บทที่ 22 เฮียปวดใจ

"เฮียเชื่อหนูเถอะนะ"

ชะเอมโอบกอดอาเดลจากด้านหลังในตอนที่เขาทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนอน เอ่ยย้ำขอร้องให้เขาเชื่อในสิ่งที่เธอพูด และไม่คิดเกินเลยไปไกลกว่านี้

"จะให้เฮียเชื่อได้ยังไง ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าหนูกำลังโกหกกันอยู่!"

อาเดลดึงแขนที่เธอกอดเขาออก หันมามองด้วยแววตาเรียบนิ่งที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่บ้าง 

"ตะ แต่เฮียไม่มีหลักฐาน เฮียจะมากล่าวหาว่าหนูโกหกไม่ได้"

"หลักฐานหรอ? อยากได้หลักฐานใช่ไหม"

ในเมื่อเธอถามเขาออกมาแบบนั้น เขาก็คงต้องเอาอะไรบางอย่างให้เธอดู จะได้ไม่ดูเหมือนว่าเขาไม่มีเหตุผลที่หาเรื่องทะเลาะกับอีกคน 

อาเดลเดินไปหยิบซองสีน้ำตาลที่เขาได้จากลูกน้องคนสนิทมาเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน เขายื่นมันให้กับคนตัวเล็ก เธอรับไปด้วยมือสั่นเทา คงเพราะพอจะเดาได้ว่าสิ่งที่จะได้เห็นนี้มันคืออะไร

มือเล็กหยิบเอากระดาษปึกใหญ่ด้านในขึ้นมาดู รูปภาพจากกล้องวงจรมากมายอยู่ในมือเธอ ทุกสถานที่ที่เธอรับงาน และแทบจะมีหน้าลูกค้าคบทุกคน นี่เท่ากับว่าเธอกำลังถูกจับได้สินะ

"หลักฐานที่หนูต้องการ มากพอให้หนูพูดความจริงออกมาได้รึยัง"

รูปภาพในมือถูกปล่อยหลุดลงกระจัดกระจายเต็มพื้น เธอเงยมาสบกับดวงตาคมที่ฉายแววแสนผิดหวังออกมาเด่นชัด มันกำลังบอกกับเธอให้รู้ว่าเขากำลังคิกยังไงกับเรื่องนี้

"เฮียคือหนู....คือว่ามันไม่ใช่อย่างที่เฮียคิดนะ"

"ไม่ใช่อย่างที่คิด แล้วมันเป็นยังไง เฮียให้โอกาสหนูพูด ทำไมหนูไม่พูด"

"หนูแค่...หนูไม่ได้นอกใจเฮียนะ"

ชะเอมพูดซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นจนอาเดลเองก็เริ่มจะหมดความอดทน เขาหลับตาลงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามข่มอารมณ์ถึงที่สุด เพียงเพระาไม่อยากพูดจาหยาบคายออกไป ถ้าคนตรงหน้าเขาในตอนนี้ไม่ใช่ชะเอม คนที่ทำเขาเจ็บมากขนาดนี้ คงโดนเขาเอาคืนไปแล้ว

"กินข้าวกับผู้ชายคนอื่น ดูหนังกับผู้ชายคนอื่น ไหนจะที่ไปเจอกับไอสกายหรือไอบอสตันอีก ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามันต้องการอะไร แต่หนูก็ยังเข้าหามัน แบบนี้ถ้าไม่ได้เรียกนอกใจ แล้วเรียกว่าอะไร"

"หนู ฮึก เฮียฟังหนูก่อนนะ"

"เฮียก็ฟังหนูมาตลอด ทั้งก่อนหน้านี้ แม้กระทั่งตอนนี้ แต่หนูก็ยังเลือกที่จะไม่พูดมันออกมา"

เธอก้มหน้าอย่างยอมรับในทุกสิ่งที่เขาพูด ไม่อาจจะเถียงออกไปได้อีก ทำได้เพียงแค่เอื้อมไปจับมือเขาไว้อย่างร้องขอความเห็นใจ ที่รู้ดีว่าอาจจะเป็นไปได้ยาก หากเธอไม่ได้อธิบายความจริงให้เขาฟัง

"ถ้าอยากไปจากกันก็แค่บอกสิ ไม่เห็นต้องทำกับเฮียแบบนี้เลย"

เสียงของอาเดลสั่นเทาเสียจนเธอเองยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดในใจเขา ชะเอมขยับเข้าไปกอดเขาเอาไว้แน่น แต่เรียวแขนนั้นไม่ได้ยกขึ้นกอดตอบเธอเลยแม้สักนิด ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีอาเดลที่แสนใจดีอีกแล้ว

"หนูขอโทษ ฮึก แต่เฮียอย่าเข้าใจ ฮึก หนูผิดนะ"

