บทที่ 10 ข่าวร้าย

"ตอนบ่ายไม่ให้เฮียมารับแน่นะ?"

อาเดลเอ่ยปากถามคนตัวเล็กที่พึ่งก้าวลงจากรถไปอีกรอบเพื่อความมั่นใจ เธอยิ้มให้เขานิดหน่อยคงจะเพราะแอบขำกับความกังวลของเขา ตั้งแต่ได้ยินว่าเธอไม่ให้มารับก็ยังเอาแต่กระวนกระวายใจไม่หยุด

รู้ว่าชะเอมไม่ได้อ่อนแอถึงขั้นดูแลตัวเองไม่ได้ แต่เป็นเขาเองต่างหากที่เคยชินกับการดูแลเธอจนไม่อยากพลาดหรือบกพร่องไปไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนก็ตาม

"เฮียมีทำธีสิสไม่ใช่หรอ ไม่ต้องหรอก หนูว่าจะไปเยี่ยมแม่ที่บ้านสักหน่อย"

"แบบนี้ลูกเขยก็อดไปเยี่ยมสิ"

คนตัวสูงพูดหยอกเย้าไป เขาเองเคยไปหาแม่ของอีกคนอยู่บ้าง แต่นี่ก็ทิ้งระยะมานานมากแล้ว แอบเสียดายเหมือนกันที่ไม่ได้ไปด้วยกันกับคนตัวเล็ก เห็นทีต้องหาเวลาไปบ้าง ก่อนทางนั้นจะคิดว่าเขากับชะเอมเลิกกันไปซะแล้ว

"ไว้วันไหนเฮียว่าง ค่อยไปก็ได้"

"เดี๋ยวเฮียโอนเงินให้นะ ฝากเอาไปให้แม่ด้วย"

"ไม่เอาหรอก ถ้าเอาเงินเฮียไปให้ แม่ต้องบ่นแน่ๆเลย"

"บอกว่าลูกเขยฝากมา จะโกหกไปว่าถ้าแม่ไม่รับเฮียจะโกรธหนูก็ได้ ถ้าแม่บ่นเฮียรับผืดชอบเอง"

"เฮียก็พูดได้สิ แม่ไม่เคยบ่นเฮียหรอก แต่มาบ่นหนูเนี่ย"

เขาขำคนตัวเล็กที่เอาแต่พูดไม่หยุดว่าแม่จะบ่น รู้แล้วว่าชะเอมได้ความขี้บ่นนี้มาจากใคร พอรู้สึกตัวว่าขำมากเกินไปก็เห็นสายตาดุจากอีกคนส่งมาแล้ว สงสัยว่าเขาจะหัวเราะดังเกินไปหน่อยจนเธอรู้ตัว

"เฮียทำธีสิสเสร็จว่าจะกลับบ้านไปหาพ่อสักหน่อย ยังไงหนูถึงคอนโดบอกเฮียด้วยนะ ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยไม่ต้องรอ"

"อื้ม ไว้หนูโทรหานะ แต่ว่าไม่นอนก่อนหรอก หนูรอเฮียนะ"

อาเดลลูบแก้มคนที่ก้มมาหาเขาแล้วอมยิ้ม ขยับไปหอมหน้าผากหนึ่งทีแล้วไม่ลืมจะเอ่ยปากสั่งให้ตั้งใจเรียน ทุกการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของใครอีกคนที่ยืนแสยะยิ้มดูอยู่หลังต้นไม้อย่างที่อีกสองคนไม่รู้ตัวเลย

คนตัวเล็กยืนโบกมือจนรถอาเดลพ้นสายตา หมุนหันหลังมาก็ชนเข้ากับอกของคนที่ดูจะจงใจมายืนชิดเธอเอาไว้แบบนี้ บอสตันถือวิสาสะโอบเอวเธอเอาไว้ จนพอเธอเห็นแน่ชัดว่าเป็นใครก็รีบผลักคนตรงหน้าออกไป

