บทที่ 13 ไม่ได้หนี

"วันนี้รับงานอีกแล้วหรอ?"

"อืม อยากเก็บเงินให้ได้เร็วที่สุดอ่ะ จะได้หยุดรับสักที"

ชะเอมวางโทรศัพท์หลังตอบแชทลูกค้าเสร็จแล้วหันมาตอบเพื่อน คิรินแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด อีกคนเอาแต่ขอโทษเธอที่ช่วยเหลือไม่ได้ แต่มัันไม่ใช่เรื่องที่เพื่อนเธอต้องรู้สึกผิดเลยสัดนิด ปัญหาชีวิตเธอ เธอก็ควรจะจัดการเอง ถูกต้องที่สุดแล้ว

"ลูกค้าไว้ใจได้ไหม ให้ไปเป็นเพื่อนดีรึเปล่า?"

"ว่างหรอ?"

"ว่างๆ งั้นเดี๋ยวไปเป็นเพื่อนนะ"

เธอรีบพยักหน้าบอกเพื่อนแล้วยิ้ม ลูกค้าวันนี้เป็นคนใหม่ที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อน ไม่รู้ว่าจะมาแนวไหน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าใครส่งให้มาป่วนหรือเปล่า ที่ผ่านมามีบ่อยครั้งที่บอสตันส่งคนมาป่วนกัน แต่โชคดีที่เธอรอดมาได้ตลอด

คนตัวเล็กนั่งรถมากับเพื่อนสนิทที่อาสามาเป็นเพื่อน ใจจริงก็นึกขอบคุณที่คิรินไม่เคยจะหนีไปไหนในยามที่เธอมีปัญหา พอเจอลูกค้าก็ทักทายกันปกติ ส่วนเพื่อนของเธอก็ทำเป็นเดินเข้ามาทีหลังแล้วนั่งอยู่ถัดไปอีกสองโต๊ะ

ทุกการกระทำมีคิรินที่คอยเป็นหูเป็นตาให้ตลอด ดูแล้วลูกค้าตรงหน้าก็น่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่หาเพื่อนกินข้าว ไม่น่าจะมีอะไรมากมายไปกว่านี้ เธอเลยเริ่มวางใจแล้วพูดคุยเป็นกันเองมากขึ้น อยากได้เงินจากเขาก็ต้องทำหน้าที่ให้ดี

"คุณสวยกว่าในรูปอีกนะครับ จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากจะคุยต่อ?"

"หมายถึง?"

"ก็แบบว่าเผื่อพัฒนาอ่ะครับ"

"ขอโทษนะคะ แต่เอมไม่คุยเกินเลยกับลูกค้า อีกครึ่งชั่วโมงจะหมดเวลา อยากสั่งอะไรอีกไหมคะ?"

คนตรงหน้าเธอทำหน้าเสียดาย แต่ก็ยังดีที่เขาไม่ได้คะยั้นคะยออะไร ชะเอมก้มลงสนใจอาหารตรงหน้าต่อ กำลังจิ้มเอาชิ้นสเต๊กเข้าปากก็ถูกคิรินมาดึงให้ลุกขึ้นยืน

"เอมแย่แล้ว"

"มีอะไร!?"

"ต้องไปจากตรงนี้ก่อน เดี๋ยวอธิบายให้ฟัง"

"เดี๋ยวสิครับ แต่ยังไม่ครบจำนวนชั่วโมงที่ผมจ้างเลยนะ"

"ขอโทษนะคะ แต่เพื่อนฉันมีเรื่องด่วนมาก ขอตัวก่อนนะคะ"

คิรินรวบกระเป๋าของเธอไปถือให้แล้วออกแรงดึงให้วิ่งตามออกไป ถึงจะงุนงงอยู่บ้างแต่ท่าทีร้อนใจของเพื่อนก็ทำให้วิ่งตามอย่างห้ามไม่ได้ อีกคนพาเธอเข้ามาในห้องน้ำ ได้แต่ยืนเหนื่อยหอบกันแล้วเธอก็หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ

"คือเมื่อกี้เฮียโทรมา บอกว่าเห็นโทรหาเอมแล้วเอมไม่รับ"

"แค่เนี้ยนะ"

"ฟังก่อนสิ เฮียบอกว่าเห็นเอมบอกว่ามาทำธุระกับคิริน พอดีเฮียดูตำแหน่งเอมจากแอพ เลยรู้ว่าอยู่ที่นี่ เฮียอยู่ที่นี่เหมือนกันเลยจะมาหา"

"ว่าไงนะ!?"

