บทที่22 ถูกยิง

ไออุ่นที่ตามหาวันหนึ่งทั้งงานก็ไม่เจอซ้ำยังเห็นถุงอาหารที่หญิงสาวซื้อหล่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากรถมอเตอร์ไซต์จึงรู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดีแล้วสิ่งที่เธอสังหรณ์ใจมันเป็นเช่นนั่นจริงๆเมื่อเอื้องฟ้าโทรบอกกับเธอว่าวันหนึ่งถูกจับตัวไป

"หลานฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ"

นฤดีแทบลมจับเมื่อได้รับรู้ข่าวจากไออุ่น

"ใจเย็นๆค่ะคุณท่านทั้งพ่อเลี้ยงทั้งตำรวจกำลังไปช่วยยังไงคุณหนูก็จะต้องปลอดภัยค่ะ"

อุไรประคองหญิงชราเอาไว้ขณะที่ไออุ่นยังคงจ่อยาดมไม่ห่างจากจมูกของนฤดี อุไรเชื่อว่าย่างไรวันหนึ่งก็ต้องปลอดภัยเพราะน่านน้ำไม่ยอมปล่อยให้คนในปกครองของตัวเองเป็นอันตรายอะไรไปแน่

"เป็นแบบนี้ได้ยังไงกันแล้วตำรวจก็เชื่อไอ้พวกตอแหลพวกนั้นน่ะเหรอ..พ่อเลี้ยงกับหนึ่งจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"

เอื้องฟ้าโมโหจนเสียงสั่นที่ทรงพลปฏิเสธข้อกล่าวหาไม่พอตำรวจยังไม่พบน่านน้ำและวันหนึ่งอีกกลับพบเพียงแค่รถของน่านน้ำที่มีแต่รอยลูกกระสุนปืนเท่านั้นแต่พวกของทรงยศก็ปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็นอีก

"ใจเย็นๆครับยังไงเราก็ไม่มีหลักฐานไปพูดปากเปล่าแบบนั้นตำรวจก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี"

“จริงอย่างที่หมอว่า”

คำอ้ายเห็นด้วยกับสิ่งที่สายน้ำพูดเพราะตอนนี้เท่ากับทางเราไปพูดทุกอย่างปากเปล่าโดยที่ไม่มีหลักฐานแล้วเหตุก็เกิดในไร่ของทรงยศกว่าตำรวจจะไปตรวจตราอะไรคนของไร่ก็ทำลายหลักฐานไม่ให้เหลือแล้วแถมตอนนี้ยังเป็นกลางคืนจะสืบจะค้นอะไรก็เป็นไปด้วยความยากลำบาก

น่านน้ำที่ไหลตามกระแสน้ำมาพน้อมวันหนึ่งค่อนข้างไกลจากที่เกิดเหตุและคิดว่าน่าจะเข้ามาถึงกลางป่าลึกเมื่อพาหญิงสาวขึ้นฝั่งได้ก็เห็นว่ามีหน้าถ้ำเล็กคนตัวโตอุ้มหญิงสาวที่ตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำและเลือดเข้ามาหลบอยู่ที่หน้าปากถ้ำ

"หนึ่งเจ็บ"

วันหนึ่งแทบจะไม่มีเสียงพูดอะไรออกมาเพราะตอนนี้แทบจะไม่ได้สติเป็นเพราะแผลที่ถูกยิงตรงหัวไหล่กระสุนฝังในทำให้เลือดไหลออกมามายอมหยุด

"ทำไมไม่ห่วงตัวเองเลยเอาตัวมาบังกระสุนให้ผมทำไม...ทำไมถึงเลือกที่จะเสี่ยงช่วยผมแบบนั้น"

น่านน้ำรีบถอดเสื้อยืดของเขาพันกดแผลของวันหนึ่งเอาไว้

"แสงไฟ"

เมื่อเห็นว่ามีแสงไฟสาดส่องมายังหน้าปากถ้ำพ่อเลี้ยงหนุ่มก็รีบรวบอุ้มคนที่เจ็บเข้าไปด้านในเพราะไม่รู้ว่าคนที่มาคือพวกไหน

"ไม่เห็นมีใครอยู่เลยพ่อ"

ภูผาเด็กหนุ่มวัยรุ่นยืนเกาหัวแกรกๆบอกคนเป็นพ่อหลังตามรอยหยอดเลือดพร้อมพ่อตนมาถึงหน้าปากถ้ำ

"เลือดที่กองอยู่ยังสดๆแถมยังเป็นทางเดียวแบบนี้จะไม่มีใครอยู่ได้ยังไง"

เสียงที่พูดเมื่อครู่ทำน่านน้ำตาลุกวาวและเลือกที่จะโผล่หน้าออกมาให้คนที่กำลังยืนเถียงกันได้เห็น

