ตอนที่ 39 ทำลายค่ายกลชิงดวงอีกครั้ง 2/2

เซวียนจางหย่งถึงกับมีสีหน้ามืดครึ้ม ทัพของจวิ้นอ๋องและแม่ทัพหวงจะมีอะไรให้น่ากังวล ต่อให้พวกเขาบุกเข้ามาเวลานี้ ก็ไม่แน่ว่าจะมีชัยเหนือคนที่เหลือ

สิ่งที่น่ากลัวคือ ทัพของหยวนหลี่เฉียงต่างหาก คนผู้นั้นเด็ดขาดโหดเหี้ยม ไม่เคยแพ้ให้กับผู้ใด ไม่เคยมีใครคิดระแวงว่าเขาจะย้ายฝั่งไปสนับสนุนจวิ้นอ๋อง

“ข้านี่โชคดีเหลือเกินที่เลือกออกเดินทางไปศึกษาวิชากับพวกหลวงจีนและนักพรตตามเมืองต่างๆ จึงได้รู้จักหลวงจีนที่เชี่ยวชาญวิชานอกรีตอย่างหาตัวจับได้ยาก เขาเก่งถึงขนาดที่สามารถสับเปลี่ยนดวงวิญญาณของตนเองกับผู้อื่นได้ เช่นนี้ข้าคงไม่เหลืออะไรให้กังวล แม่ทัพที่ยิ่งใหญ่ยังต้องยอมสยบให้กับข้า หึหึ” 

จวิ้นอ๋องเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับมองสงครามกลางเมืองที่กำลังห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด แม้ว่ายามนี้จะมีกองกำลังน้อยกว่าแต่กลับได้เปรียบกว่าทหารหาญและราชองครักษ์ในที่นี้ เซวียนจางหย่งต้องต่อสู้ไปพร้อมกับเฝ้าสังเกตอาการของคนรักที่อยู่กลางแท่นพิธีเพียงลำพัง

หลิวซีซวนหวนคิดถึงท่านตา ถึงว่าเมื่อคืนถึงคอยกำชับให้เราตั้งสติ เพราะจะเกิดเรื่องแบบนี้นี่เอง ครั้งก่อนเขาเป็นผู้ที่ทำลายพิธีชิงดวงของหลี่เฉียงฮุยเพียงผู้เดียว คราวนี้เขาต้องทำลายค่ายกลชิงดวงของทั้งเมือง รวมถึงตัวเขาเองด้วย ทำไมชีวิตเขาต้องมาซวยขนาดนี้

“ไหนบอกว่าข้าจะได้มีลูกมีผัวไง ท่านตา” เขาบ่นพึมพำพร้อมกับเร่งคิดวิเคราะห์หาทางออกอย่างเร่งด่วน เพราะหากข้าไปกว่านี้ ร่างกายอาจจะใช้การไม่ได้จนหมดสติไปเลย

“คุณชายหลิว คุณชายหลิว ท่านเป็นยังไงบ้าง” หลี่เฉียงฮุยฝ่าดงหลวงจีนเข้ามาหาเขาถึงกลางจัตุรัสได้อย่างปลอดภัย ไร้รอยขีดข่วน สมกับเป็นคนมีดวงมหาโชค

“เจ้าไม่เป็นอะไรเลยหรือ”

“ไม่เลย ข้ารู้สึกปกติ แต่เห็นขุนนางคนอื่นนอนสลบเกลื่อนกลาด น่ากลัวทีเดียว”

“คงเป็นเพราะเจ้าเคยถูกชิงดวงมาแล้วหนึ่งครั้งและรอดมาได้ ครั้งนี้จึงไม่ได้ผล”

“เช่นนั้น ให้ข้าช่วยพาเจ้าออกไปดีหรือไม่”

เกอคนงามส่ายหน้า ก่อนที่มือเรียวจะคว้าเอาพู่กันที่ตกอยู่บริเวณนั้นมาแล้วฉีกชายเสื้อของตนเองออกมาเป็นชิ้นเล็กๆ

“ท่าน..”  พูดยังไม่ทันขาดคำ อีกฝ่ายก็ดึงมีดสั้นออกมากรีดแขนตัวเอง ก่อนจะใช้เลือดเป็นหมึก แล้วใช้พู่กันตวัดอักขระบางอย่างลงบนเศษผ้า ก่อนจะยื่นให้หลี่เฉียงฮุยที่มีพละกำลังเหนือกว่า

“นำอักขระพวกนี้ไปติดทั้งสี่ด้านของจัตุรัสให้สำเร็จให้ได้ เร็ว” หลี่เฉียงฮุยรับคำก่อนจะพุ่งตัวออกไปตามคำสั่ง ทว่าดูเหมือนพวกหลวงจีนก็เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าหลิวซีซวนกำลังพยายามทำลายค่ายกลชิงดวงแห่งนี้ หลี่เฉียงฮุยจึงต้องรับมือกับผู้เยี่ยมยุทธ์หลายคนในเวลาเดียวกัน