"คนอุตส่าห์ช่วย มาผลักกันซะได้"

"มาดักรอหรอ ต้องการอะไรกันแน่"

"ถ้าบอกไปว่าต้องการอะไร จะให้จริงๆอ่ะหรอ"

เส้นผมสลวยถูกจับไปลูบไล้ เธอปัดมืออีกคนออกไปเต็มแรงแล้วตั้งท่าจะเดินหนี ท่าทีแสนดื้อดึงยิ่งดึงดูดใจให้บอสตันรั้งเธอเอาไว้ก่อน ยอมรับว่าคนของอาเดลมีเสน่ห์มาก จากตอนแรกที่แค่จะเอาคืนให้ลูกน้องเท่านั้น เห็นทีตอนนี้เป้าหมายเขาน่าจะเปลี่ยนซะแล้ว

เขาเองเคยได้ยินคนพูดถึงผู้หญิงของอาเดลมาบ้าง แม้แต่สกายเพื่อนต่างสถาบันก็ยังพูดถึง พอได้มาเห็นแล้วก็พอจะเข้าใจ ไม่แปลกเลยที่อาเดลมันจะหวงมากขนาดนี้ เป็นผู้หญิงที่ถ้าผู้ชายคนไหนได้เห็นคงยากที่จะไม่คิดอกุศล

"ปล่อย!"

"จะจ้างงาน ไม่สนใจหรอไง"

"ตอนนี้ไม่ได้รับแล้ว แล้วต่อให้รับ...ชั้นก็ไม่รับงานนายหรอกโว้ย!"

ปึก! โดนหมัดเล็กชกเข้าที่ท้องหนึ่งทีจนต้องยอมปล่อข้อมือไป ชะเอมวิ่งหนีคนที่ยืนลูบท้องอยู่ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บหรอก แค่ตกใจนิดหน่อยตามสัญชาตญาณ มองคนที่วิ่งหนีไปแล้วก็ได้แต่ยิ้ม น่าสนใจจนจะบ้า 

"ถ้าไม่ได้มาร้องครางอยู่ใต้ร่าง ก็อย่ามาเรียกกูว่าบอสตันเลย"

เวลาบ่ายสามโมงกว่าถึงเวลาเลิกคลาสเรียนพอดี ชะเอมนั่งอยู่บนรถของคิริน เพราะเพื่อนว่างก็เลยอาสาพามาหาแม่ด้วยกัน บ้านเธออยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยราวหนึ่งชั่วโมง แต่พอพูดคุยอะไรกับเพื่อนไปเรื่อยก็เลยรู้สึกว่าไม่นานมากนัก

บ้านไม้เก่าสองชั้นเป็นที่ที่เธอเคยอาศัยอยู่ บางส่วนถูกซ่อมไปบ้างเพราะอาเดลดึงดันจะซ่อมให้ หลายครั้งที่เขาพยายามเสนอหาบ้านใหม่ให้ แต่แม่กับเธอก็ปฏิเสธไป เธอมาหาแม่อยู่บ่อยครั้ง เพราะต้องพาไปหาหมอตลอด และนั่นเป็นสิ่งที่อาเดลไม่รู้ อีกคนคิดว่าเธอแค่มาเยี่ยมแม่ธรรมดาเท่านั้น

เธอไม่บอกเขาเพราะเป็นสิ่งที่แม่ขอเอาไว้ แม่เธอไม่อยากให้อาเดลรับรู้ ไม่อยากให้มีคนมาสงสาร แล้วเธอเองก็เห็นด้วย ชะเอมรู้ดีว่าถ้าอีกคนรู้เข้าก็คงเอาเงินมาช่วยเธออีกแน่ แล้วเธอเองก็ไม่อยากให้แม่ของอาเดลมาเล่นงานแม่เธอถึงที่นี่ด้วย

"แม่~~ หนูมาแล้ว"

"เหมือนแม่ไม่อยู่เลยอ่ะเอม ได้บอกแม่ไว้ไหมว่าจะมาหา"

