บทที่26 มีความสุข

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมอาทิตย์หลังจากที่วันหนึ่งพูดจาตรงไปตรงมากับน่านน้ำและหลังจากวันนั้นน่านน้ำก็ยังคงดูแลวันหนึ่งได้ดีทุกกระเบียดนิ้วแต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่คุยกันค้างเอาไว้อีก

ซ่า...

เช้าของวันนี้วันหนึ่งมานั่งเล่นที่ธารน้ำตกเธอดีขึ้นมากแผลที่เย็บหมอพร้อมก็มาตัดไหมให้แล้วแต่แผลของเธอก็ยังถูกน้ำไม่ได้อยู่ดีสาวเจ้าที่อยู่ใกล้ธารน้ำตกอันแสนสวยจึงมองสายน้ำเหล่านั้นด้วยสายตาละห้อยเพราะทำได้แค่นั่งบนโขดหินแกว่งขาเล่นน้ำเท่านั้น

“มาอยู่นี่นี่เอง..ไปทานข้าวเช้ากันเถอะ”

น่านน้ำคิดถูกที่เขาเดินมาหลังกระท่อมน้อยตรงมายังธารน้ำตกเพราะได้ยินว่าวันหนึ่งอยากเดินมาเที่ยวตรงนี้หลายวันแล้ว

"พ่อเลี้ยง...วันนั้นโกรธหนึ่งหรือเปล่าคะ..เรื่องที่..หนึ่ง"

ดวงตากลมโตเปรยมองคนตัวโตที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงที่โขดหินข้างๆพร้อมแสยะยิ้มอ่อนให้เขาก่อนะจะเอ่ยถึงเรื่องที่อึดอัดในใจมาหลายวัน

"อืมเรื่องวันนั้นผมไม่ได้โกรธหรอก..”

น่านน้ำรู้ว่าวันหนึ่งจะพูดเรื่องอะไรเขาจึงโพร่งในขณะที่เธอยังพูดไม่จบเพราะเขาเองก็อยากพูดกับเธอถึงเรื่องนี้หลายวันแล้วเหมือนกันแต่เห็นว่าหญิงสาวยังไม่เกริ่นมาเขาก็ยังไม่กล้าสนทนาเรื่องวันนั้นต่อ

“ผมแค่ไม่มั่นใจว่าคุณคิดแบบนั้นกับผมจริงๆเพราะเรายังรู้จักกันไม่นานคุณยังไม่ได้เห็นหลายๆมุมของผมเลย"

"แต่หนึ่งชอบพ่อเลี้ยงจริงๆนะคะถึงจะรู้จักในเวลาไม่นานก็เถอะ"

วันหนึ่งค่อนข้างมั่นใจในความคิดของตัวเองว่ารู้สึกดีกับน่านน้ำถึงแม้ว่าจะเข้ามาในชีวิตของเขาเพราะคำทำนายและรู้จักกันไม่นานก็เถอะ

"คุณยังต้องทำความเข้าใจมากกว่านี้อีกสามเดือนถ้าคุณยังรู้สึกแบบเดิมค่อยมาคุยกับผมอีกที"

"แล้วตอนนั้นพ่อเลี้ยงจะยอมเป็นแฟนหนึ่งหรือเปล่าคะ"

ดวงตากลมโตเริ่มมีประกายของความหวัง

"ก็ต้องดูก่อนว่าก่อนจะถึงเวลานั้นคุณทำให้ผมปวดหัวบ่อยๆหรือเปล่าแล้วถ้าทำผมจะหักคะแนนไปเรื่อยๆ"

"เย่..พ่อเลี้ยงของหนึ่งใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะหนึ่งสัญญาว่าจะไม่หาเรื่องให้พ่อเลี้ยงปวดหัวแน่นอน" ฟอดดดด

"หนึ่ง.. "

น่านน้ำเบิกตาโพรงตะลึงงันไปไม่เป็นเมื่อคนตัวเล็กอยู่ดีๆก็ยื่นใบหน้ามากดหอมแก้มของเขาโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว แถมตอนนี้สิ่งที่วันหนึ่งทำเมื่อครู่ยังอยู่ในสายตาของไออุ่นเอื้องฟ้ารวมถึงคำอ้ายและคำปันด้วย

"อ.. เอ่อ.. พวกเราขอโทษค่ะ"

ไออุ่นเป็นคนเอ่ยขอโทษน้ำเสียงอึกอักก่อนจะรีบหันหลังพร้อมกันหมดทุกคนและเดินออกจากตรงนี้ไป

“อิๆ..”

