Novels by ได้โปรดปลื้ม

หลังจากทานมื้อค่ำเสร็จเกวลินก็กลับมาขลุกตัวอยู่ในห้อง เธอทิ้งตัวลงนอนแล้วได้แต่คิดถึงคำพูดของพระเพลิงเมื่อเย็นที่คุยกับป้าหทัย เธอไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบฟังแต่กำลังจะเดินไปหาดูว่าลืมกระเป๋าไว้ที่ห้องนั่งเล่นหรือเปล่า ก็เลยเผลอไปได้ยินบทสนทนานั้นเข้าคำพูดแสนตอกย้ำของพระเพลิงที่บอกว่าเธอเป็นแค่น้องสาวฟังกี่ครั้งใจก็ยังคงเจ็บอย่างไม่รู้สึกชินกับมันเสียที ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มแล้วเอาแต่มองจ้องผ้าพันแผลที่พระเพลิงเป็นคนพันให้นิ่งอยากจะให้เขาใจดีแค่กับเธอแต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เรื่องวันนี้มันทำให้เธอได้เห็นความห่วงใยที่เขามีให้ดารกาว่ามันมีมากกว่าที่ให้เธอเป็นไหนๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอไม่มีทางสู้คนในใจเขาได้เลย"เกลเปิดประตูหน่อยค่ะ พี่เอากระเป๋ามาให้" พระเพลิงวางกระเป๋าสะพายใบโปรดทีาเธอลืมไว้บนรถเขาลงบนเตียงพร้อมช่อดอกไม้ที่เขาเจอมันในกระเป๋าเธอด้วย เกวลินได้แต่รอบกลืนน้ำลายเพราะเธอไม่คิดว่าอีกคนจะเห็นมัน ปกติจะรับแล้วเอากลับมาแบบนี้ก่อนจะหาวิธีทิ้งไปแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ทัน"ผู้ชายที่ไหนให้มาคะ?""คือ....เพื่อนไงคะ เพื่อนเกลเอามาให้ค่ะ""พี่ก็พึ่งรู้นะคะ ว่าเกลมีเพื่อนชื่อภูผาด้วย?" เ

"อ้าว น้องเกล" เสียงหวานที่เอ่ยทักทายทุกครั้งยามเธอมาที่นี่เป็นเรื่องปกติที่เธอคุ้นชินไปแล้ว ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มตอบรับและยกมือไหว้ทักทายอีกคนกลับไปด้วยดารกา สาวสวยเพื่อนสนิทของพระเพลิงที่ทำตำแหน่งเลขาของรองประธานบริษัทอยู่ในตอนนี้ และที่สำคัญที่สุดเธอคนนี้คือเจ้าของหัวใจทั้งดวงของพระเพลิงผู้ชายที่เธอเองก็รักเขาจนสุดหัวใจ"เข้าไปในห้องสิคะ พระเพลิงอยู่ในนั้น" ดารกาเป็นคนอ่อนหวานแล้วก็ใจดีมาก บางครั้งเกวลินยังเผลออมยิ้มให้กับท่าทางใจดีของเธอเลย มันก็ไปแปลกหรอกที่พระเพลิงจะตกหลุมรัก เธอดูเพียบพร้อมทุกอย่างเหมาะสมกับเขามากจริงๆนั่นแหละ"ขอโทษค่ะ พอดีดาไม่รู้ว่าท่านประธานก็อยู่ด้วย""ไม่เป็นไรหรอกดา เข้ามาเถอะ เพลิงกับพ่อก็แค่คุยกันไปเรื่อยเปื่อย" น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนี้ที่ใช้พูดกับดารกาเธอเองได้ยินมันมาเสมอ แต่จะรู้สึกอิจฉาไปมันก็เท่านั้น คนที่เป็นเจ้าของหัวใจเขาก็สมควรได้รับอยู่แล้ว"มีคนมาช่วยทำงานอีกแล้วค่ะ""หืม หนูเกลหรอ?" เกวลินเดินเข้าไปหลังจากที่ได้ยินลุงดนัยเรียกชื่อเธอ ไม่ลืมที่จะยกมือไหว้คุณลุงกับพระเพลิงเหมือนอย่างที่ทำทุกวันหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัยด้วย พระเพลิงรีบเดินเข้ามา

