บทที่ 12 ปิดบัง

"ทำอะไรเนี่ย! เอาคืนมานะ!"

ชะเอมเหวใส่คนที่ดึงโทรศัพท์ส่วนตัวเธอไปอย่างไม่ขออนุญาต แถมยังพูดจาก่อกวนอาเดลแบบนั้นอีก ตอนนี้อีกคนต้องโมโหมากแน่ แล้วถ้าเขามาที่นี่ก็ต้องรู้เรื่องที่เธอแอบกลับมารับงานอีกครั้ง หลังจากนั้นมันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที

"มานี่"

"จะทำอะไรอ่ะ!? ปล่อยนะ!"

คนตัวเล็กพยายามดิ้นแต่ไม่มีทางเลยที่เธอจะสู้แรงอีกคนได้ จู่ๆบอสตันก็ดึงเข็มขัดออกมาจนเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ ยิ่งเขาใช้มันมัดมือเธอไขว้หลังเอาไว้ก็ยิ่งพยายามตะโกนร้องขอให้เขาปล่อย

สุดท้ายแล้วก็โดนผลักให้นั่งลงกับพื้นลานจอดรถของห้างที่มืดสนิท เพราะตอนนี้ดึกมากแล้วเลยไม่มีคนผ่านไปมา ขาเรียวสองข้างถูกเขารวบติดกันแล้วใช้เนกไทชุดเขามัดเอาไว้ด้วยกัน 

"ทำบ้าอะไรเนี่ย! ไหนบอกแค่จ้างกินข้าวกับดูหนังไง"

"แค่ปั่นหัวไอเดลมัน ก็ดีไม่ใช่หรอ คนสวยจะได้ไม่ต้องตอบคำถามมันไงว่าไปธุระที่ไหนมา ถึงได้มีรอยแดงจางๆที่คอแบบนี้"

"ไอ้บ้าเอ๊ย!!"

เธอนึกถึงตอนดูหนังที่อีกคนฉวยโอกาสเข้ามาใกล้เธอ แต่เขาไม่ได้ใช้ปากดูดดึงมัน เพียงแค่ใช้นิ้วทำให้มันเกิดรอยเท่านั้น ความจริงแล้วก็วางแผนตั้งใจมาปั่นอาเดลอยู่แล้วสินะ

"นั่งให้ยุงมันกินเลือดหวานๆไปก่อนแล้วกัน ถ้าไอเดลมันรักเธอมาก มันคงไม่ปล่อยให้เธออยู่ตรงนี้นานหรอก"

"เดี๋ยวสิ!! นี่! ปล่อยนะโว้ยยย!!"

คนตัวเล็กตะโกนไล่หลังไป แต่อีกคนกลับไม่หันมาสนใจเธอสักนิด แสงสว่างจากรถคันหรูของคนที่มัดเธอไว้หายไปจากการมองเห็น เหลือเพียงความมืดและอากาศหนาวเย็นที่เริ่มกระทบผิวกายเธอเท่านั้น

ชะเอมพยายามดิ้นแก้มัดแต่ไม่รู้ว่าอีกคนมัดเธอยังไงถึงได้แน่นขนาดนี้ ยุงตัวเล็กเริ่มกัดไปตามกายแต่เธอไม่สามารถจะตีหรือไล่มันได้เลย ความเงียบปกคลุมทุกพื้นที่ สุดท้ายเธอก็ยอมแพ้แล้วได้แต่นั่งก้มหน้า

ชีวิตเธอแทบจะเลือกอะไรไม่ได้เลย บอกทุกอย่างกับอาเดลก็ไม่ได้ จะหาเงินให้ได้เยอะและเร็วก็ต้องอาศัยรับงานจากคนพวกนี้ ที่อาจจะลงมือทำเรื่องเลวทรามกับเธอเมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งคิดอย่างนั้นน้ำตาก็พาลไหลออกมาเสียดื้อๆ

"อย่าร้องสิชะเอม ปกติไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆสักหน่อย"

พยายามปลอบใจตัวเองให้สู้ขึ้นมา ภาวนาให้อาเดลมาถึงที่นี่ก่อนที่เธอจะถูกยุงกินเลือดจนหมด นั่งนับหนึ่งถึงสิบวนไปให้ใจสงบ พักใหญ่กว่าแสงไฟรถคันหนึ่งจะส่องมาจนเธอต้องหลับตาหนี

"หนู!!...."

