บทที่ 21 หนูนอกใจเฮียหรอ

"เฮีย....ตกใจหมดเลย"

ชะเอมร้องเสียงหลงตอนที่ลืมตาตื่นมาตอนช่วงเกือบเย็นของวันแล้วเห็นว่าอาเดลนั่งอยู่ข้างเตียง เธอประมวลผลถึงเมื่อคืนแล้วมองด้วยความสงสัยว่าทำไมเขามาอยู่ที่นี่ได้ อาการหนักอึ้งที่หัวเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังคงเล่นงานเธออยู่ แต่ความตกใจที่ได้เห็นอาเดลมันมีมากกว่า

"ตื่นแล้วหรอ?"

เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนเธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ แต่ยังรู้สึกดีอยู่นิดหน่อยที่อย่างน้อยเขาก็พูดด้วย ความน่ากลัวของอาเดลไม่ใช่ตอนโวยวาย แต่เป็นตอนไม่พูดอะไรเลยต่างหาก

"คือ....เฮียมาได้ยังไง?"

"เมาจนจำอะไรไม่ได้เลยหรอไง"

เธอไม่รู้จะเถียงเขาแบบไหนดีเพราะสิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง แม้พยายามนึกเท่าไหร่ก็ไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เหมือนภาพจะตัดไปตั้งแต่เธอดื่มเหล้าที่บอสตันสั่งให้ประมาณสิบแก้ว

"ฮะ เฮียรู้ด้วยหรอว่าหนูเมา?"

"จะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อเฮียเป็นคนพาหนูกลับมาเอง"

"อะไรนะ!?"

พอทำเป็นลองเชิงถามเขาไปแล้วได้รับคำตอบแบบนั้นกลับมาก็ได้แต่ตกใจ ถ้าอาเดลเป็นคนพาเธอกลับมาที่ห้อง แล้วเขาไปอยู่ที่นั่นได้อยู่ไง ไปเห็นตอนไหน แล้วเกิดอะไรขึ้นบ้างในตอนที่เขาไปถึง

"ตกใจอะไรขนาดนั้น ไปทำอะไรไม่ดีมาหรอ?"

"ปะ เปล่านะ ไม่ใช่สักหน่อย"

ปฏิเสธเขาออกไปในทันที ถึงแม้จะรู้สึกผิดปกติไปบ้างในคำถามของเขา แต่ก็ไม่อยากพูดความจริงออกไปในตอนนี้ เพราะรู้ดีว่าอาเดลอาจจะโกรธมาก แค่เรื่องที่ไปเจอเธอในที่แบบนั้นตอนกลางคืน ก็คงจะคาดโทษเธอไว้หนักพอสมควรแล้ว

"แล้วไปทำอะไรที่นั่น?"

"อะ โอ๊ยย เวียนหัวจะเลย สงสัยจะดื่มเยอะเกิน"

ใช้วิธีมารยาในการเอาตัวรอดเหมือนอย่างเคย พอเธอเอามือจับที่หัวแล้วทำท่าทีหมดเรี่ยวแรงอาเดลก็รีบลุกขึ้นมาดูเธอในทันที แล้วประโยคหลังจากนั้นก็ทำให้เธออุ่นวาบไปทั้งหัวใจ

"เฮียเตรียมยาแก้แฮงค์ไว้ให้แล้ว กินซะ"

ทั้งที่เธอทำผิดเอาไว้เขาก็ยังคงใส่ใจเธอแบบนี้ มันยิ่งทวีคูณความรู้สึกผิดในใจของเธอเข้าไปอีกหลายเท่า เขาไว้ใจเธอมาก และเธอกำลังทำลายความไว้ใจของเขาด้วยตัวเธอเอง

ชะเอมรับมันมาจากเขาแล้วส่งเข้าปากอย่างว่าง่าย อย่างน้อยถ้ามันทำให้เธอหาจากอาการมึนงงนี้ได้ก็คงจะดี อาเดลยังคงมองหน้าเธออยู่อย่างนั้น มันเพียงพอให้เธอรู้ว่าคงต้องตอบคำถามมากมายของเขาหลังจากนี้

"หนูไปทำอะไรที่นั่นกันแน่?"

"คือว่า...คิรินไง คิรินชวนให้ไปเป็นเพื่อน"

"แล้วทำไมถึงไม่บอกเฮียก่อน โทรศัพท์ก็ไม่รับ แถมยังจับจุดตำแหน่งหนูไม่ได้อีก"

"หนูขอโทษ หนูไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์จริงๆนะ ส่วนที่จับจุดตำแหน่งไม่ได้ หนูลบแอพไปเอง พะ พอดีว่าโทรศัพท์ความจำไม่พอ"

"กำลังโกหกกันอยู่ใช่ไหม?"

พอเห็นว่าครั้งนี้อาเดลคาดคั้นหนักเธอก็แทบจะทำอะไรไม่ถูก ชะเอมก้มหน้างุดแล้วเม้มปาก โดยไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้เขาเดาได้ว่าเธอกำลังไม่พูดความจริงอยู่

"ไม่ใช่นะ หนูไม่ได้โกหกเฮียเลย"

"นี่หนูเห็นเฮียโง่มากหรอ หรือเพราะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้พูดอะไรมา เฮียก็จะเชื่อหนู"

ชะเอมหยุดชะงักมองอาเดล เธอเห็นว่านัยแววตาคู่ไหนดูวูบไหวไป คนตัวเล็กไม่เคยได้เห็นเขาเป็นอย่างนี้มาก่อน เธอแทบไม่รู้เลยว่าในตอนนี้อาเดลกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว

"......"

"เชื่อ ทั้งที่มันไม่มีอะไรน่าเชื่อเลยด้วยซ้ำ!"