วันหนึ่งไม่ได้คิดเขินอายที่มีคนเห็นกับสิ่งที่เธอกระทำดีอีกต่างหากพวกเขาจะได้คิดไปไกลเรื่องเธอกับพ่อเลี้ยงหนุ่ม

“ยังจะยิ้มหน้าระรื่นอีกผมไปหาพวกเค้าก่อน”

น่านน้ำส่ายหัวก่อนจะผุดลุกเดินตามคนที่พึ่งเดินกลับกันไป

“ไปด้วยค่ะ”

สาวเจ้ายังคงยิ้มอารมณ์ดีไม่หุบเนตามพ่อเลี้ยงหนุ่มต้อยๆจนมาถึงหน้ากระท่อมและแยกตัวออกไปคุยกับไออุ่นและเอื้องฟ้าที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากหน้ากระท่อมมากนักปล่อยให้เหล่าผู้ชายได้ปรึกษากันส่วนตัว

"ดีขึ้นหรือยังหนึ่ง"

"ดีขึ้นพอสมควรค่ะพี่อุ่น.. แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่บ้างค่ะถ้าขยับเยอะๆ"

"ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลารู้ไหมรีบหายไวๆย่าเราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมาก"

"ค่ะพี่อุ่น...ฝากบอกย่าหนึ่งด้วยนะคะว่าหนึ่งสบายมากไม่ต้องห่วงอีกไม่นานก็หายดีร้อยเปอร์เซ็นแล้วอยู่ที่นี่ก็ไม่ลำบากอะไรเลยค่ะ"

"แน่ล่ะ...พ่อเลี้ยงน่าจะดูแลเธอดีมากเลยใช่ไหม"

เป็นเอื้องฟ้าที่เอ่ยขึ้นขณะที่ไออุ่นและวันหนึ่งกำลังสนทนา ทำเอาวันหนึ่งเริ่มมีสหีน้าตึงเครียดขึ้นเพราะรู้ว่าเอื้องฟ้าคงไม่วายกะแนะกะแหนเธอเรื่องที่ได้เห็นเมื่อครู่

"ก็.. ค่ะ.. อย่าหาเรื่องอะไรหนึ่งกับเรื่องที่เห็นเมื่อกี้เลยนะพี่เอื้องหนึ่งไม่มีอารมณ์มาเถียงกับพี่หรอก"

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอนี่.. ถ้าพ่อเลี้ยงเค้ามีความสุขกับเธอ..ก็..ดีใจด้วย"

คำพูดของเอื้องฟ้าทำวันหนึ่งและไออุ่นมองหน้ากันเพราะผิดความคาดหมายที่คิดว่าเอื้องฟ้าจะไม่พอใจกับเรื่องที่เห็นมากเสียอีกแต่กลับพูดจายินดีด้วยเสียอย่างนั้น

"ไม่หวงแล้วเหรอ"

วันหนึ่งหันไปขมวดคิ้วจ้องหน้าเอื้องฟ้าที่ยืนกอดอกเชิดหน้าอย่างไม่วางตา

"ฉันยอมในความใจกล้าของเธอเลยที่ปกป้องคนอื่นไม่นึกถึงชีวิตตัวเอง.. เป็นฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าจะปกป้องพ่อเลี้ยงได้อย่างเธอหรือเปล่า"

เอื้องฟ้าไม่ได้รู้สึกหวงอะไรน่านน้ำเหมือนที่เคยเป็นก่อนหน้าแต่รู้สึกยินดีกับภาพที่เห็นเมื่อครู่เสียด้วยซ้ำที่คนดีๆทั้งสองจะได้ลงเอยกัน

