บทที่ 1คืนฝนตก

เกวลินก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่โชคร้ายต้องสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกันเพราะอุบัติเหตุที่เธอเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย 

ค่ำคืนหนึ่งที่ฝนตกหนักเมื่อหกปีก่อนที่สามคนพ่อแม่ลูกพูดคุยกันด้วยความสุขเหมือนอย่างทุกวัน เด็กสาวพูดเจื้อยแจ่วแล้วหยิบของในถุงของเล่นแสนแพงที่พึ่งอ้อนให้คุณพ่อจ่ายเงินซื้อให้ขึ้นมาเชยชม

คุณแม่ที่นั่งอยู่ด้านข้างลูบหัวลูกสาวด้วยความรักใคร่ เด็กสาวแสนออดอ้อนขยับหอมแก้มคุณแม่ไปฟอดใหญ่จนคุณพ่อยังต้องเอ่ยปากแซว

เสียงหัวเราะและความสุขทั้งรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าของพวกท่านในวันนั้นใครจะรู้ว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เห็น ถนนที่เปียกชุ่มส่งผลให้รถเสียหลักไถลพุ่งชนกับขอบทางด่วนเต็มแรง เด็กสาวร่ำไห้เสียงดังลั่นด้วยความตกใจ

ราวกับว่าผ่านไปไม่นานที่เธอวูบไปแต่ทว่าการลืมตาตื่นในครั้งนี้ของเธอมันเหมือนกับโลกทั้งใบถูกพังทลายลงตรงหน้า คุณพ่อเสียชีวิตทันทีในที่เกิดเหตุ ส่วนคุณแม่ที่โอบกอดเด็กสาวไว้แน่นเพื่อปกป้องก็เสียชีวิตในเวลาต่อมา

เธอตื่นมาพบกับความจริงที่ว่า...

...เธอไม่เหลือใครในชีวิตอีกต่อไปแล้ว

ภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นยังคงเป็นฝันร้ายที่เกวลินไม่อาจลืมได้ มันยังคงตามหลอกหลอนเธออยู่บ่อยครั้ง เธอมักฝันถึงมันในค่ำคืนวันฝนตกและในคืนนี้ก็เป็นอีกคืน

"แม่คะ ฮึก พ่อคะ" เธอร่ำไห้เรียกหาพ่อแม่เหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด สาวน้อยวัยยี่สิบยกมือปัดป่ายไปมาเพื่อควานหาที่พึ่งพิง

"เกลคะ" เสียงคุ้นเคยที่คอยเรียกให้เธอตื่นยามฝันร้ายดังขึ้นเสียที เกวลินลุกหาอ้อมกอดอุ่นทันทีที่ลืมตาตื่น  นึกขอบคุณในใจที่เขามาเรียกให้เธอตื่นจากฝันร้ายเหมือนอย่างเคย

"พี่เพลิง ฮึก" พระเพลิงและครอบครัวเป็นคนที่ดูแลเธอต่อหลังจากเธอสูญเสียทุกอย่างไปหมด พ่อของอีกคนเป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของเธอ และเป็นคนอาสาดูแลเธอต่อเอง

พระเพลิงเป็นทั้งเพื่อน เป็นทั้งพี่ชาย หรือแทบจะเป็นทุกอย่างของเกวลินคนนี้ ถ้ามีใครมาถามเธอก็คงจะพูดได้เต็มปากว่าเธอรักเขา ถึงแม้เขาจะไม่ได้คิดเหมือนกันก็ตาม

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอคะ?" น้ำเสียงนุ่มนวลกับมือที่ลูบแผ่นหลังหลังอย่างอบอุ่นเป็นสิ่งที่เขาทำเสมอยามต้องการให้เธอคลายกังวล และมันก็เป็นการกระทำที่ได้ผลดีมาตลอด

"เกลไม่ชอบให้ฝนตกเลย ฮึก ทำไมต้องตกด้วย"

"เราห้ามฝนไม่ให้ตกไม่ได้หรอกนะคะ เกลต้องเข้มแข็ง แล้วผ่านไปให้ได้นะ ทุกอย่างมันถึงจะดีขึ้น"

"ขอบคุณนะคะ ทำให้พี่ไม่ได้นอนอีกแล้ว" สัมผัสอุ่นจากฝ่ามือแตะลงบนกลุ่มผมนุ่ม พระเพลิงแทบจะชินไปซะแล้วกับการต้องลุกมาดูเกวลินทุกคืนที่สายฝนเทกระหน่ำลงมาแบบนี้

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ แค่ฝนตั้งเค้าพี่ก็รอดูอยู่แล้วว่าจะต้องมาดู ไม่ต้องร้องแล้วนะคะ พักผ่อนนะ เดี๋ยวจะป่วยอีก" ก็เพราะพระเพลิงอบอุ่นซะขนาดนี้ ทำไมใจดวงน้อยที่ไม่มีที่พึ่งอย่างเกวลินจะไม่ตกหลุมรักเขาละ ทั้งที่อยากให้เขาเป็นของตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะพระเพลิงมีหัวใจไว้ให้คนอื่น

"พี่กลับไปพักก็ได้นะคะ เกลดีขึ้นแล้ว"

"พี่จะรอจนกว่าเกลจะหลับ นอนนะคะ" ยามที่เขาคอยเฝ้ามองด้วยสายตาเป็นห่วงกับการกระทำที่แสนใส่ใจทำเอาใจดวงน้อยไม่สามารถเป็นของใครได้อีก 

สายฝนที่เทกระหน่ำเริ่มซาลงไปพร้อมกับคนบนเตียงที่หายใจสม่ำเสมอ พระเพลิงไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มคลุมกสยให้น้องแล้วปิดไฟหัวเตียงลงอย่างเก่า