"ลุงคำปัน"

คนที่เข้ามาในถ้ำไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นคำปันน้องชายของคำอ้ายและลูกชายที่ใช้ชวิตอยู่ในหมู่บ้านในป่าลึกนั่นเอง

"พ่อเลี้ยง"

คำปันคิดถูกที่ออกมาตรวจตราในรอบนอกของหมู่บ้านในเวลานี้หลังจากได้ยินเสียงปืนลั่นไปทั่วป่า

คำปันพาน่านน้ำที่แบกวันหนึ่งมาพักที่กระท่อมเล็กท้ายหมู่บ้านที่อยู่ติดกับเนินเขาสูงที่นี่เป็นกระท่อมของคำปันที่เอาไว้ใช้พักเวลาเข้าป่าลึกเพื่อหาของป่าเป็นกระท่อมที่ห่างจากตัวหมู่บ้านร่วมกิโลและอยู่ใกล้ลำธารน้ำตกมากที่สุด

"หนึ่ง.. หนึ่ง.. ได้ยินผมหรือเปล่า"

น่านน้ำเรียกชื่อคนตัวเล็กเสียงสั่นเครือเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มที่จะไม่ตอบสนองอะไรกับเขาแล้วเมื่อมองเนื้อตัวของเธอผ่านแสงของตะเกียงที่แขวนตามมุมกระท่อมก็มองออกว่าเนื้อตัวของเธอเริ่มซีดเผือดอย่างน่ากลัว

"ต้องรีบผ่าเอากระสุนออกไม่งั้นได้ช็อคเพราะเลือดไม่หยุดไหลแน่ครับ"

คำปันมองไปยังคนที่นอนตัวซีดอยู่ในโถงกระท่อมด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"แต่กว่าจะออกจากหมู่บ้านใช้เวลาพอสมควรเลยนะครับ"

"ไม่ต้องไปถึงโรงพยาบาลหรอกครับที่นี่มีหมอมือดีอยู่เหมือนกันที่ผมให้ภูผาแยกไปก็เพื่อไปตามหมอมาที่นี่ครับ"

"หมอมาแล้วพ่อ"

คำปันว่าไม่ทันขาดคำเสียงของภูผาก็ตะโกนให้ทั้งสองได้รับรู้จากไกลๆไม่กี่วินาทีภูผาและหมอหนุ่มก็สาวเท้าวิ่งกรูกันเข้ามาถึงกระท่อม

"ผมหมอพร้อมยินดีที่ได้รู้จักครับพ่อเลี้ยง"

หมอหนุ่มรีบแนะนำตัวกับน่านน้ำเขาเคยได้ยินชื่อเสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่มเรื่องความใจดีเอื้อเฟื้อให้ทุนแก่เด็กในหมู่บ้านได้ร่ำเรียนได้เจอตัวจริงในวันนี้รู้สึกยินดีพอสมควรแต่จะยินดีมากหากไม่มีใครต้องเจ็บให้เขาจะต้องรักษาเพราะถึงตนจะเป็นหมอก็ไม่ชอบเหตุการณ์คาบเกี่ยวความเป็นความตายที่ตัวเองต้องเป็นคนกำหนดเลยสักนิด

"หมอพร้อมมาเป็นหมออาสาอยู่ที่นี่ได้เดือนกว่าแล้วครับ”

คำปันเป็นคนแนะนำตัวหมอหนุ่มให้พ่อเลี้ยงได้รู้จักเพิ่มเติมขณะที่พร้อมกำลังเตรียมอุปกรณ์ผ่าตัด

"เรื่องผ่าตัดไม่ยากเลยครับ...แต่ตอนนี้ขาดยาชาเท่านั้นถ้าจะช่วยชีวิตเธอตอนนี้ก็ต้องผ่ากันสดๆครับ"

พร้อมมองหน้าน่านน้ำที่ตามมาเขานั่งข้างคนเจ็บด้วยสยตาที่ค่อนข้างเป็นกังวล น่านน้ำได้ยินเช่นนั้นได้แต่เงียบไปครู่หนึ่งทั้งดวงตาคมยังคงจับจ้องไปยังคนตัวเล็กไม่ละสายตาเพราะไม่มีทางไหนที่วันหนึ่งจะไม่เจ็บปวด

"รีบทำเลยครับหมอ..ขอแบบรวดเร็วครับ"

น่านน้ำไม่รีรอในการตัดสินใจเขารวบอุ้มคนตัวเล็กนอนบนตักกอดเอวเธอเอาไว้แน่นและสั่งให้หมอหนุ่มลงมือทันที

"จัดการเลยครับหมอ"

"ขออนุญาตนะครับ..ทนเจ็บหน่อยนะครับ"

ก่อนจะลงมือใช้มีดผ่าตัดกรีดลงที่แผลตรงหัวไหล่มนหมอหนุ่มกระซิบข้างหูคนที่ไม่ได้สติเป็นการขออนุญาต

"เจ็บ.. อ.. อ๊ายยยยย.."

