บทที่ 27 อยู่ที่นี่

"ทำไมถึงบอกไม่ได้!? ทั้งที่เฮียพยายามจะดูแลหนูอย่างดีที่สุด! ถ้ามีเรื่องเดือร้อนอะไรแล้วไม่บอกเฮีย หนูจะมีเฮียไปทำไม!"

อาเดลโมโหจนไม่สามารถคุมคำพูดของตัวเองได้อีก ทั้งที่เขาอยากจะดูแเธอให้ดี ให้เธอได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ แต่เธอดันทำเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เลย 

ขอเพียงแค่เธอบอกเขาสักคำว่าต้องการอะไร ไม่มีทางเลยที่เขาจะไม่ให้ แต่ชะเอมเลือกที่จะไม่บอกอะไรเขาเลยสักอย่าง ปล่อยให้เขาอยู่แบบไม่รับรู้ เป็นคนโง่ที่ถูกเธอหลอกแล้วผิดสัญญาต่อกันอยู่ซ้ำๆ

"........"

"รู้ป่ะ ว่าแม่งโคตรเหมือนว่าเฮียดูแลหนูไม่ได้ จนหนูต้องไปทำงานบ้าๆ นี่เพื่อหาเงินใช้อ่ะ"

ที่ผ่านมาเขาใช้ความอดทนมากเท่าไหร่เธอคงไม่รู้ ในตอนที่ได้ยินใครต่อใครพูดถึงงานนี้ แม้จะในตอนที่ตกลงกันแล้วว่าให้เธอเลิกรับเขาก็ยังได้ยินมันอยู่เสมอ

แต่เขาก็ยังเป็นอาเดลที่รักเธอจนสุดหัวใจ ยอมทำปิดหูปิดตาไม่รับรู้ จนกระทั่งรับไม่ไหวถึงได้เลือกที่จะคุยกับเธอตามตรง ให้โอกาสเธอสัญญากันอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่คิดจะรักษาโอกาสนั้นเลย

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ฮึก เฮียดูแลหนูดีมาก ฮึก หนูขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว"

"จำได้ไหมว่าเฮียเคยพูดกับหนู ว่าโอกาสครั้งที่ผ่านมา มันจะเป็นครั้งสุดท้าย"

"เฮียจะเลิกกับหนูหรอ...."

ชะเอมพูดออกมาเสียงสั่น เธอดึงแขนอาเดลมากอดเอาไว้แน่นอย่างทุกครั้งที่ทำผิด แต่ครั้งนี้เขาดึงแขนตัวเองออกไป ทำเหมือนกับไม่อยากให้เธอแตะต้องตัว

"เฮียจะไปอยู่ที่อื่นสักพัก เอาไว้เราค่อยคุยกัน"

"แต่นี่มันห้องเฮีย ฮึก ถ้าเฮียจะเลิกกับหนู ฮึก หนูไปเองก็ได้"

ก้มหน้าเช็ดน้ำตาก่อนจะขยับหย่อนเท้าลงข้างเตียง สัมผัสจะมือของอาเดลคว้าแขนเธอไว้เร้าให้เธอใจเต้นเพราะมีความหวังว่าเขาจะให้โอกาสอีกครั้ง

"อยู่ที่นี่"

"หนูไปเอง เฮียอยู่ที่นี่เถอะ"

"บอกให้อยู่ที่นี่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ!!!"

อาเดลตะคอกเธอเสียงดังแล้วทำท่าทีรำคาญ การแสดงออกนี้ของเขาเธอไม่เคยได้รับมันเลยสักครั้ง ในตอนนี้อาเดลคงโกรธเธอมาก ถึงได้แสดงท่าทีนี้ออกมา

ชะเอมได้แต่นั่งมองคนที่กำลังรวบเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางไปจนหมด เขาทำเหมือนจะไม่กลับมาหาเธออีกแล้ว ถึงจะมีความหวังในตอนที่เขาให้อยู่ที่นี่ต่อ แต่การที่เขาเก็บทุกอย่างไปจนหมด มันไม่ใช่สัญญาณว่าเรื่องของเรากำลังจะจบลงหรอ

"ส่วนนี่เงิน! อยากได้ก็เอาไป!"