ยืนมองเกวลินที่หลับอยู่ด้วยแววตาเห็นใจ เธอตัวเล็กแค่นี้แต่แบกรับอะไรมากมายเสียจนบางครั้งเขายังนึกว่า ถ้าเป็นเขาเองจะแบกรับทุกอย่างได้เท่าเธอไหม

พระเพลิงไม่เคยรู้สึกว่าการที่พ่อพาเกวลินมาให้ดูแลเป็นการเพิ่มภาระ เธอเป็นเด็กดี เชื่อฟังเขามาก แถมยังเปราะบางในบางเวลาด้วย เขายินดีดูแลเธอเสมอไม่ว่าจะเรื่องไหน แต่ดูแลในฐานะ พี่ชาย คนหนึ่งเพียงเท่านั้น

ไม่ใช่ว่าเขามองไม่ออกว่าเธอคิดกับเขาแบบไหน แต่พระเพลิงมองเธอเป็นเพียงแค่น้องสาวเท่านั้น เขาดูแลเธอมาตั้งแต่อายุสิบสี่ อายุเราห่างกันตั้งสิบปีไม่มีทางเลยที่เขาจะคิดเป็นอื่น

โชคดีหน่อยที่เกวลินไม่เคยเรียกร้องอะไร หรือไม่แม้แต่จะแสดงท่าทีที่ทำให้เขาต้องอึดอัด เขาก็ก็เลยไม่เคยตีตัวออกห่างเธอไปไหน และยังตามดูแลเธอได้เหมือนเดิม

เช้าวันต่อมา

ฟ้าหลังฝนสวยงามเสมอ พระเพลิงเป็นคนสอนให้เกวลินเชื่อและเข้าใจในค่ำนั้น ถึงแม้ชีวิตเธอจะเจอเรื่องเลวร้ายที่ไม่คิดว่าจะมีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้อีก แต่เหตุการณ์นั้นก็ทำให้เธอได้พบกับคนดีอย่างทุกคนในครอบครัวพระเพลิง

"หนูเกลทานเยอะหน่อยสิลูก ผอมไปหมดแล้วเนี่ย" ประโยคที่คุณป้าหทัยแม่ของพระเพลิงบอกกับเธอเสมอ ต่อให้เธอจะทานเยอะมากมายขนาดไหน คุณป้าหทัยก็ยังอยากให้เธอทานเยอะกว่าเดิมอีก

"เยอะอะไรละเนี่ย ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้วลูก"

"คุณแม่ก็พูดเกินไปครับ หุ่นเกลตอนนี้ก็กำลังดีออก เด็กผู้หญิงสมัยนี้กลัวอ้วนกัน คุณแม่อย่าไปบังคับให้ทานนักเลยครับ"

"ตาเพลิงนี่ยังไง แม่ไม่ได้บังคับน้องสักหน่อยนะ"

"อย่าไปถือสาคุณป้าเลยนะลูก คุณป้าแค่อยากให้หนูมีน้ำมีนวลขึ้นอีกหน่อย" เกวลินหันไปยิ้มให้คุณลุงดนัยผู้ที่เธอแสนเคารพ เพราะเป็นคนพาเธอมาอยู่ที่นี่ทั้งที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องเป็นญาติด้วยซ้ำ

"ขอบคุณนะคะคุณป้า งั้นเกลจะทานในจานนี้ให้หมดเลย ดีไหมคะ"

"ดีสิลูก ต้องแบบนี้สิ"

"แค่นี้คุณแม่พี่ก็รักจะแย่แล้วค่ะ คิดจะแย่งทำคะแนนหรอคะ?" เกวลินหัวเราะออกมาทันทีหลังจากที่พระเพลิงพูดจบก็โดนป้าหทัยตีไปที่แขนเต็มแรง ทุกครั้งที่เธอโดนพระเพลิงแกล้ง คุณป้าหทัยก็พร้อมจะอยู่ข้างเธอตลอด

"แล้วเรียนเป็นยังไงบ้างลูก ขาดเหลืออะไรไหม บอกลุงได้นะ"

"โอเคดีค่ะคุณลุง ตอนนี้ไม่ขาดเหลืออะไร ขอบคุณนะคะ"

"เป็นสาวแล้วมีหนุ่มมาเกาะแกะบ้างหรือเปล่าคะ?" จู่ๆพระเพลิงก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา เธอไม่ได้ตกใจที่เขาถาม แต่กลับรู้สึกดีใจมากกว่า อาการแบบนี้จะเรียกว่าหวงได้ไหมนะ ไม่คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปใช่ไหม

"อืมมม ก็มีนะคะ"

"ใครคะ!?"

"ตาเพลิงจะตกใจทำไมเนี่ย น้องน่ารักขนาดนี้มีหนุ่มมาจีบบ้างก็ไม่แปลกหรอก"

"พี่ไม่อนุญาตนะคะ" 

"ไม่อนุญาตอะไรคะ?"

"ไม่อนุญาตให้มีแฟนค่ะ ยังเด็กอยู่ตั้งใจเรียนไปก่อน"

"หวงน้องไม่เข้าเรื่อง น้องโตเป็นสา

วแล้วนะ" เมื่อกี้คุณลุงดนัยพูดว่าอะไรนะ พระเพลิงกำลังหวงแบบนั้นหรอ เธอเข้าใจแบบนั้นได้ใช่ไหม

"น้องสาวผมทั้งคนนะครับ" อ่า....ที่แท้ก็แค่เพราะเป็นน้องสาว หวังอะไรอยู่นะเกวลิน