บทที่18 ทำไมชอบ

"นี่..ถึงฉันจะไม่ชอบที่เธอตัวติดกับพ่อเลี้ยงแต่ฉันก็มีความคิดมากพอจะขอบคุณคนที่ช่วยเหลือฉัน..จะกินหรือเปล่าไม่กินก็ไม่ว่าจะได้เอากลับ"

เอื้องฟ้าทำท่าจะคว้าแก้วที่ยื่นให้วันหนึ่งคืนแต่หญิงมีหรือคนที่ได้ของแล้วจะยอมคืนให้

"ให้แล้วให้เลย...ทำเป็นน้อยใจไปได้"

"ก็ทำเป็นพูดจาหักหารน้ำใจกันเองนี่...อ่อนี่แกงเขียวหวานแม่ฉันเห็นเธอชอบเลยฝากมาให้"

ว่าจบก็เลือนปิ่นโตที่ถือมาไว้ตรงหน้าของวันหนึ่ง

"ฝากขอบคุณป้าสร้อยด้วยนะคะ"

"อืม.."

"แล้วพี่เอื้องล่ะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมเมื่อวานกลับมาก็มืดค่ำไม่ได้ถามอะไรกันเลย"

เมื่อวานเธอมัวตกใจและโมโหกับเรื่องที่มนัสทำและกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ดึกแล้วเลยไม่ได้มีเวลาคุยกับเอื้องฟ้ามากนัก

"ไม่...เอ่อ..ฉันอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงช่วยฉัน"

"ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรหรอกแค่ไม่อยากเห็นใครถูกทำร้าย"

"ตัวเล็กเท่าลูกหมาทำเก่ง"

วันหนึ่งอ้าปากค้างกับคำพูดของเอื้องฟ้าเธอเข้าใจว่าหญิงสาวคงจะห่วงเธอแต่ก็น่าจะใช้คำพูดให้มันดีกว่านี้จะได้ฟังอย่างรื่นหูหน่อย

"อ้าว...ฉันช่วยพี่นะพูดให้ดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง"

"ทีหลังก็หัดห่วงตัวเองก่อน"

"ได้ทีหลังหนึ่งจะมองดูพี่ถูกรุมกระทืบก่อน"

"ปากคอนะ"

"ฮ่าๆๆ..ล้อเล่น..ทำไม่ลงหรอก..อืมพี่เอื้องหนึ่งถามอะไรหน่อยสิ"

เมื่อเห็นว่าเอื้องฟ้าน่าจะเป็นมิตรกับเธอกว่าเดิมแล้วจึงไม่เสียเวลาที่จะถามเรื่องที่อยากจะรู้

"อะไร"

"ทำไมพี่เอื้องถึงชอบพ่อเลี้ยงล่ะ"

"ถามทำไม.."

"ก็..อยากรู้เฉยๆ"

"ปู่ของเค้าส่งฉันเรียนจนจบ..ตอนเด็กๆฉันไม่ค่อยมีเพื่อนตอนพ่อเลี้ยงมาที่นี่เมื่อตอนที่ฉันยังเด็กๆเค้าเป็นคนเดียวที่ชวนฉันไปเล่นแล้วก็แบ่งของเล่นให้ฉันด้วยถึงจะเจอพ่อเลี้ยงไม่กี่ครั้งฉันก็ประทับใจที่เค้าไม่ถือตัวอะไร"

"อย่างนี้นี่เอง"

วันหนึ่งฟังเอื้องฟ้าอย่างตั้งใจและเธอก็คิดว่าที่เอื้องฟ้าชอบน่านน้ำก็เพราะน่านน้ำเคยทำดีด้วย..เท่ากับว่าทฤษฏีที่เธอคิดเรื่องการทำดีต่อคนที่ชอบแล้วเค้าจะชอบตอบมันเป็นเรื่องจริงและหลังจากนี้เธอก็จะเดินหน้าทำดีเอาใจน่านน้ำให้เขามาชอบเธอให้ได้

"เธอล่ะทำไมชอบพ่อเลี้ยง​"

"ดูออกเหรอ"

คนที่ถูกจับได้ขมวดคิ้วบุ้ยปากด้วยความตกใจ

“อืม..ถามก็ตอบสิ”

"ก็พ่อเลี้ยงทั้งหล่อทั้งใจดีใครล่ะจะไม่ชอบ"

"บอกไว้ก่อนถึงฉันจะขอบคุณที่เธอช่วยฉันก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะยอมเธอเรื่องพ่อเลี้ยง"

"แน่นอนเรื่องพ่อเลี้ยงหนึ่งก็ไม่ยอมใครเหมือนกัน"

คนตัวเล็กลุกขึ้นพรวดยืนเท้าเอวพร้อมทำสีหน้าจริงจังยึดมั่นในอุดมการณ์

"โอ้ย..ฉันขี้เกียจคุยกับเธอแล้วไปดีกว่า"

เอื้องฟ้าเห็นว่าถ้าเธออยู่นานกว่านี้คงจะได้ตีฝีปากกับวันหนึ่งเสียความตั้งใจเรื่องจะมาขอบคุณหญิงสาวเสียเปล่าๆจึงรีบพาตัวเองกลับไปจากที่นี่ตอนนี้จะดีกว่า

"บายจ้า.."