"ไม่รักเฮียแล้วก็บอกสิ เฮียจะไม่รั้งหนูเอาไว้"

เขาพูดอย่างนั้นแล้วผละตัวเธอออกมา หันหลังเดินหนีแล้วเป็นเธอที่พุ่งไปกอดเขาจากด้านหลังเอาไว้อีก หยดน้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มจากความรู้สึกเจ็บที่มีอยู่เต็มอก และเธอคิดว่าอาเดลเองก็คงจะเจ็บปวดไม่ต่าง หรืออาจจะเจ็บมากกว่าเธอเสียด้วยซ้ำ

"ไม่เอา เฮียอย่าไปนะ หนูก็แค่ ฮึก แค่รับงาน แต่ ฮึก หนูไม่ได้นอกใจเฮียเลยนะ"

"รับงาน? ทั้งที่เฮียบอกให้หนูเลิกทำมัน แต่หนูก็ยังจะทำอีกเนี่ยนะ"

"หนูขอโทษ"

"เฮียแค่ขอให้หนูเลิกเป็นเด็กเอ็น ทำไมถึงทำให้ไม่ได้ เงินที่เฮียให้มันไม่พอใช้หรอว่ะ!!"

อาเดลตะคอกใส่เธอเสียงดังลั่น ถึงปกติจะไม่ชอบให้เขาเสียงดังใส่ แต่ในครั้งนี้เธอไม่อาจโทษใครได้ ทำได้แค่เพียงยอมก้มหน้ารับฟังในทุกคำพูด ทุกน้ำเสียงที่เขาเลือกใช้เพียงแค่หวังว่ามันจะบรรเทาความโกรธในใจเขาที่มีต่อเธอลงได้บ้าง

"ไม่ต้องมาร้องไห้! คิดว่าน้ำตาจะช่วยได้หรอ!"

"เฮียจะไปไหน ฮึก"

ชะเอมพยายามจะยื้ออีกคนไว้ในตอนที่อาเดลกำลังพยายามจะเดินหนีออกไปจากห้องนอน แต่เธอไม่สามารถสู้แรงเขาได้ ก่อนคนตรงหน้าจะหันมาหาเธอแล้วเอ่ยปากสั่งด้วยสีหน้าที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเดินตามเขาไป 

"อยู่ในห้อง แล้วไม่ต้องตามออกมา"

1 ชั่วโมงผ่านไป

"ฮึก ฮือออ หนูขอโทษ"

อาเดลเดินเข้ามาในห้องอย่างระวัง เขาไม่ได้ออกไปไหน เพียงแค่ไปนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเองให้ดีก็เท่านั้น เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กยังคงดังให้เขาได้ยินเป็นระยะ เธอทำตามคำสั่งเขาเป็นอย่างดี ไม่ได้เดินตามออกมาเซ้าซี้อะไร แล้วสุดท้ายก็เป็นเขาที่ทนฟังเสียงร้องไห้ของเธอไม่ไหวแล้วเดินเข้ามาหาเธอเอง

"......"

"เฮีย ฮึก มาแล้วหรอ ฮึก ไม่โกรธหนูได้ไหม หนูไม่ได้ตั้งใจ ฮึก จะโกหกเลยนะ"

พอชะเอมเห็นเขาก็รีบเดินลุกขึ้นจากเตียงมาหา ยิ่งคนตัวเล็กมาใกล้ขึ้นก็ยิ่งสังเกตดวงตาแสนบวมช้ำจากการร้องไห้ อาเดลเสมองไปทางอื่น พยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ยกมือขึ้นไปแตะหรือสัมผัสดวงตานั้นด้วยความเป็นห่วง เขาไม่พูดอะไรออกไปเลยสักคำ ทำเป็นยืนเงียบแล้วรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อไป

"......."

"เฮีย ฮึก พูดกับหนูหน่อยสิ"

"จะให้พูดอะไร"

ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงแข็งอย่างที่ปกติเขาไม่ชอบนัก อาเดลไม่เคยนิ่งใส่คนตรงหน้าแบบนี้ แต่ในครั้งนี้คงต้องทำให้เธอได้รับรู้บ้างว่าไม่ควรมาโกหกกัน เขารู้เรื่องที่ชะเอมกลับไปรับงานได้สักระยะแล้ว เพราะรู้สึกถึงความผิดปกติของเธอเลยให้คนไปตามสืบ

แต่เพราะเห็นว่าไม่ได้มีอะไรน่าห่วงหรือเกินเลยไปไกล ถึงได้ยอมปล่อยไปก่อน แต่เธอก็ยังคงทำมันมาเรื่อยๆ เลือกที่จะโกหก แล้วพาตัวเองไปอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายมากขึ้นทุกที ทั้งที่พยายามลองให้โอกาสพูดมาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ได้รับความจริงจากปากของชะเอม เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าควรจัดการให้เด็ดขาด ก่อนที่ความไว้ใจที่เขามีมันจะหมดสิ้นลง และไม่อาจปล่อยให้เธอใช้ชีวิตตามใจได้อีก

"หนู ฮึก หนู......."

