บทที่ 16 ทางสะดวก

"หงุดหงิดชะมัด"

ชะเอมกอดแขนอาเดลที่เดินบ่นไม่หยุดจนถึงรถ พอต่อปากต่อคำกับแม่เสร็จ เขาก็พาเธอเดินออกมาทันทีอย่างหัวเสีย เธอก้มลงดมกลิ่นเหล้าที่ยังติดตัวอยู่แล้วก็ได้แต่นึกเสียดาย ชุดนี่ราคาตั้งแพง ถ้าขายไปก็คงได้เงิินอีกเยอะ โดนเหล้าสาดจนเสียราคาหมดแล้ว

"เฮียโอเคไหม?"

"มาถามเฮียทำไม หนูต่างหากละ โอเครึเปล่า"

"อื้ม โอเคสิ ถึงจะเจ็บ แต่ว่าหนูก็เอาคืนไปหลายทีเลยนะ"

อาเดลมองคนที่ทำท่าตบอากาศเพื่อเล่าให้เขาฟังว่าเธอเองไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว เขายิ้มเอ็นดูแล้วลูบหัวคนทำหน้าดื้อ อย่างน้อยก็เบาใจที่ชะเอมยังสู้คนอยู่บ้าง ไม่งั้นเขาคงอยากเป็นบ้ามากกว่านี้

"แล้วคิรินละ เจ็บไหมครับ?"

ไม่ลืมที่จะหันไปถามไถ่เพื่อนของคนตัวเล็กที่สภาพไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก คิรินยิ้มให้เขาแล้วหัวเราะร่าแทนการตอบคำถาม สองคนนี้เหมือนกันมากจริงๆ ไม่แปลกเลยที่เป็นเพื่อนกัน

"ขอบคุณนะครับที่ช่วยเมียเฮีย"

"เมียเฮียก็เพื่อนคิรินนะคะ แค่นี้สบายมาก"

"อยากได้ชุดใหม่แบรนด์ไหนบอกได้เลย เฮียซื้อให้เป็นรางวัล"

"อุ้ยยย เฮียเดลเนี่ยป๋าอีกแล้ว"

อาเดลก้มมองคนที่เอาศอกกระทุ้งท้องเขา ริมฝีปากเล็กยู่ใส่แล้วมองค้อนทีเล่นทีจริง เขาจับมือเธอขึ้นมาแล้วหอมลงบนหลังมืออย่างไม่พูดอะไรมาก 

กำลังจะตั้งท่าแยกย้ายกันกลับก็มีคนเดินเข้ามาทำให้เขาเสียอารมณ์อีกแล้ว อาเดลดันคนตัวเล็กให้หลบที่ด้านหลังเขา มองดูว่าแพมแพมเดินเข้ามาหาพวกเขาทำไมกันแน่ 

"พี่จะไปแล้วหรอคะ แต่งานยังไม่เลิก..."

"เธอชอบเวลาได้ทำตัวเด่นไม่ใช่หรอ พวกเรากลับ..ทีนี้เธอก็เด่นได้เต็มที่เลย"

เขาไม่อยากพูดอะไรมากไปกว่านี้ อาเดลดันคนข้างกายเขาให้ขึ้นไปบนรถ คิรินเดินเข้าไปข้างกายแพทแพมแล้วขำเยาะเย้ย ทั้งที่ทำเท่าไหร่อาเดลก็สนใจแค่เพื่อนเธอ แต่อีกคนก็ยังไม่เลิกพยายาม ยิ่งเห็นก็ยิ่งน่าสมเพชสิ้นดี 

"เดี๋ยวก่อน"

"อะไร?"

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องที่เพื่อนเธอแอบทำอยู่นะ เอาไว้ฉันจะฉีกหน้ากากให้พี่อาเดลเห็นให้ได้"

"ฉันไม่คิดว่าเฮียเดลจะเชื่อเธอนะ เฮียหลงเพื่อนฉันซะขนาดนั้น คิก."