"ก็นี่แหละ ถึงต้องรีบพาแยกออกมาไง"

"แต่เสียดายอ่ะ อีกแป๊บจะได้เงินแล้วแท้ๆ"

"โอ๊ยยย เอาชีวิตรอดจากผัวก่อนเถอะ"

"เราแยกออกมาแล้วนี่ แค่ทำเป็นเดินเล่นแล้วรอเฮียมาเจอก็พอแล้วมั้ง"

"อันดับแรกต้องซื้อของสักหน่อย จะได้ไม่ดูมีพิรุธ"

คิดได้แบบนั้นก็พยักหน้าให้กัน คนตัวเล็กถูกเพื่อนลากเข้าไปร้านเสื้อผ้าที่ใกล้ที่สุด ก่อนคิรินจะหยิบชุดที่ใกล้มืออย่างไม่ได้เลือกสรรอะไรมากมายมาสองสามตัวแล้วเดินไปคิดเงิน

"รบกวนแยกถุงให้ทุกชุดเลยนะคะ"

ชะเอมเอ่ยบอกพนักงานไป ถ้าถือหลายถุงจะได้ดูสมเหตุสมผลหน่อย คนตัวเล็กเดินออกมาจากร้านมองตากับเพื่อนอย่างรู้ใจแล้วทำเป็นพากันเดินเล่นดูร้านนั้นร้านนี้อย่างปกติของเพื่อนสนิทที่มาเที่ยวเล่นด้วยกัน ไม่นานข้อมือเธอก็ถูกคว้าไว้ เธอยิ้มรับเพราะคิดว่าเป็นอาเดลที่ถึงตัวเธอแล้วแต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น

เป็นลูกค้าคนที่เธอพึ่งหนีเขามาเมื่อครู่ที่รั้งเธอเอาไว้ ชะเอมพยายามจะดึงแขนออกจากเขาเพราะกลัวว่าอาเดลจะมาเห็นในตอนนี้ แต่อีกคนกับดื้อดึงไม่ยอมปล่อยเสียอย่างนั้น

"ยังไม่หมดเวลางานเลยนะครับ คุณจะไปไหน"

"พูดไม่เข้าใจหรอคะว่ามีเรื่องด่วน ปล่อยด้วยค่ะ"

"ปล่อยเพื่อนฉันสักทีเถอะน่า!"

คนตรงหน้าเหมือนจะไม่ยอมแต่โดยดี ชะเอมที่ไม่รู้ว่าควรจะใช้วิธีไหนก็เลยเหยียบเข้าที่เท้าไปแรงๆ แล้วมันก็ได้ผล พอเขายอมปล่อยมือจากเธอเพราะความเจ็บ คิรินก็ดึงให้เธอวิ่งทันที

เสียงสายเรียกเข้าดังขึ้น เธอเองก็พอเดาได้ว่าคงเป็นอาเดลที่โทรเข้ามา แต่ในตอนที่วิ่งอยู่แบบนี้ก็คงไม่สะดวกรับ คนตัวเล็กวิ่งแล้วก็หันมองด้านหลังเป็นระยะด้วยว่าลูกค้าคนนั้นตามเธอมาหรือเปล่า พอหันหน้ามาก็ชนเข้ากับอกแกร่งของใครบางคนแต่อ้อมแขนของเขาโอบรัดรอบเอวเธอไว้ก่อนจะเซล้ม

"หนูเจ็บไหม? วิ่งทำไมเนี่ย!?"

"ก็เฮียอ่ะสิ"

"น้องคิรินเจ็บไหมครับ?"

เป็นเสียงของลีโอที่กำลังพยุงเพื่อนเธอให้ลุกขึ้นยืน มัวแต่วิ่งไม่มองทางกันจนรู้ตัวอีกทีก็ตอนชนเข้ากับอาเดล ส่วนคิรินก็ถลาล้มลงที่พื้น

"วิ่งหนีอะไรกัน?"

"ไม่ได้หนี!"

ยิ่งเธอปฏิเสธด้วยความตกใจแล้วผละออกมาก็เหมือนอาเดลจะยิ่งสงสัย เขาหรี่ตามองเธอจนเธอต้องรีบดึงตัวคิรินให้มาช่วย ไม่ได้อยากทำตัวมีพิรุธแต่ก็อดไม่ได้

"ฮะ เฮียมาที่นี่ได้ยังไง?"

"เฮียมาซื้อของกับพวกมันพอดี เห็นว่าหนูอยู่ที่นี่เหมือนกัน แล้วหนูทำไมไม่รับสายเฮีย?"

"คือ...ตอนเฮียโทรมาหนูเข้าห้องนะ ใช่ไหมคิริน"

"ใช่ๆๆๆ ตามนั้นเลยค่ะ"

"แล้วซื้อของกันเสร็จแล้วหรอ?"

"ใช่ ดูสิ คิรินได้ของมาตั้งเยอะ"

คนตัวเล็กจับแขนเพื่อนยกขึ้นให้โชว์ถุงในมือ ถึงอาเดลจะรู้สึกว่ามันแปลกอยู่บ้างแต่ก็พยักหน้าเข้าใจไป เขาลูบหัวเธอแล้วดึงมาโอบเอวไว้อย่างที่ชอบทำ 

"หิวไหม เฮียว่าจะไปหาอะไรกินกัน คิรินไปด้วยกันนะครับ"

อาเดลเอ่ยปากชวนเพื่อนคนตัวเล็กด้วย คิรินขยับเข้ามาหาเธอก่อนจะกระซิบข้างหู ชะเอมเองก็คิดแบบเดียวกันกับเพื่อน ตอนนี้เธอกับเพื่อนไม่สามารถรับอะไรลงท้องได้อีกแล้ว เพราะพึ่งจะทานมาเมื่อครู่

"กระซิบอะไรกันอ่ะ?"

