บทที่ 30 เฮียก็เจ็บ

หลังจากชะเอมฟื้นขึ้นมาอาเดลก็เฝ้าไม่ห่าง อาการซึมเศร้าของเธอยังคงส่งผลให้อีกคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจา บางครั้งก็น้ำไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็ยังดีที่พยักหน้าตอบรับคำพูดของเขาบ้าง

อาเดลตักข้าวต้มที่เขาพึ่งป้อนไปได้ไม่กี่คำให้เธออีกครั้ง แต่มือบางดันมือเขาออกห่าง เธอส่ายหัวไปมาปฏิเสธที่จะทานมันต่อ ส่วนเขาก็ส่ายหัวกลับไปเหมือนกัน

ชะเอมพึ่งจะกินเข้าไปได้ไม่กี่คำ เขาคงปล่อยให้อีกคนหยุดกินตอนนี้ไม่ได้ คนป่วยก็ต้องมีสารอาหารเข้าไปบำรุงเยอะหน่อย ในตอนแรกเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ยอม แต่พอเขาส่งสายตาดุไปอีกคนก็รับมันเข้าปากแต่โดยดี ถึงจะยังเศร้า แต่ก็ยังคงเป็นชะเอมที่เขารู้จักเป็นอย่างดี

"กินอีกสักหน่อย แล้วเฮียจะหยุดป้อน แล้วก็ให้กินองุ่นของโปรดหนูดีไหม?

เธอไม่ตอบอะไรออกมาแต่พยักหน้าแทน อาเดลถอนหายใจออกมา ผ่านมาหลายวันแต่เขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงพูดจากชะเอมเลยสักคำ เข้าใจว่าคงต้องใช้เวลาให้เธอได้รักษาความเจ็บปวดครั้งนี้ แต่เขาก็เป็นห่วงมากจนแทบไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว

อาเดลเก็บจานอาหารจนเรียบร้อยก่อนจะเช็ดปากให้คนตัวเล็กด้วย เขาส่งแก้วน้ำกับยาให้ ชนะเอมเหมือนจะทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีที่ยอมกินเข้าไป 

"อยากออกไปเดินเล่นไหม?"

"........"

"งั้นไป"

อาเดลพูดเองเออเองแล้วก็วิ่งไปเอารถเข็นมาอย่างไม่ให้เธอต้องรอนาน ช้อนตัวชะเอมขึ้นอุ้มแล้ววางลงบนรถเข็นอย่างระวัง 

"โชคดีที่วันนี้อากาศดี ไม่ร้อนเลย เฮียจะพาหนูเดินเล่นนานๆหน่อย"

เขาพาเธอเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาล คอยก้มมองคนที่ไม่ค่อยพูดอะไรเป็นระยะ ชะเอมมองซ้ายทีขวาทีแต่ไม่ยอมพูดอะไร ถึงอย่างนั้นอาเดลก็ยังดีใจที่เธอมีปฏิกิริยากับอะไรรอบข้างบ้าง

"เดี๋ยวก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เฮียจะกลับไปอยู่กับหนูที่ห้องนะ ดีไหมครับ?"

อาเดลเดินมานั่งลงตรงหน้าเธอแล้วพูด ชะเอมมองหน้าเขานิ่งแล้วก็เสมองไปทางอื่น สุดท้ายเขาก็แค่ได้แต่ฝืนยิ้มแล้วยกมือไปบีบแก้มเธอเหมือนไม่คิดอะไร ลุกขึ้นเดินไปจับรถเข็นเพื่อจะไปต่อก่อนจะหยุดชะงักในตอนที่เห็นพ่อกับแม่ของเขาอยู่ตรงหน้า

"พ่อ! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?

เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะเข็นชะเอมนำทางคนพ่อมานั่งคุยกันตรงโต๊ะม้าหินอ่อนที่โรงพยาบาลจัดไว้ 

"ชะเอมเป็นยังไงบ้าง?"

"ก็ดีขึ้นครับ ยอมกินอะไรบ้าง แต่ว่าเรื่องแม่เหมือนจะทำให้เป็นซึมเศร้า ไม่ยอมพูดยอมจา"

"เดี๋ยวก็ดีขึ้น"

"แม่กับพ่อมาทำไมครับ? คงไม่ได้แค่มาเยี่ยมเอมใช่ไหม?"

