ตอนที่ 7 เที่ยวตลาด 1/3

วันต่อมา หลิวซีซวนก็มานั่งวางแผนพัฒนาโรงเตี๊ยม รวมถึงวางแผนการทำการแสดงโดยมีตู้ลี่จูคอยเสนอแนะอยู่ข้างกาย พอได้พูดคุยกันบ่อยครั้งขึ้น เขาก็พบว่าแม่ลูกอ่อนผู้นี้เป็นคนตรงไปตรงมาและจริงใจผู้หนึ่ง เขาไม่ใช่คนอ่อนหวานและนอบน้อมและไม่คิดจะเสแสร้ง ตู้ลี่จูพูดคุยกับเขาแบบธรรมดาต่างจากท่านตาตู้เฉิงที่ยังให้ความเคารพเขาในฐานะเจ้านาย หากเป็นเหอซีซวนคนก่อนที่เติบโตในสังคมเมืองหลวง คงไม่ชอบคนผู้นี้สักเท่าไหร่นัก แต่หลิวซีซวนคนนี้ตายมาแล้วครั้งหนึ่ง เจอคนหลอกลวงแทงข้างหลังมานับไม่ถ้วน ได้มีสหายที่จริงใจเช่นนี้นับว่าเป็นโชคแล้ว

“คุยมานาน เจ้าทานอะไรเสียหน่อย อันนี้ข้าทำให้เจ้าเอง” ตู้ลี่จูยื่นสำรับอาหารแปลกตามาให้เขา อาหารชุดนี้นั้นดูหลากหลายไม่น้อย เขาได้กลิ่นสมุนไพรมากมายตีขึ้นจมูก ก่อนจะตักเข้าปากเพื่อลิ้มรส

!!!

โอ้โห อร่อย อร่อยมาก อาหารปกติที่ทานในเรือนก็ว่าอร่อยแล้ว แต่อาหารในโรงเตี๊ยมนั้นอร่อยแสงออกปาก แถมยังดูพิถีพิถันขึ้นมาอีกขั้น

“อร่อยมาก เจ้ามีฝีมือจริงๆ ข้าชอบมาก”

“ดี กินเยอะๆ อาหารพวกนี้เป็นอาหารท้องถิ่น กินแล้วจะทำให้ท้องง่าย ดูข้าสิ ลูกสองแล้วในท้องอีกหนึ่ง ก็เพราะอาหารพวกนี้นี่แหละ”

หลิวซีซวนอ้าปากค้างกับคำพูดของตู้ลี่จู พร้อมกับมองไปที่ท้องโตของเกอตรงหน้า

นี่มัน..จีเนียส พระเจ้าช่วย

เขารีบจ้วงอาหารเข้าปากอย่างไม่รีรอ อันไหนกินแล้วท้องได้ก็จัดอย่างเต็มที่

แต่ลืมอะไรไปรึเปล่านะ อ๋อ ลืมพ่อของลูกนั่นเอง

“ตู้ลี่จู เจ้านี่มันตัวนำโชคของข้าจริง อาหารของเจ้าอร่อยยิ่งนัก ข้าจะกินให้หมดไม่ให้เจ้าผิดหวัง แล้วจะรีบท้องด้วย อ๊ะ เดี๋ยวสิ ก่อนอื่นข้าต้องรักษาตัวให้หายแล้วหาสามีดีๆ สักคน จากนั้นข้าจะท้องแน่นอน” 

หลิวซีซวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี ก่อนจะจ้วงกินอาหารชั้นเลิศตรงหน้าต่ออย่างเอร็ดอร่อย

“เจ้าฝีมือดีเช่นนี้ ราคาอาหารต้องขึ้นเสียแล้ว ข้ารู้นะว่าที่นี่ปรับลดราคาอาหารมาสองรอบแล้ว เพื่อสู้กับโรงเตี๊ยมหยางน่า ทำเช่นนี้ไม่ช่วยอะไรหรอก มีแต่จะเสียกับเสีย เจ้าเชื่อข้าเถิด ปรับราคาขึ้นให้เหมาะสมเสีย” ตู้ลี่จูมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย ก่อนจะรับคำตามที่หลิวซีซวนต้องการ

“แล้วเรื่องการแสดงเล่า เจ้าจะทำยังไง”

