ตอนที่ 24 กลับมาเยือนเมืองหลวง 1/2

“บัดซบ ทุกอย่างผิดแผนไปหมดแล้ว”

“ท่านพ่อตาโปรดสงบสติอารมณ์เสียก่อน” 

เหตุวุ่นวายในเหิงเยว่ย่อมส่งผลมาถึงเมืองหลวง ที่จวนเสนาบดีพิธีการนั้น ยามนี้เซี่ยโม่โฉวก็เดือดดาลไม่แพ้กับใคร เขานั้นโกรธจนมือสั่นเมื่อได้ยินข่าวร้ายจากเหิงเยว่

จวิ้นอ๋องได้รับราชโองการ สั่งให้ไปบวชไกลถึงไห่โอว

“เช่นนี้ แผนที่เราดำเนินการมาต้องระงับไว้ก่อน รอวันที่เหมาะสม ท่านอ๋องย่อมได้กลับมาเยือนเมืองหลวงอีกครั้งอย่างองอาจ” ถานตงหยางเองก็เสียดายไม่น้อยที่แผนที่วางไว้ต้องยกเลิกไป ตำแหน่งเสนาบดีอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่กลับพังทลายในชั่วข้ามคืน เหตุการณ์วุ่นวายในเมืองหลวงก็กลับมาสงบราบเรียบ แม่ทัพหยวนรอดตาย ฮ่องเต้หายประชวร

น่าเสียดายเสียจริง

“ข้าได้ยินว่าที่แผนทุกอย่างพัง เพราะเกอแซ่หลิวกับเซวียนจางหย่ง เจ็บใจนัก”

“ท่านหมายถึง จอหงวนบู๊ที่เป็นพระญาติกับฮ่องเต้น่ะหรือ” งานด้านโยธานั้นไม่ค่อยได้มีโอกาสพบเจอกับหน่วยสืบราชการลับตงฉางมากนัก ข่าวล่าสุดที่ได้ยินมาเขานึกว่าคนผู้นี้ตายไปแล้วเสียอีก

“ใช่ ที่เคยประชุมไปกับขุนนางที่เข้ากับฝั่งท่านอ๋องคงต้องเปลี่ยนแผนใหม่ จวิ้นอ๋องไม่ยอมโดนเนรเทศอย่างง่ายดายแน่นอน บอกทุกคนให้เตรียมตัวให้พร้อม รอรับคำสั่งจากจวิ้นอ๋อง แล้วค่อยดำเนินแผนการต่อ”

“ขอรับท่านพ่อตา ข้าจะแจ้งขุนนางในฝั่งพวกเราว่า ให้ระงับแผนการแต่ให้เตรียมตัวไว้ให้พร้อมอยู่เสมอ”

กรุบ กรับ กรุบ กรับ

เสียงฝีเท้าม้าวิ่งไม่หยุดอยู่ด้านนอก หลิวซีซวนโผล่หน้าออกไปก็พบกับขบวนเดินทางของหน่วยตงฉางที่พากันมานับสิบชีวิตกำลังขี่ม้ากลับเมืองหลวงกันอย่างองอาจ ส่วนเกออย่างเขาเน้นสบาย ขอนั่งๆ นอนๆ ในรถม้าดีกว่า

หลิวซีซวนอยู่ในขบวนเดินทางไปเมืองหลวง ไปอาศัยบ้านหลังใหม่ที่ฮ่องเต้ประทานมาให้เป็นรางวัลอย่างไม่อิดออด แน่สิ คนที่บ้านเพิ่งไฟไหม้จะมามัวลีลาอะไรนักหนา ส่วนทรัพย์สินเงินทองนั้น เขาเอามาเพียงแค่บางส่วนเท่านั้นเพราะยังเข็ดกับครั้งก่อนที่โดนปล้น เกอคนงามนั้นแต่งกายด้วยชุดสีขาวลายหงส์แดงวิจิตรงดงาม เป็นชุดที่อยู่ในคลังสมบัติ ย่อมเป็นของมีค่าควรเมือง คนที่เสื้อผ้าโดนไฟไหม้จนหมด ไม่ได้มีทางเลือกในการแต่งกายมากนัก แต่งตัวจัดเต็มหรูหราเช่นนี้ช่างเหมาะสมกับการเดินทางกลับเมืองหลวง

ข้างกายเขามีเซวียนจางหย่งที่อยู่ในชุดสีน้ำเงินลายพยัคฆ์หรูหราสมกับเป็นหัวหน้าหน่วยตงฉาง ส่วนฝั่งตรงข้ามมีเลี่ยงหรงและเลี่ยงชิง สองคนสนิทของหัวหน้าหน่วยตงฉางนั่งมาด้วย ส่วนรถม้าอีกคันด้านหลัง เป็นครอบครัวของตู้เจาและตู้ลี่จูที่ติดตามมาด้วย น่าเสียดายที่ท่านตาตู้เฉิงนั้นดื้อดึงไม่ยอมมาด้วย ตั้งท่าจะเฝ้าสมบัติและกำกับการก่อสร้างบ้านตระกูลหลิวหลังใหม่ด้วยตัวเอง พวกเขาที่เป็นคนหนุ่มคนสาว จึงต้องมากันเองก่อน