ชะเอมพยักหน้าตอบเพื่อนไป ภายในบ้านเงียบสนิทเสียจนเธอเองยังต้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ไม่มีทางเลยที่แม่เธอจะออกไปไหน หรือว่าจะอยู่ชั้นบนกันนะ คิดได้อย่างนั้นก็รีบเดินขึ้นตัวบ้านไป เสียงบันไดเก่าดังตลอดทุกก้าวที่พวกเธอเดิน

เปิดดูที่ห้องนอนของแม่ก็ไม่มี ตัดสินใจเดินไปที่ห้องพระเป็นที่สุดท้าย พอเปิดประตูเข้าไปก็ต้องตกใจที่เห็นแม่นอนฟุบอยู่ที่พื้น

"แม่!!!"

คิรินวิ่งเข้ามาช่วยเพื่อนประคองแม่ขึ้นแล้วพยุงไปที่รถเพื่อมุ่งตรงไปโรงพยาบาลทันที คนตัวเล็กคอยเรียกแล้วบีบนวดแม่ตลอดเวลาจนกระทั่งถึงโรงพยาบาล พอแม่เธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินก็ทรุดลงที่พื้นจนเพื่อนต้องเดินมากอดปลอบ

"โทรหาเฮียเดลดีไหมเอม"

"ถ้าคิดจะให้ตาเดลมาช่วย ก็หยุดคิดไปก่อนเลย" 

เสียงแหลมของใครบางคนดังขึ้นมาจากด้านหลังขัดบทสนทนาของเธอกับเพื่อน คนตัวเล็กรู้ดีตั้งแต่ได้ยินว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร เธอหันไปมองและพยายามทำสีหน้าเรียบเฉยเอาไว้ ไม่ให้เขารู้ตัวว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจ แล้วยกมือไหว้ไปตามมารยาท

"ไม่ต้องมาทำตัวมีมารยาทกับชั้นหรอก ชั้นแค่บังเอิญเห็นเธอพอดี แล้วก็ดูเหมือนจะเกิดเรื่องอย่างที่ชั้นคิดจริงๆ"

"ในเมื่อคุณรู้ก็ควรปล่อยให้เอมบอกเฮียเดลสิ ทำไมถึงยังมาห้ามอีก"

"ชั้นจะไม่ยอมให้ลูกชายชั้นเสียเงินก้อนใหญ่เพื่อช่วยผู้หญิงอย่างเธอแน่ ถ้าฉันเห็นเมื่อไหร่ว่าตาเดลโอนเงินให้กับเธอ ชั้นจะทำให้พวกแกเลิกกันทันที แล้วก็อย่าหวังว่าจะได้เจอลูกชายชั้นอีก"

คิรินกำหมัดแน่นแล้วจะพุ่งเข้าหาแต่เธอห้ามเอาไว้ มองดูแม่ของผู้ชายที่เธอแสนจะรักเขาอย่างหนักใจแล้วทรุดตัวนั่งลงที่พื้นอีกครั้ง ชะเอมคิดหนักว่าเธอควรจะทำยังไงต่อไปดี ในตอนที่ต้องการที่พึ่งพิงหรือเพียงแค่อ้อมกอดเท่านั้นก็ยังไม่สามารถบอกกับอาเดลให้รู้เรื่องได้

ใจเธอไม่ได้ต้องการให้อาเดลมาช่วยหรือรับผิดชอบชีวิตครอบครัวของเธออยู่แล้ว ใครได้ยินเข้าก็อาจจะหาว่าเธอเป็นหญิงสาวจนตรอกที่ทำตัวถือดีก็ได้ แต่ทว่าหากต้องการลบคำสบประมาทที่ใครต่อใครพูดถึง เธอก็จำเป็นจะต้องเดินได้ด้วยตัวเอง