มือเรียวละจากเอวคอดยกมือโบกลาร่างบางระหงส์ที่กำลังเดินกลับไปที่มอเตอร์ไซต์สีหน้าระรื่นไม่ได้กลัวเอื้องฟ้าแม้แต่น้อยเพราะเธอมีตัวช่วยอย่างหมอสายน้ำอย่างไรเธอก็เชียร์ให้พี่ชายของเธอจีบเอื้องฟ้าให้ติดให้ได้เอื้องฟ้าจะได้ไม่ต้องมาทำตัวเป็นจงอางหวงพ่อเลี้ยงหนุ่มเสียที

“อาหารกลางวันฉันเตรียมไว้ให้ที่แคร่ไม้แล้วนะพ่อ”

วันนี้คำอ้ายและคนงานอีกสองสามคนมาช่วยหมอสายน้ำจับแกะออกมาตรวจสุขภาพเอื้องฟ้าจึงต้องเตรียมอาหารกลางวันมาส่งที่ฟาร์มแกะ

“เออ..ขอบใจลูก”

สายน้ำเห็นเอื้องฟ้ากำลังจะเดินกลับไปที่รถกระบะที่ขนอาหารมาเขาก็รีบสาวเท้าเดินตามเพื่อที่จะไปคุยกับเธอ

"เมื่อวานคงขวัญเสียน่าดูนะครับ"

"ก็นิดหน่อยค่ะ"

“คุณเอื้องอย่าพึ่งกลับนะครับรอผมก่อน”

ว่าจบหมอหนุ่มก็รีบวิ่งไปที่รถของตัวเองและหยิบถุงอะไรบางอย่างรีบวิ่งกลับเอามาให้เอื้องฟ้าที่ยืนรออยู่ที่รถกระบะใต้ต้นไม้ใหญ่

"ผมว่าจะเอาของพวกนี้ฝากลุงคำอ้ายไปให้คุณแต่เจอคุณพอดีผมให้ด้วยตัวเองเลยแล้วกัน"

"อะไรคะ"

"อุปกรณ์ป้องกันตัวผู้หญิงไงครับ.. สเปรย์พริกไทยเครื่องช็อตไฟฟ้าแล้วก็เครื่องส่งสัญญาณเสียงขอความช่วยเหลือ"

"ทำไมเอามาให้ฉันล่ะคะ..หมอห่วงฉันเหรอ"

เอื้องฟ้ารู้สึกแปลกใจพอสมควรที่หมอหนุ่มดูท่าจะห่วงเธอเป็นพิเศษ

"ก็.. ผมเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงถ้าถูกทำร้ายอีกจะได้มีอะไรป้องกันตัว.. แล้วนี่มีเจ็บตรงไหนบ้างไหมครับ"

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วค่ะ..คุณหมอไม่ใช่คนในไร่ยังห่วงฉันแต่คนในไร่ไม่เคยมีใครมาถามฉันสักคนแต่ก็เข้าใจค่ะพวกเค้าคงไม่ชอบฉัน"

เป็นครั้งแรกที่คนที่มั่นใจในตัวเองอย่างเอื้องฟ้าพ่นคำพูดแกมน้อยใจออกมาแต่เธอก็รู้ตัวเองดีว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้เพราะคนที่นี่ไม่ค่อยชอบเธอกันเท่าไรนัก

"อย่าน้อยใจไปสิครับ..คุณอาจจะแค่เป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาเลยไม่ค่อยเข้าหูใครหลายๆคน"

"ทุกคนชอบคิดแบบนั้นค่ะแต่ฉันก็ไม่สนใจเพราะฉันไม่อยากพูดจาหวานหูแต่ไม่ตรงกับความรู้สึกในใจ"

"พูดตรงไปตรงมามันไม่ผิดครับแค่เราอาจจะต้องนึกถึงใจคนอื่นนิดนึงอีกอย่างผมว่าถ้าคุณเอื้องลองปรับคำพูดให้ดูอ่อนลงนิดหน่อยคุณเอื้องน่าจะมีมิตรเยอะกว่านี้ครับ"

"หึ่..พ่อกับแม่ฉันเค้าก็สอน..แต่ฉันเคยเป็นคนแบบนั้นแล้วแต่ก็ยังไม่มีมิตรอยู่ดี.."

