บทที่17 ผิดหวัง

"สายตาพ่อเลี้ยงมันฟ้องค่ะว่ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจ"

ดวงตากลมโตเริ่มจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อจนน่านน้ำต้องหลบสายตาก่อนจะใช้มือหนาปัดใบหน้าจิ้มลิ้มให้เลิกมองจ้องเขาอย่างเบามือ

"ทำเป็นรู้ดี"

"ยิ้มเข้าไว้สิคะ..พ่อเลี้ยงของหนึ่งเก่งอยู่แล้ว"

มือเรียวทั้งสองยกจับแก้มพ่อเลี้ยงหนุ่มเล่นเบาๆทั้งฉีกยิ้มกว้างหมายจะนำร่องให้เขานั้นยิ้มตาม พฤติกรรมเช่นนี้ไม่เคยมีใครเคยทำกับน่านน้ำแม้นจะเป็นกวินตราและไม่คิดว่าจะมีใครทำด้วยแต่ก็ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มรู้สึกดีไม่น้อยจนยิ้มกว้างออกมาได้อย่างเช่นที่วันหนึ่งอยากให้เป็น

"คุณนี่ก็เล่นเป็นเด็กไปได้"

"นั่นไงยิ้มหล่อแล้วหายเครียดแล้วใช่ไหมคะ"

ริมฝีปากหนายิ้มกว้างได้วันหนึ่งก็ละมือจากพวงแก้มสากเปลี่ยนเป็นยืนเกาะแขนแกร่งของน่านน้ำแทน และครั้งนี้คนที่จะถือเนื้อถือตัวกลับไม่ปฏิเสธที่สาวเจ้าจะยืนเกาะแขนของเขาไว้เพราะรู้สึกดีกับทุกการกระทำของคนตัวเล็กไปหมดเสียทุกอย่าง อย่างที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่รู้สึกรำคาญเธอแม้แต่น้อย

"ขอบคุณนะ..อ่อ..เรื่องที่จะเรียนต่อคุณอยากจะเรียนเมื่อไรล่ะเห็นว่าอาทิตย์หน้าเค้าก็จะเปิดรับสมัครแล้ว"

"เดี๋ยวหนึ่งให้พี่อุ่นพาไปสมัครค่ะ"

"อืม..ค่าใช้จ่ายเท่าไรมาเบิกผมได้เลย"

"ค่ะ...พ่อเลี้ยงของหนึ่งใจดี๊ใจดีที่สุดในโลกเลยค่ะ"

วันหนึ่งรู้สึกภูมิใจเหลือเกินที่ผู้ชายในคำทำนายช่างแสนดีไปทุกกระเบียดนิ้วเช่นนี้

"บอกแล้วไงว่าผมสนับสนุนเรื่องเรียนแต่มีข้อแม้ว่าคุณต้องตั้งใจจริงๆ"

"หนึ่งจะตั้งใจค่ะ..เห็นพี่อุ่นเล่าให้ฟังว่าพ่อเลี้ยงคนเก่าเคยให้ทุนการศึกษากับลูกคนในไร่หลายคนแล้วเหรอคะ"

"อืม.. คุณปู่ผมอยากเห็นคนมีการศึกษาที่ดีชีวิตพวกเค้าก็จะดีขึ้นด้วยชาวไร่ที่นี่ส่วนมากก็จะส่งลูกเรียนถึงม.ต้นไม่ก็ม.ปลายตอนไปทำงานก็ได้ตำแหน่งที่ไม่ค่อยดีนักรวมถึงเงินก็ไม่ดีด้วยเหมือนกันคุณปู่ผมก็เลยอยากให้ลูกคนงานที่นี่ได้เรียนสูงๆจะได้มีงานดีๆ"

"ใจบุญตั้งแต่คุณปู่จนถึงหลานเลยนะคะ"

วันหนึ่งยิ้มกริ่มไม่ยอมหุบเพราะรู้สึกประทับใจกับประวัติของปู่น่านน้ำรวมทั้งตัวของเขาเหลือเกิน

"ยิ้มอะไร"

"กำลังคิดถึงวันที่พ่อเลี้ยงเป็นพ่อของลูกอยู่ค่ะ"

สาวเจ้าที่กำลังวาดฝันไปยังวันข้างหน้าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหวานขณะที่ยังยิ้มเลื่อนลอยไปเรื่อย

"หืม?"

เสียงตกใจของพ่อเลี้ยงหนุ่มทำวันหนึ่งได้สติและหลุดจากภวังค์

"เอ่อ.. วันที่พ่อเลี้ยงมีลูกค่ะ.. พ่อเลี้ยงน่าจะสอนลูกได้ดีแน่ๆเลย"

"อ๋อ.. อืม.. ตอนนี้ผมไม่ได้มองถึงเรื่องนั้นเลย.."

"ทำไมล่ะคะ?"

