บทนำ 3/3

“ไม่ดีใจหรือ ซีซวนสหายรัก ข้าอุตส่าห์ตามออกมาดูเจ้า สภาพเจ้าเวลานี้แม้แต่จะหลอกพวกโจรภูเขาว่าเป็นอนุของขุนนาง ยังยากจะยอมรับ น่าสมเพชเสียจริงสหายรัก”

“เป็นฝีมือเจ้า” เหอซีซวนเบิกตากว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นชี้หน้าหญิงสาวด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ ทั้งใช่ และไม่ใช่ คิดว่าข้าจะทำทุกอย่างทั้งหมดนี่เองหรือ” หญิงสาวยกยิ้มยั่ว ก่อนจะหันไปทางกลุ่มคนร้ายพร้อมกับส่งสัญญาณให้บุกไปยังขบวนสมบัติที่เป็นสินเดิมของเหอซีซวน

“เจ้า!!” 

เหอซีซวนพูดไม่ออก ใครจะคาดคิดว่าสหายสนิทจะพาคนมาปล้นชิงทรัพย์ของเขาที่กลางป่าเช่นนี้ แม้ว่าจะมีไอ้ใบ้คอยขัดขวาง แต่มีหรือคนเพียงคนเดียวจะสู้กับคนร้ายมากมายได้ ไอ้ใบ้ยังมีลมหายใจและยืนหยัดต่อสู้ได้จนถึงตอนนี้ ก็นับว่ามีฝีมือไม่น้อยแล้ว

ดวงตาของเหอซีซวนมองภาพนั้นด้วยความปวดใจ ก่อนจะหันกลับมามองสหายรักอย่างโกรธแค้น

“อย่ามองข้าเช่นนั้นเลย เจ้าโง่เองที่เดินทางออกมาพร้อมกับทรัพย์สมบัติมหาศาลโดยไร้คนคุ้มกันที่แข็งแกร่ง หากคนของข้าไม่ชิงไป พวกโจรภูเขาย่อมต้องมาปล้นชิงไปอยู่ดี ข้าล่ะถูกใจในความไร้เดียงสาของเจ้ายิ่งนัก บิดาคงทะนุถนอมมากจนทำให้เจ้าโง่งมเช่นทุกวันนี้”

“อย่ามาเอ่ยถึงบิดาของข้า ทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้า เพราะความเลวของเจ้า”  เหอซีซวนตะเบ็งเสียงใส่อีกฝ่ายอย่างโกรธแค้น แม้เวลานี้จะตกอยู่ในสถานะที่ต่ำกว่าแต่เขาจะไม่ยอมให้คนผู้นี้มาเหยียบย่ำเขาเด็ดขาด

เซี่ยอ้ายเหม่ยมองอีกฝ่ายด้วยสายตามืดครึ้ม ก่อนจะตอบกลับ

“จะตายอยู่แล้ว ยังปากดีอีกนะ ข้าอุตส่าห์ลดตัวไปเป็นสหายของบุตรเกอของคหบดีเสียตั้งหลายปี เจ้าควรจะขอบใจข้ามากกว่า อีกอย่าง สมบัติพวกนี้ยกให้ข้าเสียเถิด อีกหน่อยเจ้าตายไปอยู่ที่ปรโลก คงไม่ได้ใช้”

“ต่ำช้า เจ้ามันคนต่ำช้า เจ้าทำลายชีวิตข้า เหยียบย่ำศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของข้า แล้วยังกล้ามาปล้นชิงทรัพย์ข้าอีกหรือ อ้ายเหม่ย นังสารเลว”

“สหายรัก เจ้ายังไร้เดียงสาไม่เปลี่ยนเลยนะ” เซี่ยอ้ายเหม่ยย่างสามขุมเข้าไปหาสหายเกอที่นั่งตัวสั่นเทาอยู่ที่พื้น พร้อมกับฉวยดาบในมือของคนร้ายมาถือไว้อย่างมาดมั่น

“เหอซีซวนเอ๋ย เหอซีซวน เจ้ามันไร้เดียงสาแต่ก็ควรมีขอบเขตเสียบ้าง เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าทุกอย่างเป็นฝีมือของข้า เจ้าเคยสงสัยหรือไม่ เจ้าแต่งงานกับพี่ตงหยางมาสามปี เหตุใดจึงไม่เคยตั้งครรภ์”

เหอซีซวนนิ่งเงียบ ทว่าสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

หวาดกลัวความจริงบางอย่าง ที่จะทำให้เขารู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

