บทที่ 11 แอบรับงาน

"ยังไม่กลับมาอีก"

อาเดลยกนาฬิกาขึ้นดูทันทีที่เข้ามาในห้องแล้วรู้สึกได้ถึงความเงียบกับไฟที่ไม่ได้เปิดสักดวง รีบกดโทรออกหาคนตัวเล็กของเขาในตอนที่เห็นว่าในห้องนอนไม่มีเธออยู่แต่ปลายสายก็ไม่ได้กดรับโทรศัพท์ เขามองผ่านกระจกออกไปนอกตัวห้องด้วยความร้อนใจ ฝนตกหนักขนาดนี้จะไปติดฝนอยู่ที่ไหนหรือเปล่านะ นึกเป็นห่วงแปลก

ติ๊ด แกร็ก

เสียงสแกนนิ้วเพื่อเข้าห้องทำให้เขาถอนหายใจโล่งอกออกมา เพราะเธอคงจะกลับมาพอดี  อาเดลเดินออกไปหาอีกคนด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่เธอปลอดภัย ก่อนจะต้องไปยืนขมวดคิ้วมองในตอนที่เห็นว่าชะเอมในชุดนักศึกษากำลังยืนตัวเปียกโชกอยู่

"ทำไมหนูถึงเปียกแบบนี้ละ วิ่งตากฝนมาหรอ?"

"เฮีย ฮึก"

เสียงสั่นไหวกับดวงตาบวมช้ำที่ยังมีหยดน้ำตาไหลลงมาทำเอาอาเดลใจหล่นไปถึงตาตุ่ม แม้จะงุนงงอยู่มากแต่เขาก็ยังก้าวเดินไปกอดเธอเอาไว้แน่น แขนเรียวยกขึ้นกอดเขาแล้วสะอึกสะอื้นมากกว่าเดิมจนเขาร้อนใจไปหมด ใครกันที่มันกล้าทำให้คนตัวเล็กของเขาร้องไห้โฮขนาดนี้ ทั้งๆที่ปกติเธอจะร้องไห้แค่เพียงเรื่องของเขาเท่านั้น

อาเดลพาคนตัวเล็กเข้ามาในห้องปลอบประโลมอยู่นานกว่าอีกคนจะเลิกร้องไห้ แต่หลังจากนั้นพอเขาถามออกไป เธอก็พูดเหตุผลที่เขาไม่เชื่อออกมา คนตัวเล็กบอกกับเขาว่าที่ร้องไห้ก็แค่เพราะกลัวเสียงฟ้าร้องเท่านั้น จะให้เขาเชื่อลงได้ยังไง

"เดี๋ยวเฮียเป่าให้"

เขาคว้าไดร์เป่าผมในมือเธอมาเป่าให้จนผมแห้งสนิท หวีเช็คดูอีกทีเพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้ผมเธอยังเปียกชื้นอยู่จะทำให้เป็นหวัดได้ นั่งย่อตัวลงแล้วออกแรงดึงให้คนตัวเล็กหมุนมาหา

ยอมรับว่าเขายังคงกังวลกับอาการที่แปลกไปของเธอ แต่ก็ไม่อยากถามให้ชะเอมรำคาญจนต้องพาลเปลี่ยนเป็นทะเลาะกัน ทำได้เพียงลูบแก้มและส่งความรู้สึกผ่านสายตาให้เธอรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนี้เสมอ

คนตัวเล็กถูกเขาอุ้มไปนอนบนเตียง อาเดลปิดไฟภายในห้องและหรี่ไฟหัวเตียงในแบบที่เธอชอบ ตะคองกอดเธอเอาไว้ให้ได้นอนหลับฝันดีในอ้อมแขนของเขา 

"ทำไมหนูถึงไม่พูดอะไรเลยนะ เฮียเป็นห่วงหนูจะแย่แล้วรู้ไหม"

อาเดลพูดไปอย่างนั้นทั้งที่รู้ว่าคนที่หลับไปแล้วคงไม่ได้ยิน เขายังไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เพราะเอาแต่กังวลเรื่องของเธอไม่หยุด

เขารักชะเอมมาก และมันมากเกินกว่าจะละทิ้งความคิดมากในตอนที่เห็นเธอดูเศร้าหมองลงออกไปได้ สัญญาได้เลยว่าเพียงแค่เขารู้ว่าสาเหตุของความเศร้านี้คืออะไร เขาจะจัดการให้เธอในทันที

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

"ถ้าไอเดลมันรู้เข้า คงจะคลั่งแย่"