"แม่เป็นคนขอให้พ่อมาพาลูกกลับ แล้วก็สั่งให้เลิกคบกับเด็กนี่ซะ"

อาเดลลุกขึ้นด้วยความโมโหหลังจากได้ยิน แต่เป็นพ่อเขาที่ดึงแขนเอาไว้ให้นั่งลงแล้วสงบสติอารมณ์ก่อน 

"แม่มาเล่าให้พ่อฟังเรื่องลูกกับชะเอม"

"แต่เรื่องนี้พ่อ!..."

กำลังจะเถียงออกไปแต่พ่อเขาก็ยกมือห้ามไว้อีก อาเดลขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทั้งที่พ่อเขาก็รู้เรื่องของเขากับชะเอมมาตลอด แต่ทำไมวันนี้ถึงมาพูดถึง ไม่รู้ว่าโดนแม่เขาปั่นหูอะไรมากันแน่

"คุณก็รีบบอกลูกไปสิ ว่าให้เลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ซะ"

"เลิกยุ่งซะ"

"พ่อครับ!"

อาเดลมองพ่อเขาสลับกับแม่ไปมา คุณนายอิงอรกอดอกทำท่าพอใจ คิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าการบอกเรื่องนี้กับพ่อของอาเดลจะทำทุกอย่างจบลงได้

"ผมหมายถึงให้คุณ เลิกยุ่งกับลูกชายผมสักที"

"คุณว่าอะไรนะ!?"

"ผมเลี้ยงลูกผมมาอย่างดี ไม่เคยบังคับอะไร เรื่องชะเอมผมเองก็รู้มาตลอด ผมไปทำงานเมืองนอกหลายเดือนก็จริง แต่ก็ให้คนตามดูแลลูกอยู่ห่างๆ ผมรู้หมดแหละว่าใครเป็นยังไง"

"แต่นังเด็กนี่ไม่คู่ควรกับตาเดลเลย!"

"คู่ควรไหมก็ให้ลูกเป็นคนตัดสิน! ถ้าขืนคุณยังมาทำให้ลูกผมไม่สบายใจ ผมจะไล่คุณออกจากบ้านไปซะ"

"พูดอะไร! ฉันเป็นเมียคุณนะ!"

"คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า ผมรับคุณกลับบ้านเพราะเห็นแก่ลูก แต่ก็รับรู้เอาไว้ด้วยว่าถ้าเมื่อไหร่ที่ลูกไม่ต้องการคุณ ก็เตรียมตัวออกไปจากบ้านผมได้เลย"

คุณนายอิงอรเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปเมื่อรู้สึกไม่ได้ดั่งใจ อาเดลยิ้มตอบกลับพ่อเขาที่ยิ้มมาให้ มือของพ่อส่งมาบีบที่ไหล่เขา มันทำให้รู้สึกอุ่นในหัวใจไม่น้อย 

"ขอบคุณครับพ่อที่เข้าใจผม"

"แกเป็นลูกคนเดียวของพ่อ พ่อบอกตลอดว่าไม่มีอะไรที่แกอยากได้ แล้วพ่อไม่ให้"

"ครับ"

"ชะเอมเป็นเด็กน่าสงสาร ต่อไปลูกก็ดูแลให้ดี พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพ่อ เดี๋ยวพ่อจะเตรียมสินสอดให้เอง"

อาเดลยิ้มรับอย่างมีความสุข มองพ่อเขาที่เดินออกไปทันทีที่คุยจบ สมแล้วกับที่เป็นพ่อที่เขาแสนเคารพ อาเดลถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีถึงแม้ว่าพ่อจะทำงานจนแทบไม่มีเวลา ยิ่งมาตอนนี้ก็ยิ่งเด่นชัดว่าชีวิตเขาไม่จำเป็นต้องมีแม่ก็ได้

"ไปกัน....หนู!"

ตาคมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจที่หันมาแล้วไม่เจอกับคนตัวเล็กของเขาที่ให้นั่งรออยู่ไม่ไกล รถเข็นยังคงอยู่ตรงนี้แต่ไม่มีคนแล้ว ขายาวออกตัววิ่งตะโกนตามหาไม่สนใจว่าใครจะหาว่าเขาไม่เกรงใจ

"หนู!! อยู่ไหนครับ!?"

อาเดลพยายามหาดูบริเวณนั้นแต่กลับไม่เจอ เขายกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด ไม่น่าปล่อยให้ละสายตาไปเลย ถึงจะเหนื่อยหอบแต่เขาก็ยังคงวิ่งต่อก่อนจะมาหยุดเมื่อมองเห็นคนที่เขาตามหานั่งอยู่ตรงเก้าอี้จุดคัดกรอง 

"ทำไมมาอยู่ตรงนี้! เฮียตกใจหมดเลยรู้ไหม"

"ฮึก."