"อย่าลืมที่พี่บอกไปตอนทานข้าวนะคะ" "เรื่องไหนนะคะ?" บทสนทนาบนโต๊ะอาหารเช้าของวันนี้มันมากจนเธอเองก็คาดเดาไม่ได้เหมือนกันว่าพระเพลิงหมายถึงเรื่องไหน แล้วเหมือนความไม่รู้นั้นจะทำให้อีกคนหงุดหงิดขึ้นมาเสียด้วยสิ"สนใจเรื่องเรียนไปก่อน ถ้าใครมาจีบก็มาบอกพี่ด้วย" ถ้าพระเพลิงยังเอาแต่ย้ำเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้เธอควรรู้สึกยังไง ทั้งที่ใช้ความพยายามมากมายคอยห้ามความรู้สึกตัวเองไว้ แต่การกระทำของเขาก็เอาแต่ดึงเธอให้คิดเข้าข้างตัวเองไปไกลอยู่อย่างนั้"ถ้าเกลบอกพี่ แล้วพี่จะทำอะไรคะ?" "ก็ลองบอกมาก่อนสิคะ" เกวลินได้แต่ส่ายหัวปฏิเสธไป พระเพลิงเองคงไม่รู้ว่าไม่จำเป็นต้องมานั่งห่วงเธอเรื่องใครเข้ามาจีบเลย เพราะหัวใจดวงน้อยนี้ของเกวลินมีเอาไว้เพื่อรักแค่เขาเท่านั้นก้าวเดินไปตามทางเดินเข้าใต้ตึกคณะบริหาร กว่าพระเพลิงจะยอมปล่อยเธอลงมาจากรถก็คุยและย้ำเรื่องเดิมซ้ำอีกหลายครั้ง เธอชินเสียแล้วพระเพลิงมักเป็นอย่างนี้เสมอยามได้ยินมาว่าผู้ชายคนไหนเข้ามายุ่มย่ามหรือออกแนวชอบเธอในเชิงนั้น แต่อาการของเขาดูจะมากขึ้นก็ช่วงตั้งแต่เธออายุได้สิบแปดปีบริบูรณ์ละมั้งเกวลินยังจำวันนั้นได้ดีไม่มีวันลืมได้ลง ในช

เกวลินก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่โชคร้ายต้องสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกันเพราะอุบัติเหตุที่เธอเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ค่ำคืนหนึ่งที่ฝนตกหนักเมื่อหกปีก่อนที่สามคนพ่อแม่ลูกพูดคุยกันด้วยความสุขเหมือนอย่างทุกวัน เด็กสาวพูดเจื้อยแจ่วแล้วหยิบของในถุงของเล่นแสนแพงที่พึ่งอ้อนให้คุณพ่อจ่ายเงินซื้อให้ขึ้นมาเชยชมคุณแม่ที่นั่งอยู่ด้านข้างลูบหัวลูกสาวด้วยความรักใคร่ เด็กสาวแสนออดอ้อนขยับหอมแก้มคุณแม่ไปฟอดใหญ่จนคุณพ่อยังต้องเอ่ยปากแซวเสียงหัวเราะและความสุขทั้งรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าของพวกท่านในวันนั้นใครจะรู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เห็น ถนนที่เปียกชุ่มส่งผลให้รถเสียหลักไถลพุ่งชนกับขอบทางด่วนเต็มแรง เด็กสาวร่ำไห้เสียงดังลั่นด้วยความตกใจราวกับว่าผ่านไปไม่นานที่เธอวูบไปแต่ทว่าการลืมตาตื่นในครั้งนี้ของเธอมันเหมือนกับโลกทั้งใบถูกพังทลายลงตรงหน้า คุณพ่อเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนคุณแม่ที่โอบกอดเด็กสาวไว้แน่นเพื่อปกป้องก็เสียชีวิตในเวลาต่อมาเธอตื่นมาพบกับความจริงที่ว่า......เธอไม่เหลือใครในชีวิตอีกต่อไปแล้วภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นยังคงเป็นฝันร้ายที่เกวลินไม่อาจลืมได้ มันยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่บ่อ