คนตัวเล็กนั่งมองจ้องหน้าคนที่เธอเคยยื่นคำขาดว่าจะไม่มีวันรับงานเขาไปเมื่ออาทิตย์ก่อน บอสตันนั่งแสยะยิ้มมองเธออยู่ ถึงแม้จะรู้สึกอยากพูดอะไรใส่อีกคนกลับไปบ้าง แต่สถานะของเธอในตอนนี้คงไม่สามารถทำมันได้ อย่างน้อยคนตรงหน้าก็ยื่นข้อเสนอเรทราคาให้เธอเยอะมาก เพราะแบบนั้นก็เลยน่าจะรวบรวมเงินได้เร็วขึ้น

"กินหน่อยสิครับ อุตส่าห์สั่งมาตั้งเยอะ"

เขายื่นสปาเกตตีให้กับเธอก่อนเธอจะจำใจรับมันมาตามมารยาท มือเล็กจับช้อนมาตักแล้ววางลงอยู่หลายรอบ จนเสียงพูดของบอสตันดังขึ้นแล้วประโยคนั้นยังทำให้เธอได้แต่มองเขาด้วยความสงสัย

"ในนั้นไม่มีออริกาโน่หรอก กินเถอะ"

"นายรู้ได้ยังไง?"

"เวลาสนใจใครก็สืบจนรู้ทุกเรื่องแหละ ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร"

"......"

"แล้วก็เลิกเรียกว่านายๆสักที ฟังดูเหมือนโดนเกลียดยังไงก็ไม่รู้ จ่ายไปแพงนะ เรียกอะไรที่มันรื่นหูกว่านี้หน่อยสิคนสวย"

"จะให้เรียกว่าอะไร?"

"ที่รัก"

"ตลกหรอ"

ชะเอมมองค้อนคนตรงหน้าอย่างหัวเสียที่เขาเอาแต่พูดเย้าอารมณ์เธออยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่ติดว่าตัวเงินมันเยอะก็คงไม่ยอมกลืนน้ำลายรับงานเขาแต่แรก แต่ก็เอาเถอะ ตอนนี้เธอไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก ขอแค่หาเงินได้เร็วขึ้นหน่อย เธอก็จะได้เลิกแอบรับงานซะ ก่อนที่อาเดลจะรู้เรื่องเข้า

"หึ เรียกพี่บอสตันก็แล้วกัน จะให้เรียกเฮียก็กลัวจะซ้ำ"

"ชั้นไม่เรียกใครว่าเฮีย นอกจากเฮียเดลอยู่แล้ว"

ซื่อสัตย์มากขนาดนี้เชียว ยิ่งได้คุยก็ยิ่งน่าสนใจมากขึ้นทุกที ถ้าเขาแย่งมาได้ก็คงจะดี อาเดลมันคงคลั่งถ้าเขาได้หัวใจของมันมาครองเอาไว้แทน

"มีงานอื่นต่อไหม?"

"ไม่มี แต่รับงานไม่ได้แล้ว มีนัดกับเฮีย"

"ว้า น่าเสียดาย กะจะจ้างดูหนังเป็นเพื่อนสักเรื่อง ตั้งสองหมื่นเลยนะ ไม่เอาหรอ?"

สุดท้ายแล้วคนตัวเล็กก็เลือกรับงานอย่างห้ามไม่ได้ เธอชั่งใจอยู่นานกว่าจะกล้าโทรบอกอาเดล ยิ่งทางนั้นพูดมาอย่างเข้าใจก็ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเก่า เธอได้แต่พูดขอโทษอยู่ในใจไม่ยอมหยุด เอาแต่คิดว่าถ้าวันหนึ่งเขารู้ขึ้นมาจะโกรธเธอมากแค่ไหนกัน

สนามรีลีฟ

"เป็นอะไรมึง หน้าบูดอะไรขนาดนั้น"

"เอมโทรมาเลื่อนนัดกู บอกว่าติดธุระกับคิริน"

อาเดลเอ่ยตอบออแกนที่เดินเข้ามาแล้วถามขึ้นทันที สงสัยเขาคงแสดงออกทางสีหน้ามากไปหน่อยเพื่อนก็เลยจับได้ว่ากำลังรู้สึกยังไงอยู่

"น้องมีธุระ โทรมาบอกก็ดีกว่าให้มึงรอป่ะว่ะ"

"แต่เอมไม่เคยเลื่อนนัดกูเลยสักครั้ง อีกอย่างช่วงนี้เหมือนจะทำตัวแปลกๆด้วย"

"ยังไงที่ว่าแปลก?"