คนตัวเล็กในอ้อมแขนของน่านน้ำเริ่มเกร็งตัวฝืนไปมาเมื่อปลายมีดกรีดลงซ้ำแผลเดิม เสียงกรีดร้องของหญิงสาวและเนื้อตัวที่สั่นเทาของเธอทำน่านน้ำและคนที่มองเหตุการณ์ต่างก็มองเธอด้วยแววตาสงสารจับใจแต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อยังไงก็ต้องช่วยชีวิตเธอเอาไว้ก่อนแม้นจะรู้ว่าเธอจะเจ็บมากก็เถอะ

"เจ็บ..อ๊ายยยย..ฮื่อๆๆ..ฮื้อๆๆ"

"ทนหน่อยนะหนึ่ง"

เสียงกรีดร้องของวันหนึ่งดังพร้อมเสียงสะอื้นมากเท่าไรใจของน่านน้ำก็เริ่มไม่ดีมากเท่านั้น

"ออกแล้วครับ"

หมอหนุ่มเริ่มเหงื่อตกและพยายามเร่งมือให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และไม่นานนักลูกกระสุนลูกเล็กก็ออกมาจนได้ และรีบทำความสะอาบาดแผลก่อนจะรีบเย็บแผลอย่างเร่งมือ และคืนนี้ทั้งคืนหมอหนุ่มและน่านน้ำไม่ได้หลับได้นอนเพราะต้องดูอาการของวันหนึ่งอยู่ตลอดเวลา

เช้าวันต่อมาวันนี้คำอ้ายพาผู้กองปุณณ์และเอื้องฟ้ากับไออุ่นมาที่นี่กันตั้งแต่เช้าหลังจากที่น่านน้ำวานให้คำปันติดต่อกับคำอ้ายแบบลับๆโดยการใช้วิทยุสื่อสารและให้ย้ำกับคำอ้ายว่าให้รู้แค่คนที่ไว้ใจได้เรื่องที่เขากับวันหนึ่งอยู่ที่ไหน

"ถ้าเป็นอย่างที่คุณวันหนึ่งพูดเท่ากับไอ้พวกเสี่ยทรงยศคงจะพอจับทางได้แล้วว่าเรามีหลักฐานเรืองการตายของคุณปู่แก..ตอนนี้ฉันกำลังตามตัวคนสนิทของปู่แกอยู่น่าจะใช้เวลาอีกสักพักแล้วถ้าตามตัวได้เค้นให้เจ้าตัวยอมรับสารภาพวันนั้นคงมีหลักฐานมัดตัวเอาผิดเสี่ยทรงยศได้...แต่ถ้าพวกมันรู้ว่าแกยังมีชีวิตอยู่พวกมันรีบเก็บหลักฐานที่จะสาวความไปถึงตัวมันเรียบแน่"

ผู้กองปุณณ์ตำรวจลับหน้าหล่อเพื่อนสนิทของน่านน้ำเมื่อรับรู้เรื่องราวที่เพื่อนตนเล่าให้ฟังได้เขาก็พอจะสันนิษฐานออกว่าตอนนี้พวกเสี่ยทรงยศคงจะต้องรีบเก็บหลักฐานที่ตัวเองทำผิดเอาไว้แน่หากระแคะระคายแล้วว่าน่านน้ำรู้เรื่องสาเหตุการตายของปู่ และหากทรงยศกับทรงพลเก็บหลักฐานไม่ให้ความผิดสาวถึงตัวเองได้ก่อนที่เขาจะได้หลักฐานชิ้นสุดท้ายน่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่

"ผมคิดเหมือนผู้กองปุณณ์นะครับพ่อเลี้ยง"

คำอ้ายที่รู้เรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้นเขาก็กังวลในเรื่องเดียวกับผู้กองปุณณ์

"ถ้าพวกมันเข้าใจว่าผมกับวันหนึ่งตายล่ะ..ผมคิดเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อคืนเลยเรียกทุกคนมาที่นี่"

หลังจากปรึกษากันก็ได้ข้อสรุปที่ว่าน่านน้ำจะให้ผู้กองปุณณ์ขอความร่วมมือกับตำรวจจัดฉากว่าเจอศพของเขาในตอนที่ออกตามหาเพราะคิดว่าถ้าทรงยศรู้ว่าตัวปัญหาอย่างเขาและวันหนึ่งสิ้นชีวิตไปได้​ก็น่าจะลอยตัวไม่ระแวงอะไรและทำให้แผนที่เขาวางเอาไว้แต่แรกไม่ล่ม