"วันนี้หนึ่งรู้สึกมีความสุขบอกไม่ถูกยังไงก็ไม่​รู้"

วันหนึ่งหันมายิ้มให้เอื้องฟ้าก่อนจะหันไปยิ้มกับไออุ่นและเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงของความสุขที่วันนี้ดูอะไรๆมันก็เข้าข้างเธอไปเสียทุกอย่าง

"ผู้กองฝากมาบอกว่าตอนนี้คุณเหนือรู้เรื่องแล้วนะครับ"

"อะไรนะครับ"

น่านน้ำตกใจจนหน้าเสียเพราะรู้ว่าหากณดลพี่ชายของเขารู้เรื่องนี้อาจจะทำตัวเป็นศาลเตี้ยจัดการคนชั่วก็เป็นได้และเขาไม่อยากให้เป็นแบบนั้นจึงไม่บอกใครเรื่องคาใจสาเหตุการตายของปู่ตนตั้งแต่แรกเพราะไม่อยากให้มือคนในครอบครัวมาสกปรกเพราะคนสกปรกอีก

"ไม่ต้องตกใจไปครับคุณเหนือทำตามเจตนารมณ์ของพ่อเลี้ยงไม่ได้บอกใครทั้งนั้นแต่ช่วยตามหาสมานให้อีกแรงครับ"

"ผมกลัวว่าพี่ผมจะไม่ปล่อยลุงสมานไปถ้าเจอตัว"

"ผู้กองบอกว่าจะคอยจับตาดูให้ครับไม่ให้เกิดเรื่องไม่ดีแน่นอน"

น่านน้ำรู้เช่นนี้ก็พลอยสบายใจได้ไปเปราะหนึ่งแต่อย่างไรเขาก็เดาอารมณ์พี่ชายตนไม่ออกอยู่ดีภาวนาว่าถึงวันที่เจอตัวสมานอย่าให้พี่ของเขาใจร้อนขึ้นเลยเรื่องที่เขาต้องการให้เงียบที่สุดจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียได้

"ทำไมถึงได้มานั่งตากน้ำค้างตรงนี้"

น่านน้ำที่พึ่งอาบน้ำจากธารน้ำตกเสร็จก็กลับมาที่กระท่อมน้อยเมื่อเห็นวันหนึ่งออกมานั่งเกาะชานกระท่อมดูหมู่หิ่งห้อยที่บินส่องแสงสว่างทั่วต้นไม้ใหญ่เขาจึงเข้ามานั่งกับเธอด้วย

"หนึ่งว่าหนึ่งแข็งแรงแล้วค่ะตากน้ำค้างแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอกอีกอย่างพวกยาที่ยังเหลือไม่ต้องทานแล้วก็ได้"

"ไม่ได้..ต้องทานให้หมดตามที่หมอพร้อมสั่ง"

"หู่..วว."

ใบหน้าอารมณ์ดีเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งกะทันหันแอบคิดว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มจะยอมโอนอ่อนตามที่เธออยากให้เป็นเสียอีกเพราะเบื่อการทานยาเม็ดใหญ่จะแย่ด้วยติดคอเธอจนจะอ้วกอยู่หลายครั้งแต่ก็ยังต้องทานอยู่ทุกวัน

"ไหนบอกจะเป็นเด็กดีไง"

น่านน้ำเริ่มเปรยถึงสิ่งที่หญิงสาวสัญญาเอาไว้

"ก็ได้ค่าา..หนึ่งจะไม่งอแงเรื่องทานยาก็ได้"

"ดีมาก"

"หนึ่งเมื่อยขอซบหน่อยนะคะ"

สาวเจ้าได้จับหวะก็เอียงหัวทุยซบบ่าของพ่อเลี้ยงหนุ่มโดยที่น่านน้ำก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรหากเขาทำให้เธอสบายขึ้นอีกอย่างเขาก็รู้สึกดีไม่น้อยที่ได้ใกล้ชิดยัยตัวแสบคนนี้