1 ชั่วโมงผ่านไป

คนตัวเล็กนั่งอยู่ข้างเตียงผู้เป็นแม่ทั้งกอบกุมมือที่เริ่มจะเหี่ยวย่นนั่นเอาไว้ เธอมองดูมือคู่นี้ที่ทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูเธอมาอย่างไม่ขาดตกบกพร่องก่อนที่จะได้หยุดใช้งานมันหนักก็ตอนที่ล้มป่วยแล้ว นึกไปถึงคำพูดของคุณหมอก็พาลพาให้หยดน้ำตาที่ไม่อยากให้มันไหลเอ่อนองบนใบหน้า

"คนไข้อยู่ในสภาวะหัวใจล้มเหลวระยะที่สี่แล้วนะครับ วิธีเดียวที่จะรักษาได้คือการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ ถ้าไม่งั้นคนไข้อาจจะหัวใจวายเฉียบพลันได้"

ตอนได้ยินแบบนั้นราวกับโลกทั้งใบพังทลายลงมาตรงหน้า แม้เธอจะไม่รู้รายละเอียดแน่ชัดว่ามันจะต้องใช้เงินเท่าไหร่ในการรักษา แต่ก็คงจะมากจนคนอย่างเธอไม่สามารถที่จะนำมันมาจ่ายได้เลยในทันที ยิ่งคิดอย่างนั้นแล้วก็ยิ่งน้อยใจในโชคชะตา ทำไมต้องเป็นแม่ของเธอ ทำไมต้องเป็นเธอด้วยที่ต้องเผชิญกับเรื่องพวกนี้คนเดียว

"เอมลูก..."

เสียงแหบพร่าของแม่ดังขึ้นดึงให้คนตัวเล็กที่หันไปกอดเพื่อนเพื่อปล่อยโฮหันกลับมาหา ชะเอมจับมือของผู้เป็นแม่เอาไว้แน่นแล้วพยายามเช็ดน้ำตาที่เปอะเปื้อนใบหน้าออกอย่างไม่อยากให้แม่เป็นกังวล แต่สุดท้ายมือของแม่ที่ส่งมาแตะแก้มเธอก็ทำให้เธอยิ่งร้องไห้หนักมากกว่าเดิม

"หนูจะหาเงิน ฮึก มารักษาแม่นะ"

"เอม...ลูกเหนื่อยมามากแล้วนะ แม่ไม่อยากให้หนูฝืน ครั้งนี้ถ้าแม่จะไป ก็ปล่อยให้แม่ไปเถอะนะลูก"

เธอส่ายหัวไปมาปฏิเสธคำพูดของแม่ ไม่มีวันที่ชะเอมคนนี้จะยอมแพ้กับทุกอย่างโดยง่าย และไม่มีทางที่เธอจะยอมเสียแม่ไป ต่อให้รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องยากเกินไปที่คนตัวเล็กอย่างเธอจะจัดการได้

คนตัวเล็กอยู่เฝ้าจนแม่หลับไปก่อนจะเดินออกมาจากโรงพยาบาลอย่างกับคนไม่มีสติ คิรินขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีธุระกับที่บ้าน พอขึ้นรถเมล์ได้ก็เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ในเวลานี้เธอคงต้องประหยัด การขึ้นแท็กซี่หรือเรียกรถมันใช้เงินมากเกินไป

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเข้าไปดูที่แอพธนาคาร ในนั้นยังพอมีเงินจำนวนหนึ่งที่อาเดลเคยให้ไว้และเธอเก็บสะสมมา แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้มากพอจะจัดการกับทุกอย่างอยู่ดี

เสียงฟ้าร้องเริ่มดังขึ้นเป็นระยะก่อนเม็ดฝนจะกระหน่ำตกลงมา มองดูเวลาบ่งบอกว่าตอนนี้สามทุ่มแล้ว รถที่ติดคงทำให้เธอไปถึงห้องช้ากว่าปกติมาก แต่ก็หวังว่าอาเดลจะติดธุระของที่บ้านจนกลับมาช้าเหมือนกัน

"สู้หน่อยชะเอม มันคงไม่แย่ไปซะหมดหรอก ทุกอย่างต้องมีทางออก"