรู้สึกอย่างไร และก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ลืมโทรไปย้ำกับทุกคนไม่ว่าจะเป็นหมอสายน้ำเอื้องฟ้าหรือไออุ่นว่าถ้าวันหนึ่งไปขอความช่วยเหลืออะไรห้ามช่วยทุกอย่าง

วันหนึ่งขับรถมาถึบ้านพ่อเลี้ยงหนุ่มได้เธอก็ลองเข้าครัวอีกสักตั้งเพราะยังไงก็จะพยายามง้อน่านน้ำให้สำเร็จ หญิงสาวอยู่ในครัวนานสองนานเพื่อที่จะทำปลาทับทิมนึ่งและน้ำจิ้มรสเด็ดที่น่านน้ำนั้นชอบเมื่อทำเสร็จนำมาวางที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยน่านน้ำก็กลับมาพอดี

"กลับมาแล้วเหรอคะหนึ่งเตรียมอาหารเย็นไว้ให้พ่อเลี้ยงพึ่งเสร็จเลยนะคะ"

"ผมมีปิ่นโตของผมแล้ว.."

คนตัวโตชูปิ่นโตเถาใหญ่ที่ถือกลับมาจากโรงครัวในไร่ให้วันหนึ่งได้เห็น จนวันหนึ่งเริ่มหน้าเจื่อนอีกครั้งที่ถูกน่านน้ำปฏิเสธอาหารของเธอ

"อ่อ...ถ้าคุณอยากจะอยู่ที่นี่ก็อยู่ไปผมจะไปนอนที่บ้านท้ายไร่"

"ถ้าถึงขนาดที่ไม่อยากจะอยู่ที่เดียวกับหนึ่ง.. เดี๋ยวหนึ่งไปเองก็ได้ค่ะ"

วันหนึ่งชาไปทั้งตัวเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำให้น่านน้ำอึดอัดจนอยู่ไม่ได้แม้กระทั่งในบ้านของตัวเองเมื่อรู้ว่าเป็นเช่นนี้เธอคงไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว

"แค่นี้ก็ถอดใจ..ตอนทำคนอื่นเสียใจไม่เห็นจะสลดแบบนี้บ้างเลย"

น่านน้ำรีบวางปิ่นโตก่อนจะรีบเดินไปรั้งคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินออกจากประตูบ้านไป

"หนึ่งทำดีที่สุดก็คือขอโทษ...ที่หนึ่งมาที่นี่เพราะสำนึกผิดแต่ถ้ามันทำให้พ่อเลี้ยงลำบากใจมากหนึ่งก็ขอไปดีกว่าค่ะ"

สาวเจ้าหันมามองน่านน้ำผ่านม่านน้ำตาเมื่อน้ำตาเจ้ากรรมกำลังเริ่มที่จะไหลอาบแก้มเธอก็ก้มหน้าก้มตายกมือเรียวเช็ดลวกๆภาพความน่าสงสารเช่นนี้จึงทำให้น่านน้ำทำตัวใจร้ายกับคนตัวเล็กไม่ได้อีกต่อไป

"คราวหลังมีเรื่องอะไรคาใจก็ถามกันให้เคลียก่อนคิดเองเออเองสิ..วันหน้าถ้าเป็นแบบนี้อีกจะโกรธจริงๆด้วย"

"หมายความว่า.."

ดวงตากลมโตแดงก่ำจับจ้องไปยังหน้าของน่านน้ำด้วยแววตาสงสัย

"ผมหายโกรธแล้ว.. แค่อยากดัดนิสัยขี้งอนของคุณเล่นเท่านั้นให้รับรู้ว่าการถูกงอนถูกพูดไม่ดีใส่มันเจ็บใจแค่ไหน"

"พ่อเลี้ยงงง.. ทำแบบนี้ทำไมคะใจเสียหมดเลย"