"หนู! เป็นอะไร!?"

อาเดลโอบรับคนที่ร้องไห้หนักอีกครั้งเมื่อมองหน้าเขาแล้วทรุดลง ใจเขาหายแวบไปในตอนที่เห็นชะเอมีท่าทีไม่ค่อยดีนัก แต่พอมองดูแล้วเห็นว่าเธอไม่ได้สลบไปก็เบาใจขึ้นมา

"หนูไม่ได้ตั้งใจ ฮือ เชื่อหนูนะ ฮึ ก นะ"

"ใจเย็นๆ หายใจเข้าออกลึกๆ"

เอ่ยปากบอกคนตัวเล็กที่เริ่มหายใจถี่รัวและร้องไห้ราวกับจะขาดใจ เขารีบกอดเธอไว้แล้วลูบหัวปลอบประโลมเธออย่างนั้น หรือว่าเขาจะทำเกินไป อาเดลได้แต่คิดอย่างนี้อยู่ในหัว ยิ่งคนตัวเล็กร้องไห้เสียงดังลั่น เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่ ทั้งที่เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของเขาเสียหน่อย แต่ก็เอาเถอะ อาเดลปล่อยให้คนตัวเล็กของเขาร้องไห้ไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

"โอ๋ๆนะครับ ไม่ร้องแล้วได้ไหม น้ำตาหนูทำเฮียปวดใจนะ"

"ก็ได้ ฮึก หนูจะไม่ร้องแล้ว เฮียอย่าทิ้งหนูนะ"

"เฮียไม่ได้บอกว่าจะทิ้ง แค่ต้องการความจริงจากปากหนู"

"......"

"ทีนี้บอกเฮียได้ไหม ทำไมถึงต้องโกหก แล้วยังรับงานอยู่ทั้งที่เราตกลงกันแล้ว"

ได้เวลาที่เขาจะถามในสิ่งที่ไม่อาจรู้ได้ออกไปบ้าง อาเดลอยากได้คำตอบจากเธอ ทั้งที่เขาคิดว่าให้เงินเธอไว้แล้ว แถมพูดตลอดว่าอยากได้อะไรให้บอก แต่คนตัวเล็กไม่เคยแม้แต่จะร้องขอมันเลย เขาก็เลยคิดว่าที่ผ่านมาเขาดูแลเธอได้ดีมากแล้ว แต่อะไรทำให้ชะเอมยังออกไปรับงานอย่างนั้นอีก

"หนูก็แค่อยากมีเงินเก็บบ้าง แต่เพราะกลัวว่าขอเฮีย แล้วเฮียจะไม่อนุญาต"

"แค่มีเฮียก็พอ ทำไมหนูจะต้องไปหาเงินจากคนอื่นอีก หนูต้องการเท่าไหร่ก็แค่บอกเฮียมาสิ แค่พูดมาว่าจะเอาเท่าไหร่ เฮียจะโอนให้"

อาเดลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ให้เขาโอนทั้งหมดที่มีอยู่ในตอนนี้ให้กับเธอ เขายังทำได้เลย อาเดลไม่มีวันปล่อยให้คนตัวเล็กของเขาลำบากหรอก เมื่อไหร่เธอจะเข้าใจเขาสักที

"หนูจะไม่ทำอีกแล้ว หนูเป็นเด็กดื้อของเฮีย หลายครั้งที่หนูทำผิด เฮียก็จะให้อภัยตลอด ครั้งนี้ก็ช่วยให้อภัยหนูอีกสักครั้งได้ไหม?"

"เฮียจะมั่นใจได้ยังไงว่าถ้าให้อภัยไปแล้วหนูจะไม่ทำมันอีก"

"หนูสัญญา หนูจะไม่ผิดสัญญาอีก"

คำพูดแสนหนักแน่นแล้วแววตาคาดหวังนั้นทำเขานิ่งไปชั่วขณะแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เขารักเธอมากเกินไปหรือเปล่านะ ทำไมยังเอาแต่ให้อภัยไม่รู้จบแบบนี้ แต่หลังจากที่คิดแบบนั้น สุดท้ายแล้วคำตอบของเขามันก็ไม่ใช่สิ่งอื่น นอกจากให้อภัยเธอไปอีกครั้ง แม้ว่าครั้งนี้จะไม่มั่นใจเลยว่าเธอจะทำได้อย่างที่สัญญาไหม

"ก็ได้ แต่นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามีครั้งหน้า หนูจะไม่ได้โอกาสจากเฮียอีกแล้ว ตกลงไหม?"

"ตกลง หนูตกลง"

"หวังว่าหนูจะไม่ทำให้เฮียผิดหวังนะ"