คิดซะว่ามาเที่ยวก็แล้วกัน

เขามองออกไปชมวิวทิวทัศน์ด้านนอกที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มแล้วก็อดขนลุกไม่ได้ เพราะเส้นทางนี้เป็นเส้นทางเดียวกับที่เขาโดนสหายในคราบโจร ปล้นทรัพย์สินไปจนหมด แถมยังแทงลงมากลางอกอย่างไม่ยั้งมือ

แค่คิดถึงเซี่ยอ้ายเหม่ย ร่างกายของเขาก็แสดงอาการหวาดผวาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เจ้าเป็นอะไร เหตุใดทำท่าทางเช่นนี้” 

“ข้ากังวลเรื่องผู้คนในอดีต เซี่ยอ้ายเหม่ย ถานตงหยาง ถานซงอวิ้น คนพวกนั้นยังคงเป็นอดีตอันเลวร้ายของข้า”

“อย่าได้กังวล สำหรับข้าแล้ว เหอซีซวนได้ตายไปแล้ว บัดนี้มีเพียงแค่หลิวซีซวนเพียงเท่านั้น พวกเขาไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายเจ้าอีกแล้ว ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่”

บุรุษผู้นี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไร้ท่าทีเอาอกเอาใจ แต่คนฟังอย่างเขานั้นหวานล้ำไปทั้งใจ

“เจ้าจำได้หรือไม่ ตอนที่ข้ามาที่เหิงเยว่ ก็เป็นเจ้าที่แบกข้าขึ้นหลังม้ามา ตอนที่จะกลับเมืองหลวงก็เป็นเจ้าเช่นกันที่พาข้ากลับ แท้จริงแล้ว ข้าติดค้างเจ้าเยอะมาก”

“เจ้าไม่มีอะไรติดค้าง เพราะเจ้าก็เป็นผู้ช่วยชีวิตและเลี้ยงดูข้า ในยามที่ยังบ้าใบ้ สติเลอะเลือน ในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด ท่านก็ยังไม่ทิ้งข้า เหตุใดยามที่ท่านทุกข์ยากข้าจะปล่อยมือ”

“อะแฮ่ม แบบนี้เรียกร่วมทุกข์ร่วมสุข ใช่หรือไม่ ท่านพี่จางหย่ง”

พอคนงามเรียกว่าท่านพี่ด้วยเสียงหวานออดอ้อน บุรุษร่างใหญ่ก็หน้าแดงดั่งผลพุทราสุก

อะไรกัน แค่เรียกท่านพี่เอง

“อย่าเรียกข้าเช่นนั้น”

“ทำไมจะเรียกไม่ได้ ท่านพี่ ท่านพี่ ท่านพี่ ท่านพี่” 

คนงามลอยหน้าลอยตา เรียกอีกฝ่ายอย่างไม่ยอม ท่าทางน่ารักจนเซวียนจางหย่งแทบไม่อยากจะอดใจ หากไม่ติดว่ามีเลี่ยงหรงและเลี่ยงชิวอยู่ด้วย เขาก็อยากปล้นจูบจากปากแดงที่เรียกเขาเสียงหวานไม่หยุดเช่นนี้

ไม่รู้หรือว่าเรียกเขาว่าท่านพี่ด้วยเสียงหวานปานน้ำผึ้ง มันช่างกระตุ้นอารมณ์ของเขายิ่งนัก

“เจ้าเงียบสักทีเถอะ ไม่เห็นหรือว่าเลี่ยงหรงกับเลี่ยงชิวรำคาญเจ้าเต็มทน”

“ไม่รำคาญเลยขอรับ คุณชายหลิว พวกเราชื่นชอบที่คุณชายพูดคุยกันหัวหน้า เชิญเกี้ยวกันได้ตามสบายเลยขอรับ” เลี่ยงหรงเอ่ยขัดขึ้นมา นานๆ ทีจะเห็นหัวหน้าของเขาออกอาการไปไม่เป็นระยะประชิด นับเป็นความบันเทิงเล็กๆ ระหว่างการเดินทาง

“ข้าก็เห็นด้วยขอรับ ข้าคิดว่าคุณชายหลิวและท่านหัวหน้านั้นเหมาะสมกันยิ่งนักราวกับกิ่งทองใบหยก”

ดี พูดได้ดียิ่งนัก หากว่าเขาหอบหิ้วสมบัติมาได้เยอะ เขาสัญญาว่าจะตกรางวัลให้ทั้งสองหนึ่งก้อนทอง

“จางหย่ง ใครๆ ก็เห็นว่าเราเหมาะสมกัน เจ้าควรตกเป็นของข้าได้แล้ว” เกอคนงามหลงยุคเกี้ยวบุรุษยุคโบราณด้วยคำพูดที่ตรงไปตรงมา เสียยิ่งกว่าไม้บรรทัดจนผู้ฟังในรถม้าถึงกับส่ายหัว

ขยันทำให้ใจเต้นแรงเสียจริง หลิวซีซวน