คนตัวเล็กรู้แบบนี้ก็พอจะยิ้มออกรีบโผเข้ากอดเอวของน่านน้ำเอาไว้แน่นทั้งซุกใบหน้ากับอกแกร่งเพื่อซับน้ำตา

"ทีคุณทำกับผมไว้แสบกว่านี้อีก"

สองแขนแกร่งรวบกอดยัยตัวแสบเอาไว้แน่นคราแรกว่าจะแกล้งเธอสักอาทิตย์แต่ก็ทำใจแข็งดูเธอเศร้าไม่ลงจริงๆ

สองหนุ่มสาวที่คืนดีกันได้หลังจากทานข้าวอาบน้ำเรียบร้อยก็มานั่งคุยพร้อมดูดาวกันที่ระเบียงบ้าน

"ทำไมแกล้งหนึ่งลงคะใจเสียหมดเลย"

"แล้วทีคุณพูดจาร้ายๆกับผมล่ะไม่ใจเสียหรือไง"

น่านน้ำเอ่ยด้วยท่าทีน้อยใจคนที่ยื่นหน้าแป้นแล้นมาถาม

จุ๊บบบ.. หลังจากนั้นก็ก้มลงจูบริมฝีปากบางน่าหมั่นเขี้ยวไปหนึ่งทีทำคนตัวเล็กหน้าแดงเป็นลูกตำลึงกะทันหัน

"พ่อเลี้ยง...ยังไม่แต่งงานกันเลยทำแบบนี้ไม่ได้ค่ะ"

"คุณยังเคยหอมแก้มผมเลย"

"ก็แค่หอมแก้มเอง"

"ผมว่าผมทำได้มากกว่านี้อีกในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว"

"ตอนไหนคะ"

"ในหมู่บ้านไงจำไม่ได้แล้วเหรอ"

ว่าจบก็รวบอุ้มคนตัวเล็กสาวเท้าพาเธอเข้าไปในห้องนอนก่อนจะวางเธอลงบนเตียงของตัวเองอย่างเบามือ

"จ.. จะทำอะไรคะ"

วันหนึ่งเห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงผ้านวมสีขาวผืนหนามาพันตัวเอาไว้เป็นดักแด้เรียกรอยยิ้มให้เจ้าของเตียงได้เป็นอย่างดี

"คิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ"

น่านน้ำดึงคนที่พันตัวเองอย่างแน่นหนาเอาไว้ในอ้อมกอด

"เรายังไม่ได้แต่งงานกันจริงๆหนึ่งยังไม่พร้อมค่ะ"

สาวเจ้าเอ่ยด้วยสีหน้าระแวงถึงเขาจะเป็นว่าที่สามีแต่เธอก็จะไม่ยอมเขาตกเป็นของเขาง่ายๆโดยที่ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายกันหรอก

"เป็นอะไร.. ผมแค่จะนอนจับมือคุณแค่นั้นเองทำไม่ได้เหรอ"

น่านน้ำรู้ว่าคนในอ้อมกอดกำลังคิดอะไรและเขาก็ไม่ได้จะล่วงเกินเธอหากเธอไม่เต็มใจด้วย

"อ๋อ.. ก็.. ไม่บอกแต่แรก"

วันหนึ่งยิ้มเจื่อนที่แอบคิดไปไกลก่อนจะค่อยๆคลี่ผ้านวมออกจากตัวและกลับไปนั่งในอ้อมกอดของน่านน้ำดังเดิม

"แล้วก็จะฟัดคุณให้หายคิดถึงด้วย" ฟอดด​ ฟอดดด

"ว้าย..พ.. พ่อเลี้ยงง.. แก้มหนึ่งช้ำหมดแล้วค่ะ"

คนตัวเล็กเอี้ยวตัวหนีสุดแรงเมื่อถูกกดหอมจนแก้มแทบช้ำ

"โอเคๆ.. ไม่แกล้งแล้วก็ได้..อืม.. ผมถามอะไรคุณหน่อยสิ"

"อะไรคะ"