แพมแพมได้แต่ยืนโวยวายอย่างหัวเสีย มองคนที่เดินจากไปทั้งทิ้งคำพูดเย้ยหยันและเสียงหัวเราะเยาะเธอไว้ เธอกำหมัดแน่นด้วยอารมณ์ที่กำลังครุกกรุ่นในใจ ไม่มีวันที่เธอจะยอมแพ้ ผู้หญิงอย่างชะเอมไม่มีวันเเอาชนะเธอได้หรอก

4 วันต่อมา

"ล็อกห้องให้ดีด้วยรู้ไหม? มีอะไรโทรหาเฮีย"

ชะเอมฟังทุกคำสั่งของอาเดลแล้วพยักหน้า ช่วงนี้เขายุ่งทำธีสิสเพราะใกล้จะไฟนอลเลยต้องไปค้างคืนที่ห้องของออแกนด้วยกันทั้งหมด เธอไม่ได้รู้สึกกังวลใจอะไร แต่กลับดีใจมากกว่าด้วยซ้ำ อย่างน้อยก็จะได้ไม่ต้องหาเหตุผลมาหลอกเขาตอนรับงานอีก 

เธอคาดหวังว่าจะรวบรวมเงินทั้งหมดได้ทันในช่วงเลวลาที่เขายุ่งอยู่นี้ เมื่อวานหลังจากได้รับสายจากโรงพยาบาลก็ยิ่งทำให้เธอว้าวุ่นใจ เวลาของแม่เธอเหลือน้อยลงไปทุกที

"เฮียจะไปค้างกี่วัน?"

"ไม่รู้สิ เดาไม่ได้ อาจจะไปๆมาๆบ้างถ้ามีเวลา"

"ระบุเป็นจำนวนวันไม่ได้หรอ?"

"ทำไมจะหนีเที่ยวหรอ?"

"ปะ เปล่านะ"

ยกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน อาการเธอเลิ่กลั่กจนปิดไม่มิด ขนาดเธอเองยังรู้สึกได้ คิดว่าอาเดลก็คงจะคิดแบบนั้นเหมือนกันถึงได้เอาแต่จ้องเธอไม่หยุดอย่างนี้ มือเล็กดันหน้าเขาให้ออกห่างด้วยความประหม่า

ชะเอมเม้มปากแน่นแล้วกำชายเสื้อตัวเองไว้ ใจเธอกังวลไปหมดว่าเขาจะจับได้ไหม จะสงสัยเธอมากจนไม่ยอมไปรึเปล่านะ ขืนเป็นอย่างนั้นก็เสียโอกาสแย่

"อย่าให้เฮียรู้นะว่าไปดื้อที่ไหน"

"หนูไม่ดื้อนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว"

"ไม่ดื้อก็ดีครับ"

"เฮียต้องดูแลตัวเองนะ ห้ามนอนดึกมาก หนูเป็นห่วงนะ"

อาเดลยิ้มรับคำของคนตรงหน้า แววตาแสนห่วงใยนั้นเขาชอบมันมาก ขยับเขาไปหอมแก้มเธอซ้ายขวา รู้สึกเหมือนจะขาดใจเลยยามต้องห่างกันอย่างนี้ ใครมาเห็นก็คงจะคิดว่าเขาเว่อร์เกินไป แต่มันคือความจริงทั้งนั้น

ตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยห่างกันเลย อย่างมากก็แค่แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ แต่เย็นก็กลับมาเจอกันทุกวัน นอนกอดกันอยู่ทุกคืน จะเป็นยังไงนะถ้าไม่ได้นอนกอดเธอเอาไว้ ถ้าไม่ห่วงว่าทำธีสิสไม่เสร็จแล้วจะเรียนไม่จบนะ จะทิ้งมันไปไม่สนใจให้รู้แล้วรู้รอด

"ต้องคิดถึงหนูแน่เลย"

"ห้องพี่ออแกนอยู่ไม่ไกลเอง เฮียแค่ไปทำธีสิสนะ ไม่ได้ไปไหนไกลสักหน่อย"

"ก็คิดถึงอยู่ดีแหละ  เฮียโทรมาต้องรับสายตลอดนะรู้ไหม?"