สนามรีลีฟ"อันนี้คู่อันนี้ ส่วนอันนี้....."อาเดลเปิดประตูเข้ามาอย่างเงียบเชียบก่อนจะอมยิ้มมองคนที่กำลังตั้งใจจัดเรียงเอกสารของสนามเขา ชะเอมอาสามาช่วยเขาในช่วงปิดเทอม ช่วงนี้เราอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่เขากลับไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ออกจะชอบซะด้วยซ้ำริมฝีปากเล็กพูดมุบมิบกับตัวเองอย่างน่ารัก ชะเอมคงจะตั้งใจจัดเอกสารมากจนไม่รู้เลยว่าเขาเดินเข้ามา อาเดลเดินเข้าไปหาด้วยความเงียบ เดินให้เบาที่สุดหวังจะแกล้งให้อีกคนตกใจเล่น"หนูได้ยิน...."ชะเอมที่รู้สึกตัวได้ว่าอาเดลกำลังจะแกล้งเธอเลยตั้งหันไปบอกว่าเธอรู้ว่าเขาเดินเข้ามา แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาเดลก้มหน้าลงมาหาพอดี ปลายจมูกชนกันทั้งดวงตาสบกันนิ่ง เป็นอาเดลที่รั้งท้ายทอยเธอไว้แล้วประกบจูบก่อน เอกสารที่ถืออยู่ในมือหลุดร่วงลงเมื่อเธอลุ่มหลงในจูบเขา รสจูบหวานที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงโดยง่ายยังคงดำเนินต่อ สักพักพออาเดลผละออกเจาก็เอาหน้าผากชนกับหน้าผากของเธอไว้"พอแล้ว"ชะเอมดันอกแกร่งปามคนที่จะจูบเธออีกรอบ อาเดลทำหน้าเสียดายใส่ก่อนจะหอมแก้มเธอแทน ปล่อยให้คนตัวเล็กได้หันไปสนใจเอกสารของตัวเองต่อ"ขยันจัง""เฮียอุตส่าห์ยอมให้มาช่วย ห

"คิดถึงแม่หรอ?"อาเดลเดินมาโอบกอดจากด้านหลังของคนที่ยืนดูรูปกับโกฐกระดูกของแม่นิ่ง ชะเอมสะดุ้งเล็กน้อยในตอนที่หลุดออกจากภวังค์ก่อนจะหันมามองอาเดลแล้วยิ้มให้ ปลายจมูกโด่งหอมแก้มเธอแล้วเอาปลายคางเกยกับไหล่เล็กเอาไว้ชะเอมกลับมาจากการรักษาตัวจากโรงพยาบาลร่วมหลายสัปดาห์แล้ว คนตัวเล็กของเขาดีขึ้นมาก ยอมกินมากขึ้น พูดคุยได้เป็นปกติ แต่ก็มีบ้างบางครั้งที่พอนึกถึงเรื่องแม่แล้วเธอจะนิ่งไป แล้วก็เป็นเขาเองที่ดึงเธอให้กลับมาจากความโศกเศร้า"อื้ม จนตอนนี้หนูก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้ช่วยแม่ไม่ทัน""ไม่เอาสิ ไม่คิดแล้ว แม่ไปสบายแล้วนะ อย่างน้อยท่านก็ไม่ต้องเจ็บปวดอีก"".......""แทนที่จะเศร้าให้แม่เห็น สู้บอกแม่ไปดีกว่าว่าไม่ต้องห่วงหนู เพราะหนูมีเฮียคอยดูแลแล้ว"อาเดลเอ่ยบอกคนในอ้อมกอดแล้วมองไปที่รูปภาพตรงหน้า เขาสัญญาอยู่ในใจและหวังให้แม่ของชะเอมได้รับรู้ ว่าเขาจะดูแลลูกสาวของแม่คนนี้เป็นอย่างดี จะรักเธอให้มากอย่างที่เขาเคยรักมาตลอด และที่สำคัญสุดคือจะไม่ทำให้ชะเอมเสียใจ และไม่ยอมให้ใครมารังแกเธอได้อีก"เฮียจะดูแลหนูตลอดไปไหม?""ที่ผ่านมายังไม่ทำให้หนูรู้อีกหรอ ว่าเฮียรักหนูแค่ไหน เฮียจะไม่ดูแล