“หาใช่ฝีมือสหายรักเช่นข้า แต่เป็นฝีมือของตระกูลถานต่างหาก ถานตงหยางไม่คิดจะมีบุตรและผูกมัดกับเกอจากตระกูลคหบดีเช่นเจ้า เขาแค่ต้องการทรัพย์สมบัติของเจ้าเพื่อหน้าที่การงาน เขาไม่เคยรักเจ้าเลย มารดาของเขาก็รังเกียจเกออย่างเจ้าแต่ต้องทนกล้ำกลืน พวกเขาวางยาเป็นหมันให้กับเจ้ามาตลอดเวลา ด้วยคิดว่าต้องมีคนที่เหมาะสมกับถานตงหยางมากกว่าบุตรของคหบดี เวลานี้บิดาของเจ้าจากไป ทรัพย์สมบัติของบ้านเดิมกลายเป็นของน้องชายต่างมารดา เจ้าไร้ทรัพย์สมบัติมาสนับสนุนสามี มีหรือท่านแม่และพี่ตงหยางจะเก็บเจ้าเอาไว้ บัดนี้บุตรสาวของเสนาบดีกรมพิธีการเช่นข้า ย่อมเหมาะสมกับเขามากกว่าเจ้า”

“ไม่..ไม่จริง” ดวงตาคู่แดงช้ำหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย เหอซีซวนแทบไม่อยากเชื่อ กับความจริงจากปากของเซี่ยอ้ายเหม่ย น่าเศร้าที่เพราะเป็นสหายมานานจึงมองออกว่า ครั้งนี้อีกฝ่ายมิได้โกหกเขาแม้แต่น้อย

“ที่เจ้าต้องกลายเป็นชู้กับไอ้ใบ้ ย่อมเป็นฝีมือของคนตระกูลถาน พวกเขาวางยาเจ้าแล้วสร้างสถานการณ์เสมือนกำลังสวมหมวกเขียวใต้เท้ารองเจ้ากรมโยธา ข้าก็แค่ช่วยป่าวประกาศเล็กๆ น้อยๆ เพียงเท่านั้นเอง”

“ไม่ ข้าไม่เชื่อ” 

เซี่ยอ้ายเหม่ยเห็นท่าทีสติแตกของสหายเกอก็รู้สึกสาแก่ใจ ที่ผ่านมา แม้เธอจะเป็นคุณหนูลูกสาวขุนนางชั้นผู้ใหญ่ แต่กลับไม่เคยได้ฉายแสงเมื่ออยู่เคียงข้างกับเหอซีซวน คนงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง บัดนี้ถึงเวลาของเธอแล้ว

ถึงเวลาที่เธอจะได้บดขยี้คนงามที่น่ารังเกียจผู้นี้

“ไม่ต้องห่วงทรัพย์สมบัติหรอกนะ เพราะข้าจะนำไปใช้กับพี่ตงหยางอย่างสุขสำราญ เพราะเขานั่นแหละที่เป็นผู้สั่งการให้นำคนมาปล้นทรัพย์สมบัติกลับไปยังตระกูลถาน สหายรัก เจ้าต้องขอบใจข้าให้มากนะ จดจำบุญคุณที่ข้านำความจริงมาบอกเจ้าก่อนตาย แถมยังเดินทางมาส่งเจ้าไปปรโลกด้วยตัวเองด้วย ลาก่อนสหายรัก ลาก่อนตลอดกาล” 

สิ้นคำพูด เธอก็เงื้อดาบขึ้นแทงเข้าไปที่กลางอกของเหอซีซวนทันทีอย่างไม่ลังเล เหอซีซวนนั้นเบิกตากว้าง ก่อนที่ความเจ็บปวดจะแล่นปราดขึ้นมาจากกลางอก เขามองหญิงสาวด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะค่อยๆ ปิดตาลงช้าๆ

เจ็บเหลือเกิน แต่ที่เจ็บเสียยิ่งกว่าแผลที่แทงก็คือ ความเจ็บปวดจากการโดนหักหลัง เวลานี้เขาไม่เหลือใครแล้ว สามีที่ครองรักมานานเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด บ่าวไพร่ตายจากไปหมด บิดาก็ไม่อยู่แล้ว

เขาไม่เหลือใครแล้วจริงๆ พอกันทีชีวิต

น่าเสียดายที่เหอซีซวนไม่มีโอกาสเดินทางไปถึงตระกูลหลิวที่เหิงเยว่ บ้านเดิมของมารดา มือเรียวกำหยกรูปหงส์แดงไว้แน่นราวกับเป็นที่ยึดเหนี่ยว ก่อนจะหมดลมหายใจ

ฉับพลัน หยกในมือก็เปล่งแสงสว่างออกมาราวกับรับรู้ถึงความเจ็บปวดก่อนสิ้นใจของผู้มีสายเลือดตระกูลหลิว

ทายาทคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของตระกูลหลิวได้จากไปแล้ว