ก้มมองเงินปึกใหญ่ที่อาเดลโยนมาให้ราวกับว่ามันไร้ค่า มองตาเขาที่เดินออกไปอย่างไม่หันมาสนใจกัน เสียงบานประตูที่ปิดลงดังขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้นร้องไห้ที่เจ็บจนแทบขาดใจของเธอ

1 อาทิตย์ต่อมา

สนามรีลีฟ

"ทำทรงทะเลาะกับเมียหนัก เหมือนจะบอกเลิก แต่สั่งให้เมียอยู่คอนโดสบายๆ ส่วนตัวเองมานอนอยู่ออฟฟิศสนาม เจริญจริงๆ"

ออแกนวางถุงข้าวเช้าที่เขาซื้อติดมาด้วยแล้วไม่ลืมจะหันไปพูดแกล้งอาเดลที่นอนอยู่บนโซฟา หมอนใบเล็กถูกเขวี้ยงใส่แต่เขาเลือกที่จะขำออกมาแทนที่จะโกรธ

อาเดลมานอนอยู่ออฟฟิศได้ร่วมอาทิตย์แล้วตั้งแต่ทะเลาะกับคนตัวเล็ก เขาเลือกที่จะมาอยู่ที่นี่เพราะยังไม่อยากเจอหน้าเธอในตอนนี้ แต่จะให้ชะเอมไปอยู่ที่อื่นก็อดเป็นห่วงไม่ได้

"พูดมากนะมึงอ่ะ"

"กูถามจริง มึงจะเลิกกับเอมหรอ?"

"มึงคิดว่ากูจะเลิกหรอ"

อาเดลถามสวนกลับไป เขาเองก็อยากรู้ว่าเพื่อนคิดว่าเรื่องของเขากับชะเอมจะเป็นยังไงต่อ แต่คำตอบของเพื่อนก็ทำให้เขาขำในลำคอ 

"กูว่าไม่"

"ทำไมถึงคิดงั้น? กูแม่งรักเอมมากจนดูโง่เลยใช่ป่ะ"

"มันก็ไม่ใช่หรอก กูว่ามึงเองรู้จักเอมดีที่สุด ขนาดกูยังเชื่อใจเอมเลย ว่าน้องคงมีเหตุผล"

"ก็คงงั้น แต่กูไม่พร้อมจะเข้าใจอะไรใครตอนนี้ กูไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อน เอมที่ไม่เคยผิดสัญญากูเลย แต่นี่แม่งทำผิดสัญญาซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

"เออ เอาไว้ใจเย็นก็ลองคุยกันดู"

"อย่าทำทรงให้มากนักเลย คนอย่างมึงแค่เห็นน้ำตาเมียก็ใจอ่อนยวบแล้วมั้ง"

ไม่ผิดไปจากที่ลีโอมันพูดเลยสักนิด สิ่งเดียวในโลกนี้ที่อาเดลแพ้ก็คงเป็นน้ำตาของชะเอม เขาถึงเลือกที่จะออกมาแบบนี้ไง อาเดลก็แค่อยากให้ชะเอมรับรู้บ้างว่าเขาไม่พอใจ กลัวว่าถ้าอยู่ใกล้เธอต่อแล้วพอเห็นเธอร้องไห้แล้วนะใจอ่อนเอาง่ายๆ

"แสนรู้"

"กูคนครับ ไม่ใช่หมา ไอสันดาน"

ก็อกๆๆ แกร็ก

"แพม...มาทำอะไรที่นี่!?" 

อาเดลกำลังจะหันไปด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องเขาที่เปิดเข้ามา แต่พอเห็นว่าเป็นแพมแพมก็หงุดหงิดกว่าเก่า เมื่อไหร่จะเลิกตามติดเขาสักที มี่ด่าไปนี่เหมือนจะไม่เข้าสมองอีกคนเลย

"คุณป้าให้แพมเอาขนมมาฝากพี่ค่ะ แล้วก็ได้ข่าวว่าพี่เลิกกับพี่ชะเอมแล้ว ก็เลยมาแสดงความยินดีสักหน่อย"

"ใครบอกเธอว่าฉันเลิกกับชะเอม"

"คนคุยกันเยอะแยะเลยว่าพี่ไปเจอพี่ชะเอมกำลังจะมีอะไรกับคนอื่น ยินดีกับพี่ด้วยนะคะ หลุดพ้นจากผู้หญิงแบบนั้นสักที"

"ปากหมากันไม่เข้าเรื่อง"

"ไหนๆพี่ก็หลุดพ้นแล้ว มาฉลองกันดีกว่าค่ะ แพมเตรียมน้ำส้มมาให้พี่ด้วยนะคะ"

แพมแพมไม่ได้สนใจในสิ่งที่อาเดลพูด วางตะกร้าลงแล้วจัดแจงหยิบขนมกับน้ำส้มที่เตรียมมาวางไว้ตรงหน้าเขา ออกแกนกับลีโอเลือกที่จะออกไปก่อนเพราะมีเรื่องสนามต้องจัดการแล้วก็รู้ว่าเพื่อนเขาจัดการกับเรื่องนี้ได้

อาเดลถอนหายใจแล้วปัดมือที่จะป้อนขนมเขาออก แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่ยอมแพ้พยายามจะยัดเยียดให้อีกจนเขาต้องยอมรับเข้าปากไป พอเคี้ยวขนมจนหมดแก้วน้ำส้มก็ถูกยื่นมาให้ เขายื่นมือไปรับแต่แพมแพมขยับหนี เพราะไม่อยากให้เธอป้อนก็เลยดึงกลับมาจนน้ำส้มในแก้วหกเลอะเสื้อกับกางเกง

"จิ๊!! ทำบ้าอะไรของเธอ!"