ไม่เป็นไร ปล่อยให้รับมือไป คนดวงดีแบบนั้นไม่ตายง่ายๆ หรอก

“ตอนนี้แหละ”

อักขระพวกนั้นหาใช่สิ่งที่จะทำลายค่ายกลนี้ได้ เขาเพียงแค่ใช้มันเป็นเหยื่อล่อเท่านั้น เขาเคยทำลายมันได้มาหนึ่งครั้ง ย่อมจดจำได้ดีว่าต้องทำเช่นไร หลิวซีซวนตวัดสายตาไปยังเทียนสีแดงแท่งใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าแท่นพิธีอย่างไม่มีที่มาที่ไป บัดนี้หลวงจีนผู้ที่เฝ้าเทียนกำลังไล่ล่าหลี่เฉียงฮุยอย่างเอาเป็นเอาตาย จนละสายตาไปจากเขา

พวกมันประมาทเกอที่ไร้เรี่ยวแรงเช่นเขาเกินไปแล้ว

หลิวซีซวนสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเค้นพลังทั้งหมดออกมาจนน้ำตาแทบไหลออกมาเป็นสายเลือด ยามนี้เขาเจ็บปวดไปทุกอณูร่างกายเพราะต้องฝืนใช้แรงทั้งที่ถูกชิงดวงไปด้วย

เขามีเวลาไม่มาก น่าจะไม่เกินหนึ่งเค่อก่อนที่เขาจะหมดสติไป เขาจำเป็นต้องทำมันให้สำเร็จให้ได้

หลิวซีซวนผุดลุกขึ้นมาในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ ก่อนจะออกวิ่งไปยังเทียนเล่มใหญ่ ยิ่งวิ่งเข้าไปใกล้เท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกร้อนราวกับถูกแผดเผา ก่อนที่เขาดึงดาบบรรพชนตระกูลหลิวที่พกติดตัวมาฟันไปที่เทียนเล่มดังกล่าว จนมันขาดเป็นท่อนๆ

ด้วยพลังวิเศษของดาบเล่มนี้ที่เปล่งแสงสว่างออกมาทั่วทุกทิศทาง ฉับพลันความมืดมิดที่ปกคลุมเมืองหลวงก็เริ่มจางลง ร่างกายของเขารู้สึกราวกับคนที่จมน้ำแล้วเพิ่งได้รับอากาศหายใจ หลิวซีซวนตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ดวงตาสีทองทอประกาย บัดนี้อาการบาดเจ็บที่ยังหลงเหลืออยู่ตีกันกับพลังกายที่เพิ่งได้รับกลับคืนมา ความรู้สึกในกายนั้นปั่นป่วนวุ่นวาย จนเขาเดินซวนเซจนต้องใช้ดาบยันพื้น คนทั่วไปที่สลบไสลเริ่มได้สติมากขึ้น คนที่ถูกกดพลังไว้ก็เริ่มมีพละกำลังกลับคืนมาจนเริ่มได้เปรียบกลุ่มของจวิ้นอ๋องมากขึ้น

“นี่เจ้า..บังอาจ” จวิ้นอ๋องตะโกนเสียงดังลั่น เมื่อพบว่าหลิวซีซวนทำลายพิธีของเขาอีกครั้ง ทั้งที่เขาสั่งให้พวกหลวงจีนเฝ้าจับตามันให้ดี ไม่ให้มันทำลายเทียนศักดิ์สิทธิ์แต่ก็ยังประเมินความเจ้าเล่ห์ของมันน้อยเกินไป

“แค่ก อั่ก” จวิ้นอ๋องโดนพลังสะท้อนกลับหนักจนกระอักเลือดออกมา ความเจ็บปวดนั้นทำเอาแสบร้อนไปทั้งอก แต่คงไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่ต้องถูกชิงบัลลังก์ไปเมื่อหลายปีก่อน จวิ้นอ๋องกลืนก้อนความเจ็บปวดลงไป ก่อนจะดึงดาบออกมา

“พวกเราไม่ต้องกลัว เราบุกมาถึงที่นี่ มีกองทัพหยวนหนุนหลัง สู้ต่อไป อย่างไรพวกเราก็ได้เปรียบ” เหล่ามือสังหารในคราบหลวงจีนได้รับกำลังใจ ก็สู้อย่างถวายหัว

“หวังหย่ง ความผิดพลาดของข้าก็คือ ไว้ชีวิตเจ้ามาโดยตลอด เจ้ามันสมควรตายนัก ทหาร จงสังหารพวกมันให้หมด”  ฮ่องเต้เฉินเฟยหลงไม่คิดจะยอมอีกแล้ว ยามนี้ฝั่งของตนได้เปรียบ เขาผู้เป็นโอรสสวรรค์จะอยู่เฉยได้หรือ เฉินเฟยหลงตัดสินใจดึงดาบออกมาฟาดฟันกับจวิ้นอ๋องตัวต่อตัวอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

ยามนี้ใครจะเหนือกว่าใคร ก็ให้ดาบเป็นตัวตัดสิน