ตอนที่ 42 ตอนจบ 2/3

“เจ้ารู้ข่าวของถานตงหยางแล้วใช่หรือไม่”

“ตอนนั้น ข้าเห็นเขาจากในภาพนิมิตแล้ว สุดท้ายคนผู้นั้นก็ถูกฆ่าตายอย่างไร้ค่ายิ่งนัก”

“แล้วเจ้า..ไม่เสียใจหรือ” เซวียนจางหย่งนั้นเป็นบุรุษใจกว้าง เขารู้ดีว่าเขากำลังแต่งให้กับคนงามที่เคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว เขาตระหนักอยู่เสมอว่า แม้หลิวซีซวนจะเลิกรากับอีกฝ่ายไปแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะไร้เยื่อใย อย่างไรก็คนที่เคยอยู่กินกันมาหลายปี

“ไม่หรอก เขาสมควรตายจริงๆ คนเช่นนั้นอย่างไรก็คิดไม่ได้ วันข้างหน้าย่อมต้องก่อการเลวร้ายอีกแน่ นับว่าความแค้นระหว่างข้าและเขาได้จบสิ้นในชาตินี้อย่างสมบูรณ์แล้ว” หลิวซีซวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เรียกรอยยิ้มจากบุรุษรูปงามได้ไม่น้อย

ตัดเวรกันได้แล้วก็ดี

ชายหนุ่มก้าวเข้ามา ก่อนจะดึงอีกฝ่ายเข้าสู่อ้อมกอดแนบชิดทั้งสองร่างจากทางด้านหลัง แก้มนวลขึ้นสีเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง ที่ผ่านมาเหอซีซวนนั้นเป็นคนซุกซนชอบเรื่องสนุกสนาน แต่หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาก็ซึมลงไปถนัดตาจนน่าเป็นห่วง เขานึกไปว่าอีกฝ่ายเสียอกเสียใจเรื่องอดีตสามีเสียอีก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้กำลังมีบางเรื่องรบกวนจิตใจเกอคนงามอยู่

“แล้วเมื่อกี้ เจ้ากำลังคิดเรื่องอะไร เห็นเจ้าบ่นคิดถึงท่านตา ท่านตาคนไหนหรือ” 

“เรื่องนั้น..”

“ท่านตาของเจ้า ใช่ท่านปรมาจารย์หลิวหงชิงหรือไม่”

หลิวซีซวนนิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบออกไป

“ใช่ ข้าคิดถึงเขา ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่า ท่านตาของข้าจะเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่เพียงนี้ ข้าคิดว่าเขาเป็นตาแก่ขี้เหงา ว่างงานมาตลอด” เมื่อจะร่วมหอลงโรง เรื่องบ้าบอไร้สาระ ไปจนถึงเรื่องเหนือธรรมชาติก็ไม่ควรจะมีอะไรปิดบัง

“เช่นนั้นเจ้าก็เคยพบกับเขามาก่อนหรือ” เซวียนจางหย่งพลิกกายคนรักกลับมาเผชิญหน้า ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ข้าไม่อยากกดดันเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้านั้นเป็นคนเปิดเผย แต่ก็มีเรื่องลับที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้ หากไม่ต้องการเล่าก็ไม่เป็นไร”

“ไม่ ข้าจะเล่นให้ฟังทั้งหมด” หลิวซีซวนสบตาอีกฝ่ายเขม็ง ในเมื่อจะต้องแต่งงานกันในไม่ช้า เขาก็ไม่ควรปิดบังเรื่องของตนเองกับอีกฝ่าย เขาไม่อยากกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเซวียนจางหย่ง หากเขามารู้ความจริงเกี่ยวกับตัวตนของเขาทีหลัง