"ขอโทษค่ะพี่เดล เดี๋ยวแพมเช็ดให้นะคะ"

เขาดึงกระดาษทิชชูจากแพมแพมมา แล้วอีกคนก็ดึงแผ่นใหม่มาช่วยเข้าเช็ค มือบางที่พยายามไล้ไปตามอกเขากับใบหน้าที่ขยับเข้ามาจนแทบชิดกับใบหน้าเขา ทำไมอาเดลจะไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร

ใบหน้าของคนสองคนยังคงใกล้กันจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครที่เปิดประตูเข้ามาเห็น ใจดวงน้อยสั่นไหวแล้วปวดหนึบไปหมด ก่อนเสียงของลีโอที่ดังขึ้นไล่หลังจะทำให้อาเดลหันไปตามเสียง

"น้องชะเอมมายืนทำอะไรตรงนี้ละ? ไอเดลมัน...."

"ขอโทษนะ หนูไม่รู้ว่าเฮียมีแขก"

ชะเอมพูดแค่นั้นแล้วหมุนตัวหันหลังกลับไป ปกติเธอไม่ใช่คนยอมแพ้ แต่ครั้งนี้ทุกอย่างเกิดจากที่เธอผิดสัญญากับเขา เธอถึงได้ไม่กล้าเรียกร้องอะไร มองดูแล้วระหว่างเรามันคงจะจบแล้วจริงๆ

"หนู! เดี๋ยวก่อน!!"

"พี่เดลจะไปไหนคะ!? จะสนใจมันทำไม พี่กับมันเลิก...."

"ฉันไปพูดเมื่อไหร่ว่าเลิกกัน! อย่าพูดมั่วซั่ว!!"

อาเดลสะบัดแพมแพมจนกระเด็นแล้วไม่รีรอที่จะวิ่งตาชะเอมออกไป เขารั้งแขนของคนที่เดินโซซัดโซเซเอาไว้แล้วดึงให้เห็นกลับมาหา มือเล็กยกขึ้นเช็ดซับน้ำตาของตัวเองลวกๆ

"ฮะ เฮียมีอะไรหรอ?"

"มันไม่ใช่อย่างที่หนูคิด"

"ไม่เห็นต้องอธิบายเลย เฮียเลิกกับหนูแล้วนี่นา หนูไม่มีสิทธิ์ไปหวงเฮียอีกแล้ว...ชะ ใช่ไหม?"

"หวงหรอ? ตอนที่หนูทำ...เฮียก็รู้สึกแบบนี้แหละ ทีนี้เข้าใจความรู้สึกเฮียบ้างรึยัง"

เธอพยักหน้าตอบรับไป อาเดลคงอยากเอาคืนเธอสินะ ในตอนนี้เขาทำให้เธอปวดใจได้แล้วคงจะพอใจมาก เรื่องของเราสองคนมันคงสิ้นสุดแล้ว เธอไม่อาจขอโอกาสจากเขาได้อีกแล้ว

"เฮียกับแพมแพมไม่ได้มีอะไร"

"ไม่ต้องบอกหนูก็ได้"

"ต้องบอกสิ อย่างน้อยถ้าคนจะถามว่าเราเลิกกันเพราะอะไร"

"....."

"เหตุผลมันต้องไม่ใช่เพราะเฮียนอกใจ เพราะเฮียไม่เคยทำ แล้วก็ไม่คิดที่จะทำ"

"สรุปว่าเราเลิกกันแล้วใช่ไหม?"

"เมื่อกี้หนูเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอ ว่าเฮียเลิกกับหนูแล้ว"

อาเดลมองคนที่ฝืนยิ้มมาให้เขา คนตรงหน้าหมุนตัวหันไปแล้วเดินได้เพียงไม่กี่ก้าวก่อนเซไปเหมือนจะล้มลง แขนแกร่งแทบจะเข้าไปรับในทันทีแต่เขารั้งตัวเองเอาไว้ได้ก่อน พอเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรแล้วเดินออกไปก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ครั้งนี้เฮียจะให้อภัยหนูง่ายๆไม่ได้อีกแล้ว ขอโทษที่ทำให้หนูร้องไห้นะ"