ตอนที่ 26 เผชิญหน้าตระกูลเซวียน 2/3

หลิวหงชิงกระตุกมุมปากมองหลานชายคนงามราวกับกำลังจะรับชมเรื่องสนุก ก่อนที่ฉากทัศน์ของหลิวซีซวนจะเปลี่ยนไปกลายเป็นความมืดมิด เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตนกำลังอยู่ในอ้อมกอดของเซวียนจางหย่งบนเตียงของเขา ร่างกายทั้งสองแนบชิดกันทุกส่วนจนคนที่ตื่นก่อน อดไม่ได้ที่จะกระดากอาย เขาค่อยๆ ขยับกายผละออกมา ทว่าคนตัวโตกลับแสดงด้านงอแงออกมาอย่างคาดไม่ถึง

“เจ้าจะไปไหน จะทิ้งข้าไปหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากบุรุษร่างใหญ่ที่กำลังโอบกอดเขาอยู่แนบชิด ที่เอ่ยออกมาโดยที่ยังไม่ลืมตาเลยด้วยซ้ำ

“เจ้าตื่นแล้วหรือ ปล่อยข้าก่อน”

“ยังเช้าอยู่เลย เหตุใดต้องรีบร้อน” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากระเส่า ทำเอาอ่อนระทวย

“เมื่อก่อน เจ้าตื่นเช้ายิ่งกว่าใคร เหตุใดกลับเมืองหลวงแล้วจึงดูเกียจคร้านนัก”

“คงเพราะบนเตียงมีเจ้าอยู่ด้วยกระมัง ข้าจึงไม่อยากจากไปไหน”

โอ๊ย โดนอ้อนขนาดนี้ ใจเขาเหลวเป็นน้ำ

ใครจะคิดว่าการได้ตื่นมาร่วมเตียงกับเซวียนจางหย่ง จะทำให้ค้นพบว่าบุรุษผู้นี้ช่างออดอ้อนยิ่งนัก

“ไม่ได้ ข้าต้องกลับแล้ว เดี๋ยวคนในจวนจะตกใจที่ข้าหายไป คนในจวนเจ้าก็อาจจะเอาไปนินทาได้” เขาผละออกมาอย่างเสียดาย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง ตั้งใจว่าจะแอบเดินลัดเลาะกลับจวนไป ในยามเช้าเช่นนี้คงไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นเยอะนัก

ทว่าดูเหมือนเขาจะคิดผิด

ผ่าง!!

ใครจะไปคิดว่าทันทีที่เขาเปิดประตูออกมา จะพบกับชายวัยกลางคนที่มีรูปร่างสูงใหญ่ท่าทางสง่างามผู้หนึ่ง เขาเองก็มีท่าทางตกตะลึงไม่ต่างไปจากหลิวซีซวนเช่นกัน

ใครอ่ะ หน้าคุ้นๆ

“ท่านพี่ เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เอ๊ะ นี่ใครกัน เหตุใดถึงมาอยู่ในห้องของจางหย่ง เจ้าเป็นใครรึ” หญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งมองหน้าหลิวซีซวนอย่างสับสน

“ข้า ข้า..เอ่อ” หลิวซีซวนถึงกับพูดไม่ออก จู่ๆ ก็รู้สึกราวกับลักลอบทำเรื่องเสื่อมเสีย แล้วถูกผู้ใหญ่จับได้คาหนังคาเขา

“เหอซีซวนหรือ” ชายวัยกลางคนเอ่ยทักเขาขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน จากนั้นคนต้นเรื่องจึงโผล่มาจากด้านหลังของเขา

“หลิวซีซวนขอรับ ตอนนี้คือหลิวซีซวน เหอซีซวนตายไปแล้ว คุณชายหลิว นี่คือบิดาของข้า แม่ทัพเซวียนอี้หาง และฮูหยินรอง”

มันดี มันเริ่ด มันปัง มาเยือนเมืองหลวงคืนแรกก็เจอกับว่าที่พ่อสามีในสถานการณ์ที่แย่ที่สุด

เช้าวันนั้น หลิวซีซวนแยกกลับไปล้างหน้าแต่งกายให้เรียบร้อยที่เรือนของตน ก่อนจะกลับมาที่จวนของเซวียนจางหย่งอีกครั้งตามคำเชิญของผู้เป็นบิดา แม้หลิวซีซวนจะกังวลไปต่างๆ นานา กลัวถูกหาว่าเป็นตัวแพศยายั่วยวนบุตรชายของเขาถึงที่ แต่มาถึงขั้นนี้ ไม่เข้าถ้ำเสือก็คงไม่ได้ลูกเสือ

เอาวะ มาถึงตอนนี้มีแค่ต้องสู้

เมื่อมาถึงก็พบว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ที่ห้องโถงด้วยท่าทางเป็นกันเอง แม่ทัพเซวียนที่มีรูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม ก็ดูผ่อนคลายขึ้นมาก

“จางหย่ง แม่รองคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ตอนที่มีคนบอกว่าเจ้าตายไปแล้ว แม่กินอะไรไม่ลงเลย” ฮูหยินเซวียนเอ่ยกับบุตรชายด้วยท่าทางห่วงหา ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีไม่น้อย

“ลูกอกตัญญู ทำท่านแม่รองเป็นห่วง”

“ฮูหยิน เจ้าก็รู้ว่าบุตรชายคนนี้หนังเหนียว ไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่หายไปเกือบปีครั้งนี้มีความดีความชอบใหญ่หลวงนัก ฮูหยินควรจะภูมิใจมากกว่า”

ฮูหยินรองมีท่าทีกระเง้ากระงอดเล็กน้อย ก่อนจะหันมาสังเกตเขาที่เพิ่งเดินเข้ามา

“คุณชายหลิว เข้ามาใกล้ๆ สิจ๊ะ เมื่อเช้ายังไม่ได้คุยกันเลย” ฮูหยินรองกวักมือเรียกเขาอย่างเป็นมิตร ทว่าหลิวซีซวนยังคงมีท่าทีลังเล

ถานซงอวิ้นตอนแรกก็ทำเหมือนกับเอ็นดูเขาเช่นนี้นี่แหละ

“เข้ามาเถอะ อย่าได้กังวลไปเลย ตรงนี้มีแต่คนกันเองทั้งนั้น วันนี้ทานอาหารเช้าด้วยกันสิ แม่รองให้คนเตรียมอาหารมามากมายมาให้บุตรชายสุดที่รักด้วย” 

“จะให้ทำยังไงได้ ลูกชายตัวดีหายไปนาน กลับมาเมืองหลวงแทนที่จะกลับบ้านใหญ่กลับอยู่ที่จวนขุนนางหลังนี้ ไม่คิดเลยรึว่าแม่จะคิดถึง หรือว่าแท้จริงแล้ว เจ้าห่วงหาคนงามจนไม่อยากพรากจากไปไกลกันแน่” ฮูหยินรองเอ่ยหยอกล้อพร้อมกับมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาแพรวพราว

“หลิวซีซวน เจ้าเป็นใครกันแน่” เซวียนอี้หางเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา ท่าทางเป็นจริงเป็นจังกว่าเดิมขึ้นมาหลายส่วน

“แท้จริง ข้าคือเหอซีซวน ยามนั้นถูกขับไล่ออกไปเหิงเยว่ ระหว่างทาง ข้าถูกไล่ล่าบาดเจ็บสาหัส โชคดีที่ได้จางหย่งช่วยเหลือจึงเอาชีวิตรอดไปได้จนถึงบ้านตระกูลหลิวขอรับ ท่านแม่ทัพเซวียน”