บทที่ 26 เฮียโคตรจะเบื่อคำขอโทษ

"ทำไมพี่สกายถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย!?"

ชะเอมร้องดังลั่น หลังจากที่เธอนั่งดื่มเป็นเพื่อนบอสตันอยู่ตามข้อตกลงก็มีใครบางคนเดินเข้ามา พอเห็นหน้าว่าเป็นสกายก็รีบโวยวายในทันที รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย ต้องเกิดเรื่องแน่นอนชะเอมเอ๊ย

"อย่าตกใจไปสิครับน้องชะเอม พี่ก็เห็นว่าเพื่อนพี่จ้างเราแพง เลยมาแจมด้วยสักหน่อย"

"อย่ามาแตะตัวฉันนะ!"

เธอสะบัดมือที่ยื่นมาจับไหล่ออกไปแล้วลุกขึ้นหนี แต่กลับถูกบอสตันรั้งให้ลงมานั่งอย่างเก่าแล้วกอดเอวเธอไว้ ชะเอมพยายามดันออกไปต้องก็ไม่เป็นผล เธอในตอนนี้ที่ทั้งสกายและบอสตันประกบเอาไว้ ไม่มีทางที่จะหนีออกไปได้เลย

"ยังจะหวงตัวอยู่อีก ต้องการเงินไม่ใช่หรอ ถ้าทำให้พี่พอใจได้ พี่จะเพิ่มให้"

"ทะ ทำอะไร?"

"เวลาเอาใจไอเดลมันน้องชะเอมทำยังไงละครับ พี่ก็อยากได้แบบนั้นแหละ"

เธอถูกดันให้นอนล้มลงบนตัวของบอสตัน ขาสองข้างถูกสกายยึดเอาไว้ก่อนเขาจะแทรกตัวอยู่ระหว่างกลางกายเธอ ชะเอมพยายามออกแรงดิ้นสุุดแรงแล้วพยายามขอให้เขาปล่อย แต่ก็ไม่มีประโยชน์

"ปะ ปล่อยนะ!!! ไอพวกบ้า!"

"กูขอก่อนก็แล้วกันนะ แล้วมึงค่อยต่อ"

"ได้เสมอ เดี๋ยวกูช่วยล็อกให้"

ตาเธอเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจในตอนที่ได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ สมองไม่ทันได้ประมวลผลแขนก็ถูกบอสตันล็อกเอาไว้แล้ว ความรู้สึกเจ็บที่แขนไม่ได้ทำให้เธอยอมหยุดดิ้นแม้แต่น้อย ได้แต่คิดในใจแล้วภาวนาให้ใครมาช่วยเธอ

"จะทำอะไรอ่ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!! นี่ไม่ใช่อย่างที่ตกลงกันแล้ว!"

ชะเอมพูดเสียงดังในตอนที่กระดุมเสื้อเชิ๊ตตัวสวยกำลังถูกสกายปลดออก เธอพยายามดิ้นถึงแม้จะไม่หลุดไปจากตรงนี้ แต่ก็อาจจะทำให้เขาปลดกระดุมเธอออกไม่ได้

"คิดว่าพี่จะยอมจ่ายเงินเกือบแสนเพื่อแค่ให้มานั่งกินเหล้าจริงๆหรอ ทำงานให้มันคุ้มเงินหน่อยสิ"

บอสตันขยับลงมากระซิบข้างหู ก่อนจะออกแรงยึดเธอแรงมากกว่าเดิม 

แควก!! เสื้อเธอถูกฉีกออกจนขาดวิ่นด้วยฝีมือสกาย อีกคนคงจะหงุดหงิดที่เธอดิ้นไปมาไม่รู้จบ บราเซียสีแดงตัวสวยขับกลับผิวกายขาวทำให้สกายมองเธอไม่ละสายตาไปไหน

หน้าตาหื่นกระหายนั้นทำเธอใจเต้นแรงด้วยความกลัว ในตอนนี้กลับเอาแต่นึกถึงอาเดลขึ้นมา ถ้าเชื่อฟัง ถ้าไม่ขัดคำสั่งก็คงไม่เป็นแบบนี้

"เหี้ย! อย่างขาวเลยนี่หว่า นมก็ใหญ่ แบบนี้สินะ ไอเดลมันถึงได้ติดใจนัก"

"ปล่อยเถอะ อย่าทำเลย ขอร้องละ"

"ไม่ทันแล้วคนสวย มาขนาดนี้แล้ว ใครหยุดก็บ้า"

"ฮึก!! ปล่อย!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!"