"รู้แล้ว หนูจะไม่พลาดเลยแม้แต่สายเดียว"

ชะเอมเขย่งไปกดจูบที่ปากเขาแผ่วเบาแทนคำสัญญา เขายีผมเธอแล้วเดินไป เธอยืนมองเขาที่จู่ๆก็หยุดยืนนิ่งแล้วหันกลับมาก่อนจะวิ่งเข้ามากอดเธอแน่นอีกรอบ ชะเอมได้แต่ขำกับอาการเหมือนเด็กไม่อยากห่างแม่ของเขา ใครจะเชื่อว่าอาเดลก็มีโหมดแบบนี้ด้วย

"เฮียอย่าเว่อร์! ทำอย่างกลับจะไม่ได้เจอกันงั้นแหละ"

"โธ่ ก็เฮียติดหนูจะตาย หนูก็รู้"

"แต่ถ้าเฮียยังมัวแต่ช้าแบบนี้ พี่ลีโอต้องโทรมาบ่นแน่ๆ"

"โอเคๆ ไปแล้วก็ได้"

เธอส่ายหัวมองเขาจนพ้นสายตาไป พอประตูห้องปิดลงก็เปิดดูแชทที่ดังเข้ามาไม่หยุด เธอไล่ดูลูกค้าที่ทักเข้ามาอย่างพิจารณา ช่วงนี้มีคนทักจ้างเธอเยอะขึ้นมาก จนไม่รู้เลยว่ามีใครเอาไปพูดปากต่อปากถึงไหน 

อาจจะดีกับตัวเธอในเวลานี้ แต่หากพูดต่อไปจนถึงหูอาเดลเข้าละก็เธอต้องแย่มากแน่ หยุดชะงักที่แชทของลูกค้าใหม่ เธอส่งดูโปรไฟล์ที่เขาส่งมาให้ พอเห็นว่าน่าเชื่อถือได้ก็เลยอ่านรายละเอียดการจ้าง

"นั่งเป็นเพื่อนที่ผับ ห้าชั่วโมงหรอ?"

เธอนั่งนับนิ้วดูเทียบเวลาจากที่อ่าน จะให้เริ่มงานตอนหนึ่งทุ่มกว่าจะจบก็เที่ยงคืนพอดี ดึกไปหรือเปล่านะ แถมไปที่อย่างนี้ด้วยแล้วคงเสี่ยงน่าดู ไม่ทันจะได้ข้อสรุปเสียงแชทที่ดังขึ้นก็ดึงความสนใจเธอไป

(ถ้าตกลง ผมให้ชั่วโมงละ 5,000 )

"ตกลงค่ะ" เธอพิมพ์ตอบตกลงไปในทันทีหลังได้อ่านข้อเสนอ อย่างน้อยวันนี้ก็ทางสะดวก ต้องรับงานที่มันคุ้มค่าหน่อย วางโทรศัพท์ลงแล้ววิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหาดูชุดที่จะใส่ออกไปได้ จะต้องให้สวยถูกใจลูกค้าแต่ก็ต้องปลอดภัยด้วย 

"หนูจะรีบทำให้ทุกอย่างมันจบนะเฮีย ขอเวลาหนูหน่อย"

ชะเอมพูดกับตัวเองหน้ากระจกในตอนที่เธอยืนมองตัวเองที่แต่งตัวพึ่งเสร็จ ความรู้สึกผิดยังคงเข้าเล่นงานเธอใสทุกครั้งที่รับเงิน แต่ชีวิตคนเราไม่มีตัวเลือกมากมายขนาดนั้น โดยเฉพาะชีวิตของคนอย่างเธอ ถ้าการขอความช่วยเหลือจากเขาไม่ถูกขีดเส้นตายด้วยความสัมพันธ์ของเรา เธอก็คงพูดกับเขาไปตามตรง จะได้ไม่ต้องมาทำเรื่องเสียงอยู่อย่างนี้

"หนูไม่อยากเสียแม่ไป แต่ก็ไม่อยากเสียเฮียไปเหมือนกัน"

"หวังแค่ว่าถ้าเฮียจับได้ก่อน เฮียจะยังให้อภัยหนู เหมือนที่เคยให้อภัยกับทุกเรื่องที่หนูทำผิดนะ"