ตอนที่ 9 หัวหน้าหน่วยสืบราชการลับตงฉาง 2/2

“เจ้าคงไม่เห็นท่านอ๋องหรอก ท่านหัวหน้าหน่วยตงฉาง เพราะวันนี้สายตาทั้งหมดจับจ้องอยู่ที่ฮูหยินคนงามเพียงผู้เดียว” คุณชายหลี่เอ่ยพร้อมกับยักคิ้วล้อเลียนสหาย

“หลิวซีซวนมิใช่ฮูหยินของข้า” ชายหนุ่มเอ่ยปฏิเสธทันที

“นั่น ข้ายังไม่ทันได้บอกเลยว่าเขาคือใคร เจ้าพูดออกมาเองเลยนะว่าคนผู้นั้นคือ

ฮูหยิน ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าอยู่กับคนงามมาตั้งนานจะไม่รู้สึกหวั่นไหว รู้ตัวบ้างมั้ยว่าเจ้า หลงเกอแซ่หลิวคนงามในชุดสีแดงร้อนแรงจนไม่ชายตาแลผู้ใดแล้ว”  หลี่เฉียงฮุยยังไม่วายวกกลับมาล้อเลียนเซวียนจางหย่งอีกครั้ง

“แต่เดิม เขาผู้นั้นมิใช่คนแซ่หลิว เขาแซ่เหอ”

คุณชายหลี่นิ่งคิดไปพักใหญ่ ก่อนจะเบิกตากว้าง

“แซ่เหอ ชื่อซีซวน หา!!! เจ้ากำลังจะบอกข้าว่าคนผู้นี้คือเหอซีซวน บุตรเกอของคหบดีเหอชาง เกอผู้มีความงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงหรือ ข้าได้ยินว่าเขาเพิ่งถูกถานตงหยางสูบเลือดสูบเนื้อจนหมดตัว แล้วขับไล่ออกมาเพราะคบชู้ เจ้าอย่าบอกนะว่า เจ้าเป็นชู้คนนั้น”

เซวียนจางหย่งนึกเสียดายที่ตนไม่ได้พกกระบี่ข้างกาย ไม่เช่นนั้นคงได้จ้วงแทงสหายให้หลาบจำเสียที

“ข้าดูเหมือนคนต่ำช้าขนาดนั้นเหรอ”

“แต่ท่านเคยชอบคุณชายเหอ”

“ข้าไม่ได้ชอบ”  เซวียนจางหย่งเชิดหน้า ปฏิเสธเสียงแข็ง

“แต่ท่านคือคู่หมายของบุตรคหบดีเหอมิใช่หรือ”

เซวียนจางหย่งถอนหายใจยาว ก่อนจะรีบเอ่ยปัด

“เป็นเพียงเรื่องที่ผู้ใหญ่คุยกัน หาได้จริงจัง หากมิได้มีใจให้กัน ข้าก็ไม่ต้องการตบแต่งด้วยให้วุ่นวาย ข้าต้องการทุ่มเทเวลาให้กับหน่วยตงฉาง มากกว่าจะมาสนใจเรื่องความรักไร้สาระ”

หลี่เฉียงฮุยมองคนที่บอกว่าความรักเป็นเรื่องไร้สาระ แต่คอยเดินตามคนงามไม่ห่าง

สหายผู้นี้ปากแข็งเหลือเกิน

“นั่นก็เพราะความโง่ของเจ้านั่นแหละ วันนั้นคุณชายเหอคนงามตกน้ำก็เป็นเจ้ากระโดดตามลงไปช่วยชีวิต แต่เจ้าผละออกมาเพื่อตามหมอ เจ้าถานตงหยางนั่นก็มาสวมรอยรับบทวีรบุรุษช่วยคนงามไว้อย่างหน้าด้านๆ พวกเขาจึงได้สานสัมพันธ์กัน”