ลีโอเดินมานั่งลงโซฟาข้างเพื่อนพอถามจบก็ยกน้ำขึ้นดื่ม อาการของอาเดลดูซีเรียสซะจนเขาเองก็ไม่เข้าใจ ชะเอมก็แค่มีธุระแล้วโทรมาบอกเลื่อนนัด แต่มันทำหน้าเหมือนกับว่าโลกจะแตกยังไงยังงั้น

คนตัวสูงยอมเอ่ยปากเล่าให้เพื่อนฟัง ช่วงนี้เขาไม่ได้ให้คนตามคอยดูเธอ เพราะเธอเป็นคนขอเองว่าไม่อยากรู้สึกอึดอัด เขาก็เลยตามใจ 

คนตัวเล็กของเขากลับห้องผิดเวลาแทบทุกวัน ทำตัวมีลับลมคมในตลอดเวลา มองดูแล้วยังไงก็มีอะไรปิดบังเขาอยู่แน่

"คือมึงคิดว่าน้องนอกใจมึง หรือยังไง?"

อาเดลหันมองลีโอแล้วส่ายหัว เขาไม่คิดถึงเรื่องนั้นเลย เพราะรู้ดีที่สุดว่าชะเอมซื่อสัตย์กับเขามากแค่ไหน ถ้าอีกคนคิดจะนอกใจเขาจริง คงทำไปนานแล้ว 

"เอมไม่มีวันนอกใจกู แต่กูแค่กลัวว่าเอมจะมีเรื่องอะไรที่ไม่ยอมบอก กูไม่ได้กังวลว่าเอมจะมีใครหรอก แค่เป็นห่วงเฉยๆ"

"แล้วทำไมมึงไม่ถาม?"

"กูถามเป็นร้อยครั้งแล้ว แต่เอมไม่ยอมพูดอะไรเลย ช่วงนี้กูเองก็ยุ่งทั้งธีสิสทั้งสนาม ก็เลยตามได้ไม่เต็มที่ว่าเอมเป็นอะไรกันแน่"

"มึงอาจจะคิดไปเองก็ได้ อย่าคิดมาก"ลีโอจับที่ไหล่เขาแล้วบีบเบาๆก่อนจะหันไปพยักหน้ากับออแกนที่น่าจะเห็นด้วยเหมือนกัน

"กูก็หวังให้มันเป็นแบบนั้นนะ"

อาเดลเสร็จงานที่สนามก็ง่วนอยู่กับธีสิสหลายชั่วโมง กว่าจะรู้ตัวอีกทีมองผ่านกระจกห้องส่วนตัวของสนามก็เห็นว่าฟ้ามืดสนิทหมดแล้ว เขากดเปิดหน้าจอโทรศัพท์เห็นว่าดึกมากแต่ชะเอมก็ยังเงียบไม่ติดต่อมา เลยตัดสินใจโทรไปหาเธอด้วยตัวเอง

รอไม่นานปลายสายก็รับโทรศัพท์ เขาเอ่ยถามน้ำเสียงนุ่มเหมือนอย่างเคยแต่ปลายสายกลับเป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมาแทน เขาได้ยินเสียงคนตัวเล็กพูดขอโทรศัพท์คืนอยู่ไม่ไกลมากนัก ใครกันมันกล้ามารังแกคนของเขาอีกแล้ว

"มึงทำอะไรเมียกู!"

(กูก็แค่อยากคุยด้วย แต่ก็ไม่แน่นะ ถ้ามึงมารับเมียมึงช้า กูอาจจะทำอย่างอื่นก็ได้)

"ถ้ามึงแตะเมียกู มึงเจอแน่"

(กูก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่ามึงจะเก่งสักแค่ไหน)

"แน่จริงมึงก็อย่าหนีไปแล้วกัน"

(ไม่รู้สิ ถ้ามึงมาแล้วเจอกู ก็ดีใจด้วย แต่มึงภาวนาให้เจอตัวเมียมึงดีกว่านะ)

"ไอ้...."

ปลายสายถูกตัดไปเสียดื้อๆ เขาพยายามกดโทรย้ำอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ผล อาเดลโมโหจนแทบอยากจะปาโทรศัพท์ในมือให้แตก เขากดเปิดดูตำแหน่งของคนตัวเล็กจากแอพที่เชื่อมกันอยู่ รับรองได้เลยว่าถ้าเจอมัน ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยไปแน่

"เดี๋ยวเจอกู"