ตอนที่ 41 การปรากฏกายของหลิวหงชิง 3/3

“หลานรัก” เสียงเพรียกดังขึ้นมาแต่ไกล เขาหลับตาลง ก่อนจะพบว่าตนเองมาโผล่อยู่ในมิติส่วนตัวของตนอีกครั้ง

ในที่นี้นั้นสงบเงียบและปลอดโปร่ง ต่างจากโลกแห่งความจริงที่เขากำลังเผชิญ ท่านตาหลิวหงชิงกำลังจิบชาร้อนด้วยท่าทางผ่อนคลาย ก่อนจะหันมายิ้มให้เขา

“ท่านตา เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

“ข้ารู้แล้ว เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหา”

“แต่ท่านตา ผู้คนกำลังจะตาย ข้าเองก็จะไม่ไหวแล้ว”

“ชู่ หลานรัก ทำใจให้สบาย ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่า วันนี้เจ้าต้องมีสติให้มาก” 

หลิวหงชิงยกยิ้มอ่อนโยนให้กับหลานคนเดียว ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“ข้าพยายามเต็มที่แล้ว ท่านตา แต่ข้าจัดการพวกมันไม่ได้ ข้าช่วยใครไม่ได้เลย”

“ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เจ้าทำดีแล้ว เด็กดี ข้าพาเจ้ามาที่นี่เพื่อให้มีชีวิตที่ดี ได้สร้างครอบครัวดั่งที่ใจปรารถนา ข้าไม่ได้ตั้งใจจะให้เจ้าต้องรับศึกหนักเช่นนี้”  ชายชราปลอบหลานชาย ก่อนจะเอ่ยต่อ

“เวลาที่ผ่านมา ข้าติดอยู่ในมิติส่วนตัวนี้มานานเกินไปเหลือเกิน ยามนี้เหอซีซวนได้รับการปลดปล่อยแล้ว ตัวข้าที่เป็นเพียงแค่เศษเสี้ยววิญญาณก็ควรถึงเวลาต้องไปแล้วเช่นกัน”

“ท่านตา ท่านจะไปไหน ท่านไปแล้ว ข้าจะอยู่กับใคร” 

“เจ้าก็อยู่กับสามีของเจ้าไปเถิด เวลาของข้าหมดลงแล้ว คนเรามีพบก็ต้องมีพลัดพราก ที่ผ่านมาก็ฝืนชะตามามากแล้ว เจ้ามีภารกิจของเจ้าในการหาสามี ข้าเองก็มีภารกิจของข้าเช่นกัน และนี่คงเป็นภารกิจสุดท้ายแล้ว”

“ท่านตา..”

หลิวหงชิงสวมกอดหลานคนเดียวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลูบหัวอย่างแผ่วเบา

“ดูแลตัวเองให้ดี ลาก่อน หลานรัก”

เมื่อลืมตาขึ้น เขาก็กลับมายังสมรภูมิรบอีกครั้ง ที่เขาแวะเข้าไปในมิติส่วนตัวเมื่อครู่นั้น เวลาผ่านไปเพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น เขาเอามือจับใบหน้าก็พบว่าเวลานี้กำลังมีน้ำตาอาบแก้ม

“ท่านตา ท่าน..” ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร ร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและสง่างามกว่าทุกครั้ง ร่างนี้เป็นของหลิวซีซวนแต่ผู้ที่กำลังใช้ร่างเขาอยู่ก็คือ หลิวหงชิง

เขานั้นใช้ดาบวาดอักขระงดงามลงบนพื้น ก่อนจะบริกรรมคาถาบางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ รู้เพียงแค่ว่ามันทรงพลังจนร่างเขาสั่นเทิ้มไปทั่วร่าง แสงสว่างสีทองส่องสว่างขจรขจายยิ่งกว่าครั้งไหน ราวกับว่าเขาคือเทพเจ้าเพียงหนึ่งเดียวบนซากปรักหักพัง ภาพของชายชราซ้อนทับกับร่างของหลิวซีซวน จนทุกคนสามารถสังเกตเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“นั่น นั่นมันปรมาจารย์หลิวใช่หรือไม่ ข้าเคยเห็นในภาพวาดโบราณ” 

“ปรมาจารย์หลิวผู้พิทักษ์แผ่นดินน่ะหรือ ท่านกลับมาแล้วหรือ” 

แม้แต่ฮ่องเต้เองก็ตะลึงตาค้างกับภาพตรงหน้า คนผู้นั้นช่างเจิดจ้าสง่างามสูงส่ง เป็นบุคคลที่ได้รับการบันทึกไว้ในตำราโบราณเมื่อหลายร้อยปีก่อน เป็นผู้ที่ร่วมสร้างและรวบรวมแคว้นเว่ยให้เป็นปึกแผ่น เป็นบุคคลสำคัญที่แสนจะลึกลับและไม่ชอบความวุ่นวาย บันทึกเกี่ยวกับเขาจึงมีน้อยมาก เฉพาะบุคคลชั้นสูงเท่านั้นที่จะได้รับรู้

คนผู้นี้เปรียบประหนึ่งผู้พิทักษ์บ้านเมือง ซ้ำยังเคยทำนายไว้ว่าอีกหลายร้อยปีข้างหน้าจะเกิดภัยร้ายที่อันตรายถึงขั้นล่มแคว้น และเมื่อวันนั้นมาถึง เขาจะหวนกลับมาเพื่อปกป้องบ้านเมืองด้วยตัวเอง

และท่านก็มาจริงๆ ท่านมาในร่างของ หลิวซีซวน

ปรมาจารย์หลิวหงชิง

ผู้คนรอบบริเวณต่างเห็นเหตุการณ์อัศจรรย์ ที่เกอคนงามมีภาพซ้อนทับเป็นชายชราผู้สง่างามอีกผู้หนึ่ง คนผู้นั้นทั้งยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งทรงพลังยิ่งกว่าผู้ใด เขาสวดบริกรรมไม่นาน อสรพิษต่างๆ ก็มลายหายไปราวกับไม่มีอยู่จริง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นมา แล้วมองไปที่ร่างของโจวเฟิงที่ไฟลุุกโชนราวกับเทียนที่ไม่มีวันดับ

“หน้าที่สุดท้ายของข้าจบลงแล้ว จากนี้ไป จงใช้ชีวิตให้มีความสุขเถิด หลานรัก”

หลิวหงชิงพาร่างของหลิวซีซวนพุ่งเข้าไปในเปลวเพลิงอย่างไม่กลัวเกรง แม้จะสัมผัสกับพลังด้านมืดที่แผ่ออกมาไม่หยุดก็ไม่สะทกสะท้าน จากนั้นก็วาดดาบฟันลงที่กลางลำตัวในดาบเดียว

หลิวซีซวนนั้นยืนนิ่ง รู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังหายไปจากตัวของเขา เมื่อหันกลับไปมองที่ร่างของโจวเฟิง ก็พบกับหลิวหงชิงกลายร่างเป็นหงส์แดงขนาดใหญ่ กู่ร้องเสียงแหลมพร้อมกับกำลังใช้พลังที่มีทั้งหมด ดับไฟที่ไม่มีวันดับได้สนิท แสงสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณจนเขาตาพร่า

เมื่อทุกอย่างสงบลง หลิวหงชิงก็มลายหายไป ตลอดกาล