ตอนที่ 6 วิกฤตโรงเตี๊ยมตระกูลหลิว 2/2

“เจ้าคิดว่าเราควรทำเช่นไรดี” ตู้ลี่จูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วน ทายาทตระกูลหลิวนิ่งคิดไปพักใหญ่ ใบหน้างดงามนั้นเคร่งขรึมลงไป แต่กลับเผยเสน่ห์อีกด้านที่ทำเอาบ่าวข้างกายลอบมองด้วยสายตาล้ำลึก

“เงียบไปแบบนี้ คงคิดอะไรดีๆ ได้แล้วใช่หรือไม่”

“ใช่ ข้ากำลังคิดว่าข้าจะทำในสิ่งที่ถนัดที่สุด”

“สิ่งนั้นคืออะไร”

“ข้าจะทำการแสดงที่ห้องอาหารของโรงเตี๊ยมเพื่อเรียกลูกค้ากลับคืนมา” อย่าดูถูกอดีตซุปตาร์อันดับหนึ่ง เขานั้นผ่านการแสดงมาทุกบทบาท ยังไม่รวมการแสดงละครเวทีที่ต้องมีการขับร้องและร่ายรำ หากเป็นฝีมือการแสดงบนเวที เขาย่อมไม่แพ้ผู้ใด

“ท่านน่ะหรือ ท่านเป็นเกอผู้อยู่ในห้องหอมาทั้งชีวิต ท่านจะแสดงสิ่งใด” จางหย่งเอ่ยถามอย่างสนใจ

“โคโยตี้เป็นไง” 

“คือสิ่งใด”

“ก็เต้นโยกซ้ายโยกขวา แต่งตัวน้อยชิ้น ยั่วยวนแขกในร้าน ดีไม่ดี ข้าอาจจะได้สามีหลังจบการแสดงเลยก็ได้” เกอรูปงามเอ่ยด้วยน้ำเสียงซุกซน ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าบ่าวข้างกายที่คอยทำหน้านิ่งอยู่เสมอมา กำลังทำท่าราวกับพร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

“หลิวซีซวน!! ท่านโดนปีศาจราคะเข้าสิงรึ วันๆ คิดแต่จะหาสามีกับมีบุตร เหตุใดถึงได้คิดจะเปลื้องผ้าต่อหน้าผู้คน” แม้ว่าจางหย่งจะหงุดหงิดจนหน้าดำหน้าแดง แต่หลิวซีซวนก็ยังไม่หยุดหัวเราะ

“จางหย่ง ข้ายินดีเหลือเกินที่ได้เห็นสีหน้าที่หลากหลายของเจ้า เจ้าไม่เคยได้ยินคำโบราณหรือ ที่เขาบอกว่า มายบอดี้ มายช้อยส์ แปลว่าข้ามีสิทธิ์ในเรือนร่างของตน”

“แล้วท่านเคยได้ยินหรือไม่ ว่าหากทำเช่นนี้ ทางการจะจับกุมด้วยข้อหากระทำการวิตถาร กระทำการอนาจารเหมือนกับโรงโสเภณีที่ไม่ได้รับอนุญาต”

ก็ใครจะไปรู้ล่ะ คนเพิ่งมาไม่กี่วัน

“จางหย่ง เจ้านี่แม่นกฎหมายบ้านเมืองเหลือเกินนะ เอาเถิด เมื่อกี้ที่บอกว่าจะเป็นโคโยตี้น่ะพูดเล่น แต่ข้าพูดจริงนะเรื่องที่จะทำการแสดง” เขาเอ่ยพร้อมกับยักคิ้วให้กับบ่าวชายร่างสูงที่หน้าขึ้นสี ตู้ลี่จูได้ยินว่าจะมีการแสดงก็รีบตรงเข้ามาประชิดหลิวซีซวนทันที ด้วยท่าทางตื่นเต้น

“เจ้าพูดจริงหรือ ข้าชมชอบดูการแสดงร่ายรำเป็นอย่างมาก เจ้าแสดงได้แน่นะ”

“ได้สิ ก็ข้ามันคือซุปตาร์ ดาวอยู่ที่ไหนก็ยังเป็นดาวอยู่ดี”

คืนนั้น หลิวซีซวนฝัน เขากลับมายังมิติส่วนตัวอีกครั้งอย่างไม่ตั้งใจ ดูเหมือนท่านตาของเขาจะเป็นคนขี้เหงา จึงลากเขากลับมาที่นี่

“ข้าจะนอน เหตุใดท่านต้องพาข้ามาที่นี่ด้วย” เขาเอ่ยกับหลิวหงชิงที่กำลังนั่งดื่มชาที่ศาลาริมสระที่ประจำ

“ร่างของเจ้านอนพักผ่อนก็ปล่อยให้พักไป เวลานี้ดวงจิตเจ้าต่างหากที่อยู่ที่มิติส่วนตัว”

