บทที่15 ไม้กันหมา

"ในสังคมของเราหากยากเหมือนกันนะคนแบบนี้"

หมอหนุ่มยังคงพูดถึงเอื้องฟ้าโดยที่สีหน้ายังคงมีรอยยิ้มไม่หุบ

"ชื่นชมเหรอคะ.. เอ... หรือว่าพี่สายปลื้มพี่เอื้องฟ้า"

หญิงสาวเริ่มวาดแขนกอดอกเอียงหน้าเงยมองพี่ชายเธอด้วยสายตามีเลศนัยเพราะดูรอยยิ้มของพี่ชายและสายตาที่มองตามคนที่ปั่นจักรยานออกไปด้วยความหยาดเยิ้มมันดูแปลกๆ

"พี่ไม่เคยเจอคนตรงไปตรงมาแบบนี้มาก่อนเลยชอบก็พูดตรงๆไม่ชอบก็พูดตรงๆ.. คำบางคำอาจจะขัดหูคนอื่นไปบ้างแต่พี่ก็ชอบที่เธอตรงไปตรงมากับความคิดของตัวเอง... ไม่เหมือนพวกคนที่พี่เคยเจอเสแสร้งแกล้งปั้นคำกันทั้งนั้น"

คำถามของวันหนึ่งทำหมอหนุ่มหลบสายตาด้วยความเขินอายเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะพูดยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าเขารู้สึกถูกชะตากับเอื้องฟ้าพอสมควรแม้นจะรู้มาว่าคนแทบทั้งไร่จะไม่ค่อยชอบนิสัยของเธอก็เถอะ และคำตอบของหมอหนุ่มก็ทำวันหนึ่งเริ่มคิดอะไรออกเธอไม่ต้องไปเสียเงินจ้างใครที่ไหนให้มาจีบเอื้องฟ้าแล้วเพราะมีพี่ชายเธอเป็นตัวช่วยอยู่ตรงนี้ทั้งคน

"ชอบก็จีบเลยสิคะ"

"แน่ะ...จะหาไม้กันหมาสินะ"

มือหนายกยีหัวทุยน้องสาวตัวเล็กเล่นเบาๆด้วยดูออกว่ายัยตัวแสบนั้นคิดอะไรอยู่

"พี่รู้ว่าเอื้องฟ้าชอบพ่อเลี้ยง..."

"ไม่ลองจะรู้เหรอค้า.."

"เรานี่นะ.. ไปกลับกันเถอะ"

สายน้ำส่ายหัวเขารู้ดีว่าคนอย่างเอื้องฟ้าเข้าไปจีบโต้งๆคงไม่สามารถพิชิตใจเธอได้แน่เพราะขนาดคนอย่างทรงพลที่มีทั้งเงินทองอิทธิพลที่ตามจีบหญิงสาวเอื้องฟ้ายังไม่สนใจเขาก็อยากจะรู้นักว่าพ่อเลี้ยงน่านน้ำมีดีอะไรที่ทำให้เอื้องฟ้าฝังใจนักหนา

หลายวันต่อมา

Rrrrr

หญิงสาวตัวเล็กที่กำลังนอนกอดเจ้าหมีเน่าห่มผ้านวมผืนหนาอุตุต้องตื่นมารับสายกลางดึกเมื่อเห็นว่าเป็นสายของพ่อเลี้ยงหนุ่มก็ตาสว่างโล่ทันที

"ค่ะพ่อเลี้ยง.. ได้ค่ะเดี๋ยวหนึ่งจะออกไปเปิดประตูให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

สาวเจ้ารีบผุดลุกออกจากเตียงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่เดรสสายเดี่ยวซาตินสั้นเสมอหูสีเลือดนกแอบบ่นในใจที่เขานึกจะไปก็อึกอักมาบอกถึงเวลากลับก็เป็นเช่นเดียวกัน

"ต้อนรับกลับบ้านค่ะพ่อเลี้ยง"

คนตัวเล็กเปิดประตูได้ก็ส่งยิ้มร่าและเสียงเจื้อยแจ้วต้อนรับคนที่พึ่งมาถึงบ้านในตอนกลางดึก ชุดของแม่ครัวตัวเล็กทำน่านน้ำตาสว่างหลังจากขับรถกลับมาที่นี่ด้วยความเพลีย

"ผมรีบกลับมากะทันหัน..”

ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยไม่คิดว่าแม่ตัวจิ๋วเมื่ออยู่ในชุดแบบนี้จะดูเซ็กซี่จนทำให้เขาใจสั่นแต่ก็ยังพยายามเก็บอาการไม่ให้ตัวเองดูไม่ดีก่อนจะเอ่ยปากเตือนสาวเจ้าที่แต่งตัวไม่ดูอากาศของที่นี่เสียเลย

“แล้วทำไมใส่ชุดนี้ไม่หนาวหรือไง"

ที่น่านน้ำกลับมาก่อนกำหนดกะทันหันเพราะจู่ๆณดลพี่ชายของเขาก็กลับมาจากฮีนนีมูนโดยกะทันหันเช่นกันโดยที่เขาเองก็ไม่ทราบสาเหตุ

"อ๋อ.. ก็.. ชุดนอนหนึ่งเองค่ะสวยไหมคะ"

สาวเจ้าที่ยิ้มร่าคราแรกเริ่มหน้าเจื่อนเพราะไม่เห็นว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มจะเปรยสายตามามองเธอแม้แต่น้อยหนำซ้ำดูท่าจะไม่ชอบชุดของเธอเสียด้วยเห็นทีชุดที่ซื้อมาหลายตัวคงจะหมดประโยชน์แล้วรู้แบบนี้เธอซื้อมาทดลองงานแค่ตัวสองตัวจะดีกว่า

"แต่..ผมว่าคุณน่าจะหาชุดที่ให้ความอบอุ่นดีกว่านี้นะ"

"อ๋อ..ค่ะ..หนึ่งแค่เห็นว่ามันใส่สบายดีเท่านั้น”

ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มลงเล็กน้อยเอ่ยเสียงอ่อนอย่างขาดความมั่นใจ

"นี่ของฝาก"

น่านน้ำยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ให้กับวันหนึ่งเพราะเขาเห็นเธอไม่มีหมวกใช้เลยซื้อมาให้คราวหลังที่ออกไปตากแดดข้างนอกจะได้ไม่ต้องหยิบหมวกของปู่เขามาใช้อีก วันหนึ่งรับของมาเปิดดูได้ก็เริ่มมีรอยยิ้มอีกรอบแม้นเขาจะไม่ได้ชายตามองเธอที่ตั้งใจแต่งตัวมาเพื่อหว่านเสน่ห์ให้กับเขาแต่ตอนนี้ก็รู้ว่าเขายังมีแก่ใจนึกถึงเธอบ้างถึงได้ซื้อของมาฝากเช่นนี้

"ขอบคุณนะคะ"

คนตัวเล็กกระโจนตัวเข้ามากอดแขนพ่อเลี้ยงหนุ่มแน่นเงยหน้ายิ้มร่ามองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาเป็นประกายทำคนที่ประหม่าตั้งแต่คราแรกและเก็บอาการเอาไว้เริ่มเก็บอาการไม่อยู่เพราะส่วนเว้าส่วนนูนของสาวเจ้ากำลังบดเบียดอยู่กัยแขนของเขาจนต้องรีบเสียมารยาทดึงแขนตัวเองออกและเดินดุ่มขึ้นไปชั้นบนทันที

"ผมขอตัวก่อน"

"ค่ะพ่อเลี้ยง"

วันหนึ่งบุ้ยปากตามหลังคนที่ถือเนื้อถือตัวเล็กน้อยแค่เธอเกาะแขนนิดหน่อยทำเป็นสะบัดออกแต่เธอก็ยังคงอารมณ์ดีพอสมควรเมื่อมองของฝากในมือก่อนจะรีบปิดประตูบ้านกลับไปนอนเอาแรงทันทีเพราะรู้ตัวว่าพรุ่งนี้จะตื่นสายเหมือนช่วงที่พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่อยู่ไม่ได้แล้ว

"ไม่หวั่นไหวสักนิดเลยเหรอ"