วันนั้นเป็นวันในฤดูใบไม้ผลิ อากาศดี ดอกไม้บานสะพรั่งทั้งสองข้างทาง ทว่ากลับไม่มีดอกไม้ดอกใดชูช่องดงามได้เทียบเคียงกับคุณชายเหอ เหอซีซวนเป็นเกอที่ถูกประคบประหงมดูแลอย่างดี นานๆ ครั้งจึงจะออกมาข้างนอกให้ผู้คนได้ยลความงามที่มีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เจอ วันนั้นเขาออกมาทำภารกิจกับหน่วยตงฉางพอดีจึงได้พบหน้ากับคู่หมายเป็นครั้งแรก

ถามว่างามหรือไม่ ย่อมงามเป็นหนึ่ง ไม่เป็นรองผู้ใด

แต่งามแล้วอย่างไร เขานั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับเหอซีซวนคนนั้น รวมถึงไม่ได้ต้องการออกเรือนแต่งงานกับผู้ใด งานของเขานั้นหาใช่งานธรรมดา งานในหน่วยตงฉางที่ตรวจสอบตั้งแต่ขุนนางไปถึงเชื้อพระวงศ์นั้นอันตรายไม่น้อย หากจะมีใครมาอยู่เคียงข้าง เขาก็อยากได้คนที่เก่งกาจมีความสามารถและสามารถเป็นเพื่อนคู่คิดของเขาได้

รู้ตัวอีกที เขาก็ได้ยินเสียงคนตกน้ำจึงรีบวิ่งไปยังจุดเกิดเหตุ เขาเห็นคนงามจมน้ำตะกุยตะกายร้องขอความช่วยเหลือจนหมดแรง เขาจึงกระโจนลงไปอุ้มคนตัวบางที่มีฐานะเป็นคู่หมายขึ้นมาอย่างทุลักทุเล เห็นกายเล็กสวมชุดบางเปียกชื้นแนบเนื้อก็ถอดเสื้อคลุมร่างนั้นไว้ ก่อนจะรีบวิ่งไปตามหมอ

ใครจะคิดว่าเมื่อกลับมาเจ้าคนแซ่ถานจะมาสวมรอยโอบประคองคนงามที่ฟื้นคืนสติแล้วพอดี

เซวียนจางหย่งคิดถึงเรื่องในอดีต ก็ส่ายหน้าไปมา

“ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรื้อฟื้นสิ่งที่ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ ข้าไม่ได้รู้สึกโกรธแค้นที่โดนแย่งคู่หมาย แค่รู้สึกสงสารคุณชายเหอเล็กน้อยที่แต่งกับบุรุษปลิงไร้ความจริงใจผู้นั้น”

พวกเขาเงียบกันไปพักใหญ่ ก่อนที่คนของหน่วยตงฉางอย่างเลี่ยงชิว จะเอ่ยขึ้นมา

“หัวหน้า เรื่องที่ท่านสั่ง ข้าจัดการให้เรียบร้อยแล้ว” 

เซวียนจางหย่งมีสีหน้าแช่มชื่นขึ้นทันทีเมื่อลูกน้องปฏิบัติการตามที่ได้รับคำสั่ง

“ดียิ่ง ข้าฝากเจ้าไปขอโสมพันปีจากฮ่องเต้แล้ว ท่านว่าอย่างไร” 

เลี่ยงชิวและเลี่ยงหรงสบตากันไปมาอย่างเลิ่กลั่ก ก่อนจะตัดสินใจรายงานตามตรง

“เอ่อ ฮ่องเต้ฝากท่านมหาขันทีมาบอกว่า อะแฮ่ม ไอ้เจ้าลูกเต่า เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากังวลเพียงใด ข้านึกว่าเจ้าตายไปแล้วเสียอีก เจ้ายังไม่ตายแต่ไม่ยอมกลับมาหาข้า กลับส่งคนมาปล้นสมบัติข้า หากอยากได้โสมพันปีก็จงมาเอาด้วยตัวเองที่วัง หรือไม่ก็หาสะใภ้กลับมาให้บิดาเจ้าสักคน”