ตอนที่ 3 มิติส่วนตัวและบรรพบุรุษที่ไร้ประโยชน์ 2/2

“ท่านตา” เขาปรับคำพูดเรียกอีกฝ่ายให้ดูดีมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “ท่านบอกว่าที่นี่เป็นมิติส่วนตัวของข้า ข้าสามารถหาประโยชน์อะไรกับมันได้หรือไม่ บัดนี้ข้าไร้ทรัพย์สินเงินทอง ถูกสามีทอดทิ้ง ข้าต้องใช้ประโยชน์จากมิติแห่งนี้ให้มากที่สุด”

“นั่นย่อมได้”

เหอซีซวนเผยยิ้มกว้าง รู้สึกพอใจกับท่าทีของหลิวหงชิงไม่น้อย เขาจึงเริ่มตะล่อมต่อ

“เช่นนั้น ที่นี่มีของวิเศษหรือทรัพย์สมบัติอะไร ที่ข้าสามารถนำไปใช้ข้างนอกได้หรือไม่ ตอนนี้ข้าบาดเจ็บหนัก ข้าขอน้ำทิพย์ หรือน้ำสีทองที่มีคุณสมบัติเยียวยารักษาจากท่านได้หรือไม่” เหอซีซวนส่งยิ้มการค้าให้กับท่านตา เห็นเขาเป็นแบบนี้เขาคือแฟนนิยายจีนโบราณตัวยง แถมยังมีหลายครั้งที่เขาได้รับบทนำในซีรีส์ทะลุมิติ เขารู้หมดแหละ พวกตัวเอก ต่อให้มันจะไปเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ตัวประกอบ หรือตัวเอกก็ตาม ย่อมได้บัฟพลังพิเศษแบบที่เอาชนะคนได้ทั้งโลก เขาคาดว่าที่นี่ก็คงไม่แตกต่างกัน

“น้ำทิพย์ น้ำทิพย์อะไร ที่นี่ไม่มีน้ำทิพย์ที่ช่วยรักษาได้หรอก”

เหอซีซวนทั้งตั้งท่ารับความช่วยเหลือ ถึงกับไหล่ทรุดลงไปทันที

“เช่นนั้น ท่านก็ย่อมมีบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์”

“ไม่มี”

“ไม่มีน้ำวิเศษอะไรเลยรึ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างท้อแท้ ชายชรานิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินนำเขาไปยังห้องๆ หนึ่ง

“เจ้าหมายถึง น้ำพวกนี้หรือไม่” 

เมื่อเปิดเข้าไป เขาก็พบกับไหเหล้าจำนวนมาก วางเรียงรายกันอยู่

นี่ต้นตระกูลของเขา เป็นพวกขี้เมาหรอกหรือ

เอ๊ะ หรือจริงๆ แล้ว เหล้าพวกนี้คือเหล้าเซียน เมื่อกินไปแล้ว ร่างกายก็จะแข็งแรง มีพลังวิเศษ มีพละกำลัง

“เหล้าพวกนี้คือของวิเศษใช่หรือไม่”

“วิเศษสิ ข้าดื่มแล้วลื่นคอยิ่งนัก เป็นของเก่าเก็บ หายากยิ่งนัก ต้นตระกูลของพวกเราเป็นผู้หมักเหล้าด้วยตนเอง แต่นอกจากทำให้เมาก็ไม่ได้มีคุณสมบัติพิเศษอื่นใดอีก”

เอ้า!!! ใจคอจะให้หลานชายคนนี้เมาอย่างเดียวเลยเหรอ ไม่คิดจะมีอะไรดีๆ ให้กันเลยรึยังไง

แม้จะหน้าเหวอครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้

“งั้นก็ต้องมีสวนที่ปลูกสมุนไพรและพืชพรรณได้มากมาย ผลิดอกออกผลได้งดงามยิ่งนัก แถมพอกินไป ยังช่วยเสริมพละกำลังอีกด้วย” 

ใช่ มีนิยายหลายเรื่องที่ตัวเอกปลูกผักปลูกผลไม้ ปลูกไปปลูกมารวยเละ เพราะเอามาปลูกในมิติส่วนตัว

“ส่วนผักที่นี่ย่อมมี ข้าปลูกไว้กินเอง แต่ปลูกข้างนอกก็ออกผลได้ไม่ต่างกันหรอก”

เอ้า!!!

เอ้าาาา!!!!!!!