คนตัวเล็กกลับมาถึงในห้องได้ก็รวบชุดเซ็กซี่วาบหวิวที่แขวนเอาไว้เข้ากล่องเก็บเพราะรู้ว่ามันคงช่วยเหลืออะไรเธอไม่ได้จริงๆ

"ไม่รู้หรือไงว่าอยู่บ้านสองต่อสองกับผู้ชายควรทำตัวยังไง"

น่านน้ำกลับเข้าห้องนอนตัวเองมาได้ก็ยืนเท้าเอวหลับตาส่ายหัวสลัดภาพความเซ็กซี่ของแม่ครัว ใบหน้าจิ้มลิ้มตัวเล็กผิวขาวอมชมพูของเธอบวกกับเดรสซาตินสีสวยสะดุดตาทำใจของเขายังสั่นไม่หาย เขารู้ว่าเธอหน้าตาน่ารักน่าชังตั้งแต่แรกเห็นแล้วแต่ไม่คิดว่าเธอจะทำให้เขาใจสั่นได้แบบนี้เมื่ออยู่ในชุดที่พึ่งเห็นเมื่อครู่ ไม่อยากจะคิดว่าเธอไปเป็นแม่ครัวให้คนอื่นแล้วแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้พวกนี้จะมีคนข่มใจไม่ให้รุ่มร่ามกับเธอได้อย่างเขาหรือเปล่า

"นี่ถ้าคุณปั่นจักรยานเป็นคงดีผมจะได้ออกไปไร่โดยที่ไม่ต้องรอปิ่นโต"

น่านน้ำเอ่ยกับแม่ครัวตัวเล็กที่ยื่นปิ่นโตให้เขาในช่วงใกล้สายด้วยหากเขาไม่ต้องรออาหารเช้าที่เธอทำคงได้ออกไปดูไร่ตั้งแต่เช้ามืดแล้วเพราะรู้สึกห่วงความเรียบร้อยหลังจากที่ไม่ได้อยู่หลายวัน

"งั้นพ่อเลี้ยงก็สอนหนึ่งปั่นจักรยานสิคะไม่น่าจะยากอะไรเลย"

เหมือนคำพูดของพ่อเลี้ยงหนุ่มจะเข้าทางวันหนึ่งเพราะเธอคิดเอาไว้แล้วว่าจะหาทางใกล้ชิดกับเขาโดยใช้เรื่องที่จะให้เขาสอนปั่นจักรยานเป็นเรื่องแรก

"อืม.. ก็จริงช่วงบ่ายวันนี้เดี๋ยวผมกลับมาสอนก็แล้วกัน"

"ค่ะ.. หนึ่งจะรอนะคะพ่อเลี้ยง"

เมื่อคนตัวโตตกลงสาวเจ้าก็ยิ้มหวานส่งสายตาหยาดเยิ้มเป็นการขอบคุณ ทำคนที่ยังรู้สึกประหม่ากับเธอตั้งแต่เมื่อคืนอดยิ้มตามไม่ได้

"ยิ้มทำไมคะเขินหนึ่งเหรอ"

น่านน้ำข่มสีหน้าให้กลับมาเรียบเฉยเมื่อคนที่ยิ้มร่าเอ่ยถามหยอกเขาอย่างไม่มีทีท่าเอียงอาย

"ก่อนจะถามผมคุณนั่นแหละรู้จักเขินที่จะถามบ้างหรือเปล่า"

"ไม่เลยค่ะ"

ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายไปมาช้าๆ ทำพ่อเลี้ยงหนุ่มส่ายหัวและรีบเดินหนีออกจากบ้านไปก่อนที่อาการเขินของเขาจะแสดงออกมาให้หญิงสาวได้เห็น

"ตกลงหวั่นไหวกับเราบ้างหรือเปล่าเนี่ย"

คิ้วบางเริ่มขมวดมองตามแผ่นหลังกว้างบ่นอู้อี้กับตัวเองเมื่อไม่ได้เห็นว่าน่านน้ำนั้นจะหวั่นไหวกับพฤติกรรมที่เธอหว่านเสน่ห์บ้างเลย