บทที่ 29 ชะเอมเป็นคนที่ผมรัก

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมหนูไม่บอกเฮียแต่แรกนะ"

อาเดลยืนกอบกุมมือชะเอมที่นอนอยู่บนเตียงเอาไว้ เขาได้เอ่ยถามแผ่วเบาทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ได้ยินในตอนที่ฟังคิรินเล่าให้ฟังถึงสาเหตุการจากไปของแม่ชะเอมจบ ทั้งที่แค่บอกเขาทุกอย่างก็จะถูกจัดการได้ทันทีแท้ๆ แต่คนตัวเล็กกลับไม่ยอมเอ่ยปากเลยสักคำ

"มึงอย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดมึงหรอก"

"กูจะหยุดโทษตัวเองได้ยังไง มึงดูสภาพเมียกูตอนนี้สิ"

เขาไม่อาจเลิกโทษตัวเองได้อย่างที่ออแกนบอก ยิ่งมองเห็นรอยฟกช้ำตามตัว ไหนจะอาการซูบผอมลงของอีกคนก็ยิ่งรู้สึกเจ็บในใจ มากไปกว่านั้นแผลในใจของชะเอมก็น่าจะหนักหนาพอสมควร 

"คิรินว่าเอมก็คงไม่อยากให้เฮียโทษตัวเองเหมือนกันนะคะ"

"เฮียอยากรู้..ว่าทำไมเอมถึงไม่แสดงอาการอะไรเลย ถึงจะไม่บอกเฮียเรื่องแม่ป่วย แต่ก็น่าจะมีอะไรที่ทำให้เฮียสงสัยบ้างสิ"

"คือว่า"

"พูดมาเถอะครับ อย่าปล่อยให้เฮียโง่อยู่แบบนี้เลย"

เพราะเห็นว่าคิรินอึกอักไม่กล้าพูดเขาเลยต้องเอ่ยราวกับร้องขอออกไป 

"คือว่าแม่เฮียขู่เอาไว้"

"แม่เฮีย?"

"กูว่าแล้วเชียว ว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับแม่มึง"

ลีโอที่นั่งอยู่ตรงโซฟาข้างออแกนตบเข่าพูดขึ้น คิดเอาไว้อยู่แล้วเชียวว่าต้นสายปลายเหตุคงไม่พ้นแม่ของเพื่อนเขา ไม่รู้เลยว่าชะเอมต้องเผชิญกับฤทธิ์เดชแบบไหนไปบ้าง

"จริงๆเอมจะโทรหาเฮียตั้งแต่วันแรกที่แม่ทรุดจนเข้าโรงพยาบาลแล้ว แต่วันนั้นแม่เฮียบังเอิญมาเจอพวกเราเข้าพอดี แล้วก็สั่งไว้ว่าถ้าเอมขอความช่วยเหลือจากเฮีย แม่เฮียจะทำให้เอมต้องเลิกกับเฮีย"

อาเดลฟังทุกอย่างแล้วแน่นิ่งไป เขาหันไปมองชะเอมอีกครั้งแล้วหอมลงที่หลังมือ ไม่รู้เลยว่าอีกคนต้องแบกรับความรู้สึกแย่ขนาดนี้มานานเท่าไหร่ เธอทำทุกอย่างก็เพื่อรักษาเขาเอาไว้ในชีวิต อาเดลยังคงเชื่อใจคนไม่ผิด ชะเอมรักเขามากจริงๆ

"มึงโอเคป่ะว่ะ?"

ลีโอลุกขึ้นมาตบไหล่เพื่อนแผ่วเบาอย่างเป็นห่วง ถึงอาเดลจะไม่ค่อยลงรอยกับแม่ หรือแม่ไม่มีบทบาทในการใช้ชีวิตขนาดนั้น แต่ทว่ายังไงแม่ก็คือแม่ ปัญหาที่อาเดลต้องกลายเป็นคนที่อยู่ตรงกลางแบบนี้ อาจจะทำให้เพื่อนเขาหนักใจมาก

"กูควรโอเคหรอว่ะ ทั้งที่กูเตือนแม่ไปแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังมายุ่งกับเรื่องของกู"

"ที่เอมต้องยอมรับงานของพวกนั้น เพราะพี่บอสตันเสนอราคามาสูงมาก เอมเลยคิดว่าถ้าได้เงินครบเร็วขึ้น ก็จะได้เลิกทำแบบนี้สักที"

"......."

เขาเงียบไปไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อ ชะเอมเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงขนาดนั้น ดีแค่ไหนแล้วที่ปลอดภัยจนมาถึงตอนนี้ได้

"แต่ก็อย่างที่เฮียเห็น สุดท้ายก็ไม่ทัน"

"สมกับเป็นชะเอมดี น้องกล้าได้กล้าเสียมาแต่ไหนแต่ไรละ"

ออแกนไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด ปกติชะเอมก็เป็นคนใจกล้าอยู่แล้ว ถึงจะตัวเล็กแต่ก็ไม่เคยกลัวอะไร กล้าได้กล้าเสียมาตลอด แต่สิ่งเดียวที่อีกคนไม่ยอมเสียไปก็คงเป็นอาเดลนั่นแหละ

"เรื่องหนึ่งที่คิรินยืนยันได้ คือเอมไม่เคยคิดที่จะนอกใจเฮียเลย"

"เฮียก็ไม่เคยคิดว่าชะเอมนอกใจ"

"แต่เอมร้องไห้แล้วบอกกับคิรินว่าเฮียคิดว่าเอมนอกใจ แล้วเฮียก็คงจะเกลียดเอมมาก ถึงขั้นบอกเลิก"

"เด็กโง่ เฮียยังไม่ได้บอกเลิกเลยสักคำ"

อาเดลส่งมือไปลูบหัวเธอแล้วถอนหายใจ เขาไม่ได้เอายปากบอกเลิกเธอเลยสักคำ ถึงจะทะเลาะกันหนักแค่ไหนก็ไม่ได้บอกคำนั้นออกไป มีแต่ชะเอมนั่นแหละที่คิดเองเออเอง

"แต่การกระทำมึงไง หายไปเลยแบบนี้ เป็นกู...กูก็คิดนะ"

ลีโอพูดเสริมขึ้นมาให้อาเดลได้เข้าใจ ถึงจะไม่พูดแต่การหายไปสำหรับใครบางคนก็อาจจะคิดว่าเป็นคำตอบแล้ว

"กูให้เอมอยู่ที่คอนโด แล้วเป็นกูที่ย้ายออกมาเองก็เพราะกูเป็นห่วง มึงคิดว่าคนเลิกกันที่ไหนจะยังให้แฟนเก่าอยู่คอนโดตัวเองว่ะ"

เขาพูดความตั้งใจของตัวเองให้ทุกคนได้รับรู้ เป็นเขาที่บอกให้เธออยู่ที่ห้องของเรา เพื่อบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้คิดจะมีใครใหม่ หรือปล่อยให้เธอออกไปจากชีวิตเขาเลย แต่ดูเหมือนว่าชะเอมจะไม่เข้าใจ

"แต่นี่เพราะกููไม่ได้บอกจะเลิกไง แล้วก็ไม่เคยคิดจะเลิกด้วย คนอย่างกูหรอว่ะที่จะเลิกกับชะเอม"

"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ?"

ลีโอถามเพื่อนกลับไป อย่างน้อยตอนนี้ทั้งเขาทั้งออแกนก็อยู่ที่นี่ ถ้าอาเดลต้องการให้ช่วย ก็จะได้ช่วยเลยทันที

"กูต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง"

บ้านอาเดล

"ตายแล้ว นึกว่าลูกจะไม่ยอมมาซะอีก นี่หนูแพมกำลังจัดโต๊ะอยู่เลย"

เสียงคุณนายอิงอรดังลั่นต้อนรับลูกชายอย่างเขาที่อีกคนคงไม่คิดว่าจะกลับบ้าน ก่อนหน้านี้แค่สิบนาทีแม่เขาโทรมาชวนให้กลับมาทานมื้อค่ำฝีมือแพมแพมด้วยกันพอดี ก็เลยคิดว่าเขามาเพราะเอ่ยชวนสินะ

"แม่ไปยุ่งกับเอมทำไม!?"