เสียงเรียกของอาเดลราวกับเสียงสวรรค์ เขาวิ่งมาหาเธอด้วยความเร็ว ใบหน้าแสนห่วงใยนั้นทำเธอรู้สึกอุ่นในใจขึ้นมา แล้วก็รู้สึกผิดกับการที่จะต้องโกหกเขา และทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบอยู่อย่างนี้ คนตัวเล็กได้แต่สัญญากับตัวเองในใจ ว่าทันทีที่เธอได้เงินตามต้องการ เธอจะเลิกทำมัน

"ไม่ร้องนะ เฮียอยู่นี่แล้ว"

คงเป็นเพราะน้ำตาที่ยังหลงเหลือเปอะเปื้อนใบหน้าทำให้เขาพูดแบบนั้นออกมา พออาเดลแก้มัดเธอได้ก็อุ้มเธอไปที่รถทันที เขาวางเธอลงแผ่วเบาราวกับกลัวจะแตกหัก สำรวจดูตามเนื้อตัวเธอด้วยความเป็นห่วง

"เจ็บตรงไหนไหม หืม?"

"เจ็บ"

"ตรงไหนครับ?  เจ็บตรงไหน?"

"......"

"หนูเจ็บมากหรอ บอกเฮียสิ..."

เธอไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะกอดเขาแทน อาเดลดีกับเธอขนาดนี้ไง เธอถึงไม่อยากเสียเขาไป คนในโลกใบนี้ที่มองเห็นค่าของเธอมากกว่าอะไรทั้งนั้น นอกจากแม่ก็คงมีแค่เขาเท่านั้น

"กลัวขนาดนี้เลยหรอ มันทำอะไรหนูบ้าง?"

"ไม่....ไม่ได้ทำ หนูแค่ดีใจที่เฮียห่วงหนูมากขนาดนี้"

"เฮียก็ต้องห่วงอยู่แล้วสิ เมียทั้งคน"

ชะเอมผลักออกมามองสบตากับเขา ดวงตาคู่นั้นแสดงออกถึงความห่วงใยเธอมาก แขนเรียวยกคล้องคอเขารั้งให้เข้ามาหาแล้วประกบจูบ อาเดลงงไปชั่วครู่แต่สุดท้ายเขาก็จูบตอบไป ผละออกมาหอมแก้มเนียนแล้วตาเขาก็เหลือบไปเห็นรอยผิดแปลกที่คอขาว

"รอยอะไร!? ไหนว่ามันไม่ได้ทำอะไรหนูไง"

"คะ คือ...มันแค่ใช้นิ้วทำให้เป็นรอย แค่กะจะทำให้เฮียกังวลเฉยๆ อย่าไปเล่นตามเกมมันนะ"

"แน่ใจหรอ?"

"แน่สิ เฮียไม่เชื่อหนูหรอ?"

"แล้วมันเป็นใคร? หนูรู้ไหม?"

"มะ ไม่รู้ มันปิดตาหนู"

"คิรินละ ไหนบอกเฮียว่าไปธุระกับคิริน แล้วทำไมถึงอยู่ที่นี่คนเดียว"

พอโดนเขาถามจี้มากเข้าเธอก็ทำอะไรไม่ถูก ริมฝีปากบางเม้มลงอย่างประหม่า อาเดลก็เอาแต่มองจ้องมาจนเธอแทบทำอะไรไม่ถูก มือบางกำชายกระโปรงนักศึกษาเอาไว้แน่น เอายังไงดี ควรจะบอกไปยังไงอีกคนถึงจะเชื่อ

"โอ๊ย!! หนูปวดหัวจังเลย"

"ปวดหัวด้วยหรอ!?"

"ตะ ตอนมันผลักหนูล้มหัวหนูกระแทก ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย"

อาเดลส่งมือไปลูบที่หัวเธอคลายความเจ็บให้ เรียวคิ้วหนาของเขาขมวดเป็นปมแสดงออกถึงความโกรธเคืองภายในใจได้อย่างดี 

"กลับห้องกันดีกว่านะ หนูจะได้นอนพัก"

อาเดลขับรถอย่างระวังแล้วมองคนตัวเล็กที่เบาะข้างคนขับเป็นระยะ เธอหลับไปแล้วคงจะเพลียมาก นิ้วยาวเคาะที่พวงมาลัยพลางครุ่นคิดไปด้วยว่าใครที่ทำแบบนี้กับคนของเขา ถ้าสืบรู้เมื่อไหร่...อาเดลไม่มีวันปล่อยมันเอาไว้

เขาไม่ได้ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา แต่อุ้มขึ้นมาที่ห้องแทน เพราะคิดว่าไม่อยากรบกวนการพักผ่อน ถ้าอีกคนปวดหัวอย่างที่บอก การได้นอนพักคงดีที่สุด