คำพูดแบบนี้เธอได้ยินพ่อกับแม่บอกหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะสนใจทำเพราะพ่อกับแม่ของเธอไม่ได้ไปเจอเหตุการณ์อย่างเธอจะไปรู้อะไรว่าการเป็นคนดีเป็นคนยอมคนมันไม่ได้ทำให้ใครมาใจดีกับตัวเองแม้แต่น้อย

"พอจะเล่าให้ผมฟังได้หรือเปล่าว่าทำไมเป็นแบบนั้น"

สายน้ำรู้สึกยังไม่ค่อยเข้าใจคำที่เอื้องฟ้าพูดอย่างลึกซึ้งเท่าไรคิดว่าเธอคงมีปมอะไรสักอย่างแน่นอน

"เห้อ...ขี้เกียจอธิบายมันยาวแล้ว"

เอื้องฟ้าถอนหายใจอ่อนเธอไม่ค่อยอยากที่จะรื้อฟื้นประสปการณ์ที่ไม่ดีเท่าไรนักเพราะมันเท่ากับเป็นการตอกย้ำแผลในใจของเธอเปล่าๆ

"ถือซะว่าผมเป็นเพื่อนคุณนะครับ"

หมอหนุ่มพูดจบเอื้องฟ้าก็หันมองหน้าเขาไม่ละสายตาเธอนิ่งงันไปครู่หนึ่งกับคำว่าเพื่อนคำนี้ที่เธอไม่มีมันมานานแล้ว

"หมออยากเป็นเพื่อนฉันเหรอคะ"

"ครับ"

และแล้วคำว่าอยากเป็นเพื่อนก็ทำให้เอื้องฟ้ายอมใจอ่อนที่จะเปิดใจคุยกับหมอหนุ่ม

"ฉันเล่าให้ฟังก็ได้ค่ะ...ตอนที่พ่อเลี้ยงคนเก่าส่งฉันเรียนท่านส่งให้ฉันไปเรียนที่ในเมืองดีๆในโรงเรียนมีแต่ลูกคนมีเงิน...ตอนนั้นพยายามทุกอย่างที่จะมีเพื่อนไม่ว่าจะพูดจาหวานๆช่วยคนในห้องทำการบ้านแต่ก็ยังถูกแกล้งแล้วก็ถูกดูถูกอยู่บ่อยๆเพราะเป็นแค่ลูกคนงานในไร่ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูอะไร..พอถูกแกล้งบ่อยๆเข้าฉันก็ต้องทำตัวเข้มแข็งใครไม่อยากคบก็ไม่ต้องคบแล้วถ้าใครแกล้งมาก็แกล้งคืนไม่กลัวหน้าไหนทั้งนั้นแล้วมันก็เป็นมาถึงทุกวันนี้...คนที่จะดีๆกับฉันไม่ถือตัวก็เห็นจะมีแต่พ่อเลี้ยงน่านเท่านั้น"

"พ่อเลี้ยงเค้าดีกับคุณยังไง"

"เค้าเป็นคนเดียวที่แบ่งของเล่นให้ฉัน...ไม่เคยถือตัวที่จะมาเล่นด้วยตอนมาที่นี่ถึงจะเจอกันไม่บ่อยก็เถอะ"

"แล้วคุณก็เลยปลื้มเค้า"

"ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอที่ฉันชอบคนที่ดีกับฉันอีกอย่างเค้าเป็นถึงพ่อเลี้ยงของไร่ใหญ่โตฉันชอบคนแบบนี้ก็เป็นเรื่องที่ถูกแล้วนี่"

"ให้ทาย..คุณไม่เคยมีแฟน"

"ก็ใช่น่ะสิคะ..เพื่อนฉันยังไม่มีจะไปเคยมีแฟนยังไง"

"อ่อ..ก็จริง.."

สายน้ำอมยิ้มกรุ่มกริ่มเขาพอจะมองออกแล้วว่าเอื้องฟ้าที่ดูจะหวงพ่อเลี้ยงนักหนาเธอไม่ได้รู้สึกกับพ่อเลี้ยงน่านน้ำเชิงชู้สาวแต่น่าจะเป็นอาการหวงเพื่อนที่ดีของตัวเองมากกว่าเพราะเธอนั้นเรียกได้ว่าเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนก็ว่าได้นับว่าต่อจากนี้เขาก็จะใช้คำว่าเพื่อนนี่แหละค่อยๆแทรกซึมใกล้ชิดเพื่อพิชิตใจของเธอ

"ต่อไปนี่คุณมีผมเป็นเพื่อนแล้วมีอะไรก็คุยกับผมได้ทุกเรื่อง"

"ขอบคุณนะหมอ"

“ครับ”

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีก็ว่าได้ที่เอื้องฟ้าฉีกยิ้มอย่างสบายใจเพราะวันนี้เธอก็มีคนที่อยากเป็นเพื่อนเสียที