อาเดลถามอย่างตรงไปตรงมา เขาไม่อยากอ้อมค้อมอะไรอีก ขนาดพูดตรงๆแม่เขายังไม่เข้าใจ จะให้อ้อมไปมาก็คงทำเป็นไม่รับรู้อะไรแน่

"พูดอะไรของลูก แม่ไปยุ่งอะไร?"

"ผมไปรู้มาว่าแม่เป็นคนไปขู่กับเอม ไม่ให้บอกผมเรื่องที่แม่เอมป่วยหนัก ต้องใช้เงินสำหรับผ่าตัด"

"ลูกไปได้ยินมาจากใคร!?"

คุณนายอิงอรขึ้นเสียงใส่แถมจิ๊ปาดด้วยความขัดใจ ในใจแม่เขาคงคิดว่าชะเอมบอกเขาไม่ผิดแน่

"ไม่สำคัญว่าผมรู้ได้ยังไง แม่ฟังเอาไว้นะ แม่เอมเสียแล้ว"

"ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ด้วย"

"ก็คงไม่เกี่ยวกับคนใจร้ายอย่างแม่จริงๆนั่นแหละ"

"ตาเดล!"

"แต่มันเกี่ยวกับผม!! ชะเอมเป็นคนที่ผมรัก ทำไมแม่ถึงได้ใจร้ายกับเมียผมขนาดนี้!!"

เขาชี้หน้าถามอย่างใส่อารมณ์ อาเดลไม่ใช่คนใจเย็น แต่ก็ไม่เคยฉุนเฉียวขนาดนี้มาก่อน ทำเอาคุณนายอิงอรนิ่งไปด้วยความตกใจ ก่อนจะพูดคำแก้ตัวที่คนฟังต้องแค่นยิ้มออกมา

"แม่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่ขู่ ใครมันจะไปคิดว่าคนจนๆแบบมัน จะรักศักดิ์ศรีถึงขนาดไม่ยอมขอความช่วยเหลือลูกจริงๆ"

"ชะเอมไม่ได้รักศักดิ์ศรี แต่ชะเอมรักผมต่างหาก"

อาเดลพูดอย่างมั่นใจ สิ่งที่คนตัวเล็กทำมันตอกย้ำให้เขาได้รับรู้ถึงความรักแสนมีค่า ชะเอมทำเพื่อจะได้ไม่ต้องเลิกกับเขา เพื่อความรักของเรา ไม่ใช่เพื่อรักษาศักดิ์ศรีอย่างที่แม่เขาเข้าใจ

"เลิกพยายามที่จะยัดเยียดใครให้ผม โดยเฉพาะแพมแพมของแม่ ผมไม่ชอบ! ไม่เคยคิดจะชอบ! แล้วก็ไม่มีวันชอบ!!"

"นี่แกมาที่นี่เพื่อต่อว่าแม่หรอ!?"

"ผมอยากจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ก็เอาเถอะ เดี๋ยวจะหาว่าผมเป็นลูกทรพีกับแม่ก็ทำได้ลง ผมจะให้คนที่จัดการได้ มาจัดการก็แล้วกัน!"

"ตาเดล!! นี่! คุยกับแม่ให้รู้เรื่องก่อนสิ!"

เธอพยายามตะโกนเรียกลูกชายที่เดินจ้ำออกไปแบบไม่หันหลังมาใส่ใจคำเรียกของเธอ คุณนายอิงอรกำมือแน่น หายใจถี่รัวอย่างโกรธเคืองก่อนจะหันไปมองแพมแพมที่เข้ามาเกาะแขนเธอไว้

"พี่เดลไปแล้วหรอคะ? ทะเลาะอะไรกันคะคุณป้า?"

"นังเด็กนั่นมันต้องฟ้องตาเดลแน่ เรื่องที่ป้าไปขู่มัน"

"แล้วคุณป้าจะปล่อยไปแบบนี้หรอคะ?"

คนช่างเสี้ยมอย่างแพมแพมมีหรอจะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป คำพูดเหมือนไม่คิดอะไรแต่ทว่ามันเป็นเหมือนกับน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟที่กำลังลุกโชนอยู่

"ในเมื่ออยากมีปัญหาก็ดี ป้าจะทำให้นังเด็กนั่นไม่ได้เจอตาเดลอีกเลย"