หลังจากชะเอมฟื้นขึ้นมาอาเดลก็เฝ้าไม่ห่าง อาการซึมเศร้าของเธอยังคงส่งผลให้อีกคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูดค่อยจา บางครั้งก็น้ำไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็ยังดีที่พยักหน้าตอบรับคำพูดของเขาบ้างอาเดลตักข้าวต้มที่เขาพึ่งป้อนไปได้ไม่กี่คำให้เธออีกครั้ง แต่มือบางดันมือเขาออกห่าง เธอส่ายหัวไปมาปฏิเสธที่จะทานมันต่อ ส่วนเขาก็ส่ายหัวกลับไปเหมือนกันชะเอมพึ่งจะกินเข้าไปได้ไม่กี่คำ เขาคงปล่อยให้อีกคนหยุดกินตอนนี้ไม่ได้ คนป่วยก็ต้องมีสารอาหารเข้าไปบำรุงเยอะหน่อย ในตอนแรกเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ยอม แต่พอเขาส่งสายตาดุไปอีกคนก็รับมันเข้าปากแต่โดยดี ถึงจะยังเศร้า แต่ก็ยังคงเป็นชะเอมที่เขารู้จักเป็นอย่างดี"กินอีกสักหน่อย แล้วเฮียจะหยุดป้อน แล้วก็ให้กินองุ่นของโปรดหนูดีไหม?เธอไม่ตอบอะไรออกมาแต่พยักหน้าแทน อาเดลถอนหายใจออกมา ผ่านมาหลายวันแต่เขาก็ยังไม่ได้ยินเสียงพูดจากชะเอมเลยสักคำ เข้าใจว่าคงต้องใช้เวลาให้เธอได้รักษาความเจ็บปวดครั้งนี้ แต่เขาก็เป็นห่วงมากจนแทบไม่เป็นอันทำอะไรแล้วอาเดลเก็บจานอาหารจนเรียบร้อยก่อนจะเช็ดปากให้คนตัวเล็กด้วย เขาส่งแก้วน้ำกับยาให้ ชนะเอมเหมือนจะทำหน้าไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่ก็ยังดีที่ยอมกิ

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมหนูไม่บอกเฮียแต่แรกนะ"อาเดลยืนกอบกุมมือชะเอมที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ เขาได้เอ่ยถามแผ่วเบาทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ได้ยินในตอนที่ฟังคิรินเล่าให้ฟังถึงสาเหตุการจากไปของแม่ชะเอมจบ ทั้งที่แค่บอกเขาทุกอย่างก็จะถูกจัดการได้ทันทีแท้ๆ แต่คนตัวเล็กกลับไม่ยอมเอ่ยปากเลยสักคำ"มึงอย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก""กูจะหยุดโทษตัวเองได้ยังไง มึงดูสภาพเมียกูตอนนี้สิ"เขาไม่อาจเลิกโทษตัวเองได้อย่างที่ออแกนบอก ยิ่งมองเห็นรอยฟกช้ำตามตัว ไหนจะอาการซูบผอมลงของอีกคนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บในใจ มากไปกว่านั้นแผลในใจของชะเอมก็น่าจะหนักหนาพอสมควร "คิรินว่าเอมก็คงไม่อยากให้เฮียโทษตัวเองเหมือนกันนะคะ""เฮียอยากรู้..ว่าทำไมเอมถึงไม่แสดงอาการอะไรเลย ถึงจะไม่บอกเฮียเรื่องแม่ป่วย แต่ก็น่าจะมีอะไรที่ทำให้เฮียสงสัยบ้างสิ""คือว่า""พูดมาเถอะครับ อย่าปล่อยให้เฮียโง่อยู่แบบนี้เลย"เพราะเห็นว่าคิรินอึกอักไม่กล้าพูดเขาเลยต้องเอ่ยราวกับร้องขอออกไป "คือว่าแม่เฮียขู่เอาไว้""แม่เฮีย?""กูว่าแล้วเชียว ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับแม่มึง"ลีโอที่นั่งอยู่ตรงโซฟาข้างออแกนตบเข่าพูดขึ้น คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้นสาย

