ตอนที่ 40 ผัวข้าใครอย่าแตะ 2/2

ไต้ซือไป๋ในร่างของโจวเฟิงล้วงเข้าไปในปกเสื้อ ดึงเทียนทำพิธีสีแดงแท่งใหม่มาถือไว้อย่างหมายมาด เวลาเหลืออีกไม่มากนัก หากว่าเทียนเล่มเก่าดับ เช่นนั้นเขาก็จะจุดแท่งใหม่ด้วยตัวเอง

ถึงอย่างไร เขาก็ต้องทำภารกิจวันนี้ให้สำเร็จให้ได้

เขาควบม้ามุ่งหน้าเข้าไปใจกลางเมือง ถึงแม้เทียนจะดับ แต่หากเขาสามารถจุดเทียนสำรองนี้ได้ภายในเวลาหนึ่งชั่วยามโดยที่เหยื่อบูชายัญทั้งสี่ทิศยังคงอยู่ที่เดิม ค่ายกลก็ยังกลับมาทำงานได้อีกครั้ง

ไม่แน่ว่าป่านนี้ คนที่บุกไปทำลายพิธีอาจจะโดนทัณฑ์สวรรค์ผ่าร่างจนตายไปแล้วก็ได้

โจวเฟิงมองออกไปไกลยังใจกลางเมือง ก็เห็นเมฆก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมีอัสนีฟาดลงมาที่กลางเมืองจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว จนแผ่นดินสะเทือน

เปรี้ยง!!

สายฟ้าฟาดลงมากลางแท่นพิธีที่จัตุรัสกลางเมืองเก้าครั้งติดกันไม่หยุด วันนี้ที่เมืองหลวงนั้นเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เดี๋ยวมืดครึ้มเดี๋ยวสว่าง จู่ๆ ท้องฟ้านั้นกลับส่งสายฟ้าฟาดลงมา ท่ามกลางการต่อสู้ของทั้งสองฝ่าย

“แฮ่กๆๆ รอดจริงๆ ด้วย” หลิวซีซวนที่ร่ายรำอยู่นาน สุดท้ายเขาก็สามารถเอาตัวรอดจากทัณฑ์สวรรค์ได้ เขามองไปรอบกายก็พบว่าจัตุรัสกลางเมืองนั้นเละ ไม่เหลือชิ้นดี จุดที่ฟ้าผ่าลงมาที่ตัวเขานั้น กลายเป็นหลุมลึกขนาดใหญ่ หากไม่ปกป้องตัวเอง เขาต้องได้ไปพบเง็กเซียนฮ่องเต้ ก่อนที่จะได้สามีแน่นอน

“ทำไมไอ้พวกที่ทำค่ายกลแหกกฎสวรรค์ มันไม่โดนฟ้าผ่าบ้าง ทำไมข้าที่เป็นคนทำลายค่ายกลถึงได้โดนฟ้าผ่าจนจะสนิทกับเทพอัสนีเช่นนี้เล่า” หลิวซีซวนบ่นกระปอดกระแปดกับเง็กเซียนบนสวรรค์ ยามนี้เขาทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนแทบจะไม่อยากขยับตัว แม้ว่ารอบกายจะเต็มไปด้วยการสู้รบ แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าฝั่งของฮ่องเต้กำลังจะกำชัยชนะได้สำเร็จ หลิวซีซวนทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง

จบแล้วสินะ ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

ยามนี้พลังทั้งหมดนั้นถูกใช้จนเกินพิกัด ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว แม้แต่แรงจะนั่ง เขายังแทบไม่มี เขาเจ็บปวดไปจนถึงกระดูกข้างใน คาดว่าคงต้องใช้เวลาซ่อมแซมร่างกายพักใหญ่เลยด้วยซ้ำ เขามองไปอีกทางก็พบว่า ว่าที่สามีนั้นอยู่ไม่ไกลจากเขานัก

“จางหย่ง” เขาตะโกนเรียกคนรักเสียงดัง ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังตรงมาหาเขาอย่างเร่งรีบ

“จางหย่ง สำเร็จแล้วนะ”

“เจ้าหมายถึง เจ้าปกป้องบ้านเมืองสำเร็จหรือ” 

“เปล่า ข้าและเจ้ารอดตายได้สำเร็จแล้วต่างหาก ฮี่ๆ” คนงามเอ่ยด้วยท่าทางซุกซนพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้

ยังยิ้มได้แสดงว่า ไม่เป็นอะไรมาก เช่นนี้เขาก็เบาใจ

เซวียนจางหย่งมองคนงามในสภาพมอมแมม นั่งคลุกฝุ่นอยู่บนพื้นด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึงแล้วพุ่งตรงมาที่คนรักอย่างรวดเร็ว

นั่นมันโจวเฟิง โจวเฟิงกำลังถือดาบพุ่งมาจะทำร้ายคนรักของเขา

ฉึก!!