"เฮีย...หนูไม่ได้โกหกเฮียจริงๆนะ"

พยายามจะอธิบายเขาออกไปอย่างนั้น ทั้งที่ไม่สามารถบอกเหตุผลอะไรไปได้เลย นอกเสียจากยืนยันความบริสุทธิ์ใจผ่านคำพูดของเธอ รู้ว่าการโกหกเขามันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ แต่ถ้าการพูดออกไปมันง่ายขนาดนั้น เธอก็คงไม่จำเป็นต้องปกปิด

"บอกเฮียมาตามตรง หนูนอกใจเฮียอยู่หรอ?"

เหมือนหูเธออื้อไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาถาม ที่ผ่านมาไม่เคยมีเลยสักครั้งที่อาเดลจะเอ่ยปากถามประโยคนี้ออกมา ไม่รู้ว่าครั้งนี้เขาคิดเลยเถิดไปไหนต่อไหนแล้ว ถึงได้ตั้งคำถามที่เธอเองฟังแล้วก็ยังรู้สึกจุดในอก

อาจเป็นเพราะเธอเองที่เปลี่ยนไป เลยทำให้เขาคิดอย่างนั้น แต่ว่าก็อดน้อยใจไม่ได้ยามที่ได้ยิน เพราะสิ่งที่เธอไม่เคยทำและไม่มีวันคิดที่จะทำมันก็คือการนอกใจเขานั่นแหละ

"ทำไมเฮียพูดแบบนี้ หนูจะไปนอกใจเฮียได้ยังไง"

"เฮียก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าหนูทำกับเฮียได้ยังไง"

ไม่มีอีกแล้วอาเดลที่เชื่อใจเธอ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาคลางแคลงใจจนพูดมันออกมา จะว่าเป็นความผิดของเขามันก็ไม่ใช่ เพราะสุดท้ายแล้วก็เป็นการกระทำของเธอต่างหากที่ทำให้เขาคิด

ชะเอมจับมืออาเดลมากุมไว้อย่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอได้แต่ยืนยันกับเขาซ้ำไปซ้ำมาว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น แต่แค่คำพูดเท่านั้นจะไปยืนยันอะไรได้

"หนูไม่มีวันนอกใจเฮีย"

"เฮียก็เคยคิดแบบนั้นนะ แต่ตอนนี้หนูกำลังทำให้เฮียมานั่งทบทวน ว่าเฮียไว้ใจหนูมากเกินไปหรือเปล่า"

"เฮีย....."

คนตัวเล็กพูดออกไปเสียงแผ่วเบา ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าไม่ได้นอกใจเขา แต่จะให้อธิบายออกไปยังไงมันก็ดูฟังไม่ขึ้นเลยสักนิด แววตากับน้ำเสียงแสนผิดหวังของอาเดลกำลังทำให้ใจดวงน้อยของเธอปวดร้าวไปทั้งดวง ดูเหมือนว่าเขากำลังผิดหวังในตัวเธอมาก

"พักหลังมานี้หนูเปลี่ยนไปมากเลยรู้ตัวไหม?"

"หนู...คือหนู....."

"บอกความจริงเฮียมา พูดมาเลยตอนนี้ เฮียจะได้รู้ว่าเรื่องของเรามันควรจะเป็นยังไงต่อ"

เธออยากพูดบอกเขาออกไปใจแทบขาด แต่พอนึกถึงคำพูดของแม่เขาก็ได้แต่เม้มปากแน่น เพราะอาเดลก็ยังคงเป็นอาเดลที่รักเธอมาก เขาต้องยื่นมือเข้ามาช่วยเธอแน่ และไม่มีวันเลยที่คุณนายอิงอรจะไม่รู้ แล้วสุดท้ายอีกคนก็จะใช้เหตุผลนี้มาบังคับให้เธอเลิกกันกับอาเดล

"เฮียไม่เชื่อหนูหรอ หนูไม่ได้นอกใจเฮียจริงๆนะ"

"งั้นก็ตอบเฮียมาสิว่าที่ผ่านมามันคืออะไร ที่หนูเปลี่ยนไป ที่หนูเริ่มโกหกกัน หรือแม้แต่ที่หนูหนีออกไปเที่ยวกินเหล้าเมา ทั้งที่หนูไม่เคยทำเลย"

"......"

"ไหนจะโทรศัพท์ที่เปลี่ยนรหัส แล้วก็เงินนี่อีก"

อาเดลโยนเงินปึกหนึ่งลงตรงหน้าเธอ ชะเอมมองดูแล้วรู้ได้ทันทีว่าเงินนี่มันมาจากกระเป๋าเธอ มือสั่นเทาหยิบเงินที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้ามารวบไว้ สิ่งนี้มีค่ากับเธอมากในตอนนี้ เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยชีวิตแม่เธอได้

"เฮียลื้อกระเป๋าหนูหรอ?"

"เฮียก็แค่จะเอาโทรศัพท์หนูมาดูว่าทำไมถึงจับตำแหน่งไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้เห็นเงินปึกนี้"

"เงินนี่มัน...."

"เฮียจะให้โอกาสหนูพูด ความจริงคืออะไรกันแน่ แล้วก็หวังว่าหนูจะไม่โกหกเฮียด้วย"

อาเดลมองเธออย่างคาดหวัง สิ่งเดียวที่เขาต้องการในเวลานี้ก็คือความจริง ภาวนาอยู่ในใจให้เธอพูดมันออกมา อย่างน้อยถ้าเธอไม่เลือกที่จะโกหกกันต่อในเวลานี้ ก็คงจะดีที่สุดแล้ว

"มันไม่มีอะไรเลย หนูไม่ได้โกหก...จริงๆนะ"

"สุดท้ายแล้วหนูก็ยังเลือกที่จะโกหกสินะ"