ดวงตากลมโตเริ่มมีแววตาผิดหวังเมื่อมองไปยังพ่อเลี้ยงหนุ่มที่ส่ายหัวเป็นคำตอบให้กับเธอ

"ก็..ไม่ขอตอบละกันนี่ก็เริ่มดึกแล้วน้ำค้างแรงด้วยเราแยกย้ายกันไปนอนเถอะ"

ว่าจบคนตัวโตก็เดินหันหลังกลับไปในที่ของตัวเองเพราะเมื่อพูดถึงการสร้างครอบครัวก็ทำให้เขานึกถึงกวินตราไปอีกและหลังจากที่เขาเลิกกับเธอไปความคิดเรื่องการมีครอบครัวเขาก็ไม่เคยคิดอีกเลย

"ค่ะ.. ฝันดีนะคะพ่อ​เ​ลี้ยง"

มือน้อยโบกมือให้กับคนที่หันหลังเดินเข้าห้องไปสีหน้าระรื่นเมื่อครู่เริ่มกลับมาห่อเหี่ยวหลังจากได้รู้ว่าคนที่เธอต้องการให้เป็นสามีและพ่อของลูกไม่คิดเรื่องการมีครอบครัว

“มีแต่ของน่าซื้อทั้งนั้นเลย”

วันนี้วันหนึ่งขอติดรถน่านน้ำมาที่ตลาดหลังจากที่รู้ว่าเขาจะมาทำธุระที่อำเภอหญิงสาวเดินเลือกซื้อของกินที่ไม่ค่อยได้เจอจนแทบจะเต็มไม้เต็มมือจากหน้าตลาดยันท้ายตลาด

“หืม”

สาวเจ้าที่อารมณ์ดีกับการเลือกซื้อของตอนนี้เริ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าตรงลานจอดรถท้ายตลาดมีคนที่น่าจะกำลังมีปัญหากันและผู้หญิงหนึ่งในนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นเอื้องฟ้าที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากบางอย่างกับผู้ชายวัยกลางคนที่เธอจำได้ดีว่าเป็นคนที่ทำค้อนตกเกือบจะถูกหัวน่านน้ำเมื่อครั้งที่ซ่อมแซมห้องสมุดของโรงเรียน

"เอามานี่นะ"

เพี๊ยะ เอื้องฟ้าถูกมนัสตบจนล้มลงไปกองกับพื้น เมื่อภาพตรงหน้าเป็นเช่นนั้นวันหนึ่งจึงรีบทิ้งของในมือเร่งฝีเท้าวิ่งไปกระโดดถีบคนที่กำลังทำร้ายผู้หญิงจนกระเด็นไปกองกับพื้นเช่นกัน เธอไม่เคยเกรงกลัวกับการที่จ่ะตีต่อยเพื่อป้องกันตัวและปกป้องคนอื่นอยู่แล้วเพราะเธอเรียนเทควันโดจนได้สายดำมาแล้ว

ปึก.. “ทำผู้หญิงได้ยังไงไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะ”

“ยุ่งอะไรด้วยวะ”

มนัสทั้งโมโหทั้งเสียหน้าที่เสียทีผู้หญิงตัวเล็กเขาควักมีดออกมาหมายจะวาดแทงไปที่วันหนึ่งหญิงสาวนั้นหลบได้ และเตะไปที่ข้อมือของมนัสจนมีดในมือของเขานั้นหล่นในวินาทีนั้นเอื้องฟ้าก็ใช้ความไวคว้ามีดเอาไว้กับตัว

“มีเรื่องอะไรกัน”

มนัสกำลังจะต่อสู้กับคนที่ทำเขาเจ็บแต่ก็ต้องวิ่งหนีไปพร้อมของบางอย่างในมือเพราะเห็นว่ากำลังมีตำรวจวิ่งเข้ามา หลังจากนี้สองสาวและพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ต้องไปให้ปากคำกันที่สถานีตำรวจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคืออะไร

เรื่องที่เกิดขึ้นเกิดจากเอื้องฟ้าไปเห็นมนัสกำลังจ้างเด็กวัยรุ่นแถวตลาดให้เอาของไปไว้ในไร่เพชรพนาเธอเห็นท่าไม่ดีจึงไปขอดูแต่มันสไม่ยอมให้ยิ่งมนัสไม่ยอมเช่นนี้เอื้องฟ้าก็รู้ว่ามันน่าจะไม่ใช่เรื่องดีจึงกระชากของในมือมนัสมาดูจนรู้ว่าเป็นยาบ้าและเธอก็รู้เลยว่ามนัสต้องการทำลายชื่อเสียงของพ่อเลี้ยงน่านน้ำแน่นอนจึงจะเอาหลักฐานในมือของมนัสไปแจ้งตำรวจ จึงยื้อยุดฉุดกระชากกันอย่างที่วันหนึ่งมาเห็นและได้ช่วยเธอต่อสู้กับมนัสจนสุดท้ายตำรวจก็มาเจอพวกเธอและมนัสก็หลบหนีไปได้

