บทที่ 28 ไร้ประโยชน์

โรงพยาบาล

"อย่างน้อยวันนี้ก็จะมีเรื่องดีเกิดขึ้น ยิ้มหน่อยสิชะเอม"

เธอหยุดยืนพูดกับตัวเองอยู่หน้าโรงพยาบาลที่แม่พักรักษาตัว คุณหมอโทรไปบอกเธอเมื่อวานว่าหาหัวใจที่เขากับแม่เธอได้แล้ว และเธอเองก็มีเงินพอจะรักษา ถึงจะผ่านมาไม่รู้กี่เรื่องราว แต่อย่างน้อยก็กำลังจะช่วยชีวิตแม่ไว้ได้

พยักหน้ากับตัวเองแล้วพยายามยิ้ม อย่างน้อยแม่จะได้สบายใจในตอนที่เห็นหน้าเธอ ชะเอมก้าวเดินเข้าไปอย่างละทิ้งทุกความเศร้า เดินมาถึงหน้าห้องผูู้ป่วยรวมก็เห็นพยาบาลยืนล้อมอยู่ที่เตียงแม่หลายคน

เธอเผยรอยยิ้มออกมาเพราะคิดว่าแม่คงจะกำลังได้ส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด แต่ยิ่งใกล้ขึ้นใจดวงน้อยก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ ส่ายหัวอย่างไม่เชื่อในตอนที่เห็นเต็มตาว่าบนเตียงนั้นเป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งแล้วพยาบาลกำลังจะดึงผ้าขึ้นคลุม

"กะ เกิดอะไรขึ้นคะ?"

"ลูกสาวคนไข้มาพอดี หมอเสียใจด้วยนะครับ เราช้าไป คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ"

เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา สมองรู้สึกปวดหนึบราวกับโดนอะไรทุบเข้ามาเต็มแรง ของเยี่ยมไข้ในมือหลุดร่วงลงเต็มพื้น ก่อนเธอจะรุดเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้โฮ เสียงสะอื้นไห้ทั้งเรียกให้คนที่หมดลมหายใจฟื้นขึ้นมาทำให้คนไข้กับญาติที่อยู่ในห้องนั้นหดหู่จนร้องตามไปด้วย

พาร่างกายที่หมดเรี่ยวแรงเดินออกมาด้านนอก เพราะเธอไม่อาจทนเห็นแม่ในสภาพที่ไร้ลมหายใจได้ ทิ้งตัวลงที่พื้นอย่างไม่มีที่พึ่ง หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนที่เธอนึกถึงเขาเป็นคนแรก 

อาเดลไม่รับสายเธอเลยแม้จะพยายามโทรไปไม่รู้กี่ครั้ง ก่อนสายสุดท้ายที่เขารับทำให้เธอรู้สึกดีใจที่อย่างน้อยก็ยังมีเขา แต่ทว่าปลายสายจองคนที่รับกลับเป็นแพมแพมไม่ใช่เขา ชะเอมยอมแพ้ในทันทีแล้วตัดสายทิ้ง

เขาคงโกรธและเกลียดเธอมาก ในวินาทีนี้ที่ได้รับรู้ว่าเรื่องของเรามันจบลงแล้วจริงๆ ทุกอย่างจบแล้ว เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว ทั้งที่พยายามเพื่อจะรักษาทุกคนเอาไว้ในชีวิต แต่ในวันนี้เธอได้รู้แล้วว่าความพยายามนั้นมันไร้ประโยชน์

สนามรีลีฟ

"ใครอนุญาตให้เธอมายุ่งกับโทรศัพท์ของฉัน!"

อาเดลดึงโทรศัพท์คืนมาจากผู้หญิงจอมจุ้นที่เขาไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป พยักหน้าสั่งลูกน้องที่รู้งานดีว่าให้มาลากตัวออกไป

"เจ๋งจัดการให้ครับเฮีย เชิญครับน้องแพมแพม"

"นี่พี่เดลไล่แพมหรอ!"

"ฉันก็ไล่เธอมาตลอดนั่นแหละ สมองกลับรึไง!"

เขาเปิดเช็คดูโทรศัพท์ตัวเองว่าอีกคนมายุ่งทำไม ก่อนจะเห็นว่ามีสายเรียกเข้าของชะเอมที่ถูกกดรับ ตั้งท่าจะกดโทรกลับเพราะอยากรู้แต่สุดท้ายก็ปล่อยผ่านไป ขืนโทรกลับชะเอมอาจตะคิดว่าเขาใจอ่อนแล้ว

"กูเห็นวิ่งตามน้องเอมออกไป นึกว่าจะไปง้อซะอีก"

ลีโอนั่งบนโซฟาแล้วถามด้วยความแปลกใจ ตอนเห็นเพื่อนวิ่งตามคนตัวเล็กก็คิดว่าทุกอย่างคงจะจบด้วยดี เพราะเพื่อนเขามันรักชะเอมจะตาย แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดซะอย่างนั้น

"กูต้องทำให้เอมรู้บ้าง ต่อไปจะได้ไม่โกหก"

"สรุปคือไม่เลิกเนอะ"

"กูไม่เลิก ถึงเอมจะอยากเลิก กูก็ไม่เลิก"

ออแกนเบะปากใส่ไอเพื่อนตัวดี ว่าแล้วว่ามันแค่ทำทรงไปอย่างงั้นเอง คนอย่างอาเดลจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีชะเอม

1 อาทิตย์ผ่านไป

ก็อกๆ!!