“แท้จริงแล้ว ข้านั้นไม่ใช่เหอซีซวน ข้าแซ่หลิว มาจากอีกโลกหนึ่ง โลกใบนั้นแตกต่างจากที่นี่มาก ข้าประสบอุบัติเหตุจนตาย วิญญาณของข้าได้ถูกชักนำโดยท่านตาหลิวหงชิงให้มาอาศัยในร่างนี้แทนเหอซีซวนที่สิ้นใจไป ตั้งแต่กลางป่าแล้ว”

เล่ามาถึงตรงนี้ก็สังเกตสีหน้าของคนรักไปด้วย เซวียนจางหย่งนั้นดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้มีสีหน้าประหลาดใจ หรือต้องการตั้งคำถามอะไร

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ถึงว่าข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าเปลี่ยนไปราวกับคนละคน”

“ใช่ ข้าเป็นผู้อื่น เจ้าไม่รังเกียจหรือ เช่นนี้ข้าก็ไม่ต่างอะไรกับวิญญาณเร่ร่อนหรือปีศาจ”

“หากเจ้าถูกชักนำมาโดยบรรพบุรุษ มันย่อมไม่ใช่การสิงสู่ แต่เป็นการที่ได้รับอนุญาตจากบรรพชนและเจ้าของร่างแล้ว อย่าคิดว่าตนเองเป็นปีศาจเลย”

เกอคนงามถอนหายใจยาวอย่างเบาใจ ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างสว่างสดใส แข่งกับแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้

“ขอบใจเจ้ามาก ข้ามาอยู่ในร่างของทายาทตระกูลหลิวและได้รับพรวิเศษให้สามารถติดต่อกับท่านตาหลิวหงชิงได้ในมิติส่วนตัว ที่นั่น เขามีองค์ความรู้มากมาย ท่านตามักจะอยู่ที่นั่นเสมอเมื่อข้าต้องการ หากข้ามีปัญหาอะไรก็มักจะไปขอความช่วยเหลือตลอด ข้าไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งท่านตาจะจากข้าไป ยามนี้ข้ารู้สึกเหมือนตัวคนเดียว”

“อย่าพูดเช่นนั้น เจ้ายังมีข้า” เซวียนจางหย่งเชยคางคนงามขึ้นมา พร้อมกับส่งผ่านความห่วงใยผ่านสายตาไปให้อีกฝ่าย

“เจ้ากลัวข้าหรือไม่”

“เจ้ามีอะไรน่ากลัวหรือ ข้ากลับคิดว่าเจ้ายิ่งน่าสนใจและน่าค้นหามากกว่าเดิม เจ้าพอจะช่วยเล่าได้หรือไม่ ว่าโลกของเจ้ามันเป็นอย่างไร”

“ได้สิ แต่เรื่องมันค่อนค้างยาว”

“ข้ามีเวลาฟังเจ้าทั้งชีวิต” ชายหนุ่มประกบริมฝีปากบนปากนุ่มอย่างถือวิสาสะ คนงามเองก็ไม่ได้เกี่ยงงอน ทันทีที่ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปาก เขาก็สอดลิ้นเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อยั่วเย้า คล้ายจะปลุกความต้องการของบุรุษหนุ่มให้สูงขึ้นไปอีก ทั้งคู่จูบกันใต้แสงจันทร์อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะผละออกจากกันช้าๆ

“ท่านรู้หรือไม่ ข้ามาที่นี่ ไม่ได้มาเฉยๆ ข้ามีภารกิจอันแสนยิ่งใหญ่ของตระกูลหลิวติดตัวมาด้วย” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตากลมหยาดเยิ้มคล้ายกำลังส่งสายตายั่วเย้าชายหนุ่มให้ถูกมอมเมาด้วยความเสน่หามากขึ้นไปอีก

“เจ้ามีภารกิจอะไร”

หลิวซีซวนคลี่ยิ้มกว้าง จากนั้นก็เขย่งตัวสูงแล้วกระซิบข้างหูของเขา

“บรรพบุรุษสั่งให้ข้าหาสามี”