"ตัวแค่นี้กล้าหาญเหมือนกันนี่..ถามจริง..คุณไม่กลัวเจ็บตัวบ้างหรือไง"

เมื่อกลับจากโรงพักมาถึงบ้านได้น่านน้ำก็รีบพูดถึงวีรกรรมของหญิงสาวที่เข้าไปช่วยเหลือเอื้องฟ้าหากไม่ใช่ได้ยินจากปากเอื้องฟ้าตอนที่ให้ปากคำกับตำรวจว่าวันหนึ่งไปช่วยเอื้องฟ้าเอาไว้เขาก็จะไม่เชื่อเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแม่ครัวของเขาจะสู้จนผู้ชายตัวโตๆล้มลงได้

"ก็ไม่ได้กล้าอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะแค่ไม่ชอบเห็นใครถูกทำร้าย"

วันหนึ่งส่ายหัวอันที่จริงเธอไม่ได้จะชอบเรื่องต่อยตีใช้กำลังกับใครแต่เมื่อเห็นคนถูกทำร้ายต่อหน้าจะให้เธอยืนเฉยโดยที่ไม่ทำอะไรมันไม่ใช่นิสัยของเธอ ไอ้เรื่องกลัวไม่กลัวตอนนี้มันหายไปจากหัวไปแล้วแต่อยากรู้มากกว่าว่าตำรวจจะจับมนัสได้หรือไม่เพราะเธออยากจะรู้ว่ามนัสต้องการอะไรถึงได้จ้างให้คนเอายาบ้ามาไว้ในไร่เพชรพนา

“แล้วตำรวจจะจับผู้ชายคนนั้นได้หรือเปล่าคะ”

“เรื่องนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจเถอะเราอย่าไปกังวลถึงมันเลย”

น่านน้ำพอจะรู้ว่ามนัสทำไปเพราะอะไรเพราะเขาเองก็พึงรู้มาว่ามนัสเป็นลูกไร่ของทรงพลเรื่องที่ค้อนจะหล่นใส่หัวของเขาครั้งนั้นก็พอจะเดาออกว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุและครั้งนี้อีกเหมือนกันสิ่งที่มนัสทำก็คงไม่พ้นได้รับคำสั่งมาจากทรงพลที่ต้องการจะทำลายชื่อเสียงของไร่นี้คงคิดว่าถ้าไร่นี้เสียชื่อเสียงคงไม่มีใครอยากทำการค้าด้วยและหลังจากนั้นคงยอมขายที่ให้ง่ายๆเขาพอจะอ่านเกมออกและไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นแน่นอน

ในเช้าของวันต่อมาน่านน้ำรับสายตำรวจแต่เช้าและแล้วเรื่องที่เขาเดาเอาไว้ก็เป็นไปตามที่เขาคิดทุกอย่างคือตอนนี้ตามหาตัวมนัสไม่เจอลูกเมียก็บอกว่าไม่รู้ว่ามนัสนั้นอยู่ที่ไหน น่านน้ำไม่ได้ตกใจอะไรเพราะรู้ว่าอย่างไรทรงพลคงไม่ปล่อยคนของตัวเองมาสร้างปัญหาให้แน่นอน ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คือให้คนตรวจตราไร่ให้ดีเท่านั้นอย่าให้คนนอกเข้ามาทำอะไรไม่ดีได้

วันหนึ่งวางไม้กวาดลงขณะกวาดหน้าบ้านเมื่อเห็นเอื้องฟ้าขับรถมาจอดที่หน้าบ้านในช่วงสาย

"พี่เอื้องมาหาใครเหรอพ่อเลี้ยงออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว"

ดวงตากลมโตมองไปยังมือของเอื้องฟ้าที่หิ้วแก้วน้ำกับปิ่นโตเดินเข้ามาเธอเข้าใจว่าเอื้องฟ้ามาหาน่านน้ำจึงรีบบอกให้เอื้องฟ้าได้รู้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มออกไปที่ไร่พักใหญ่แล้ว

"ก็มาหาเธอนั่นแหละจะมาขอบคุณที่ช่วยฉันเมื่อวาน...นี่โอเลี้ยงฉันซื้อมาฝาก"

เอื้องฟ้ายื่นแก้วโอเลี้ยงเย็นแก้วใหญ่ให้กับวันหนึ่งที่กำลังหย่อนก้นนั่งที่เก้าอี้เสร็จแล้วจึงทิ้งตัวนั่งตรงข้ามวันหนึ่งพร้อมวางปิ่นโตเถาเล็กไว้ข้างหน้าตัวเอง

"ใส่อะไรมาหรือเปล่าเนี่ย"

วันหนึ่งมองเอื้องฟ้าด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะเชื่อในสิ่งที่ได้เห็นและได้ยินนักเพราะไม่คิดว่าเอื้องฟ้าจะใจดีกับเธอได้