ตอนที่ 10 มิตรภาพในเรือนตระกูลหลิว 2/3

หลังจากทำการแสดงเสร็จ หลิวซีซวนก็แทบจะลมจับ เขาเริ่มมีความคิดอยากจะทำยาดมขายเหลือเกินเพราะเวลานี้ มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าร่างนี้มีอายุน้อยกว่าร่างเดิมของเขาด้วยซ้ำ แต่กลับอ่อนแอบอบบางยิ่งนัก พอนักแสดงมืออาชีพใช้พลังขั้นสูงในการถ่ายทอดการร่ายรำบนเวที ก็เหนื่อยจนแทบจะหมดลม

เฮ้อ เวียนหัวจริงๆ

คืนนั้น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากลับมานอนที่ห้องได้อย่างไร คาดว่าคงเป็นบ่าวหน้าหล่อที่ชอบเล่นตัวผู้นั้นพาเขามานั่นแหละ

จะว่าไป พูดถึงเมื่อคืนก็ชวนให้แช่มชื่น เขาเห็นถุงเงินของโรงเตี๊ยมเต็มไปด้วยตำลึงเงินก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าวัตถุประสงค์หลักในการหาเงินเพื่อยังชีพจะสำเร็จไปด้วยดี

ถ้าหาเงินได้แบบนี้ทุกวัน ไม่นานตระกูลหลิวคงได้เป็นเศรษฐี

อีกเรื่องหนึ่งก็คือ เขาได้เห็นหนุ่มหล่อมากมายที่ท่านตาส่งมาให้ดูตัว น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มีโอกาสสนทนากับใครมากนัก แต่เขาก็พอใจไม่น้อยที่ได้มาเกิดใหม่ยังโลกที่เต็มไปด้วยคนหน้าตาดี

แต่จะดีกว่านี้ ถ้าเจ้าบ่าวขี้เก๊กคนนี้จะยอมใจอ่อนให้เขาเสียบ้าง

หลิวซีซวนตื่นขึ้นมาร่วมรับประทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากับทุกคน วันนี้คนในตระกูลหลิวนั้นมีสีหน้าแช่มชื่นกว่าทุกวัน แม้ว่าเมื่อคืนจะทำงานหนักจนแทบไม่ได้นอน ทว่าค่าตอบแทนมันทำให้พวกเขาหายเหนื่อย

ทว่าจู่ๆ เขาก็เกิดอาการเวียนหัวคล้ายบ้านหมุน เขาเห็นผู้คนในเรือนเปล่งสีสันสลับไปมา หากเขาตั้งใจเพ่งเข้าไปก็จะเห็นภาพหลอนประหลาดที่เกี่ยวข้องกับคนผู้นั้น

น่ากลัว สงสัยจะเหนื่อยเกินไปจริงๆ

หลิวซีซวนสะบัดหัวตัวเองไปมาพร้อมกับนวดขมับ คลายความอ่อนล้า

“ท่านเมื่อยหรือ ให้ข้านวดให้หรือไม่”  จางหย่งรีบเสนอตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินมานวดบ่าของเขาโดยที่ยังไม่ทันจะปฏิเสธ

อ่า ดีนะที่ไม่ปฏิเสธ น้ำหนักมือของบ่าวผู้นี้ดียิ่ง ช่วยให้เขารู้สึกสบายตัว

“คุณชายหลิว เจ้าคือดาวเด่นของเมื่อคืน ลำบากเจ้าแล้ว เจ้าต้องทานให้เยอะๆ นะ จะได้ไม่ล้มป่วย แต่หากว่าร่างกายเจ้าไม่ไหวก็พักเสียบ้าง”

“ข้าไม่เป็นไรหรอก ลี่จู คนที่ควรจะพักก็คือเจ้าที่ใกล้จะคลอดบุตรคนเล็กแล้ว เจ้าพักเสียบ้างเถอะ”

“เอาเป็นว่า หากใครไม่ไหวก็พักบ้างเถอะ เมื่อคืนเราได้เงินมาเยอะพอๆ กับรายได้สามเดือนรวมกัน พวกเจ้าดูนี่สิ”

ตู้เฉิงยื่นถุงเงินถุงใหญ่มาให้กับคุณชายหลิว เมื่อเขาชะโงกลงไปมองก็พบว่ามีตำลึงและตำลึงทองปะปนกัน นับรวมกันได้หลายร้อย ดวงตาของเขานั้นเปล่งประกายเป็นรูปเงิน ในหัวจินตนาการไปถึงรายได้ทั้งเดือนที่คงจะทำให้ตระกูลหลิวมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นไปอีก คนตัวบางยกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขจนตายหยี คนที่คอยนวดอยู่เบื้องหลังเห็นคุณชายหลิวมีท่าทางชื่นชอบเงิน ก็เริ่มมีความคิดอยากจ้างลูกน้องมาโปรยเงินให้คนงามได้ยิ้มกว้างจนตาหยีไปทุกวัน

“ข้าคิดว่าควรยกเงินจำนวนนี้ให้กับคุณชายหลิวทั้งหมด อย่างไรเสีย โรงเตี๊ยมก็ตั้งอยู่ในตระกูลหลิว ผู้ที่ทำการแสดงดึงดูดลูกค้าก็คือคุณชายหลิว เขามีสิทธิ์ในเงินจำนวนนี้”  ตู้ลี่จูเสนอความคิดเห็นอย่างใจกว้าง

“ข้าไม่เห็นด้วย เงินพวกนี้คือเงินที่ทุกคนร่วมลำบากมาด้วยกัน หากไม่ได้พวกเจ้าที่คอยดูแลแขกในร้าน ข้าก็คงไม่อาจทำการแสดงได้ สำหรับข้าแล้วพวกเจ้าถือเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่มีนายไม่มีบ่าว พวกเราคือครอบครัว” 

คำพูดของหลิวซีซวน ทำเอาตู้เฉิงถึงกับน้ำตาซึม

“คุณชาย..”

“ท่านตา ข้านับถือท่านเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เรียกชื่อข้าว่าหลิวซีซวนหรือว่าซีซวนเฉยๆ ก็ได้ ข้าไม่ได้มีความต้องการอะไรมากมาย เพียงแค่มีอาหารสามมื้อ มีผู้ชายหล่อ แค่กๆ เพียงแค่มีคนคอยดูแลก็เพียงพอ พวกท่านเอาเงินจำนวนนี้ไปบริหารให้กับทุกคนในเรือนเถิด อีกอย่างข้าก็ต้องการให้เงินจำนวนนี้เป็นทุนการศึกษาสำหรับอาจ้านและบุตรอีกสองคนของเจ้าด้วย นี่ต่างหากคือเรื่องสำคัญ”

ตู้ลี่จูยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายสั่นระริก ก่อนจะเดินมาจับมือเกอคนงาม

“ขอบใจเจ้าที่คิดเผื่อบุตรชายของข้า ข้าจะไม่ลืมเลย”

มิตรภาพในบ้านตระกูลหลิวเหนียวแน่นมากขึ้น พร้อมกับการฟื้นตัวของโรงเตี๊ยม ผู้คนมากมายทั้งชายและหญิงต่างต้องการที่จะได้ยลโฉมคนงามร่ายรำอย่างเร้าใจ

และนี่เป็นจุดเริ่มต้นที่เรื่องราวมากมายที่กำลังจะเกิดขึ้นในโรงเตี๊ยม ภายใต้การดูแลของหลิวซีซวน