ที่แท้เป็นเช่นนี้ อย่างนั้นหากเขาจะนอนหลับในตอนกลางคืนแล้วมาเที่ยวเล่นในมิติส่วนตัว พอเช้าก็ออกจากมิติ แล้วตื่นนอนได้

“เหตุใด เจ้าไม่กลับมาที่มิติเลยสักครั้ง” หลิวหงชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหงาหงอยก่อนจะหมุนถ้วยชาในมือช้าๆ

เอ่อ รู้สึกผิดเลยที่ทำให้บรรพบุรุษต้องคอย

“เฮ้อ ท่านตา อย่าหาว่าข้าว่าเลยนะ แต่ที่นี่ไม่มีอะไรสักอย่าง ข้าบาดเจ็บอยู่หลายวัน แถมต้องวางแผนหาเงินหาทอง ไม่ว่างมานั่งดื่มชากับท่านหรอก”

“ไอหยา เจ้าต้องทำตัวให้ลำบากไปทำไม เงินทองมันสำคัญที่ไหน ข้ามีทรัพย์สมบัติทิ้งไว้ให้ตั้งเยอะแยะ อย่าลืมสิว่าต้องหาสามีและมีทายาท ไม่เช่นนั้นเจ้าต้องตายภายในสามปี”

“ข้าก็ทำมันไปพร้อมกันนั่นแหละ ช่วยไม่ได้ที่บ้านตระกูลหลิวนั้นยากจน ไม่เห็นจะมีทรัพย์สมบัติอะไรทิ้งไว้ให้ดังที่ท่านว่า ตอนนี้บ่าวของท่านต้องดิ้นรนทำโรงเตี๊ยมหาเงินกันเอง ท่านตา ท่านช่วยข้าหาเงินได้หรือไม่ ท่านมีพวกต้นโสม สมุนไพรโบราณ หรือของล้ำค่าให้ข้าเอาออกไปขายมั้ยล่ะ”

“ไม่มี แต่ข้ามีของที่ล้ำค่ากว่านั้น นั่นคือตำรา” 

ตำรา ตำราอีกแล้ว หลิวซีซวนกลอกตามองบน

“เจ้าหาว่าข้าไม่ช่วยได้อย่างไร ข้าบอกแล้วว่าให้เจ้าเข้ามาศึกษาตำราของตระกูลหลิว แต่เจ้าก็เอาแต่เฉไฉอยู่ร่ำไป เจ้าตัวเกียจคร้าน”

“ข้าไม่ได้อยากได้ตำรา ข้าอยากได้ของล้ำค่า ข้าอยากให้ท่านช่วยข้าแบบในนิยายทะลุมิติเรื่องอื่น”

“เจ้านี่ช่างโลภมากเหลือเกิน” หลิวหงชิงส่ายหน้าให้กับความต้องการของหลานชาย

“ก็ท่านไม่เคยช่วยอะไรข้าสักอย่าง ท่านรู้มั้ย โลกนี้มันหมุนด้วยเงินนี่ท่านตา มันนี่ มันนี่ มันนี่” เกอหนุ่มรูปงามเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งถูไถกันไปมา หลิวหงชิงทำได้เพียงแค่ถอนใจกับความกระโดกกระเดกของหลานผู้นี้

“ใครว่าข้าไม่เคยช่วยเจ้า อาการทางกายของเจ้าที่ทุเลาลงอย่างรวดเร็วก็เพราะได้พลังจากตัวข้าเอง ส่วนเรื่องทรัพย์สมบัตินั้น เจ้าเข้าใจผิด บรรพบุรุษตระกูลหลิวมีหรือจะไม่หลงเหลือทรัพย์สมบัติเอาไว้ แต่เป็นเพราะตู้เฉิงผู้นั้นหลงลืมไปแล้วต่างหากว่าทรัพย์สมบัติของตระกูลหลิวอยู่ที่ไหน”

อ้าว สรุปว่าคดีพลิก เขาเป็นคนรวยแต่ไม่รู้ว่าเงินอยู่ที่ไหน นี่เขาต้องกลับไปขุดสวนหลังบ้านหาหีบสมบัติดีหรือไม่

“แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะท่านตา”

“อยู่ในตระกูลหลิวนั่นแหละ ไม่ได้หายไปไหน แต่เอาเถิด เจ้าไปทำงานที่โรงเตี๊ยมก็ดี ข้าผู้นี้จะชักนำบุรุษที่มีคุณสมบัติคู่ควรกับเจ้าให้มาปรากฏตัวในวันที่เจ้าทำการแสดงวันแรก บุรุษที่รูปงาม มีชาติตระกูล มีทรัพย์สมบัติ ฉลาดเฉลียวและมีจิตใจดีงาม หลงใหลในตัวเจ้าเพียงผู้เดียว เช่นนี้เป็นอย่างไร”

โธ่ ตาแก่นี่เอาสามีมาง้อเขาเหรอ คิดเหรอว่ามันจะได้ผล

ใช่ คิดถูกแล้วท่านตา ข้าอยากมีผัว