"ถ้าไม่ใช่เรื่องดวงคุณจะได้เข้ามาในชีวิตผมหรือเปล่า"

"ก็..ไม่รู้เหมือนกันค่ะแต่หนึ่งเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่าถ้าคนคู่กันยังไงก็ต้องมีสักวันที่ได้บังเอิญเจอกันเองค่ะ"

"ผมดีใจ.. ที่ได้เจอคุณ.. คุณเข้ามาในชีวิตผมสร้างความปั่นป่วนให้ผมหายเหงาได้เยอะเลย"

"ความปั่นป่วนนี่ในความหมายของพ่อเลี้ยงนี่คือเรื่องดีใช่ไหมคะ"

"อืม.. ชอบสร้างเรื่องให้ไม่เหงาดี..เข้ามาในชีวิตผมแล้วก็อย่าออกไปไหนล่ะ"

"ไม่ไปแน่นอนค่ะ..จะอยู่ให้เบื่อหน้าไปเลย"

"นอนเถอะพรุ่งนี้เรามีธุระกันแต่เช้า"

"ธุระอะไรคะ"

"เราจะไปจดทะเบียนกัน"

"จริงเหรอคะ"

ดวงตากลมโตเป็นประกายทั้งยิ้มร่าจนแทบจะฉีกถึงหูเมื่อสิ่งที่เธอต้องการมันใกล้จะเป็นจริงแล้ว

"จริงสิ..ผมไม่อยากรอเวลาอะไรแล้วในเมื่อเจอคนที่ถูกใจก็รีบสร้างครอบครัวเลยวันข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันอีกที"

"เย่..ว่าแต่เราไม่ต้องบอกผู้ใหญ่ก่อนเหรอคะ"

"ผมบอกเรียบร้อยแล้ว"

"หืม.."

คิ้วบางเริ่มขมวดขึ้น

"บอกตั้งแต่ตอนคุณเดินทางกลับมาจากอิตาลีแม่คุณโทรบอกผมว่าคุณจะมาง้อผม..ผมเลยขออนุญาติท่านตั้งแต่ตอนนั้นว่าถ้าคืนดีกับคุณแล้วจะพาไปจดทะเบียนทางพ่อแม่ผมก็บอกเรียบร้อยแล้วด้วย"

"แสดงว่าแผนแกล้งหนึ่งทุกคนรู้เหรอคะ"

"ก็รู้กันหมด"

"หืม.."

มือเรียวล้วงหยิกเอวของพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยความหมั่นไส้

"โอ้ย..เจ็บๆ.. ถ้าไม่หยุดจะปล้ำจริงๆด้วย"

น่านน้ำรวบกอดคนตัวเล็กที่กำลังจะผุดลุกออกไปจากเขาก่อนจะดึงเธอนอนฟุบไปบนเตียงด้วยกัน

"หึ่ม.."

ใบหน้าจิ้มลิ้มตวัดมองค้อนชายหนุ่มเล็กน้อย

"เราอย่าทะเลาะกันเลยนอนกันดีกว่าวันนี้ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"

น่านน้ำใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหวตอนนี้เขาได้แต่กอดหญิงสาวหลับตาพริ้ม​ไม่นานนักเมื่อในห้องนอนมีแต่ความเงียบคนที่ถูกกอดเอาไว้แน่นก็หลับตามคนตัวโตไป

จริงอย่างที่วันหนึ่งว่าหากเธอไม่ได้เข้ามาในชีวิตของน่านน้ำเพราะเชื่อเรื่องดวง​ เธอก็อาจจะได้เจอเขาโดยบังเอิญก็เป็นได้หากเป็นเนื้อคู่กัน..

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไรท์ก็เชื่อว่าเรื่องดวงเป็นเพียงแนวทางของชีวิตแต่ชีวิตของเราจะดีหรือร้ายอยู่ที่เราเลือกจะกำหนดเองอยู่แล้ว

จบแล้วค่า....

ขอบคุณที่สนับสนุนไรท์นะคะ