พยายามเอ่ยปากร้องขอความเห็นใจจนน้ำตาไหลลงมาอาบเก็บ มองไปทางไหนหรือจะคิดยังไงก็ไม่มีทางรอดให้เธอเลย อาเดลก็ยังนอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล เขาจะสงสัยไหมนะว่าทำไมเธอยังไม่ไปหา แล้วจะให้คนตามหาไหมว่าเธออยู่ไหน ในเวลานี้กลับเอาแต่นึกอยากให้เขาส่งคนคอยสะกดรอยตามเธออยู่เสียอย่างนั้น

"โธ่ๆ ร้องไห้ซะแล้ว เก็บเสียงไว้ครางให้พี่ด้วยนะ อย่าร้องไห้จนเสียงหายหมดละ"

บอสตันพูดอย่างนั้นแล้วหัวเราะในลำคอ ปลายจมูกโด่งไล้สูดดมแล้วหอมลงบนหัวเธอ สัมผัสจากมือของสกายลูบไล้ไปทั่วร่างจนน่าขยะแขยง

"ฮึก หยุดเดี๋ยวนี้!! ฮืออออ ปล่อยนะ!"

"หึ ถ้าไอเดลเห็นคงขาดใจตายแน่ๆ"

ปึ้งง!!!

บานประตูถูกถีบเข้ามาแบบที่สกายก็พอรู้ว่าเป็นใครที่มาถึงไหน ผละตัวออกไปมองก็เห็นอาเดลยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมเพื่อนอีกสองคน มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดขึ้นยามที่มองเห็นสภาพคนตัวเล็กของเขา

"ใช่!!! ตายแน่ แต่เป็นพวกมึง! ไม่ใช่กู!!"

อาเดลหยิบปืนที่พกมาด้วยจ่อไปที่สกายแล้วเดินเข้าหาทันที แม้มันจะพยายามลุกขึ้นมาสู้แต่ก็เหมือนทุกครั้งที่สู้เขาไม่ได้ กระบอกปืนจ่อลงบนหัวมันทันทีเมื่อมีโอกาส 

บอสตันที่กำลังจะลุกมาช่วยถูกลีโอกับออแกนยึดเอาไว้ มองหาลูกน้องที่ให้คอยเฝ้าอยู่ แต่สภาพพวกที่โดนซ้อมแล้วถูกลูกน้องคนสนิทของอาเดลพาเข้ามาทำให้ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ คนมากมายที่บอสตันเตรียมไว้ ไม่มีใครสู้พวกอาเดลได้เลยสักคน 

"มึงกล้ายิงหรอ!?"

สกายพูดท้าทายออกมา ยิ่งเร้าให้อารมณ์อาเดลทวีคูณขึ้น เสียงกดไกปืนดังให้ได้ยิน อาเดลนิ่งไปสักพักจนสกายหัวเราะเยาะเพราะคิดว่าเขาไม่กล้า ถ้าไม่จัดการให้รู้สำนึก พวกมันก็คงไม่หยุด

ปั้ง!

กดลั่นปืนไปที่มือข้างขวาเพื่อไม่ให้มันเหลือมีไว้ทำอะไรชั่วๆอีก ในเมื่อกล้าแตะต้องคนของเขา มือนี่ก็ไม่สมควรจะมีอยู่

"โอ๊ย!!! ไอเหี้ย!"

"มึงกล้าดียังไง!! มาแตะต้องผู้หญิงของกู!!"

อาเดลเดินไปบีบเข้าที่คอของบอสตันแล้วเอาปืนจ่อไว้ เขาในตอนนี้ไม่สามารถละทิ้งอารมณ์ที่ปะทุได้เลย หันไปมองชะเอมที่ลีโอเดอนเอาเสื้อไปคุมให้ สภาพเธอในตอนนี้มากพอให้เขาฆ่าพวกมันตายได้

"อีนี่มันรับงานกูเอง! มึงนั่นแหละ ดูแลมันยังไง ถึงได้หิวเงินขนาดนี้ แค่กูเอาเงินฟาด ก็ยอมมาหากูถึงนี่"

"ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร! มึงก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะคนของกู!!"