"เอมเปิดประตูให้เราหน่อยสิ!"

คิรินพยายามเคาะประตูเรียกเพื่อนเสียงดังแต่คนข้างในก็ไม่ตอบกลับมา ตั้งแต่แม่ของชะเอมเสียไป ชะเอมก็ไม่ได้ไปที่งานเลย เป็นคิรินเองที่จัดการทุกอย่างให้ มันเหมือนกับว่าชะเอมยังรับไม่ได้กับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

พยายามจะติดต่อขอความช่วยเหลือจากพวกอาเดลก็ไม่มีใครรับสาย พอไปหาที่สนามก็คาดกันไม่เคยได้เจอสักทีจนเธอเองก็เริ่มจะหมดปัญญา

"คิริน มาทำอะไรที่นี่ครับ?"

"เฮีย!! พอดีเลย คิรินพยายามโทรหาเฮียกับพี่ลีโอตั้งหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับสายเลยสักคน" 

อาเดลขมวดคิ้วแล้วมองอย่างสงสัย เป็นเจาเองที่ตั้งใจไม่รับแล้วก็สั่งลีโอเอาไว้ เพราะคิดว่าชะเอมอาจให้คิรินโทรมาก็ได้ วันนี้เขาใจเย็นมากพอแล้วก็เลยอยากจะกลับมาลองคุยกับชะเอมดูอีกครั้ง

"มีเรื่องอะไรหรอ?"

"แม่เอมเสียแล้ว"

"ว่าไงนะ!?"

"แม่ของเอมเสียเมื่ออาทิตย์ก่อน แต่เหมือนเอมจะรับไม่ได้ คิรินไม่เห็นเอมที่งานเลย มาหาเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิดห้องให้ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง"

คิรินเบี่ยงตัวหลบให้อาเดลได้มาสแกนนิ้วเข้าห้อง อาเดลวิ่งเข้าไปด้านในทันที ความเป็นห่วงของเขาในตอนนี้มีเอ่อล้นออกมา พอนึกถึงว่าตลอดระยะเวลาอาทิตย์นี้มีสายเรียกเข้าจากเธอโทรหากันตลอดก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี เขาเห็นคนคอยดูเธออยู่ แต่เพราะเธอไม่ไปที่งานศพเลย เขาถึงได้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คิดว่าคนตัวเล็กแค่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ไปไหนเท่านั้น

"หนู! เฮียมาแล้ว! หนูอยู่ไหนครับ?"

เขาหยุดชะงักอยู่หน้าห้องในตอนที่เปิดประตูเข้าไปเห็นเงินจำนวนมากถูกฉีกทิ้งไว้จนทั่ว อาเกลก้มหยิบขึ้นมาดูแล้วได้แต่ใช้ความคิด พอดึงสติตัวเองได้ก็เรียกหาเธออีกครั้ง เสียงตอบรับของเธอที่เขาต้องการไม่ดังขึ้นเลยสักครั้ง

เพล้ง!!

เสียงของหล่นแตกพาให้อาเดลรีบวิ่งมาต้นเสียง เขามาถึงห้องครัวแล้วมองเห็นชะเอมที่ยืนหันหลังอยู่ บนพื้นมีแก้วน้ำหล่นแตกกระจายไปทั่ว พอเขาเอ่ยเรียกชื่อเธอคนตัวเล็กก็หันมาอย่างเชื่องช้า

ชะเอมที่เขาได้เห็นในตอนนี้ทำให้หัวใจของอาเดลกระตุกวูบด้วยความเจ็บปวด เธอดูผอมลงมาก หน้าก็ซีดเซียว ใต้ตาดำค้ำไปหมด เพียงแค่ดูก็รู้ว่าคงผ่านแต่ละวันมาอย่างอยากลำบาก

"หนู...เฮียอยู่นี่ เฮียมาหาหนูแล้วนะครับ"

"เฮียหรอ..."

"ครับ เฮียเอง"

"เฮียมาหาหนูหรอ....."