“ไหนบอกว่านี่เป็นมิติส่วนตัว เป็นถึงบรรพบุรุษของตระกูลหลิว ท่านไม่มีอะไรดีๆ ให้ข้าบ้างเลยรึยังไง” 

ชายชรานิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนเดินนำเขาไปยังอีกส่วนหนึ่งของเรือนแห่งนี้ เขาเดินนำไปจนสุดทาง ก่อนจะเปิดประตูห้องๆ หนึ่งแล้วก้าวเข้าไป ห้องนี้เป็นห้องหนังสือที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหรา ตำราทั้งเก่าใหม่ถูกจัดวางเรียงรายเป็นระเบียบ บ่งบอกว่าผู้เป็นเจ้าของทะนุถนอมให้ความสำคัญกับพวกมันอย่างมาก

“ที่นี่คือ..”

“ห้องตำรายังไง เจ้าไม่รู้รึว่า ความรู้มีค่าดั่งทอง แล้วยิ่งตำราวิชาประจำตระกูลหลิวของพวกเราแล้ว ย่อมล้ำค่าเหนือสิ่งใดในใต้หล้า ข้ายินดีให้เจ้าได้ศึกษาเรียนรู้วิชาประจำตระกูลทั้งหมดในห้องนี้”

เหอซีซวนนั้นไม่ได้ฟังบรรพบุรุษพูดแล้ว เพียงแค่เห็นตำรา เขาก็รู้สึกวิงเวียนขึ้นมาทันที

“นี่ท่านหมายถึง จะให้ข้าอ่านพวกนี้เนี่ยนะ”

“ย่อมเป็นเช่นนั้น”

ตาย ตายอย่างเดียว นอกจากนิยายและบทละครแล้ว เขาเกลียดตำราเรียนชนิดสุดขั้วหัวใจ

รอเขาตายรอบสองได้เลย ฮัลโหล ยมทูต เจอกันในปรโลกนะ

“สรุป ข้ามีมิตินี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักนิด ของวิเศษก็ไม่มี มีแต่ตำรากองเป็นตั้ง นี่ตาแก่ ท่านไปเลือกคนอื่นทำภารกิจเถอะ ข้าขอยอมแพ้”

“ยอมแพ้ไม่ได้ เหลือเพียงเจ้าผู้เดียว บัดนี้ตระกูลหลิวของพวกเราเหมือนกับกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย หากพลาดเพียงเล็กน้อยอาจจะสิ้นชื่อ เจ้านั้นขึ้นชื่อว่าเป็น

เกอรูปงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวง ภารกิจของเจ้านั้นง่ายนิดเดียว คือหาสามีและมีทายาทสืบตระกูลหลิว ภายในสามปี แล้วความปรารถนาด้านอื่นๆ ที่เจ้าต้องการก็จะตามมา ทั้งชื่อเสียงเงินทอง สหาย และคนรัก”

พูดง่ายแต่ทำยากน่ะสิ เขายังไม่เคยคบใครรอดสักคน

“แค่ท้องก็พอใช่มั้ย ข้าจะได้หาใครก็ได้มาขึ้นเตียงให้มันจบๆ ไป”

“ไอหยา ไอ้ลูกเต่า กล้าพูดเรื่องบัดสีเช่นนี้ได้อย่างไร”

“ก็ไม่เห็นแปลก ที่ๆ ผมจากมามีเรื่องฉาวๆ ที่บัดสีกว่านี้ตั้งเยอะแยะ ไหนบอกว่าอยากให้มีทายาทหนักหนา ข้าก็จะทำให้แล้วนี่ไง”

“ไม่ได้เด็ดขาด ตระกูลหลิวของเรานั้น ยึดถือเรื่องรักเดียวใจเดียว ทายาททุกคนล้วนยึดหลักคุณธรรม ไม่เคยลุ่มหลงมัวเมาในกามารมณ์มักมากหลายใจ เรื่องราวมั่วสวาทคาวโลกีย์ ไม่เคยเกิดกับคนตระกูลหลิว”

โว้ย นั่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ วันไนท์สแตนด์ก็ไม่ได้ สมแล้วที่มันเป็นตระกูลที่กำลังจะสูญสิ้น

“ไม่ต้องคิดมาก เจ้าใช้ชีวิตไป ทำใจให้สบาย ข้าจะช่วยเจ้าหาสามีเอง”  ชายชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ท่านจะช่วยยังไงล่ะ”

“ช่วยด้วยการเอาใจช่วยยังไงล่ะ”  ชายชรายิ้มเผล่ออกมา ก่อนที่ในมือทั้งสองข้างจะปรากฏพู่สีทองสองอันราวกับว่ากำลังอยู่ในกีฬาสี ก่อนจะเขย่าไปมาราวกับเชียร์ลีดเดอร์

“ซีซวนสู้สู้ ซีซวนสู้ตาย ซีซวนไว้ลาย สู้ตายได้สามี”

โอ๊ย กูจะบ้าตายกับท่านบรรพบุรุษ