ตอนที่ 41 การปรากฏกายของหลิวหงชิง 2/3

เขาจะทำอะไรได้ ยามนี้แค่ทรงตัวยืนอยู่ แล้วตั้งรับดาบที่เข้ามารอบทิศก็ลำบากมากแล้ว และก่อนที่เขาพลาดท่าก็มีใครบางคน ปรี่มาช่วยเขาเสียก่อน

“คุณชายหลี่” 

ใช่แล้ว คือพ่อหนุ่มดวงมหาโชคคนดีคนเดิมนั่นเอง ดูจากฝีไม้ลายมือ เขาก็พอจะดูออกว่าคนผู้นี้นั้นไม่สันทัดเรื่องการใช้กำลังเท่าไหร่นัก ไม่แปลกใจที่ได้ทำงานสายผู้ตรวจการมากกว่าจะไปทางทหาร แบบเซวียนจางหย่ง

“หลิวซีซวน เจ้าระวังตัวด้วย”

“สามีข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

หลี่เฉียงฮุยถึงกับหันกลับมามองเขา ด้วยสายตาเหลือเชื่อ

“เจ้าห่วงชีวิตสหายข้ามากกว่าชีวิตตนเองอีกหรือ รีบเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ข้าเองก็ไม่รู้จะช่วยเจ้าต้านไว้ได้มากเพียงใด”

“คุณชายหลี่ ท่านช่วยหยุดโจวเฟิง มันจะจุดเทียนอีกครั้ง ค่ายกลชิงดวงจะกลับมาทำงานได้ใหม่” หลี่เฉียงฮุยมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทันที เขาสองคนถูกรุมล้อมรอบด้าน จนแทบจะเอาตัวไม่รอดเช่นนี้ จะทำอะไรได้

“งั้นเอาเช่นนี้ก็แล้วกัน” หลี่เฉียงฮุยถือคติว่า อะไรทำได้ก็ให้ทำไปก่อน เขาดึงมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ออกมา ก่อนจะปาไปทางโจวเฟิงหวังปลิดชีพ

ถึงจะปลิดชีพไม่ได้ แต่ทำลายสมาธิมันได้ก็ยังดี

แต่ใครจะไปคาดคิดในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

มีดสั้นพุ่งไปทางโจวเฟิงอย่างแม่นยำและรวดเร็ว แต่ดูเหมือนจะไม่เฉียบคมพอเพราะคนที่กำลังจะเริ่มทำพิธีจุดเทียนชะงักไปเพียงครู่เดียว ก่อนจะใช้ดาบปัดมีดสั้นไปอีกทาง

มีดสั้นที่ถูกโจวเฟิงปัดออกเบี่ยงไปอีกทาง ก่อนจะพุ่งตรงเข้าเสียบที่กลางอกของจวิ้นอ๋องอย่างแม่นยำ

ห๊ะ มีดสั้นของหลี่เฉียงฮุยปักอกจวิ้นอ๋อง??!!

เชี่ย นี่มันอะไรกันวะเนี่ย

เขาหันหน้าไปมองกับคนดวงมหาโชคอย่างตื่นตะลึง หน้าตาคนที่มันมาพร้อมกับดวง มันเป็นแบบนี้เองเหรอวะเนี่ย

จู่ๆ คนรอบกายก็หันมามองหลี่เฉียงฮุยด้วยสายตาปลาบปลื้ม ฮ่องเต้ที่ต่อสู้กับจวิ้นอ๋องอยู่พักใหญ่ถึงกับมองเขาอย่างชื่นชม ราวกับทำคุณงามความดีใหญ่หลวงเพื่อแผ่นดิน

“ห๊ะ ข้าสังหารจวิ้นอ๋องเหรอ” 

“ข้าคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ”

ไม่ต้องทำอะไร มีดก็วิ่งไปปักอกจวิ้นอ๋องเอง จบงานนี้ไป หลี่เฉียงฮุยคงได้ปูนบำเหน็จอย่างหนักแน่นอน

จวิ้นอ๋องเฉินหวังหย่งทรุดตัวลง ก่อนจะขาดใจตายคาที่ สร้างความตื่นตะลึงให้กับมือสังหารและกองทัพหลวงจีนที่สู้ถวายชีวิตเพื่อจวิ้นอ๋อง ยามนี้กองกำลังของจวิ้นอ๋องระส่ำระสายยิ่งกว่าเดิม พวกรักตัวกลัวตายบางคนกลับหลังหัน หนีออกจากเมืองไปอย่างรวดเร็ว

“จวิ้นอ๋อง จวิ้นอ๋อง ไม่นะ ข้าไม่ได้ตั้งใจ” 

โจวเฟิงแทบสิ้นสติ เมื่อจวิ้นอ๋องถูกมีดสั้นที่เขาปัดออกไป สังหารจนสิ้นชีพ เขาสู้อุตส่าห์ทุ่มเทเพื่อความยิ่งใหญ่ในแผ่นดินในภายภาคหน้า แต่ยามนี้คนที่เขาหวังพึ่งพา กลับตายไปเสียแล้ว แล้วที่ทำมาทั้งหมด จะทำไปเพื่ออะไร

ชิงดวงชะตาไปเพื่อใคร ในเมื่อคนที่มีสิทธิ์ชิงบัลลังก์ไม่มีอยู่แล้ว

“ไม่จริง ไม่จริง” 

สักพัก ไต้ซือไป๋ในร่างโจวเฟิงก็ถูกถีบจนกระเด็นด้วยฝ่าเท้าของว่าที่สามีของเขา เซวียนจางหย่งยามนี้อยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า มีเพียงแค่ผ้าพันแผลปกปิดส่วนบนเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับการรักษาจากหมอหลวงแล้ว แต่เขาดื้อรั้นเกินกว่าจะปล่อยให้คนรักเผชิญหน้ากับทุกอย่างเพียงลำพัง จึงกลับมาจัดการกับตัวต้นเรื่องให้สิ้นซาก

เขาตรงไปทางลูกน้องตัวปลอม พร้อมกับเอาฝ่าเท้าบดขยี้กลางอก ก่อนจะกระชากเทียนเล่มสีแดงมาเก็บไว้กับตัว

“เจ้าสังหารลูกน้องข้า แล้วยังปลอมตัวเป็นเขาอยู่นานสองนาน บัดนี้เจ้าแพ้ทุกทางแล้ว ไอ้หลวงจีนเจ้าเล่ห์” 

แทนที่โจวเฟิงจะมีสีหน้าหวาดหวั่น เขากลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ ก่อนจะรวบรวมพละกำลัง สลัดให้ตนเองหลุดจากการจับกุมแล้ววิ่งมายังจัตุรัสกลางเมือง

“ฮ่าๆๆ ในเมื่อข้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการ พวกเจ้าทุกคนก็ต้องไม่ได้ ในเมื่อจวิ้นอ๋องไม่อยู่แล้ว แคว้นเว่ยก็ไม่ควรมีอยู่เช่นกัน ฮ่าๆๆ” เขาเอ่ย ก่อนจะหยิบดาบขึ้นมาแทงเข้าที่ท้องของตนเองจนทะลุ หลวงจีนเจ้าเล่ห์ดวงตาแดงฉาน มองทุกคนอย่างโกรธแค้นพร้อมกับบริกรรมคาถาไปด้วย จู่ๆ ลมพายุก็พัดโหมกระหน่ำราวกับเกิดอาเพศ ความดำมืดชั่วร้ายแผ่ออกมาจากร่างของโจวเฟิงไม่หยุด ราวกับว่าเขาคือปีศาจจำแลงกาย

“แย่แล้ว โจวเฟิงกำลังจะสังเวยวิญญาณตนเองเป็นเทียนที่ไม่มีวันดับ ชิงดวงชะตาของทุกคนในแคว้น ให้ดับสูญไปพร้อมกัน”

ฉับพลัน ร่างของโจวเฟิงก็เกิดไฟลุกท่วมขึ้น เปิดการทำงานของค่ายกลชิงดวงอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้จะรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ทุกคนล้วนสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดทรมานในกายที่เกิดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ ท้องฟ้าที่สว่างพลันมืดมิดพร้อมกับการปรากฏตัวของเหล่าอสรพิษที่โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินจำนวนมหาศาล คนผู้นี้กล้าดีอย่างไร จะตายแล้วยังมาฉุดทุกคนลงเหวไปด้วยกันแบบนี้

“ปล่อยไปแบบนี้ ไม่ดีแน่ ทำยังไงดี” 

เขามองคนที่พยายามพุ่งเข้าไปดับไฟแต่ก็ไม่มีใครสามารถทำได้ ยิ่งเข้าไปใกล้ยิ่งถูกไอชั่วร้ายกัดกร่อน จนดิ้นพล่านอย่างทรมาน

เขามองรอบกาย เห็นผู้คนมากมายเจ็บปวดทรมานพากันล้มนอนระเนระนาด ฮ่องเต้เดินซวนเซไร้เรี่ยวแรงแต่ต้องใช้ดาบกวัดแกว่งฟาดฟันกับอสรพิษมากมาย หลี่เฉียงฮุยที่เคยถูกชิงดวงมาก่อนยังกระอักเลือดแทบทนไม่ไหว ไม่ต้องพูดถึง

เซวียนจางหย่งที่อยู่ใกล้ที่สุดยังครองสติไว้ได้ แต่ไม่รู้จะทนได้นานเท่าไหร่

“ทำอย่างไร ทำอย่างไรดีท่านตา” หลิวซีซวนหลั่งน้ำตาออกมาอย่างสิ้นไร้หนทาง ยามนี้เขาจนปัญญาแล้วจริงๆ เพราะต่อให้เป็นเขาก็คงไม่อาจดับเทียนที่สังเวยด้วยชีวิตของไต้ซือไป๋ได้ด้วยตนเอง