เซวียนจางหย่งพุ่งมากอดคนรัก ก่อนจะพลิกตัวรับดาบที่ฟันลงมาเต็มแรงที่แผ่นหลังแกร่ง เซวียนจางหย่งพลิกตัวกลับไปพร้อมกับตวัดดาบในมือฟันแขนซ้ายอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นดาบของโจวเฟิงก็แทงเข้าที่กลางอกของเขาอย่างจัง

“อ๊ากกกกก จางหย่ง” หลิวซีซวนแทบสิ้นสติเมื่อเห็นคนรักถูกแทงต่อหน้าต่อตา ความรู้สึกเหมือนกับโลกกำลังถล่ม มันเป็นเช่นนี้เองน่ะหรือ เขากรีดร้องอย่างเจ็บปวดราวกับอยากแบ่งเบาความเจ็บมาไว้กับตน ยามนี้ความสนใจทั้งหมดพุ่งไปที่คนรักเพียงผู้เดียว ตัวชาตั้งแต่หัวจรดเท้าเมื่อความจริงปะทะหน้า

เซวียนจางหย่งถูกแทงเพราะปกป้องเขา

หัวหน้าหน่วยตงฉางสบตาลูกน้องด้วยสายตาสับสน เขาจับดาบที่ปักคาอกของตนไว้แน่น ก่อนจะถีบอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไปไกล

“โจวเฟิง เจ้ากล้า..”

เซวียนจางหย่งค่อยๆ ทรุดตัวนอนลงช้าๆ ฮ่องเต้เฉินเฟยหลงที่อยู่ไม่ไกลนักรีบปรี่เข้ามาดูหลานชายด้วยท่าทางตื่นตระหนก เขาจับที่ด้ามดาบทำท่าเหมือนจะดึงออกแต่ก็เปลี่ยนใจ แล้วไปเรียกหมอหลวงมาแทน

นี่มัน ภาพที่เห็นในนิมิตไม่มีผิด ฮ่องเต้ไม่ได้จะฆ่าเขา เขาไม่ได้ถูกแทงเพราะถูกฮ่องเต้ทำร้ายแต่ฮ่องเต้มาดูอาการของเขาต่างหาก

“จางหย่ง จางหย่งเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” โชคดีที่อย่างน้อยยามนี้ เซวียนจางหย่งยังคงมีสติ แม้จะเสียเลือดไปไม่น้อยแล้ว

“ข้าไม่เป็นไร ต้องขอบคุณเจ้าที่ให้ข้าใส่เกราะอ่อนติดตัวตลอด จึงถูกแทงไม่ลึกมาก อั่ก หาใช่เรื่องใหญ่ อึก หากไม่ใช่เพราะเกราะอ่อน ข้าคงเจ็บหนักตั้งแต่โดนฟันแผ่นหลังไปแล้ว” 

จะเจ็บมากเจ็บน้อยก็เจ็บ ที่สำคัญนี่คือ ว่าที่สามีของเขา เห็นจางหย่งบาดเจ็บต่อหน้าต่อตา หัวใจของเขาก็รู้สึกราวกับโดนบีบรัด

“โจวเฟิง เจ้าช่างกล้านัก คนทรยศ”

หลิวซีซวนตวัดสายตาไปมองโจวเฟิงที่กำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวดกับบาดแผลฉกรรจ์ที่ต้นแขนของตน

“ข้าหาใช่โจวเฟิงไม่ ข้าคือไต้ซือไป๋ เจ้าอาคมแห่งวัดซือคงต่างหาก ไอ้พวกหน้าโง่” ไต้ซือไป๋ในร่างโจวเฟิงถูกฟันแขนจนเลือดไหลอาบ เขาเอามือกดแผลไว้ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ยังกำเทียนไว้แน่น จ้องเขม็งมาที่เขาอย่างไม่ยอมแพ้

ยามนี้ หลิวซีซวนถูกคลื่นโทสะโหมซัดจู่โจม นัยน์ตาสีดำสนิทราวกับมีเพลิงแค้นพวยพุ่งออกมา

เวลานี้ มันจะเป็นใครก็ไม่สำคัญแล้ว ถ้าทำร้ายเขา แทงเขา เขายังไม่โกรธเท่านี้เลย

เคยได้ยินหรือไม่ คำว่าผัวข้าใครอย่าแตะ เขาคิดว่าในโลกนี้คงไม่เคยมีใครได้ยิน

ไม่เป็นไร เขาจะทำให้มันรู้ซึ้งถึงคำนี้เอง