คนตัวสูงเอากะละมังกับผ้าพร้อมชุดนอนมาที่เตียงเพื่อเช็ดตัวให้คนตัวเล็กสักหน่อย เขาทำทุกอย่างแผ่วเบาไม่รบกวนการนอนของเธอ ใช้เวลาเพียงไม่นานก็จัดการแล้วเปลี่ยนชุดให้จนเสร็จ

ดวงตาคมรอบมองรอยแดงสีจางที่คออย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ไม่ได้อยากคิดว่าคนตัวเล็กของเขาโกหก แต่มันก็แทบจะไม่สบายใจยามที่มองเห็น

ใบหน้าหล่อก้มเข้าไปใกล้คอขาวก่อนจะขบเม้มแล้วดูดดึงอยู่หลายครั้งเพื่อให้มันกลายเป็นรอยแดงที่เกิดมาจากเขา แล้วดูเหมือนว่ามันจะรบกวนจนชะเอมตื่นขึ้นมา

"อื้อ...เฮีย"

"เฮียไม่ได้จะทำอะไรหรอก แค่ไม่ชอบ...อยากให้มันเป็นรอยที่เฮียทำมากกว่า"

"เฮียหวงหนูหรอ"

"รู้อยู่แล้วยังจะถามอีก"

เธอดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง มือบางล็อกที่คอเขาแล้วขบเม้มที่คอของเขาบ้าง แถมกัดแผ่วเบาไปหนึ่งทีด้วย อาเดลผลักแมวเด็กแสนดื้อให้นอนลงแล้วจูบที่ปากไปหนึ่งทีอย่างไม่ได้รุกล้ำอะไร

"หนูก็หวงเฮียเหมือนกัน หนูทำรอยบ้าง"

"ชะเอม...."

"เฮียอย่าเรียกชื่อหนูแบบนี้สิ รู้สึกไม่ค่อยดีเลย"

"ทำไม?"

"ไม่รู้สิ เหมือนจะโดนดุยังไงก็ไม่รู้"

"ใครจะกล้าดุหนูชะเอมคนเก่ง"

"ก็เฮียนั่นแหละ"

เขาหอมแก้มคนทำหน้าดื้อฟอดใหญ่ด้วยความมันเขี้ยว ใช้หลังมือลูบแก้มนิ่มไปมาอย่างลุ่มหลง ก็ไม่รู้ทำไมถึงมองแล้วไม่รู้จักเบื่อเลย เพราะมีเสน่ห์ขนาดนี้ไง เขาถึงกลัวว่าใครจะแย่งไป

"หนูไม่ได้ปิดบังอะไรเฮียอยู่ใช่ไหม?"

"ปะ ปิดบังอะไร ไม่มีนะ"

"......"

"ทำไมมองหนูแบบนั้น เฮียคิดว่าหนูโกหกอะไรอยู่หรอ? หนูไม่ได้โกหกเลยนะ"

"เฮียไม่ได้คิดว่าหนูโกหกสักหน่อย..."

"แต่ที่เฮียพูดมามันหมายความแบบนั้น ถ้าเฮียคิดว่าหนูโกหกอยู่ หนูคงจะเสียใจมาก ทั้งที่หนู...."

ทางเดียวที่จะทำให้เธอรอดจากการคาดคั้นของเขาคงเป็นบทดราม่าพวกนี้แหละ เพราะเพียงแค่เขาเห็นว่าเธอตัดพ้อก็ใจอ่อนยวบไปหมดแล้ว

"ไม่โกหกก็ไม่โกหกครับ เฮียเชื่อหนู"

"อย่าพูดแบบนี้อีกนะ หนูน้อยใจ"

"รับทราบครับ"

"....."

"เอ้อ เสื้อหนูมันเลอะ เฮียทิ้งนะ ไว้เดี๋ยวเฮียพาไปซื้อใหม่"

"หนูซื้อเองก็ได้"

"เฮียจะซื้อให้ แล้วหนูก็ขัดไม่ได้ด้วย นอนพักเถอะ เดี๋ยวเฮียไปอาบน้ำแล้วมานอนกอดนะ"

"เฮีย...หนูขอโทษนะ" เธอได้แต่พูดแผ่วเบาในตอนที่เขาเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วและคงไม่ได้ยินมัน ไม่มีเลยสักนิดที่คิดอยากจะโกหกเขา ถ้าสถานการณ์ไม่บีบบังคับอย่างนี้ เธอก็คงไม่ทำ