ออแกนถามด้วยน้ำเสียงแกลมหยอก คนตัวเล็กสะดุ้งออกจากเพื่อนในทันทีด้วยความตกใจ อาเดลขมวดคิ้วอีกรอบแล้วก็สะบัดหน้าทำทีนิ่งเฉยไป อยากจะทำตัวสงสัยเอ่ยโวยวายเพื่อให้ได้คำตอบ แต่ก็เชื่อใจคนตัวเล็กเกินกว่าจะทำมันลงไป

"เฮียดูพี่ออแกนสิ จับผิดหนู"

"เออ มาจับผิดเมียกูทำไม"

"เอ้า เป็นกูผิดซะงั้น"

"สรุปจะไปหาอะไรกินป่ะ กูหิวมากเลยนะ"

"หนูว่าไง?"

"คือว่าหนู....คือ"

"หืม?"

"โอ๊ยย เจ็บจัง เมื่อกี้ชนแรงแน่เลย"

อาเดลก้มดูคนตัวเล็กของเขาที่กอดแขนตัวเองแน่น เมื่อกี้ก็ไม่ได้รู้สึกว่าชนแรงขนาดนั้น ทำไมถึงดูเจ็บมากขนาดนี้ได้นะ แต่ถึงจะสงสัยก็อดเป็นห่วงไม่ได้ คนอย่างเขาเมียมาก่อนทุกอย่างอยู่แล้ว แม้แต่ความรู้สึกว่ามันแปลกก็ตัดออกได้เลยทันที

"อยากกลับห้องไหมครับ?"

"เฮียจะอยู่กินข้าวกับเพื่อนก่อนไหม หนูให้คิรินไปส่งก็ได้"

"ใช่ๆๆ คิรินไปส่งได้นะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเฮียพาหนูกลับเอง คิรินจะได้กลับบ้าน"

เขาพาเธอกลับมาที่คอนโดทันที ชะเอมมองดูคนที่เดินไปมาอยู่ภายในห้อง เขาทั้งเอาเสื้อผ้าของเธอไปใส่ตะกร้าเตรียมส่งซัก จัดเครื่องสำอางโต๊ะกระจกที่ตอนนี้เธอแทบไม่มีเวลาดูแลให้ อาเดลดีกับเธอทุกอย่าง ทำให้เธอรู้สึกโชคดีทุกครั้งที่มีเขาเป็นของตัวเอง

ผู้ชายที่เกิดมาพร้อมความเพียบพร้อมทุกอย่าง แต่กับดูแลเธอได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง คิดอะไรอยู่สักพักอาเดลก็เดินมานั่งบนเตียงด้วย เขามองหน้าเธอราวกับมีคำถามในใจแต่สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา

"หายเจ็บแล้วใช่ไหม?"

"ไม่เจ็บแล้ว เฮียไม่หิวหรอ สั่งอะไรมากินไหม?"

"ไม่เป็นไรครับ หนูไม่หิว เฮียก็ไม่หิวเหมือนกัน"

อาเดลขยับขึ้นไปใกล้เธอมากขึ้น แทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน แล้วโอบให้เธอมานั่งพิงซบอกเขา ชะเอมก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธอชอบเวลาได้อยู่ใกล้ชิดเขา มันทำให้มีความสุขแล้วก็ลืมเรื่องราวเลวร้ายไปได้บ้าง

"พรุ่งนี้ไปออกงานกับเฮียนะ"

"ออกงานหรอ?"

"อื้ม งานเลี้ยงที่บ้านเฮีย"

"ไม่เอาอ่ะ ต้องมีแต่คนมีเงินทั้งนั้นแน่เลย อีกอย่างถ้าเจอแม่เฮียด้วย"

"กลัวหรอ?"

"ไม่ได้กลัวหรอก แต่หนูแค่ไม่อยากเจอ"

"แต่ถ้าหนูไม่ไป แม่จะให้เฮียควงแพมแพมนะ"

"ว่าไงนะ?"

ชะเอมขยับออกไปแล้วหันมามองเขาทั้งกอดอก ริมฝีปากเล็กยู่ลงอย่างไม่พอใจ อาเดลชอบใจกับการแสดงออกแบบนั้นของเธอ เขาขำออกมาเล็กน้อยแล้วดึงอีกคนเข้าไปโอบกอดไว้อย่างเก่า

"ถ้าไม่อยากให้เฮียควงคนอื่น หนูก็ต้องไปด้วยกัน"

"......."

"ไปกับเฮียนะ เฮียอยากควงเมียตัวเองอ่ะ"

"ก็ได้ แต่เฮียห้ามทิ้งหนูให้เดินคนเดียวนะ ในงานมีแต่ใครก็ไม่รู้"

"ได้สิครับ จะควงเธอขาทั้งงานเลย"