พอพูดจูบก็ใช้กระบอกปืนตบเข้าที่หน้าบอสตันไปหลายที เขาหันมองหาก่อนจะหยิบขวดเหล้าขึ้นมาแล้วฟาดลงบนหัวมันอย่างไม่ลังเล 

"จำใส่สมองมึงเอาไว้ด้วยนะ ว่าอย่ามายุ่งกับเมียกู ถ้ามีครั้งหน้า กูฆ่ามึงแน่"

อาเดลทิ้งตรงนั้นให้ลูกน้องจัดการต่อแล้วลากตัวชะเอมออกไปด้านนอกร้าน เขาเหวี่ยงจนคนตัวเล็กกระเด็นไปชนกับรถแล้วเดินเข้าไปประชิดตัว อาการหายใจรุนแรงกับสีหน้าไม่พอใจของเขาทำให้เธอได้แต่เสมองไปทางอื่น

"ทำไมถึงทำแบบนี้! ถ้าเฮียมาไม่ทันจะเป็นยังไงวะ!!"

"หนูขอโทษ ฮึก"

"เฮียโคตรจะเบื่อคำขอโทษของหนูเลยรู้ป่ะ"

"......"

ยิ่งเห็นว่าเธอไม่พยายามพูดหรืออธิบายให้เขาเข้าใจก็ยิ่งหงุดหงิด เขาไม่เคยรู้สึกโมโหขนาดนี้มาก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลับเธอในครั้งนี้มันรุนแรงมาก

"อยากได้เงินอะไรนักหนาว่ะ!! มีอะไรก็บอกมาดิว่ะ!"

"หนู ฮึก หนู......."

อาเดลเขย่าตัวเธออย่างต้องการคำตอบ ก่อนจะรวบเอวคนที่พูดจาอึกอักก่อนจะสลบไปซะอย่างนั้น

"น้องสลบไปแล้ว มึงพาน้องกลับก่อนเหอะ"

 คอนโดอาเดล

"ไม่!! ไม่เอา! ฮึก อย่า!"

"เฮียอยู่นี่ ใจเย็นๆ"

"ฮึก หยุด!! ฮึก เฮีย เฮียช่วยด้วย!!"

"ชู่วว เฮียตรงนี้"

อาเดลรีบลุกไปหาคนที่นอนผวาอยู่บนเตียง ถึงแม้จะโกรธมากแต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้เธอผวาอยู่อย่างนี้ได้ ขยับขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วลูบหัวเธอเพื่อปลอบ คอยกระซิบข้างหูให้เธอได้ยินเสียงเขาจนใจเย็นขึ้นแล้วหยุดร้องไห้

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ตั้งแต่ชะเอมเลิกผวาจนถึงตอนนี้ ยังคงลูบหัวเธอวนซ้ำไปซ้ำมาเพราะกลัวว่าอีกคนจะคิดถึงเรื่องที่เกิดแล้วผวาขึ้นมาอีก แรงขยับยุกยิกทำให้ก้มมองดูก่อนจะเห็นคนในอ้อมกอดลืมตาตื่นขึ้นมา พอเห็นแบบนั้นเขาก็รีบผละออกไปทันที

"ตื่นแล้วก็ดี เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

"........."

"สนุกหรอว่ะ ทั้งที่เฮียนอนรอให้หนูไปเยี่ยมอยู่โรงพยาบาล แต่หนูดันไปอยู่กับพวกมัน"

ในเมื่อเธอฟื้นแล้วเขาก็ไม่รอช้าที่จะพูดคุยกันให้รู้เรื่อง ครั้งนี้อาเดลไม่อาจปล่อยผ่านไปได้อีกแล้ว ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมชะเอมถึงทำผิดสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า

"หนูแค่...."

"รับงาน? ทั้งที่เฮียแม่งบอกหนูไปแล้วเป็นร้อยเป็นพันรอบ แต่หนูยังเลือกที่จะทำมันลับหลังเฮีย ทำไมว่ะ!!"

"หนูแค่ต้องการเงิน"

"ก็บอกว่าเฮียมีไง!! หนูจะเอาไปทำอะไรก็บอกดิ! ไม่พูด แล้วเฮียจะรู้ได้ยังไงว่าหนูอยากได้อะไรอ่ะ!!"

"หนูบอกไม่ได้ ฮึก ไม่ได้จริงๆ"