บทที่17เรื่องของเราสองคน

"วันนี้กูไม่ว่าง มีนัดกับเมีย"

อาเดลเอ่ยปากบอกเพื่อนเขาที่เอาแต่คะยั้นคะยอให้ไปเที่ยวผับด้วยกันไม่หยุด แต่เขามีนัดกับคนตัวเล็กของเขาแล้ว ก็เลยต้องปฏิเสธไปอย่างห้ามไม่ได้ วันนี้เขาจะไปรับเธอที่มหาลัยแล้วก็ฉลองวันครบรอบของเราด้วยกัน

"อะไรวะ ติดเมียจังเลยนะมึงเนี่ย"

"คนไม่มีเมียแม่งไม่เข้าใจหรอก"

"มึงรู้ได้ไงว่ามันไม่มี ไอลีโอมันติดสาวแล้วนะเว่ย"

คนตัวสูงแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาแล้วหันไปมอง ออแกนยังแกล้งเอ่ยเย้าลีโอไม่หยุด แต่ดูท่าแล้วน่าจะยังไม่อยากเปิดตัวสินะ ถึงได้ทำทีท่าเลิ่กลั่กแล้วพยายามปฏิเสธอยู่แบบนั้น

อาเดลส่ายหัวแล้วก็ได้แต่ขำออกมา ยืดแขนบิดขี้เกียจหลังจากพิมพ์เล่มธีสิสของตัวเองเสร็จ กำลังจะsยิบน้ำมาดื่มเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ชื่อสายเรียกเข้าเป็นหวานใจเขา อาเดลไม่รีรอที่จะกดรับสายในทันทีไม่ให้เธอต้องรอนาน

"ครับ คนสวย"

(อะไรของเฮียเนี่ย ปากหวานจัง)

"ปกติก็ปากหวานกับหนูอยู่แล้ว"

เขาหันไปกำหมัดใส่เพื่อนสองคนที่ทำหน้าล้อเลียนอยู่ พอสองคนนั้นยังทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาเขาก็เลยหยิบกระดาษที่ขยำทิ้งไว้ใกล้มือเขวี้ยงใส่พวกมันแทน

(หนูจะโทรมาบอกว่าหนูเลิกแล้วนะ พอดีอาจารย์ยกคลาส แต่ว่าถ้าเฮียยังไม่ว่าง เดี๋ยวหนูไปหาที่รอก่อนก็ได้)

"หนูไปรอแถวคาเฟ่หน้ามอก็ได้นะ เดี๋ยวเฮียไปรับ"

(อื้ม หนูรอนะ)

"คิรินอยู่เป็นเพื่อนด้วยไหม?"

(คิรินรีบกลับบ้านอ่า หนูรอคนเดียวได้)

"งั้นเดี๋ยวเฮียรีบไป"

เขาคว้ากุญแจรถแล้วรีบออกไปในทันที เพราะไม่อยากให้อีกคนต้องรอนาน แล้วการปล่อยคนตัวเล็กไว้คนเดียวก็ไม่ใช่เรื่องดี เหยียบคันเร่งด้วยความเร็วเท่าที่จะควบคุมได้ 

เพียงยี่สิบนาทีเขาก็มาถึงจุดหมายอย่างที่หวัง เปิดคอนโซลรถเช็คดูกล่องเครื่องประดับที่เขาตั้งใจซื้อไว้ให้เธอ ซ่อนมันเอาไว้อย่างเก่าก่อนจะกดโทรหาชะเอมเพื่อบอกว่าเขารออยู่หน้าร้าน แต่ปลายสายไม่กดรับเขาก็เลยเดินเข้าไปด้านในร้านแทน

อาเดลเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มก่อนเขาต้องกำหมัดแน่นทันทีที่เห็นภาพคนตัวเล็กของเขามีใครบางคนนั่งอยู่ข้างหาย นั่นไม่หนักเท่าแขนของมันโอบกอดไหล่เล็กของเธออยู่ด้วย ขายาวก้าวจ้ำเข้าไปแล้วกระชากตัวเธอให้ลุกมาหาเขา 

"เสียดาย เจ้าของมาเร็วจังเลย"

"มึงอีกแล้วหรอ เป็นเหี้ยอะไรถึงชอบมายุ่งกับเมียกู ที่โดนไปไม่เข็ดหรอว่ะ"

"ก็เมียมึงสวยนี่หว่า แบ่งๆกันสิ"

"ไอเหี้ยนี่แม่ง!"

"เฮียไม่เอานะ คนเยอะ"

"แต่มันแตะอั๋งหนูนะ"

"รู้ได้ไง เมียมึงอาจจะเต็มใจก็ได้"

ชะเอมหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้า เธอนั่งรออาเดลอย่างใจเย็น แล้วจู่ๆสกายก็เดินเข้ามาหา อีกคนเสนอเงินหมื่นให้เธอ แลกกับการนั่งคุยด้วยแค่ห้านาที ตอนได้ยินก็คิดว่าไม่เป็นไรเลยตกปากรับคำ แต่ในตอนนี้รู้แล้วว่าอีกคนเลือกจะเข้ามาหาเธอเพราะเห็นอาเดลมาถึงแล้วตั้งแต่แรก

"เมียกูเนี่ยนะจะเอาคนแบบมึง"

"มึงก็ถามดูสิว่าเอาไหม"