อาเดลพยักหน้าตอบรับด้วยน้ำตา เขาไม่รู้เลยว่ามันไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ คงเป็นเพราะความรู้สึกผิดมากมายที่กำลังถาโถมเข้ามาในใจเขาตอนนี้ ถ้าเขารับสายเธอ ถ้าเขาเอะใจกับการพยายามติดต่อของเธอสักนิด ชะเอมก็คงไม่ต้องผ่านวันเลวร้ายแบบนั้นมาคนเดียว

ในระหว่างที่กำลังเดินเข้าหาคนตรงหน้าเขาก็โซซัดโซเซจะล้มไปด้านหลัง อาเดลคว้าเธอเอาไว้แล้วดึงเข้ามากอดแน่นก่อนจะพรูลมหายใจ ดวงตามคมมองเศษแก้วที่แตกอยู่อย่างโล่งอก เมื่อกี้ถ้าเขาคว้าเธอเอาไว้ไม่ทัน ชะเอมคงได้เจ็บตัวหนักอีกแน่

"หนูเป็นอะไรไหม? มองหน้าเฮีย เวียนหัวหรอ? หรือว่าเจ็บตรงไหน"

"เฮียมาหาหนูแล้วหรอ"

มือเล็กจับที่หน้าเขา นัยตาคู่สวยกำลังแสดงออกอย่างไม่เชื่อว่าเขาจะยืนอยู่ตรงนี้ อาเดลจับที่เธอมือเธอตอบกลับ เพื่อยืนยันกับชะเอมว่าเขายืนอยู่หน้าเธอตอนนี้จริงๆ 

"ทะ ทำไมหน้ามีแต่แผลละ แขนก็ด้วย"

"........"

อาเดลเลิ่กคิ้วถาม เขาพึ่งได้สังเกตรอยแผลกับรอยช้ำบนใบหน้าสวย ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอยขีดข่วนตามเรียวแขนเธอด้วย พลิกดูไปมาอยู่หลายรอบอย่างสงสัยและไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น 

พยายามย้ำเพื่อหาคำตอบแต่เธอก็ไม่ยอมพูดอะไร พอนึกได้ว่าชะเอมไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่มีทางที่จะได้แผลมาจากที่อื่น เขาก็เบิกตาด้วยความตกใจทันที

"หนูทำร้ายตัวเองหรอ? ทำไมทำแบบนี้ครับ"

"เฮีย...."

ชะเอมไม่พูดอะไรกลับเอาแต่เรียกเขาแผ่วเบาออกมาแทน อาเดลขมวดคิ้วแน่นด้วยความเครียด เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ชะเอมที่แสนร่าเริงของเขาหายไปแล้ว

"เราเป็นห่วงมากเลยนะ โทรหาเท่าไหร่ก็ไม่รับ ทำไมเอมไม่ไปที่งานศพแม่เลย"

"แม่..."

"อื้ม อันนี้เราเอามาให้"

คิรินยื่นโกฐกระดูกที่ตั้งใจเอามาให้เพื่อนวันนี้ไปให้อย่างไม่คิดอะไร ชะเอมมองดูนิ่งก่อนแววตาจะเริ่มสั่นไหว คนตัวเล็กเริ่มมีอาการสั่นเทาไปทั้งร่างหาย หายใจถี่รัวก่อนจะกอดตัวเองแน่น

อาเดลสังเกตดูอาการผิดแปลกแล้วรีบยื้อแขนเรียวออกในตอนที่เห็นว่าเธอกำลังใช้ปลายเล็บจิกลงรุนแรงจนเกิดรอย เสียงร้องไห้โฮอย่างน่าสงสารดังขึ้น สลับกับเสียงกรีดร้องของคนที่กำลังใช้มือตบที่หน้าตัวเองไปมา จนอาเดลต้องรีบรวบเธอเข้าสู่อ้อมกอดแล้วกอดเอาไว้แน่น มองสบตากับคิรินที่ดูจะตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

"หนูใจเย็นๆก่อน อย่าทำแบบนี้"

เธอยังคงเอาต้องกรีดร้องแล้วเรียกหาแม่กับเขาสลับกันไปมา ในวินาทีนี้เองที่อาเดลรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดในใจของคนตัวเล็ก ก่อนทุุกอย่างจะเงียบสนิทในตอนที่คนในอ้อมกอดเขาสลบไป

"คิรินขับรถให้เฮียได้ไหมครับ? เฮียจะพาเอมไปโรงพยาบาล"

"ได้ค่ะ ได้อยู่แล้ว ไปรถคิรินก็ได้"

เขาอุ้มกายบางของคนที่สลบไปขึ้นมาทันทีหลังจากที่คิรินตอบตกลง จากอาการของชะเอมแล้วอีกคนควรจะพบหมอมากที่สุด อาเดลกำลังคิดว่าคนตัวเล็กของเขาอาจจะรับไม่ไหวกับเหตุการณ์ที่เจอจนต้องพบจิตแพทย์

"ไม่เป็นไรนะครับ เฮียจะอยู่ตรงนี้ อยู่กับหนู"

พร่ำบอกคนที่เขาโอบกอดเอาไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะหอมที่หัวไปหนึ่งที ยิ่งคิดก็ยิ่งเกลียดตัวเอง ทำไมถึงไม่มาอยู่ข้างเธอ ในวันที่เจอเรื่องแย่ขนาดนั้นกันนะ