"หนูร้องไห้ทำไม!?"

รีบนั่งลงเก้าอี้ข้างคนตัวเล็กแล้วดึงแขนมาสำรวจดู ลูบไปทั่วใบหน้าว่าเธอเจ็บตรงไหนถึงได้ร้องไห้ออกมา

"พวกเขา ฮึก มาเอาเฮียไปจากหนูหรอ"

อาเดลประมวลคำว่าพวกเขา พอนึกออกก็รีบส่ายหัวอย่างไว อย่าบอกว่าที่หนีออกมาก่อนแล้วยังมานั่งร้องไห้เพราะคิดว่าพ่อกับแม่จะมาเอาตัวเขาไปนะ

"ไม่มีใครเอาเฮียไปจากหนูได้หรอก ไม่ร้องสิครับ"

"จริงหรอ?"

"จริงสิ เฮียเดลคนนี้ไม่ยอมไปจากหนูหรอก"

เขาบีบจมูกรั้นแล้วเช็ดซับน้ำตาที่นองหน้าให้ แอบอมยิ้มออกมาที่เธอดูไม่อยากจะเสียเขาไป ไม่รู้ว่าชะเอมรู้ตัวไหมว่ายอมพูดออกมาแล้ว

"เฮียคิดถึงเสียงหนูจัง ยอมพูดกับเฮียสักทีนะ"

"เจ็บจัง"

"หืม? เจ็บตรงไหนบอกเฮีย!?"

"ตรงนี้! เจ็บมากๆ"

กำปั้นเล็กทุบที่อกข้างซ้ายจนอาเดลต้องรวบไว้ ที่บอกว่าเจ็บที่ใจคงเพราะกลัวว่าจะเสียเขาไปสินะ

"เฮียก็เจ็บ"

"ทะ ทำไมเจ็บ? เฮียเจ็บตรงไหน"

"เจ็บที่ใจ เพราะว่าถ้าใจหนูเจ็บ เฮียก็เจ็บเหมือนกัน เพราะใจเฮียอยู่กับหนู"

"กลับห้องแล้ว"

ชะเอมหนีเขาในทันที แต่อาเดลไม่ได้ปล่อยให้เธอเดินไป เขาเลือกที่จะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาแทน ดวงตาสองคู่สบกันก่อนชะเอมจะยกแขนขึ้นคล้องคอเขาแล้วซบหน้าลงที่อกอย่างเงียบๆ ปล่อยให้เขาอุ้มกลับห้อง

ช่วงค่ำอาเดลปิดไฟในห้องเหลือแค่โคใไฟเล็กเพื่อให้คนตัวเล็กได้พักผ่อนเพราะเขาไม่อยากให้เธอนอนดึกมาก ส่วนตัวเองก็นอนกดโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟา เช็คตารางสนามไปเรื่อยเปื่อย ก่อนเสียงพลิกตัวไปมาของชะเอมจะเร้าให้เขาหันมองอย่างสงสัย

คนตัวเล็กนอนตะแคงมาทางเขาแล้วยังคงมองตาแป๋วทั้งที่ควรจะหลับได้แล้ว เพราะเธอจ้องมองมากไปเขาก็เลยต้องเดินเข้าไปหาด้วยตัวเอง พอถามออกไปคำตอบที่ได้กลับมาก็ดันน่ารักซะจนเขาหลุดยิ้ม

"จะไม่มีใครมาพาเฮียไปใช่ไหม?"

"โธ่ ไม่มีหรอก หนูนอนเถอะ เฮียนอนเฝ้าหนูอยู่ที่นี่แหละ"

"แต่ว่า...."

"ให้เฮียขึ้นไปนอนด้วยไหม?"

ชะเอมเม้มปากอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้า แล้วขยับพื้นที่ว่างให้เขา อาเดลขึ้นไปนอนทันทีแล้วดึงให้คนตัวเล็กหนุนแขนเขาไว้ ลูบแขนแผ่วเบาแทนการกล่อมนอน ไม่นานนักเธอก็หลับไป ทำให้เขาได้รู้ว่าชะเอมคงง่วงมากแต่ไม่กล้านอนเพราะกลัวเขาหายไป มือเล็กกำเสื้อเขาเอาไว้แน่นราวกับไม่อยากให้เขาหายไปไหน

"หึ ไม่อยากให้เฮียไปไหนจริงๆสินะ"