โรงพยาบาล"อย่างน้อยวันนี้ก็จะมีเรื่องดีเกิดขึ้น ยิ้มหน่อยสิชะเอม"เธอหยุดยืนพูดกับตัวเองอยู่หน้าโรงพยาบาลที่แม่พักรักษาตัว คุณหมอโทรไปบอกเธอเมื่อวานว่าหาหัวใจที่เขากับแม่เธอได้แล้ว และเธอเองก็มีเงินพอจะรักษา ถึงจะผ่านมาไม่รู้กี่เรื่องราว แต่อย่างน้อยก็กำลังจะช่วยชีวิตแม่ไว้ได้พยักหน้ากับตัวเองแล้วพยายามยิ้ม อย่างน้อยแม่จะได้สบายใจในตอนที่เห็นหน้าเธอ ชะเอมก้าวเดินเข้าไปอย่างละทิ้งทุกความเศร้า เดินมาถึงหน้าห้องผูู้ป่วยรวมก็เห็นพยาบาลยืนล้อมอยู่ที่เตียงแม่หลายคนเธอเผยรอยยิ้มออกมาเพราะคิดว่าแม่คงจะกำลังได้ส่งตัวเข้าห้องผ่าตัด แต่ยิ่งใกล้ขึ้นใจดวงน้อยก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ ส่ายหัวอย่างไม่เชื่อในตอนที่เห็นเต็มตาว่าบนเตียงนั้นเป็นแม่ที่นอนแน่นิ่งแล้วพยาบาลกำลังจะดึงผ้าขึ้นคลุม"กะ เกิดอะไรขึ้นคะ?""ลูกสาวคนไข้มาพอดี หมอเสียใจด้วยนะครับ เราช้าไป คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ"เหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา สมองรู้สึกปวดหนึบราวกับโดนอะไรทุบเข้ามาเต็มแรง ของเยี่ยมไข้ในมือหลุดร่วงลงเต็มพื้น ก่อนเธอจะรุดเข้าไปหาร่างของผู้เป็นแม่แล้วร้องไห้โฮ เสียงสะอื้นไห้ทั้งเรียกให้คนที่หมดลมหายใจฟื้นขึ้นมาทำให้คนไข้กับญาติท

"ทำไมถึงบอกไม่ได้!? ทั้งที่เฮียพยายามจะดูแลหนูอย่างดีที่สุด! ถ้ามีเรื่องเดือร้อนอะไรแล้วไม่บอกเฮีย หนูจะมีเฮียไปทำไม!"อาเดลโมโหจนไม่สามารถคุมคำพูดของตัวเองได้อีก ทั้งที่เขาอยากจะดูแเธอให้ดี ให้เธอได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่เธอดันทำเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย ขอเพียงแค่เธอบอกเขาสักคำว่าต้องการอะไร ไม่มีทางเลยที่เขาจะไม่ให้ แต่ชะเอมเลือกที่จะไม่บอกอะไรเขาเลยสักอย่าง ปล่อยให้เขาอยู่แบบไม่รับรู้ เป็นคนโง่ที่ถูกเธอหลอกแล้วผิดสัญญาต่อกันอยู่ซ้ำๆ"........""รู้ป่ะ ว่าแม่งโคตรเหมือนว่าเฮียดูแลหนูไม่ได้ จนหนูต้องไปทำงานบ้าๆ นี่เพื่อหาเงินใช้อ่ะ"ที่ผ่านมาเขาใช้ความอดทนมากเท่าไหร่เธอคงไม่รู้ ในตอนที่ได้ยินใครต่อใครพูดถึงงานนี้ แม้จะในตอนที่ตกลงกันแล้วว่าให้เธอเลิกรับเขาก็ยังได้ยินมันอยู่เสมอแต่เขาก็ยังเป็นอาเดลที่รักเธอจนสุดหัวใจ ยอมทำปิดหูปิดตาไม่รับรู้ จนกระทั่งรับไม่ไหวถึงได้เลือกที่จะคุยกับเธอตามตรง ให้โอกาสเธอสัญญากันอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่คิดจะรักษาโอกาสนั้นเลย"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฮึก เฮียดูแลหนูดีมาก ฮึก หนูขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว""จำได้ไหมว่าเฮียเคยพูดกับหนู ว่าโอกาสครั้งที