ดวงตาคมมองมาที่เธออย่างคาดหวังในคำตอบ ชะเอมได้แค่ส่ายหัวเพราะละอายแก่ใจเกินไปที่จะพูดออกมา เธอแค่กำลังทำงานเพื่อแลกกับเงินเท่านั้น และมันไม่ได้มีอะไรเกินเลยอย่างที่อาเดลคิด แต่ความรู้สึกตอนนี้กำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าเธอนอกใจเขาแล้วถูกจับได้ไม่มีผิด

"วันนี้สนุกดี พอแค่นี้ก่อนละกัน ไว้เจอกันใหม่นะน้องชะเอม"

อั่ก! สกายเดินออกจากร้านมาได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกอาเดลเตะเข้าไปที่หลังจนเซถลา อีกคนหันมาสวนหมัดใส่อาเดลคืนแต่อาเดลหลบทันก็เลยถึีีบสวนไปอีกรอบ คนตัวสูงพุ่งเข้าไปหาคนที่ล้มลง กำลังจะกระชากคอเสื้อแต่ก็ถูกถีบจนเซกลับมาหาคนตัวเล็กที่ยืนดูอยู่

ชะเอมพยายามห้ามแต่อาเดลผลักเธอออก เอ่ยร้องขอให้พวกเขาหยุดแต่ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์ ไม่น่าเลย เพราะเธอเห็นแก่เงินหมื่นนั่น แล้วก็ไม่คิดว่าอาเดลจะมาถึงเร็วกว่าที่คาดไว้ ถึงได้ตกปากรับคำสกายไป

"นี่มันอะไรกันเนี่ย!"

"พี่เดลคะ! พอแล้ว"

เสียงของคุณนายอิงอรดังมาจากข้างหลัง ก่อนจะเป็นแพมแพมที่มาด้วยแล้ววิ่งเข้าไปห้าม เพียงแค่แม่ของอาเดลยื่นคำขาดไม่ให้ทำลูกชาย สกายก็วิ่งหนีไปก่อนเพราะรู้ดีว่าบ้านของอาเดลรวยแค่ไหน 

"เฮีย....."

เพี๊ยะ!! ใบหน้าสวยถูกตบจนขึ้นเป็นรอยฝ่ามือ ข้างริมฝีปากบางมีเลือดซิบออกมา เพราะเธอไม่ได้ตั้งรับว่าจะโดนแบบนี้เลยไม่ทันได้ระวังตัว กำลังจะหันไปหาเจ้าของฝ่ามือแต่ก็ถูกแม่ของอาเดลมาขวางเข้า ทั้งที่เห็นว่าแพมแพมตบเธอก่อนแต่ก็ยังจะเข้าข้าง

ฝ่ามือของคนนายอิงอรกำลังจะกระทบลงบนหน้า เธอได้แต่หลับตาหนีเพราะรู้ว่าคงสู้ไม่ได้ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด อาเดลวิ่งเข้ามาจับมือแม่เขาไว้แล้วสะบัดออก

"คุณแม่จะทำอะไร!?"

"ก็ที่มีเรื่องกันเพราะนังนี่มันนอกใจลูกไม่ใช่หรอ แม่มารับหนูแพมไปธุระด้วยกัน ก็เลยเห็น ตั้งใจจะจัดการให้ แต่ลูกดันมาเห็นซะก่อน"

"......"

"ก็ดีเหมือนกัน ทีนี้ลูกก็เลิกกับมันได้แล้ว"

"จริงค่ะพี่เดล เลิกกับมันไปเถอะนะคะ"

"หรือมันไม่ยอมปล่อยลูก ให้แม่กับหนูแพมจัดการไหม"

แพมแพมพยักหน้าตอบรับแม่ของอาเดลแล้วกำลังจะเข้ามากระชากตัวเธอ แต่คนตัวสูงเอาตัวเข้ามาขวางไว้ แล้วหันไปมองด้วยสายตาที่ใครก็ต้องหวาดกลัวทั้งนั้น

"เรื่องของเราสองคน ไม่ลำบากให้คนอื่นมายุ่งหรอก ผมจัดการกันเองได้"

"แต่มันนอกใจพี่นะคะ"

"อย่ามาเรียกเมียชั้นแบบนั้น แล้วก็รอยมือที่หน้าชะเอม เธอจะรับผิดชอบยังไง"

"แพมก็แค่อยากจัดการให้พี่"

"แส่ไม่เข้าเรื่อง"

"ตาเดล!! ทำไมพูดกับน้องแบบนี้!"

"แล้วทำไมผมต้องพูดดีด้วย ไม่ใช่เมียผมนี่"

พูดจบก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นทันที เขาไม่ได้สนใจว่าใครจะคิดอะไร สนใจแค่คนตัวเล็กในอ้อมกอดเท่านั้น ถึงจะโมโหอยู่บ้างที่ต้องเห็นภาพนั้น แต่ก็ไม่มีใครมีสิทธิ์มาลงโทษเธอ ไม่มีใครมีสิทธิ์มาทำให้คนของเขาเจ็บ 

กำลังจะปิดประตูรถให้หลังจากที่จัดการคาดเข็มขัดให้เธอเสร็จ แต่มือเล็กนั่นดันจับมือเขาเอาไว้ซะก่อน อาเดลหันมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทำให้เธอพอรู้ได้ว่าเขาก็คงไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

"หนู...."

"นั่งเงียบๆไปก่อน เอาไว้ค่อยคุยกัน"

เขาไม่สามารถคุยกับเธอตอนนี้ได้ อารมณ์ของเขาไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรทั้งนั้น ถ้าพูดออกไปมีหวังได้ทะเลาะกันหนักกว่าเก่าเพราะคำพูดไม่คิดของเขาแน่