“ข้าจะแสดงเองเพียงผู้เดียว เป็นการแสดงร่ายรำแบบผสมผสาน ไม่เคยมีผู้ใดในแคว้นเว่ยเคยเห็นมาก่อนแน่นอน”

“เช่นนั้นก็ดียิ่ง เจ้านั้นมีใบหน้างดงามเหนือผู้ใด เพียงแค่ได้สบตาก็ชวนลุ่มหลง หากเจ้าทำการแสดงได้ดี เหล่าบุรุษเมืองเหิงเยว่ต้องหอบเข้ามาโปรยก้อนทองให้เจ้าเป็นแน่”

“จริงหรือ บุรุษที่นี่ชมชอบเกอมากหรือไม่”

“ที่นี่ไม่เหมือนที่เมืองหลวง เกอนั้นเป็นที่ยอมรับและเป็นที่ชมชอบของบุรุษไม่ต่างจากสตรี และยิ่งเป็นเกอรูปงามเปี่ยมเสน่ห์เช่นเจ้า ย่อมมีคนชมชอบไม่น้อย ดีไม่ดีเจ้าอาจจะหาสามีใหม่ได้ไม่ยากนัก”

ได้ยินคำว่าสามีใหม่ เขารู้สึกเหมือนกับว่าเรดาร์ในหัวกำลังส่งเสียงร้อง ตู้ลี่จูนี่เรียกได้ว่าเป็นสหายแท้ที่รู้ใจ ชนิดที่ไม่ต้องพูดสักคำก็เข้าใจกันได้ดี

รู้ได้ยังไงว่าตอนนี้ เขากำลังต้องการสามีอยู่

“แต่ว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องไปหาบุรุษที่ไหนหรอก จริงมั้ย ก็ตอนนี้เจ้ากำลังคบหากับพี่จางหย่งไม่ใช่เหรอ”

สิ้นคำถาม ก็มีเสียงตะโกนปฏิเสธมาจากโต๊ะน้ำชาที่ตั้งอยู่ไกลออกไปดังขึ้น

“ข้าไม่ได้คบหากับคุณชายหลิว” 

จางหย่งยามนี้กำลังนั่งดื่มชากับตู้เจา แต่ดูเหมือนคนที่กำลังแอบฟังบทสนทนาผู้อื่นเสียมากกว่า

ขี้เสือกเหมือนกันนะเรา

โดนปฏิเสธแบบนี้ ถามว่าเสียเซลฟ์มั้ย บอกเลยว่าไม่

“อะไรกัน พี่จางหย่งเขาคอยทะนุถนอมเจ้าราวกับบุปผากลีบบาง แท้จริงแล้ว ไม่มีอะไรกันหรอกหรือ ข้าไม่อยากจะเชื่อ เจ้างดงามออกเพียงนี้ มีหรือที่เขาจะไม่หวั่นไหว”

ชีวิตนี้มีสหายเพียงหนึ่งที่คอยเยินยอเราในทุกสถานการณ์ก็เพียงพอแล้ว

“แต่ข้าเห็นสายตาที่เจ้ามองพี่จางหย่ง ข้าดูออกนะว่าเจ้าชอบเขา” ตู้ลี่จูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบอย่างรู้งาน ช่างเป็นสหายใหม่ที่รู้ใจเหลือเกิน

“ดูออกเลยเหรอ”

“ก็พี่จางหย่งรูปงามถึงเพียงนี้ ใบหน้าคมหล่อเหลา ดวงตาเมล็ดซิ่ง ท่าทางฉลาดเฉลียวเข้มแข็ง ไม่แปลกที่เจ้าจะชมชอบ หากเป็นเมื่อก่อน ตอนยังไม่มีสามี ข้าก็คงปรายสายตามองเขาเช่นกัน”

สองสหายพูดคุยกันอย่างออกรส ก่อนจะพากันหัวเราะร่วน โดยที่ฝั่งบุรุษนั่งจิบชาหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย

“ข้าว่าต่อไป อย่าปล่อยให้คุณชายหลิวกับตู้ลี่จูอยู่ด้วยกันบ่อยนักเลยจะดีกว่า เดี๋ยวจะพากันทำอะไรแปลกๆ” สองบุรุษพยักหน้าให้กันอย่างเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง